ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 10 หน้า 2 ใบหน้าหล่อเหล่าที่เริ่มมีหนวดเคราไรๆ จะค่อยๆ จูบที่ปากอิ่มอย่างอ่อนโยน มือของเขาเริ่มทำงาน ต่อให้ปิ่นมณีไม่ใช่คนที่มีความต้องการสูง แต่เขามีความต้องการเธอสูง และการจะปั่นอารมณ์ปิ่นก็เป็นเรื่องง่าย อุ้มมือใหญ่ข้างหนึ่งช้อนท้ายทอยเธอไว้ อีกข้างเกาะกุมเต้างามภายใต้เสื้อนอนตัวบางอย่างแผ่วเบา ปิ่นมณีหายใจถี่และลึกพยายามจับมือเขาออกจากตัวเธอ เป็นเอกช่างนุ่มนวลกับเธอเหลือจะเอ่ย และถอดเสื้อเธอออกจากกาย ปล่อยร่างบอบบางไร้อาภรณ์ ช่างดูสวยงามในสายตาเขายิ่งนัก ปิ่นมองเขาใจเต้นแรง ทำไมเขาต้องอาศัยจังหวะยามที่เธอตกใจจู่โจมเธอทุกครั้ง เขาก้มลงจูบเธออีกครั้ง พร้อมกับมือที่ทำงานกับสัดส่วนของปิ่นมณี เขารู้ว่าการจะปลุกปั่นอารมณ์เธอได้ดีนั้น ต้องทำเช่นไร ปิ่นได้แต่บิดกายไปมาอย่างทรมาร ปล่อยให้เป็นเอกจูบประทับตราจนทั่วทั่งเรือนร่างอย่างเป็นเจ้าของ เขากำลังครอบครองเธอทุกตารางนิ้ว โดยที่เธอเองไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังชอบเขาเช่นกัน 2-3 วัน ปิ่นมณีเอาแต่ซ้อมพายเรือกับเด็กๆ ราวกับจะไปออกแข่งที่ไหน ตามแผนการณ์เธอที่จะพายเรือกลับกรุงเทพให้ได้ เธอได้แต่แอบดีใจที่สามารถพายเรือโต้คลื่นได้ดี เป็นเอกก็อยู่ที่สมาคมของเหล่าแม่บ้านชาวประมง ช่วยเย็บผ้าบ้าง และช่วยตรวจความดัน ตรวจโรคพื้นฐานให้ป้าๆ วันนี้มีคนแปลกหน้ามาที่หมู่บ้าน ท่าทางพวกเขาน่ากลัว ราวกับเป็นพวกบอดี้การ์ด หรือพวกตามทวงหนี้ หมอเอกกับปิ่น เข้าไปหาผู้ใหญ่บ้านที่ดูท่าทางวิตก “พวกนี้ มันมาบอกให้เราย้ายหนี มันจะกวาดซื้อของเรา” ผู้ใหญ่บ้านเริ่มเรื่อง “มันเรื่องอะไรเหรอคะพ่อผู้ใหญ่” ปิ่นแทบไม่เชื่อหูตัวเองกับข่าวที่ได้ยิน “พวกนั้นเขาเริ่มก่อสร้างโรงแรมด้านฟากโน้นน่ะสิ เขาจะขยายพื้นที่มาทางนี้ด้วย เพราะตรงนี้หาดสวย เขาจะคว้านซื้อที่เพิ่ม เห็นบอกจะให้ราคาดีด้วย” “แล้ว พวกเราทำไงล่ะคะ” “ส่วนมาก มีแต่คนแก่ที่อยู่ที่นี่น่ะสิ พวกทิ้งที่ทิ้งบ้านทิ้งช่องไม่ได้หรอก ที่จะอยากขายก็เห็นเป็นพวกเด็กลูกๆ ที่อยากได้เงิน” ปิ่นมณีรู้สึกหดหู่ใจที่ธรรมชาติสวยงามแบบนี้จะถูกแปรเปลี่ยนเป็นโรงแรม “แล้วถ้าขายแล้ว จะไปอยู่ไหนกันล่ะค่ะ” “ก็ไม่มีที่ไปหรอก ขายแล้วไง เงินได้มานิดเดียวเดี๋ยวก็หมด” ผู้ใหญ่บอก “แต่อีอ้อยอยากขายจนตัวสั่นนะพ่อ” แม่ลำไยพูด “มันก็พูดยากนะแม่ บางคนเขาก็อยากใช้เงิน พอคนหนึ่งจะขาย ที่มันก็แหว่งแล้ว เขาก็ต้องบีบซื้อให้หมด” “ที่นี่เป็นที่มรดกเรานะพ่อ” “แต่ไหนแต่ไร ตรงนั้นมันที่คุณนาย ไม่เคยเห็นแก่ว่าอยากจะทำโรงแรม” แม่ลำไยเริ่มบ่น “ใช่สิ คุณนายเคยบอกจะเก็บไว้ปลูกป่าชายเลนไว้ให้ลูกหลานมาเที่ยว แล้วไงเป็นงี้” “ตรงนั้นมีเจ้าของเหรอคะ” “ใช่ แกก็เป็นลูกหลานคนที่นี่ล่ะ แต่ไปอยู่กรุงเทพตั้งแต่เด็ก ได้ผัวที่กรุงเทพ นานๆ แกก็มาพักผ่อนที่นี่เหมือนกัน หลังๆ ไม่ค่อยเห็นแกแล้ว” “เราพอจะมีทางขอร้องเขาได้ไหมคะ” “เฮ้ยยย ไม่รู้จะไปขอร้องใครกันล่ะ เมียหมอ เราไม่มีใครรู้ที่อยู่แกเลย” ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างเป็นทุกข์ ปิ่นเดินเงียบคิดหนักกลับบ้านกับหมอ “ฉันชอบที่นี่มากนะหมอ ฉันชอบธรรมชาติของที่นี่ ฉันชอบชาวบ้านที่นี่ ฉันชอบตกหมึกที่นี่ ฉันชอบหาดทรายที่นี่ อาหารทะเลที่นี่สดมากๆ ฉันชอบทุกอย่างเลย คิดไม่ออกเลยว่าถ้าเกิดที่นี่ถูกเปลี่ยนเป็นที่โรงแรมแล้ว มันจะเกิดอะไรขึ้น” เสียงที่ดูเศร้าของปิ่นเอ่ย ทำเอาคนฟังอมยิ้มกับความชอบของเธอที่พรรณนาออกมา “ผมก็ชอบที่นี่ครับ ที่นี่ มีความทรงจำดีๆ ของเรา ผมอยากให้มันเป็นแบบนี้ เช่นวันแรกที่เรามา” “ชาวบ้านจะพากันขายที่ไหม” “ผมก็ไม่แน่ใจนะ ถึงพวกเราจะอยู่กันอย่างเรียบง่าย รายได้ไม่ได้มากมาย แต่พวกเขามีความสุขอย่างที่พวกเราเป็น” “รอยยิ้มของพวกเด็กๆ เฮ้อ..” ปิ่นถอนหายใจ เป็นเอกยิ้ม ปิ่นชอบที่นี่ ทำให้เขารู้สึกดี แสดงให้เห็นว่า ช่วงเวลาที่อยู่กับเขา ไม่ได้เลวร้ายอะไร “พรุ่งนี้ผู้ใหญ่จะเรียกลูกบ้านประชุม เราไปฟังความคิดเห็นของทุกคนดีไหม” เธอชวน เอกพยักหน้า วันต่อมา ผู้ใหญ่บ้านตีเกาะ และเรียกเสียงตามสายเชิญลูกบ้านมาประชุม ลูกบ้านมีเพียง 50 หลังคาเรือน มารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านผู้ใหญ่บ้าน เป็นเอกกับปิ่น เป็นคนนอกแต่ก็มาขอรับเข้าร่วมประชุมด้วย “ข้ามีเรื่องต้องบอกพวกเอ็ง อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ ฟากชายป่าทางตะวันออกโน้น เขากำลังมาดูที่ทางที่จะทำโรงแรม แล้วพวกเขาก็อยากได้ที่ดินในหมู่บ้านเราไปทำโรงแรมด้วย พวกเขามาเจรจาเมื่อวาน ข้าในฐานะผู้ใหญ่บ้าน ข้าก็อยากถามความเห็นของพวกเอ็ง ว่าอยากจะขายให้เขาไหม?” ผู้ใหญ่บ้านตั้งคำถามกับลูกบ้าน “เขาให้ราคาเป็นยังไงผู้ใหญ่” “ก็แพงอยู่ ไร่ละ 4 แสน” “โหววว” พอทุกคนได้ยินราคา พากันตื่นเต้นหลายคนตาวาว “ข้า เล่าให้พวกเอ็งฟัง แล้วแต่พวกเอ็งจะคิดเห็นยังไง” พ่อผู้ใหญ่กวาดสายตามองลูกบ้านแต่ละคน พ่อรู้ว่าแต่ละคนนั้นต่างจิตต่างใจ ความอยากและความปรารถนาของแต่ละคนไม่เท่ากัน “เขาให้ราคาดีนะพ่อ แบบนี้เราจะรวยกันแล้ว” “ใช่ๆ เงินตั้งเยอะ" เงินหลักแสนสำหรับคนที่นี่แล้วถือว่าเยอะพอดู “ถ้าเราขายไปแล้ว เราจะไปอยู่ไหน?” อีกคนถามเพื่อน “ใช่ แล้วลูกเต้าเราจะไปอยู่ไหน” “เราก็เอาเงินมาซื้อของ ซื้อบ้าน ซื้อเสื้อผ้าได้” อีกคนตอบ “ใช่ ขาย 2 ไร่ก็ 8 แสนแล้ว” “แล้วนี่เขาจะเอาทั้งหมดเหรอพ่อผู้ใหญ่” มีคนถามขึ้น ผู้ใหญ่เคนยังไม่ได้เอ่ยอะไร ปล่อยให้ลูกบ้านถกเรื่องเงินกันก่อน “กูขาย 3 ไร่ กูก็ ได้เป็นล้านแล้ว” ป้าอ้อยพูดเนื้อเต้น “ที่กูนิดเดียวเอง” เสียงอีกคนเอ่ย ดูทุกคนจะตื่นเต้นกับเงิน ปิ่นมองหน้าเอก แล้วรู้สึกเสียใจ ที่คนที่นี่มีความอยากได้เงินมากกว่าที่เธอคิด “อ้าวล่ะ พวกเอ็ง กูจะบอกอะไรให้นะ พวกเขาจะทำโรงแรม พวกเขาจะถมที่ในทะเล พวกเขาจะมาก่อสร้าง มีคนมาเที่ยวเยอะแยะ พวกเขาจะถางป่าเพื่อทำโรงแรม ทำอาคาร ทำถนน พวกเขา จะทำให้หาดสกปรก น้ำสกปรก สัตว์ทะเลไม่มีที่วางไข่ ไม่มีที่อยู่ แล้วพวกเอ็งก็จะถูกไล่ที่อยู่ ให้ไปอยู่ที่อื่น เงินได้มา 3-4 แสน พวกเอ็งใช้ไม่เป็น ไม่กี่วันก็หมด พวกเอ็งจะหาซื้อที่นี่ไหนก็ไม่ได้อีกแล้ว เงินแค่ 4 แสน ไปซื้อบ้านก็ไม่ได้ ซื้อที่ก็เท่าแมวดิ้นตาย พวกเอ็งจะไร้ที่อยู่ ไม่มีบ้านไว้ให้ลูกหลาน ไม่มีหาด ไม่มีทะเล ไม่มี กุ้ง หอย ปู ปลา ไว้ให้ลูกหลานพวกเอ็งได้หา” ทุกคนนิ่งฟังพ่อผู้ใหญ่เอ่ย
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
เรื่องเริ่มมีประเด็นแทรกซ้อนนะคะ