
 |
|
 |
 |
|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
 |
 |
|
|
บทนำ
คุณวิรงรอง นี่คือ หลักฐานการติดต่อของคุณกับผู้รับเหมารายนี้ ซึ่งส่อแววว่าเป็นการทุจริต เหตุการณ์นี้ทำให้ บริษัทเราเสียหายเป็นอย่างมาก ผมเสียใจจริงๆ ที่จำเป็นต้องเลิกจ้างคุณ แล้ว จำเป็นต้องดำเนินการฟ้องร้องเพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงย่างกับพนักงานคนอื่น คำอธิบายของคนเก็บไปใช้ในชั้นศาลก็แล้วกัน
ประโยคฟ้าผ่า ที่เหมือนปลิดวิญญาณของเธอไปแล้ว ยังคงดังก้องอยู่ในใจ ภาพของแม่ ยาย และน้องชาย ลอยเด่นขึ้นมา วิรงรองคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะกลับไปบอกกับทุกคนยังไง ที่อยู่ๆ พนักงานดีเด่น โดนไล่ออกจากงาน เพราะข้อหาทุจริต และกำลังจะตกเป็นจำเลยในคดีฟ้องร้อง
คิดถึงภาระหนี้บ้านก้อนโต กับค่ารักษาพยาบาลของแม่และยาย น้องชายที่กำลังเรียนหมอชั้นปีที่สาม วิรงรองก็รู้สึกเหมือนกับมีหินก้อนใหญ่ทับอยู่ที่บ่าทั้งสองข้าง แต่ที่หนักหนาที่สุด คือ เธอไม่อาจทนรับสายตาผิดหวัง ระคนแคลงใจสงสัย จากเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน ไหนจะความรู้สึกของทุกคนที่บ้านอีก จะเสียใจแค่ไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เมื่อคิดตรงนี้สองขาของวิรงรองก็หมดแรงที่จะก้าวเดินต่อ ร่างกายสั่นเทิ้มควบคุมไม่อยู่ ความหนาวเย็นแล่นจับเข้าไปถึงขั้วหัวใจ ในสมองอึงอลสับสน จับต้นชนปลายความคิดไม่ถูก จนสุดท้ายต้องพาร่างของตัวเองมาทรุดนั่งตรงเก้าอี้ที่พักผู้โดยสารรถประจำทาง
จะทำยังไงดี จะทำยังต่อไป ฉันจะทำยังไง
สามประโยคที่วิ่งวนอยู่ในห้วงความคิด ตัดขาดวิรงรองจากการรับรู้ความเป็นไปของโลกภายนอก เสียงกรีดร้อง โกลาหล กลายเป็นแค่เสียงดังแว่วๆ ที่ไม่อาจดึงเธอขึ้นมาหล่มความคิดได้
สิ่งสุดท้ายที่วิรงรองรับรู้ คือ แสงไฟจ้า และแรงกระแทก บีบอัด ความเจ็บปวด รวดร้าวทั่วสรรพางค์ และทุกอย่างก็ดับวูบลง
------------------------------------------------
29 พ.ค. 58 17:52 น.
Create Date : 29 พฤษภาคม 2558 |
|
0 comments |
Last Update : 29 พฤษภาคม 2558 17:52:40 น. |
Counter : 3135 Pageviews. |
|
 |
|
|
| |
|
Mydarin |
 |
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

|
การเดินทางบนโลกใบนี้ บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางจะอยู่ ณ แห่งหนใด หลายครั้งที่เฝ้าถามตัวเองว่าจะเดินไปไหน จนผ่านมาเกินครึ่งชีวิต ถึงได้รู้ว่า จุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหนนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่ากับ เราก้าวเดินแต่ละก้าวอย่างไร
|
|
 |
|