ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 11 หน้า 3 ปิ่นรู้สึกตัวตอนหัวค่ำ เธอมองไปรอบด้านเห็นเป็นห้องที่เธอนอนทุกวัน เป็นเอกนั่งดูเธออยู่ “หมอ....ไอ้พวกนักเลงนั่นล่ะ มันทำอะไรเด็กๆ ไหม” เป็นเอกส่ายหน้า “มีใครเป็นอะไรเพราะพวกมันไหม?” เป็นเอกส่ายหน้า ปิ่นขมวดคิ้ว “พวกมันมาขู่ชาวบ้านอีกเหรอ” หมอเอกยังส่ายหน้าอีก ปิ่นมณีลุกขึ้นนั่งข้างๆ เขา เป็นเอกรีบประคองเธอ “พวกมันมาทำอะไร?” “พวกเขาแค่เอาลูกบอลมาเล่นกับเด็กๆ ครับ” เขาเอ่ย ปิ่นมณีขมวดคิ้วสงสัย “มาเล่นกับเด็กๆ บ้าน่า...พวกเขา มาหลอกพวกเด็กๆ จะเอาไว้ต่อรองไหม” เป็นเอกส่ายหน้า “ไม่ พวกเขาจะไม่มายุ่งกับพวกเราอีกครับ” หน้าตาของปิ่นสงสัยสุดๆ “มันเป็นแผนพวกมันหรือเปล่าหมอ?” หมอส่ายหน้าอีก “ผมจะพาเจ้กลับบ้าน” “ห๊า!!!!” ปิ่นมณีช็อคอยู่ครู่ใหญ่ “ไม่” สมองเธอตอบโต้ทันที “หมอนี่ยังไม่ถึงเดือนเลยนะ ทำไมแกจะต้องรีบกลับด้วย” เธอแย้ง หมอเอกยิ้ม นั่นสินะ อีกตั้ง อาทิตย์กว่าๆ จะครบเดือน นี่เธอจริงจังกับการอยู่กับเขาไปแล้วสินะ “ผมมีเรื่องต้องรีบไปเคลียร์ครับ” “เราจะทิ้งชาวบ้านต้องโดนพวกนักเลงรังแกไม่ได้นะหมอ ฉันยังไม่อยากกลับ” “พวกเขาไม่มาแล้วครับ” หมอเอกตอบเธอใจเย็น “หมออออ แกพูดเองว่าจะอยู่ 1 เดือน ก็ต้องอยู่ให้มันครบสิ” ถึงจะเป็นข้ออ้าง 1 เดือน เพราะเธออยากจะอยู่ปกป้องชาวบ้านก็ตามที แต่หมอเอกกลับรู้สึกดีไม่น้อย “เรื่องนั้นก็สำคัญ ผมถึงต้องรีบกลับกรุงเทพไปเคลียร์ครับ” “หมอออ ไหนแกบอกว่าเรามาติดเกาะไง บทจะกลับก็ปุ๊บปั๊บเลยเหรอ” เธอเกาะแขนเขาอ้อน “หมออ เราต้องช่วยชาวบ้านนะ” “ใช่ครับ ผมถึงต้องกลับกรุงเทพเพื่อไปเคลียร์ มันอาจจะดีกว่าอยู่ที่นี่” ปิ่นไม่รู้แผนการของเป็นเอก เธอทำหน้ากังวลใจ “ถ้าเราไม่อยู่พวกนั้นมาก่อกวนอีกล่ะ” “ถึงเราอยู่ พวกนั้นจะมาเราก็ห้ามไม่ได้ แต่ผมรับรองว่าพวกเขาจะไม่มา และมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นด้วยครับ” “เรื่องอะไร?” เขายิ้ม มองหน้าปิ่น แต่ปิ่นขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ “ถ้าเราช้ากว่านี้ มันอาจจะมีเรื่องบานปลายตามมา เพราะฉันนั้น ผมต้องรีบกลับครับ” “หมอออ ฉันไม่เข้าใจนะ” “อีกอย่าง เวลาที่เหลืออีก 10 วัน จะครบเดือน เรายกยอดไปรวมกับทริปหน้าได้ครับ” เขาเอาหัวมาชนหัวเธอไว้ ปิ่นเบือนหน้าหนี เขาโอบไหล่เธอไว้ “ยังจะคิดถึงทริปหน้าอีกเหรอ ตอนนี้ชาวบ้านเขาต้องการความเชื่อเหลือนะ” เสียงเธอยังกังวล “พวกเขาไม่มาอีกระยะหนึ่งครับ ถ้าเจ้ไม่เชื่อ เราอยู่กันต่ออีก 2 วันก็ได้ ค่อยกลับ” “ฮือ” เสียงในลำคออย่างขัดใจ ก่อนจะล้มลงนอนเหมือนเดิม “เจ้ กินข้าวก่อนนะครับ ผมทำข้าวต้มไว้” “อือ” เธอตอบรับ ลุกขึ้นมานั่งหน้ายุ่งใหม่ เขาออกไปตักข้าวเข้ามาให้เธอ มองหน้างงงัน กินข้าว บางทีก็มองเขาราวจะมีคำถาม แต่ก็ไม่ถาม ทำหน้าขัดอกขัดใจ กินข้าวเสร็จ เขาพาเธอแปรงฟันแล้วเข้านอน ดูเอาอกเอาใจเธอพิเศษ นอนคุมเชิงดูเธอหลับ จนปิ่นรู้สึกอึดอัด ตะแคงหันหลังให้ เขาเอาผ้าห่มเธอก่อนจะนอนกอด ตื่นมาตอนเช้า เป็นเอกทำกับข้าวแต่เช้า วันนี้ มีผักผัด และ ห่อหมกทะเล ปิ่นกินข้าวเช้า นั่งมองทะเล เงียบๆ นอนแปล แล้วเข้าป่าไปอาบน้ำจืด เธอไม่ได้คุยอะไรกับหมอเอกมากมายเหมือนทุกวัน ราวกับคิดอะไรอยู่ ทั้งสองอาบน้ำแล้วไปที่หมู่บ้านชาวประมง เธอก็ดูหน้าเศร้าๆ ไปนั่งคุยกับป้าๆ ที่สมาคมแม่บ้าน “ที่นี่ไม่มีโรงพยาบาล เวลามีคนท้องทำยังไงกันคะ?” เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย หมอมองหน้าน้อยๆ ที่เจือเศร้าถามป้าๆ พลางคิดว่าเธอจะรู้อะไรแล้วบ้าง “เรามีหมอตำแย ก็ยายเมิน นี่ล่ะ” ป้าเจือตอบ “อ้อ” “เราก็ตัดสายสะดือเอง แล้วก็อยู่กรรม กันเอง” “แล้วเวลาไม่สบายล่ะคะ” “เราก็กินยาที่ผีบอก เดี๋ยวก็หาย” “แล้วเวลาเกิดอุบัติเหตุล่ะคะ” “เราก็ใช้ยาสมุนไพร” คำตอบแต่ละอย่างดูมันช่างราวกับเกิดในช่วง 40 ปีที่แล้วที่ยังไม่มีความเจริญของด้านสาธารณสุขทางชุมชน “ถ้าที่นี่มีอนามัย หรือโรงพยาบาลก็ดีนะคะ” เธอเอ่ยเบาๆ “แต่นานๆ ทีเราจะมีหมอมาตรวจนะ จากมูลนิธิ” “มูลนิธิ อะไรคะป้า” “ป้าก็ไม่รู้หรอก พวกเขาจะมาปีละครั้ง หมอเอกมาทุกปีเลย” ปิ่นหันไปมองเอกตาขวาง ราวกับว่าเธอโดนเขาหลอกมาตลอด เอกต้องหลบตาเธอ หันไปช่วยป้าเย็บผ้า “หนูน่ะ โชคดีมาก ที่เป็นเมียหมอ หมอเป็นคนดีมากนะ หมอมาช่วยตรวจโรคเรา แนะนำวิธีดูแลสุขภาพ แล้วก็เอายาสามัญมาให้เราทุกปี” ป้าเฉิมบอกเธอ “หมอ เป็นพ่อพระที่มาโปรดพวกเรา ป้าก็อยากให้หมอกับหนูอยู่ด้วยกัน และเจริญๆ นะ” ป้าเฉิมให้พร หมอเอกยิ้มหันมาไหว้รับพร ปิ่นก็พลอยไหว้รับพรไปด้วยอย่างงงๆ พอเดินกลับบ้านด้วยกัน เธอหันมามองเขาอย่างเอาเรื่อง “หมอ แกหลอกฉัน” หมอที่เตรียมตัวมาแล้ว จับมือทั้งสองเธอเอาไว้ “เจ้ เรื่องที่เกิดขึ้น เจ้จะงอนผมอีกก็ได้ แต่ที่ผมต้องทำแบบนี้ เพราะอยากให้เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เผื่อเราจะได้รู้ใจกัน” “รู้ใจอะไร ทำยังกะ แกอยากจะขอฉันคบ อยากจะเป็นแฟนกับฉันอย่างนั้นล่ะ แกพูดเอาแต่ใจไปหรือเปล่า?” หมอเอกสูดลมเข้าปอดมองหน้างอนๆ “ก็ใช่ แต่ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง ผมก็ไม่เคยอะไรแบบนี้ พออยู่กับเจ้แล้ว ผมเลยเข้าใจว่า ตลอดมา ความสุข มันเกิดได้ แค่ได้อยู่กับคนที่เรารัก” ปิ่นแทบสะบัดมือออกจากอุ้มมือใหญ่ “แกจะบ้าเหรอ รงรัก อะไร” ปิ่นหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก หันหน้าหลบเขา “เราอยู่ด้วยกันขนาดนี้ เจ้ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” เอกพยายามมองหน้าเธอ
กำลังสนุกเชียวค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 26 เมษายน 2564 เวลา:10:24:32 น.มาสั้นๆนะ
โดย: วรรณ IP: 27.55.82.23 วันที่: 27 เมษายน 2564 เวลา:18:45:14 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [