ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 19 หน้า 1 เนื่องจากมีแขกมาโดยไม่ได้นัดล่วงหน้าทำเอากำนันเข้มประหม่าและตื่นเต้น ด้วยไม่รู้ว่าคณะชาวกรุงเทพมาด้วยเรื่องอะไร ในบ้านดูคับแคบไม่พอรองรับแขกทั้ง 30 คน กำนันกับเมียเลยปูเสื่อที่ลานเอนกประสงค์หน้าบ้านที่ไว้เรียกผู้ใหญ่บ้านมาประชุม เรียกลูกชายกับลูกสะไภ้เตรียมน้ำเตรียมท่ารับแขก อย่างเป็นกันเอง ซึ่งมันก็ดูวุ่นวายไม่ใช่น้อยที่ต้องหาแก้วหาน้ำอย่างฉุกละหุก พี่สะไภ้เลยบอกร้านสหกรณ์เอาน้ำอัดลมและน้ำขวดมาส่งเพื่อรับแขกด้วย คุณนายปิ่นไหมกับเสี่ยณรงค์เอกนั่งร่วมเสื่อผืนใหญ่ “สวัสดีค่ะ พ่อกำนัน” คุณนายปิ่นไหมไหว้กำนันซึ่งดูอายุมากกว่าเธอ “ดิฉันปิ่นไหม นี่ก็พ่อณรงค์ ต้องขออภัย พ่อกำนันด้วยนะคะที่มาบุกบ้านแบบกระทันหันแบบนี้” เรื่องเจรจาแบบนี้ เสี่ยต้องปล่อยเป็นหน้าที่แม่ กำนันเข้มมองหน้าเมียแล้วยิ้มต้อนรับแขก ก็ยังเดาไม่ได้มันเกิดอะไรขึ้น “ลูกชายดิฉันสิคะมันร้อนใจ เร่งให้ดิฉันมาสู่ขอลูกสาวพ่อกำนัน” แม่วางมือที่ตักบุตรชายคนเล็กที่นั่งยิ้มหล่ออยู่ไม่ไกล “เจ้าเป็นเอกนิ แต่ไหนแต่ไรมา ก็ไม่เคยมีเรื่องด่างพร้อย อาชีพการงานตอนนี้เป็นหมอ แล้วตอนนี้ดิฉันก็ว่าจะสร้างโรงพยาบาลให้เขาไปดูแลอยู่ที่ชุมพร” แม่โฆษณาลูกชายก่อน “เดือนก่อนก็มาบอกดิฉันว่าอยากแต่งงาน แล้วจู่ๆ ก็ปุ๊ปปั๊ป ชวนมาวันนี้เลยค่ะ” กำน้นเข้มเริ่มจะเห็นรางๆ ของที่มาและเรื่องที่จะเกิด เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน บางคนต้องเตรียมการณ์เป็นปี แจกซองกันครึ่งปี เหตุใดหนุ่มหน้าใสถึงได้เร่งพ่อแม่มาขอ หรือว่าเกิดเรื่องไม่ดีงามกับลูกสาวของตน “ครับ ผม ตกใจ ขนกันมาไม่บอกไม่กล่าว ลูกสาวก็ไม่ได้พูดอะไรเลย” พ่อหันไปมองลูกสาวที่เดินเสริฟน้ำแขก “ปิ่น มานี่สิ” พ่อเรียกลูกสาวให้มานั่งด้วย ปิ่นเดินอย่างหวาดกลัวมานั่งลงข้างๆ แม่ “ไปแอบมีแฟนตอนไหนกัน ไม่บอกไม่กล่าวพ่อกับแม่ก่อนเลย นี่เขามาสู่ขอเราแล้วนะ” พ่อถามลูกสาวเสียงดุๆ ปิ่นที่ทำหน้าตกใจ ยิ้มแห้งๆ โถ พ่อ นี่มันยังเรื่องเล็กนัก มีเรื่องจริงที่ใหญ่กว่านี้ “ที่จริงจะโทษหนูปิ่นก็ไม่ได้หรอกพ่อกำนัน ต้องโทษลูกชายฉันเอง” คุณแม่ก็พูดจาดี กำนันมองสตรีสูงวัยในชุดผ้าไหมราคาแพง เธอมีใบหน้าอ่อนเยาว์นักอาจจะไม่ได้หักโหมงานหนักเหมือนชาวบ้านที่นี่ ใบหน้ายิ้มแย้มดูเป็นมิตร และดูออกว่านางจะธรรมะธรรมโมไม่น้อย “รบเร้าให้มาวันนี้ให้ได้ ดิฉันเข้าใจว่า ดิฉันก็ยังเตรียมตัวไม่ทันเลยค่ะ ที่จริงกะจะมาทาบทามหมั่นหมายกันไว้ก่อน แต่เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว ลูกชายมันก็เร่งทางนี้อาจจะลำบากใจ เพราะต้องเตรียมงาน เตรียมของ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉัน ได้สั่งเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว ทั้งอาหารการกิน ชุดเจ้าบ่าว เจ้าสาว ชุดเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว ชุดพ่อชุดแม่ ของชำร่วย ของรับไหว้ ช่างแต่งหน้า ช่างเตรียมสถานที่ ช่างภาพ ดิฉันเตรียมมาหมดแล้ว แล้วให้ทางนี้แค่เตรียมตัวเท่านั้นล่ะค่ะ” ...เรื่องมันมาขนาดนี้..แล้วมันขนาดไหน...พ่อกำนันหูกระดิก สายตาดุอย่างเอาเรื่อง เอียงหูซ้ายหูขวาฟังอย่างสงสัย แม่ทองใบนั่งฟังแทบไม่ทัน แม้จะยังงง ว่าตัวเองต้องทำอะไร ส่วนพ่อกำนันเริ่มเข้าใจ เร่งๆ มาแบบนี้ พูดแบบนี้ มันจะมีอะไรนอกเสียจาก ลูกสาวเรามันท้องแล้ว “มันจะดีหรือคะ คุณนาย ตามธรรมเนียมแล้ว เราเป็นผู้หญิงต้องเตรียมงานนะคะ แล้วอีกอย่างเรายังไม่ได้ดูฤกษ์ดูยามกันเลย” “เรื่องฤกษ์ยาม ดิฉันว่าเอาฤกษ์สะดวกของเด็กๆ ดีกว่านะคะ เด็กๆ รักกัน อย่างอื่นเป็นแค่เรื่องประกอบ เรื่องเตรียมงานก็ไม่ต้องคิดมากค่ะ ทีมงานดิฉันพามา เป็นมืออาชีพทุกคน” “ส่วนเรื่องสินสอดทองหมั้น ถ้าพ่อกำนันกับแม่ จะเรียกร้องกว่าที่เราเตรียมมาก็ไม่ว่าอะไรนะคะ” การเจรจาแบบนี้ มีหรือจะผิดหวัง เป็นเอกนั่งยิ้มอย่างมีชัยไปกว่าครึ่งทาง “เอ่อ พวกเราก็ไม่ได้เตรียมการณ์เรื่องนี้เอาไว้นะคะ เรื่องสินสอด..” แม่หันมาสบตากับพ่อเพื่อขอความคิดเห็น กำนันหายใจใหญ่มองหน้าแต่ละคน จะพูดหักหน้าเขาก็ดูเสียผู้หลักผู้ใหญ่ แล้วอีกอย่างเกิดรู้สาวท้องไส้จริงๆ ตามรูปการณ์เราก็เสียเปรียบ “ถ้าเรื่องมันมาขนาดนี้ ถ้าเด็กมันรักชอบกันจริง ปิ่นว่าไงลูก จะยอมแต่งงานกับพ่อหนุ่มลูกชายเขาไหม?” ปิ่นทำหน้าลำบากใจ มองหน้าพ่อกับแม่ แม่ปิ่นไหมยิ้มหวาน “เราน่ะมีวาสนาต่อกันนะ ชื่อเราก็เหมือนกัน เราคงได้เป็นแม่ลูกกันตามวาสนา แม่ยินดีมากเลยที่ได้หนูปิ่นมาเป็นลูกสาว” แม่ก็ช่างรู้งาน พูดเปิดทางนำร่อง เขามากันขนาดนี้แล้ว ถ้าปฏิเสธไปคงได้มีเรื่องงามไส้ออกมาแน่ ท้องเธอก็โตขึ้นทุกวันๆ สักวันพ่อรู้ก็คงช้ำใจหนักกว่าเดิม ปิ่นมณีถอนใจก่อนตอบ “ยินดีค่ะ พ่อ หนูยินดีแต่งงานกับเขา” เธอตอบเบาๆ แม้พ่อจะสงสัยกับสีหน้าลูกสาวที่ไม่สู้ดีนัก “อ้ะ... พ่อก็ตามใจลูกนะครับ คุณนาย เรื่องสินสอดก็แล้วแต่ทางโน้นจะเห็นสมควร เพราะผมก็เกรงใจ เพราะยกขบวนมากันขนาดนี้ แถมจัดเตรียมทุกอย่างให้” กำนันลองปล่อยตามน้ำ จะขัดก็ใช่ที่ งั้นก็ลองเชิงดูสิ เขาเตรียมตัวมากันยังไง แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ ฮึ....แต่จะมาสู่ขอกัน แค่ แสน สองแสน ก็คงไม่ง่ายไปหรอก.... “ค่ะ ดิฉัน เตรียมสินสอด เป็นเงินเลขสวยๆ แต่ก็เป็นเงินลูกชายค่ะ 2 ล้าน 4 แสน 4 หมื่น 4 พัน 4 ร้อย สี่สิบสี่บาท ส่วนดิฉัน ก็เพื่มทองคำแท่งให้ 44 บาท กับเครื่องเพชรชุดหนึ่งค่ะ ถ้าพ่อกำนัน ไม่พอใจ เดี๋ยวดิฉันให้สามีเขียนเช็คเพิ่มให้อีกนะคะ” สิ้นคำพูดคุณนาย พ่อกำนันกับแม่ทองใบหูอื้อไปพักใหญ่ ราวกับว่าหูฝาดหูตึง ส่วนชาวคณะเองก็ร้องอู้วู้กันใหญ่ พี่ชายพี่สะไภ้ตาโตมองหน้ากันนึกว่าตัวเองฟังผิด “คือ คุณนาย ว่ายังไงนะครับ 2 ล้าน 4 แสน 4 หมื่น 4 พัน 4 ร้อย สี่สิบสี่บาท ทอง 44 บาทเหรอครับ” กำนันทวน “ค่ะ พอดี คนจีนเขาถือเลข 4 เป็นเลขสวยค่ะ กำนัน ถ้าจะเอาเพิ่มอีก สัก ล้าน สอง ล้าน ก็บอกได้ค่ะ เราต่อยอดกันได้” “แม่ๆ ไม่ใช่กองกฐินที่จะต่อยอดได้” พ่อรีบกระซิบบอกภรรยา “อ้อ ตามนั้นค่ะ พ่อกำนัน ถ้าไม่พอใจเราเพิ่มได้อีกค่ะ” แม่ก็สายเปย์ใช่ย่อย พอหายตะลึงงัน พ่อกำนันตั้งสติได้ หันไปมองลูกสาวที่นั่งข้างๆ “เออ พรุ่งนี้ก็ถือว่าฤกษ์ดีนะลูก เวลาเดินขันหมาก 9 โมง 9 นาที นะคุณนาย ไปตั้งตรงหน้าโรงเรียนก็ได้ ห่างไปไม่ถึง 500 เมตร จะได้เดินไม่เหนื่อย เดี๋ยวต้นอ้อยกับต้นกล้วย จะบอกเด็กๆ ตัดให้ ส่วนสถานที่ เราก็จัดกันง่ายๆ พอ กินเลี้ยงเที่ยง เผื่อทีมงานมาเหนื่อยๆ จะได้พักก่อนกลับ เราจัดงานกันง่ายๆ ก็ดีครับ ว่าไหมแม่ ฮ้าๆๆ” กำนันถึงขั้นหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ แม่ทองใบยิ้มกับแขก “งั้นวันนี้ ดิฉันจะให้เด็ก ช่วยเตรียมสถานที่นะคะ พ่อกำนัน ส่วนพรุ่งนี้เราก็จะเตรียมขบวนขันหมากตอน 9 โมง 9 นาที” “ครับๆ ผมคิดว่าจะแต่งกันวันนี้เลย ฮ้าๆๆ” ปิ่นมองหน้าพ่อที่หัวเราะหน้าบาน ก็ถอนใจและส่ายหน้า มันไม่ได้ออกหน้าออกตาเลยใช่ไหม ทำไมพ่อเปลี่ยนโหมดเร็วขนาดนี้ ไม่ใช่เห็นแก่เงินใช่ไหมพ่อ เมื่อแยกออกมาจากคนอื่นๆ ปิ่นต้องโทรบอกน้ำฝนให้เธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาว “น้ำฝน แกรีบมาบ้านฉันวันนี้เลยนะ มาตอนนี้เลย เดี๋ยวจะค่ำก่อน พรุ่งนี้มีงาน” “ไปทำไม ทำไมต้องรีบขนาดนั้น บ้านแกอยู่แค่นี้ แล้วมีงานอะไร แกจะทำบุญเหรอ” “มาเถอะ แล้วฉันจะเล่าให้ฟัง รีบๆ มานะ ค่อยๆ ขับรถ” “อะไรของแก บ้านอยู่แค่ปทุม ขับรถไม่ถึงชั่วโมง วันนี้รถไม่ติดหรอก” “บ้าน ที่ ตาก รีบๆ มานะ” เธอปรับความเข้าใจฝนใหม่ “ห๊า แกจะให้ฉันไปตากเนี่ยนะ” “หือ ถ้าแกไม่กล้าขับรถคนเดียว แกก็ หาเพื่อนมาด้วยก็ได้” “เออ ฉันไปคนเดียวได้ นี่ก็จะ 11 โมงแล้ว เย็นคงถึงพอดี” ทั้งสองวางสายกันไป “อะไรของยัยปิ่นนี่” แต่น้ำฝนผู้ตามใจปิ่นมณีเสมอก็รีบไปเก็บเสื้อผ้า ของใช้อย่างรวดเร็ว แล้วออกเดินทางจากบ้าน มุ่งหน้าสู่เมืองตาก
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
เงินแก้ปัญหาได้ทุกสิ่งจริงๆ ค่ะ