ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 19 หน้า 3 ปิ่นมณีกับฝนนั่งฟังผู้ใหญ่คุยงานกัน ส่วนหมอเอกก็คอยตักกับข้าวให้ปิ่น แลดูอบอุ่นน่ารัก น้ำฝนแอบมองแล้วยิ่งช้ำใจหนัก หันไปขอเหล้าจากพี่ปอนมาดื่มด้วย “พักกันที่ไหนคะ” แม่เอ่ยถามอย่างห่วง ที่หลับที่นอน “ดิฉันจองโรงแรมในเมืองเอาไว้ สำหรับพักคืนนี้แล้วค่ะ” แม่ปิ่นไหมบอก “ทานข้าวเสร็จแล้ว ก็ไม่มีอะไร ก็กลับไปพักกันได้เลยนะคะ พรุ่งนี้จะได้หน้าสวยๆ กัน” แม่ทองใบเอ่ย “แต่เด็กๆ สนุกกันนะคะ” แม่ปิ่นไหมพูดแล้วหันไปมองดูลูกชายและเพื่อนๆ กลุ่มหนุ่มสาวชาวกรุงเทพและญาติ บ้านใกล้ๆ เรือนเคียงที่มาช่วยงาน นั่งดื่มกันเล็กน้อย เปิดเครื่องเสียงเล็กๆ ที่พี่ชายของปิ่นเก็บไว้ ก็ได้เอาออกมาใช้งานตอนนี้ เพราะจะไปหาว่าจ้างที่ไหนก็ไม่ทันการ สาวๆ บางคนเอาคาราโอเกะออกมาร้องด้วย ยิ่งสนุกสนานมากกว่าเดิม ส่วนว่าที่เจ้าบ่าวก็เตรียมชุดเจ้าสาวมา และให้ช่างแต่งหน้ามาเตรียมการดูรายละเอียด เขาคะยั้นคะยอปิ่นให้ลองให้เขาดู “ค่อยใส่พรุ่งนี้ทีเดียวแร่ะ” เธอบอกเขา เป็นเอกแม้จะรู้สึกขัดใจ แต่ก็ไม่ได้บังคับปิ่นมณี เขารอดูเธอพรุ่งนี้ในชุดเจ้าสาวที่เขาเตรียมมาก็ได้ วันนี้เขายิ้มแก้มปริ ดีใจที่ผลการสู่ขอเจ้าสาวเขาผ่านไปด้วยดี ทีแรกเขานึกว่าปิ่นมณีจะอาระวาดงานพัง ต่อให้งานพังยังไงเขาก็ไม่ลดละความตั้งใจที่เตรียมมาวันนี้อย่างแน่นอน หากว่าผลการสู่ขอพ่อกำนันไม่ยอม เขาเองก็ตั้งใจว่าจะฉุดปิ่นมณีไปเหมือนกัน แค่คิดเรื่องนี้ก็สนุกขนาดไหน มองหน้าปิ่นมณีที่ดูเรียบเฉยไม่ได้แสดงอาการออกมามาก แต่เขาก็รู้ว่าเธอดีใจ มองจากสาวตาคู่สวยนั้น มันอดไม่ได้จริงๆ เป็นเอกดึงเธอมาจูบอย่างอ่อนหวาน ทำเอากระเทยแต่งหน้าวี๊ดว้ายกัน อย่างอิจฉา ส่วนน้ำฝน เห็นความหวานของเป็นเอกกับเพื่อนรักก็ยิ่งช้ำใจหนัก ทำไมเธอยังแห้วตลอดแบบนี้ เสียใจกับโชคชะตาไม่ไหว น้ำฝนออกมาจากห้องปิ่น ไปนั่งร่วมแจมกับวงพี่ปอน เพราะเธอไม่รู้จักชาวกรุงเทพที่มากันยกทีม เธอดื่มแข่งกับพี่ปอน จนปอนอดแซวไม่ได้ “นี่เราต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวพรุ่งนี้นะ กลายเป็นเพื่อนเจ้าสาวขี้เมาแบบนี้ไม่ไหวเอาน้า” “ม่าย เป็น ไร พี่..ดื่ม...พรุ่ง...นี้...ก็...เช้า..แล้ว” น้ำฝนไม่สนใจ เธอพูดไม่เป็นศัพย์ พอเริ่มดึก พวกแม่ครัวเก็บของกันหมดแล้ว หลังจากสรุปเรื่องอาหารง่ายๆ เลี้ยงตอนเช้าแล้ว ส่วนอาหารกลางวันทางเจ้าบ่าวมีเซฟโรงแรมดังมา “นี่เราจะได้กินอาหารฝีมือเซฟโรงแรมดังกันเหรอเนี่ย” “นั่นน่ะสิ เขาจะเลี้ยงอะไรเรานะ แม่ทองใบ” “ฉันก็ไม่ได้ถามเขานะ แต่เห็นแม่ดองบอกว่า มีพวกเหลาๆ อะไรพวกนี้ล่ะ” “เหลาๆ มีอะไรบ้างวะ จะถูกปากเราไหมเนี่ย” ป้าต่างถาม “รอกินพรุ่งนี้ก็แล้วกันแก กลับบ้านดีๆ ล่ะ พรุ่งนี้มาแต่เช้ากันนะจ๊ะ” แม่เดินออกมาส่งพวกแม่ครัว ส่วนทีมกรุงเทพกลับขึ้นรถไปแล้ว เหลือปุณรอเป็นเอก เพราะเขาไม่รู้ว่าแม่จัดห้องยังไง เขาไม่อยากนอนกับคนอื่น ปิ่นมองฝนที่เหมือนจะเมา นั่งกินกับแกล้ม “ฉาน...ม่าย...ด้ายย...เมา...นะ” เธอปฏิเสธ “คุณฝนจะนอนที่นี่เหรอครับ ไปนอนโรงแรมด้วยกันไหม” เอกเสนอ “จะดีเหรอ ดูท่าจะเมา” ปิ่นเป็นห่วงเพื่อน “โรงแรมสะดวกสบายออก แล้วพรุ่งนี้ให้ช่างแต่หน้ามากับคุณฝนแต่เช้า เพราะเขาต้องมาแต่งตั้งแต่ ตี 3 นะครับ” “อ้อ งั้นก็ได้นะ” “ฝน...แกไหวไหม” “ไหว...ไปนอนโรงแรมก็ดี” เธอตอบ น้ำฝนด้วยความช้ำใจเรื่องหมอโย วันนี้เลยอยากจะอยู่คนเดียว ไม่อยากนอนกับปิ่น เธอพาปุณกับเป็นเอกไปที่โรงแรม เมื่อมาถึงเคาน์เตอร์ คนอื่นๆ แยกห้องไปหมดแล้ว “แก จะให้ฉันนอนคนเดียวหรือนอนกับแก” ปุณถาม “แกรังเกียจฉันเหรอ” เป็นเอกเอ่ยถาม “ห้องนี้มี 2 เตียงนิ” “ฉันไม่อยากนอนกับแกนิ” “ฮ้าๆๆ งั้นก็แยกห้อง” “เดี๋ยวผมให้พี่ๆ ช่างแต่งหน้าโทรไปปลุกนะครับ” เป็นเอกบอกน้ำฝน “ค่ะ” เป็นเอกขอกุญเจห้อง 3 ห้องจากรีเซฟชั่น “3 ห้องนี้เพิ่มในบิลเดียวกันเลยใช่ไหมคะ” พนักงานถามเขา “ครับ” ปุณขอตัวเดินไปก่อน เพราะเป็นเอกรอจ่ายค่าห้องพัก ส่วนน้ำฝนก็เดินตามเขามา เพราะอยู่ห้องใกล้กัน “คุณชื่ออะไรครับ?” ปุณเอ่ยถาม “น้ำฝน” เธอตอบ ปุณมองผู้หญิงขี้เมาแล้วส่ายหน้า “คุณ..ล่ะ..ชื่ออะไร?” “ปุณครับ” น้ำฝนมองหมายเลขกุญแจห้องแล้วไขเข้าไป ปุณหยุดมองเธอ ดูว่าเธอจะเปิดห้องไหวหรือเปล่า “ยินดีที่รู้จักนะ” เธอยื่นมืออกไปจับเขา ปุณมองหน้าเธอ แล้วยื่นมือเขาไปสัมผัสเธอ “เช่นกันครับ” เกินกว่าปุณจะคาดคิด น้ำฝนฉุดเขาเข้าห้องไปโดยที่เขาเองไม่ทันตั้งตัว เธอปิดประตูล็อกห้อง แล้วเรียวปากแดงก็ประกบเข้ากับปากหยักของเขา ปุณตกใจตาโตด้วยความช็อคกับเหตุการณ์สายฟ้าฟาด กลิ่นเหล้าจากปากอีกฝ่ายผ่านเข้ามาจากลมหายใจ เธอดูดกลื่นเขาราวปีศาจกระหายวิญญาณ เขาพยายามผลักน้ำฝนออกไป ทั้งที่เธอตัวเล็กกว่าเขาด้วยซ้ำเหตุใด แต่สู้แรงดึงดูดของน้ำฝนไม่ได้เลย ร่างสูงใหญ่ล้มลงไปนั่งบนพื้น น้ำฝนนั่งบนตักเขาโอบท้ายทอยเขาไว้มั่น เธอช่างดูเป็นมืออาชีพนัก แล้วระดมจูบอย่างร้อนแรงจนเขาอ่อนระทวยนั่งไม่ติด ร่างบอบบางโน้มเขาลงนอนแผ่หราที่พื้น ปล่อยให้น้ำฝนขึ้นมานั่งคร่อมเขา และถอดเสื้อผ้าเขาออกพร้อมกับการสัมผัสที่แสนเร่าร้อนกระหายหิวจนปลุกอารมณ์ส่วนลึกออกมาให้ตอบสนองต่อสิ่งเล้าโลม น้ำฝนระดมจูบเขาทั้งตัวไม่เว้นว่าง ยิ่งทำให้วาบหวิบ ร้อนระส่ำรัญจวน จิตกระเจิงล่องลอยอยู่ในอากาศ ได้โปรด พระเจ้า ช่วยหยุดผู้หญิงคนนี้ที ผู้หญิงคนนี้กำลังจะปลิดพรหมจรรย์ของเขาที่รักษามา 30 ปี เขาเรียกร้องขอความเป็นธรรมต่อสิ่งที่ไม่เคยเห็นตัวตน แต่ยามนี้ พระเจ้านอนหลับกันหมดแน่แล้วถึงได้ปล่อยผู้หญิงหื่นกามคนนี้ กระทำชำเราเขาได้ เขาพยายามปรามน้ำฝน ขอร้องเธอให้เห็นใจ ทั้งพนมมือไหว้ขอร้องให้เธอปล่อยเขา แต่ราวกับน้ำฝนขาดสติปลดเปลื้องจนร่างกายเธอก็ไร้อาภรณ์ ยิ่งทำให้หัวใจเขาเต้นโครมคราม แม้หมออย่างเขาจะเคยผ่านการผ่าศพอาจารย์ใหญ่มาแล้ว และเรียนรู้เรื่องสรีระมนุษย์มาอย่างดี รู้ว่าอวัยวะอะไรอยู่ตำแหน่งไหนของร่างกาย แต่นั่น มันก็เป็นทฤษฏีและการเรียนรู้ หาใช่ร่างกายอันเร่าร้อนที่เต็มไปด้วยแรงราคะและยั่วยวนอยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้ต้องการอะไรแบบนี้ ช่วยด้วยยยยยยยยยย เสียงของเขาไร้การตอบรับจากสรรพสิ่งทั้งปวง ทั้งร่างกายที่อ่อนปวกเปียก และความร้อนพุ่งพล่านในกายราวลาวา น้ำฝนลากเข้าขึ้นไปนอนแผ่หลาบนตียงก่อนที่เธอจะจัดการทุกอย่างบนร่างกายเขาราวปีศาจผู้หิวโซ ปุณตื่นขึ้นมา ไม่รู้ยามนี้เวลาใด แต่ไม่มีร่างของน้ำฝนบนที่นอนแล้ว
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ตอนนี้สะกดผิดหลายที่เลยค่ะ
คะยั้นคะยอ นั่งคร่อม เล้าโลม แผ่หรา