ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 2 หน้า 3 น้ำฝนยิ้มที่เห็นเพื่อนคลายกังวลเรื่องหน้าไปแล้ว เธอรู้สึกโล่งใจหน่อย ตลอดเวลา 2 อาทิตย์ที่ทุกคนพยายามพูดให้ปิ่นเลิกกังวลเรื่องหน้าของเธอ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร คนที่ไม่เคยเจออุบัติเหตุ ไม่เคยทำศัลยกรรมหน้า ย่อมเป็นธรรมดาที่จะจิตตก หมอภิญโญมาตรวจตามเวลาทุกวัน “วันนี้หมอให้กลับแล้วนะครับ” “ขอบคุณหมอมากนะคะ ที่ดูแลมาตลอด” “ไม่เป็นไร คุณปิ่นหายดีแล้ว ผมก็โล่งใจ แต่เรามีนัดกันนะครับ อีก 1 เดือน ต้องกลับมาให้หมอดูแล กับกระดูกแขนด้วย ว่าต่อสนิทดีไหม และต้องทำกายภาพ” “ค่ะ” “ถึงตอนนั้นหน้าคงหายบวมแล้วนะครับ” หมอแกล้งแหย่เธอ ปิ่นหุบยิ้ม “งื้อ” เธอทำท่าจะร้องไห้ “ผมสัญญาว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวปลอบใจ” “งื้อ” หมอได้แต่หัวเราะ พูดเรื่องหน้ากับเธอไม่ได้เลยจริงๆ รอดมาแล้วเจอหน้าบวมช้ำมีใครจะรับได้บ้าง มันต้องค่อยๆ ทำใจ “นั่นหมอนรองคอน่ารักเชียว ซื้อเตรียมไว้ตอนกลับบ้านเหรอครับ” “เปล่าหรอกค่ะ มีคนเอามาให้” “อ้อ ดีจัง น่ารักมากเลยนะครับ เขาคงรู้นะครับ” “รู้อะไรล่ะ หมอ ก็ไอ้หมอโหดนั่นแร่ะ คอยดูนะ ฉันจะเผาพริกเผาเกลือ แช่งให้ปวดแสบปวดร้อนทุกวันเลยย อื้อ” “ฮ้าๆๆ ครับ เดี๋ยวถ้าหน้ายุบแล้ว จะคิดถึงเขานะครับ” “ไม่มีทาง หมอโรคจิต” เธอก่นด่าเขาไม่หยุด “ด่าแบบนี้ผมสะเทือนนะครับ” “อ้อ ขอโทษ” ปิ่นยิ้มอย่างสำนึกผิด บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นเพื่อนำคนไข้ไปส่งที่จุดจอดรถรับส่งด้านหน้า ผ่านร่างสูงโปร่งที่ เขาชำเรืองมองหน้าน้อยๆ ภายใต้แมสอย่างเอ็นดู เธอไม่ได้สนใจมองเขาและคงไม่รู้ว่าเป็นเขา เพราะเอาแต่ก้มหน้าก้มตาหลบคน เขามองจนร่างเล็กที่ใส่หมอนรองคอเขาไว้ที่คอ มันช่างดูสะดุดตาคนทั่วไปนัก เธอขึ้นรถไปกับเพื่อนที่ทำหน้าที่ขับรถให้เรียบร้อย หันมาเจอหมอโยก็ตกใจ “อุ๊ย ตกใจหมดเลย” “ไม่เข้าไปทักหน่อยเหรอครับ” “ฮึ เกิดทักขึ้นมา คงได้อยู่โรงพยาบาลยาวแน่ ดูท่าจะไม่ค่อยถูกกับหมอเท่าไหร่?” หมอโยขำ “แต่แกเป็นคนน่ารักนะครับ ถึงจะขี้งอแงไปหน่อย แต่ผมก็เข้าใจ คงจะทำใจไม่ได้ อยู่ๆ ตื่นขึ้นมาก็เจอหน้าบวมช้ำของตัวเองแบบนั้น” “คนที่ตั้งใจมาศัลยกรรม เขาต่างก็รู้และรับได้ว่าเขาจะต้องเจอกับอะไร ผมก็เข้าใจเธอครับ ที่อาจจะช็อคมากไปหน่อย” หมอเอกตอบ เสียงข้อความไลน์เข้ามาหมอเอกล้วงกระเป๋าหยิบมาอ่าน “ไอ้หมอโรคจิต อย่าคิดว่า เรื่องนี้มันจะจบลงง่ายๆ ถ้าหน้าฉันไม่ยุบ ฉันกลับมาแน่ ฉันจะเอาทนายมาฟ้องให้ถึงที่สุด” แล้วก็รูปสติ๊กเกอร์หัวร้อนเป็นหางว่าว “ท่าทางจะอีกหลายวัน กว่าจะหัวเย็น” หมอเอกอ่านแล้วยิ้ม ก่อนจะขอตัวแยกจากหมอโยไป เมื่อกลับไปถึงบ้าน ปิ่นแทบจะไม่อยากส่องกระจกดูหน้าตัวเอง เธอได้แต่ทายาระงับบวมที่ได้มาจากโรงพยาบาลและน้ำฝนซื้อมาเพิ่มให้ เธอถ่ายรูปหน้าเธอ ส่งไปให้หมอเอกดูทุกวัน ทั้งบ่น ทั้งว่าเขาสารพัด หมอเอกก็ชอบสรรหาคำมาพูดยั่วเธอต่างๆ นานา “ตอนนี้ไม่บวมแล้วนะคะ” หมอเอกตอบไปเมื่อเห็นว่าหน้ายุบไปเยอะแล้ว “ยังไม่ยุบ” เธอตอบมา “พนันกันไหม 1 เดือน ยุบแน่นอน” “พนันเท่าไหร่?” “ป้าจะมีจ่ายเหรอ” “ใครป้าแก ไอ้หมอโรคจิต” สติ๊กเกอร์พ่นไฟเป็นสายอย่างโมโห ทำเอาหมอเอกได้แต่ขำ ที่ยั่วอารมณ์อีกฝ่ายได้ จนครบ 1 เดือน ปิ่นส่องกระจกดูหน้าตัวเอง หน้ารูปไข่ที่ไม่บูดบวมแล้ว ไม่มีรอยช้ำใดๆ ปรากฏ สันจมูกที่เริ่มเข้ารูป มันดูสวยกว่าจมูกเดิมของเธอเสียอีก “เชอะ ทำสวยก็ไม่บอก” เธอทำหน้างอนใส่กระจก เหมือนจะว่าคนอื่น แต่ก็ไม่ได้มีใครนอกจากเธอ หลังจากที่เอาเฝือกออกจากแขนแล้วเธอก็ต้องไปทำกายภาพตามที่หมอโยนัด หมอเอกมองรูปหน้าจิ้มลิ้มดวงตาเรียวรับโค้งคิ้วโก่ง เปลือกตาชมพูสองชั้น หน้าผากกลมมน ดวงตาสุกสะกาวเป็นประกายช่างเหมาะเจาะกันอย่างลงตัว ต้องยอมรับว่าหน้าธรรมชาติที่ไม่ต้องศัลยกรรม ช่างสวยงามแบบนี้ เข้ากับจมูกใหม่ที่เขาเป็นคนลงมือทำให้ “เห็นไหมผมบอกป้าแล้วว่ามันสวย” “แล้วเลิกเรียกฉันว่าป้าได้แล้ว ไอ้หมอเกย์” “5555 ครับเจ้” “นี่ หมอเกย์ คราวนี้ถือว่าพระท่านยังเมตตาไม่ให้ฉันทำบาปอีก ฉันจะปล่อยแกไปล่ะกัน ต่อไปเราก็เลิกแล้วต่อกัน ฉันจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับแกอีก” เธอยังโมโหเขาที่เรียกเธอว่าป้า หมอเอกถึงกับไม่เข้าใจว่าเธอจะหมายถึงอะไร หรือเธอจะไม่ยอมติดต่อกับเขาอีก “เจ้ ขอบคุณสักคำไม่มีเลยเหรอ” “เชอะ กับการที่หน้าฉันบวม 1 เดือน แล้วยังไม่ได้กินปลาร้าอีก ตั้ง 2 เดือน ใครต้องรับผิดชอบ” ดูเธอยังไม่ยอมใจอ่อน “อ้อ ว่าจะพาเจ้ไปกินโอมากาเสะ เพื่อขอโทษซะหน่อย ไม่ไปก็ได้นะ” เขาพยายามเอาใจ “ห๊า... เรื่องนั้นมันคนละงานกัน ค่อยหาเวลาไปได้” ทำไมเปลี่ยนใจเร็วจัง “แล้วหมอนัดมาตรวจเมื่อไหร่?” “น่าจะพรุ่งนี้มั้ง” เธอถ่ายรูปบัตรหมอนัดให้ดู “แล้วเจอกันค่ะ” หมอเอกบอกเธอ “ฝันไปเถอะ” เธอรีบตอบ “อ้าว ไม่อยากเจอผมเหรอ?” “ใครจะไปอยากเจอแก เจอหน้าแกแล้วฉันต้องหน้าบวม ไม่เอาหรอก” เอกทำท่าครุ่นคิด “เหมือนพรุ่งนี้ ที่โรงแรมปิ่นไหมเขามีงานอาหารนานาชาตินะ ผมมีบัตร เขาเลี้ยงตั้งแต่บ่ายจนเย็น” “ห๊า....แล้วทำไง ฉันถึงจะได้ไปล่ะ....” ปิ่นส่งคำถาม แต่หมอเอกแกล้งไม่ตอบ “ถ้าอยากไปก็ต้องง้อผมสิ” เขาพูดกับตัวเองอย่างสนุก
พรุ่งนี้มาโหวตนะคะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 19 มกราคม 2564 เวลา:16:30:02 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [