|
|
เรื่องสั้น : ดวงดาว
***ดวงดาว***
ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล
ฉันเป็นคนหนึ่งที่ชอบแสงจากดวงดาวไม่น้อยไปกว่าผู้อื่น ความจริงตั้งแต่เด็กๆฉันรู้จักดวงดาวมาโดยตลอด แม่ฉันชอบพาฉันออกไปนั่งมองดวงดาว และอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องชื่อ ดวงดาว ฉันอาจเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ใครๆมองว่าเป็นเด็กหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะ ฉันจำได้เสมอใครๆก็ชอบมาหอมมาหยิกแก้มยุ้ยของฉัน แต่ชีวิตฉันไม่ได้เป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา วันหนึ่งฉันโตขึ้น อาจไม่ถึงขั้นเรียกว่าผู้ใหญ่ แต่ฉันก็ตัวใหญ่ขึ้น รูปร่างสรีระความเป็นหญิงเริ่มมีให้เห็นชัดเจนใครๆก็ยังบอกว่าฉันน่ารัก ใครก็ยังพยายามจะหอมแก้มใสๆของฉัน ซึ่งฉันเห็นว่ามันไม่เหมาะสมแม้จะเป็นญาติสนิทกันก็ตาม
ฉันอยู่กับน้ามาตั้งแต่อายุ 6 ขวบสาเหตุเนื่องมาจากแม่ติดคุกคดียาเสพติด น้าฉันมีสามีและลูกชายหนึ่งคน ฉันอยู่กับน้าจนฉันเรียกว่าแม่ได้เต็มปากเต็มคำ ฉันเรียกสามีของน้าว่าพ่อ ลูกของน้าก็คงได้ศักดิ์เป็นพี่ชายของฉัน และเนื่องจากได้อาศัยอยู่ในครอบครัวที่ยากจน ฉันจึงต้องทำงานทุกๆอย่างที่น้าสั่ง ฉันพยายามช่วยแบ่งเบาภาระน้าให้ได้มากที่สุด ยังโชคดีที่ฉันยังมีโอกาสได้เรียน
ฉันอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ บริเวณนั้นก็มีญาติห่างๆอยู่ด้วย ลูกพี่ลูกน้องส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย จนใครหลายคนกลัวว่าฉันจะเบี่ยงเบนทางเพศตอนนั้นฉันฟังแล้วฉันยังขำ ผู้ใหญ่ที่รู้จักกันก็ห้ามฉันบ่อยว่าอย่าไปเล่นกับผู้ชาย แต่จะทำอย่างไรได้ก็คนที่รู้จักส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชาย ส่วนใหญ่ก็เป็นเครือญาติกันทั้งนั้น ตอนนั้นฉันรู้สึกมีความสุขมาก ฉันรู้สึกว่าฉันสวยที่สุดในกลุ่ม เพราะฉันเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว คิดแล้วก็ขำไม่หาย ทุกๆเย็นหลังจากเลิกเรียนและทำงานบ้านเสร็จ ฉันก็จะออกไปวิ่งเล่นกับเด็กในหมู่บ้าน มีบ่อยครั้งที่ฉันร้องให้เพราะโดนแกล้ง ชีวิตฉันเป็นอย่างนี้มาโดยตลอด จนวันหนึ่งตอนนั้นฉันอยู่ ม. 3 หลังจากที่ฉันกลับจากโรงเรียน พี่ชายบอกว่าวันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ห้ามไปเล่นนอกบ้าน ต้องอยู่เฝ้าบ้าน ฉันก็ไม่ได้เสียใจอะไร ฉันทำงานบ้านตามปกติ หลังจากทำเสร็จ ฉันก็ทำการบ้านอยู่ในห้อง ฉันจำได้ดีตอนนั้นพี่ชายเดินเข้ามาลูบหัว แล้วหอมแก้มของฉัน ตอนนั้นฉันตกใจแต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่ชาย และยังยิ้มให้ด้วยซ้ำ แต่คงเป็นเพราะฉันมองโลกในแง่ดีเกินไป ในขณะที่ฉันกำลังฉีกยิ้มอยู่พี่ชายที่แสนดีของฉันก็ขืนใจฉันทันที ตอนนั้นฉันพยายามร้องเสียงดังแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน หลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่กล้าเข้าใกล้พี่ชายอีก ฉันเล่าให้ใครฟังไม่ได้สักคน ฉันคิดว่าเหตุการณ์นี้คือเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต แต่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดหลังจากนั้นไม่กี่วัน คนที่ฉันเรียกพ่อก็เข้ามาหอมแก้มฉันในห้องนอนและก็เข้าลอยเดิมฉันไม่มีทางสู้ไม่มีโอกาสได้ร้อง
ฉันชอบไปนั่งร้องไห้กับแฟนบ่อยครั้งเพราะฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวที่จะทำให้ฉันมีความสุขลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้ วันหนึ่งเขาชวนฉันไปเที่ยว ฉันตัดสินใจไปเที่ยวกับเขา ตอนนั้นมีฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว เพื่อนๆของแฟนอีกหลายคน ฉันจำอะไรไม่ได้เลยฉันไม่รู้ว่าแฟนพาฉันไปเทียวที่ไหน ฉันไม่รู้ว่ามีใครไปด้วยกันบ้าง รู้แต่เพียงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น น้าฉันแจ้งตำรวจจับเด็กหนุ่มเข้าคุกรวมทั้งแฟนฉันด้วยทั้งหมด 5 คน ฉันไม่อยากจะคิดว่าคืนที่ฉันไปเที่ยวกับแฟนมันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันก็คิดมากนอนไม่หลับติดต่อกันอยู่ประมาณ 2 เดือน สิ่งที่ทำให้ฉันเลิกคิดเรื่องนั้นก็คือฉันรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ ทำให้ฉันต้องมาคิดเรื่องนี้แทน สิ่งที่ฉันคิดทำตอนนั้นก็คือเอาเด็กออกให้เร็วที่สุด แต่แล้วน้าก็ห้ามเอาไว้ น้าบอกว่าน้าจะรับเป็นแม่เอง จนในที่สุดลูกฉันก็คลอดออกมา เป็นหญิง และก็พิการตั้งแต่กำเนิด หลังจากนั้นฉันก็ชอบอุ้มลูกฉันมานั่งมองแสงดาวกับฉันเสมอฉันตั้งชื่อให้ลูกฉันว่า แสงดาว แต่เขาก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน
หลังจากเรื่องราวร้ายๆผ่านไปหลายปีฉันก็โตพอที่จะทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ ฉันกลายเป็นสาวโรงงาน พบปะผู้คนมากมาย ฉันเช่าห้องอยู่กับเพื่อน อยู่ได้ไม่นานเพื่อนฉันก็มีแฟนและพาแฟนมานอนที่ห้องบ่อย สุดท้ายก็ไม่พ้นฉันต้องพบกับเรื่องเดิมๆวันนั้นเพื่อนฉันไปทำงาน ส่วนฉันไม่สบายนอนอยู่ห้องกับแฟนเพื่อน 2 ต่อ 2 คงไม่ต้องบอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนั้นเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้ว เมื่อเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นแล้วก็ไม่เคยมีใครได้รับรู้ นอกจากตัวฉันเอง เรื่องเก่าๆยังไม่ทันลืมเรื่องราวใหม่ๆก็โหมกระหน่ำเข้ามาเรื่อยๆ
คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีเรื่องดีในชีวิตเลย และฉันก็คงต้องพูดถึงผู้ชายคนนี้ เขาเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด ฉันพบเขาตอนทำงานอยู่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เขาเป็นสุภาพบุรุษมาก ไม่เคยแม้จะแตะเนื้อต้องกาย ฉันคบกับเขาได้ 3 ปีจึงตัดสินใจอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวโดยไม่ได้แต่งงาน เราสองคนมีลูกด้วยกัน อยู่กันอย่างมีความสุข ไม่มีเลยสักวันที่ฉันไม่ได้ยินคำว่ารักจากปากเขา เขาพูดและพิสูจน์ให้เห็นตลอดเวลา เราสองคนดูแลลูกจนเรียนจบปริญญาตรี ความสุขเกิดขึ้นกับฉันตอนช่วงสุดท้ายของชีวิต แม้มันไม่อาจลบเลือนสิ่งไม่ดีที่ผ่านมาได้ แต่มันทำให้ฉันรู้ว่าความสุขเป็นอย่างไร การที่ฉันไม่ได้สวมชุดเจ้าสาว ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่มีความสุขกับชีวิตครอบครัว ทุกวันที่ฉันอยู่กับผู้ชายคนนี้ฉันมีความสุข ถึงแม้ว่าเขาไม่อาจจะทำให้ฉันลืมเรื่องเก่าๆได้แต่เขาก็สร้างเรื่องดีๆให้ฉันมีความสุขได้เสมอไม่มีเว้นวัน
ตอนนี้ฉันอายุ 65 ปีแล้วฉันเปลี่ยนชื่อใหม่เพราะอยากลืมเรื่องเก่าๆ แต่ฉันก็ยังนั่งมองดูแสงจากดวงดาวเสมอ ต่างจากวันก่อนๆก็คือ วันนี้มีชายคนที่ฉันรักอยู่ด้วย ฉันชอบชวนเขาออกมานั่งดูดาวอย่างนี้แต่เขาไม่ค่อยมองมันสักเท่าไร เขากับนอนหนุนตักและมองหน้าฉันแทน ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะดวงดาวหรือป่าวที่ทำให้ฉันไม่สามารถลืมเหตุการณ์เก่าๆได้ ฉันหลอกตัวเองเสมอว่าเด็กหญิงที่ชื่อดวงดาวเป็นแค่คนอื่นที่ฉันเคยรู้จัก แต่ทุกครั้งที่ดาวอับแสงฉันก็ยังคงออกมานั่งมองดูดวงดาวและยังคงจำเรื่องราวของเด็กหญิงที่ชื่อดวงดาวได้ตลอดเวลา ท้องฟ้าที่มืดครึ้มไร้แสงดาวแต่ไม่เคยไร้ความทรงจำที่เลวร้าย ฉันมองดาวเบื้องบนแล้วคิดถึงเรื่องเก่าๆ แต่ชายผู้ที่นอนหนุนตักฉันอยู่นี้มีเรื่องราวใหม่ๆให้ฉันสัมผัสได้ด้วยใจตลอดเวลา
| Create Date : 29 พฤศจิกายน 2550 |
| Last Update : 29 พฤศจิกายน 2550 3:40:34 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1133 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: สม IP: 203.113.57.105 วันที่: 15 ธันวาคม 2550 เวลา:14:50:15 น. |
|
|
|
| โดย: หน้าม้า IP: 124.121.195.199 วันที่: 22 ธันวาคม 2550 เวลา:13:19:30 น. |
|
|
|
| โดย: ความจำสั้น แต่รักฉันยาว...^_^ IP: 111.84.62.11 วันที่: 13 กันยายน 2552 เวลา:18:10:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
สระบุรี Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
******###@###*****
...เรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เลือกเรื่องเล็กๆที่เป็นช่องว่างของสังคม มา ตัด เสริม เติม แต่ง ซึ่งอาจเหลือความจริงเพียงน้อยนิด และเรื่องราวเหล่านี้อาจทำให้ใครหลายคนก้าวเข้าไปถึง ช่องว่างที่ใครหลายคนอาจไม่เคยเห็น...
*******************
*****###@###******
...งานเขียนใน Weblog นี้เป็นของ ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล ได้รับความคุ้มครองลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗...
*******************
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ได้เค้าโครงเรื่องมาจากไหนล่ะเนี่ยะ
