ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 3 หน้า 3 จะว่าไปนิสัยเขาก็ดูอ่อนโยนมาก ตลอดเวลา 1 เดือนที่พูดคุยกันผ่านไลน์ เขาเอาใจใส่ที่จะตอบไลน์ของเธอทุกครั้ง ไม่ว่าจะปลอบหรือยั่วโทสะก็ตาม แม้เธอจะก่นด่าสารพัดสารเพ ถ้าเป็นคนอื่นโดนว่าเสียหายปานนี้คงด่าเธอยับเยินไปแล้ว แต่ดูเขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับความโวยวายที่เธอก่อ ยังคอยแนะนำ และดูแลเรื่องอาหารการกินของเธอทุกวัน ถึงเธอจะรู้ว่าอะไรควรกินไม่ควรกิน แต่เขาก็ขยันย้ำเตือนสติเธอตลอด เพราะดูอาการท่าทางของปิ่นมณี น่าจะเป็นคนตามใจปากไม่น้อย หลังจากกินจนอิ่มหนำทั้งสองฝ่าย ทั้งสองเดินออกมาจากโรงแรมก็บ่ายแก่ๆ เดินคุยกันมาตลอดทาง ราวกับคนเพิ่งเคยเจอกัน น่าแปลกที่ดูไม่ได้เคอะเขินกันเลย พูดจาราวคนเพื่อนที่สนิทกันมาเนิ่นนานมาพบกันหลังจากพลัดพรากจากกันแรมปี ดูจากบุคลิคของปิ่นมณี เธอน่าจะเข้าหาคนง่ายดาย แต่ไม่ใช่เป็นเอก ที่ค่อนข้างเงียบขรึม “หมอมีพี่น้องไหมคะ” “มีพี่ชายคนหนึ่ง” “อ้าว ไม่มีพี่สาวเหรอ” “เจ้ มาเป็นพี่สาวผมไหมล่ะ” “ไม่เอาล่ะ ฉันกลัวแก” “ฮึๆๆ เป็นพี่สาวผม จะได้กินอาหารอร่อยทุกวันเลยนะ” ปิ่นมณีตาลุกวาวกับสิ่งยั่วยวน “แกอย่ามาล่อลวงฉันให้ยาก” “แล้วเจ้ มีพี่น้องไหมครับ” “มีพี่ชายคนหนึ่ง” “อายุเท่าไหร่แล้ว” “38 แล้ว แต่งงานมีครอบครัว ดูแลพ่อแม่อยู่ที่บ้าน” “ทำไมเจ้ไม่แต่งงานล่ะครับ” ปิ่นมณีหยุดเดิน หมอเอกหยุดตาม หันไปมองอีกฝ่าย เหมือนจะลำบากใจที่จะตอบคำถาม “มีเรื่องสะเทือนใจเหรอ ผมขอโทษที่ถาม” เขารีบเอ่ยขอโทษ “แล้วแกล่ะ” “ผมเหรอ สังคมบ้านเรายังไม่ค่อยยอมรับเรื่องที่เกย์แต่งงานนะครับ” ปิ่นมณีพยักหน้าเข้าใจ “แล้วบ้านเจ้ อยู่ที่ไหนครับ” “ตาก” “ที่นั่น เป็นเมืองที่สวยเหมือนกันนะครับ” “เจ้อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอครับ” “ใช่ แต่มีน้าอยู่ที่กรุงเทพ ปีใหม่ก็ว่าจะกลับบ้านเหมือนกัน สาธา ก็หยุดแค่ 3 วันเอง ราชการ” “เจ้ ทำงานสาธารณสุข เหรอครับ” “ใช่” หมอเอกพยักหน้าเข้าใจ ทั้งสองเดินมาถึงโรงพยาบาล ด้านหน้าอาคารจอดรถมีม้านั่ง ตั้งเรียงรายที่สนามเพื่อให้ใช้เป็นที่พักผ่อน “เจ้ รีบกลับไหมครับ” “นี่จะ 4 โมงแล้วนะ” เธอมองนาฬิกาแล้วบอกเขา เธอใช้เวลามาหาหมอทั้งวันเลยเหรอเนี่ย “โอ เวลานี้หน้าโรงพยาบาล รถติดมากนะครับ เจ้นั่งย่อยก่อนสิ” เขาดึงเธอไปนั่งที่สนาม “หมอ ทำไมเลือกมาเรียนด้านศัลยกรรมล่ะ” ปิ่นมณีเอ่ยถามเขาต่อ เขามองดวงหน้าสดใส “งานศัลยกรรมถือว่าเป็นงานศิลปะอีกอย่างหนึ่ง การแก้ไขโครงสร้างที่ผิดรูปให้กลับมาดีหรือดีมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะเป็นปากแหว่งพาดานโหว่ ดั้งยุบจมูกหัก คางบูดเบี้ยงไม่ได้รูป ทำคาง ทำปาก ทำลักยิ้ม กรีดตา 2 ชั้น ผ่าตัดกระดูกที่ไม่ได้รูปทรง ล้วนแต่เป็นงานศิลปะ ก็ไม่ต่างจากงานด้านวิศวกรรมเลย แต่ที่ต่างคือ นี่เป็นเนื้อหนังมังสาของคน” การอธิบายของเขามันช่างชวนขนพองสยองเกล้าให้ปิ่นมณีอย่างเห็นได้ชัด เธอนึกภาพการกรีดมีดลงเนื้อของคนแล้วเลือดพุ่ง เธอสะบัดหัวไล่ความขนลุกชันออกไป “เออ...แกก็อายุยังน้อยนะ ถือว่าฝีมือดีไม่น้อยเลย” ปิ่นรีบเปลี่ยนเรื่องพูด เป็นเอกยิ้มรับคำชม นี่เป็นคำชมแรกที่เธอเอ่ยบอกเขา หลังจากผ่านการด่าทอสาระพัดเรื่องที่คิดได้ เขารู้ว่านั่นคือสิ่งที่เธอแสดงออกมาไม่ได้จากจิตวิญญาณข้างใน เพียงแต่ทำเพื่อให้คนอื่นๆ รู้สึกถึงความกังวลที่เธอมี จริงๆ แล้วเธอ เป็นคนที่มีความฮาซ่อนอยู่ภายใน “ปีหน้าเขาจะจัดงานอาหารแบบนี้อีกไหม?” “จัดสิ ถ้าเจ้อยากมาอีก ก็บอกผมนะ” นี่เขาจะติดต่อเธอเป็น ปี เลยเหรอ “แต่ค่าบัตรแพงไหมล่ะ” “ก็แพงนะ” ปิ่นมณีทำท่าทางครุ่นคิด “หมอเอามาจากไหนล่ะ?” “อ้อ โรงแรมมาแจกให้หมอที่โรงพยาบาล” ปิ่นหน้าง้ำที่เธอโดนเขาอำเป็นแน่ บัตรแพงขนาดนั้นใครเขาจะมาแจกกันล่ะ “เราน่าจะชวนหมอโยไปด้วยนะ นี่ก็ไม่ได้ไกลเลย เดินไปกลับแป๊ปเดียวเอง” เธอเสนอ เป็นเอกถึงกับหุบยิ้มไม่สบอารมณ์ มองหน้าสวยที่ยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติดูภูมิใจกับสิ่งนึกคิดของตัวเอง อุ้มมือใหญ่ทั้งสองประคองดวงหน้ารูปไข่ ขึ้นมาเผชิญหน้าเขา “จะว่าไป เจ้ เนื้อหนัง หย่อนยานแล้ว น่าจะฉีดโบท็อก ร้อยไหม เติมฟิลเลอร์ใต้ตา หรือทำคางใหม่ก็ดีนะ” “กรี๊ดดดดดดด” ปิ่นมณีกรีดร้องสะบัดหลุดจากการเกาะกุมของเขา ลุกจากเก้าอี้เต้นเลาๆ “ไอ้หมอผีบก แกจะเห็นหน้าฉันเป็นของเล่นไปถึงไหน ฉันเกลียดการศัลยกรรม ฉันเกลียดหมอศัลยกรรม ไอ้บ้า” พอด่าเสร็จก็วิ่งหนีไปที่ตึกจอดรถทันที หมอเอกนั่งไขว่ห้างมองตามยิ้มๆ “หมอผีบกเหรอ” นี่เขาจะเป็นหมออะไรอีกในสายตาของปิ่นมณีก่อนจะมองร่างน้อยวิ่งเตลิดหนีเขาไป วันอาทิตย์นี้หมอเอกมีเคสทำจมูกที่คลินิก ลูกค้าเป็นเคสแก้ เสริมกระดูกอ่อนหลังใบหู ตัดปีกแค่อ่านเคสแล้วก็ไม่ธรรมดาเลย หมอใหม่ไม่มีใครกล้าสู้ งานแก้มันยากกว่างานศัลยกรรมใหม่ ถ้าเคสออกมาไม่ดี มีหลังโดยทัวร์ลงอีก หมอเอกมองดูเวลานัด เวลามีส่วนสำคัญ ต้องทำในเวลาที่ไม่นานจนเกินไป เพราะจะเกิดการพกช้ำที่มากกว่าเดิม และต้องเก็บรายละเอียดให้ดี เพราะผลข้างเคียงเกิดขึ้นได้เสมอ มีหลายครั้งที่คนไข้เองยอมรับเรื่องพกช้ำไม่ได้ ซึ่งเรื่องพวกนี้มันขึ้นอยู่กับ สภาพร่างกายการตอบสนองต่อการผ่าตัด และสิ่งแปลกปลอมที่นำเสริมเข้าสู่ร่างกาย อีกทั้งการดูแลตัวเองหลังการผ่าตัด ที่คลินิกจึงมีทีมงานที่คอยติดตามเอาใจใส่ลูกค้าหลังการผ่าตัด พูดคุยทักทายกันทุกวัน มันเป็นแผนการตลาดที่ดีไม่น้อย ความเชื่อมั่นจากฝีมือหมอ ก็ยังน้อยกว่าบริการหลังการขาย “วันนี้มีกี่เคส” “จบเคสนี้ มีตัดปีก 2 คนค่ะ” “ฮืม” “หมอคะ อาทิตย์ที่แล้ว คนไข้บอกหน้าบวมมาก” ผู้ช่วยหมอส่งรูปให้ดู “บวมจริงๆล่ะ” เขายิ้ม แต่จะมีใครหน้าบวมได้น่ารักเท่าปิ่นมณีอีกเล่า “หมอเอก เจ้ ซูซี่ มาอีกแล้วนะคะ” “ฮืม ชื่อคุ้นๆ” เอกพยายามทบทวน “ก็เจ้ที่มาทำจมูกกับหมอเมื่อ 8 เดือนที่แล้วไงคะ” “เดือนถัดมาก็มาตัดปีก เดือนถัดมาจะมาทำร้อยไหมกับคุณหมอ แต่คุณหมอติดเคสทำจมูกเลยต้องให้หมอกบลง แล้วนี่เจ้แกว่าจะทำลักยิ้ม จะให้หมอทำให้อีกนะคะ” “เรื่องง่ายๆ แบบนั้น ให้หมอปุณก็ได้ครับ” หมอเอกบอกผู้ช่วย “ค่ะ ส้มก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะ เหมือนเจ้แกเสพติดคุณศัลยังไงไม่รู้นะคะ” ทำเอาหมอเอกอมยิ้ม คิดถึงหน้าใครบ้างคนที่เต้นเลาๆ “ไอ้หมอผีบก แกจะเห็นหน้าฉันเป็นของเล่นไปถึงไหน ฉันเกลียดการศัลยกรรม ฉันเกลียดหมอศัลยกรรม ไอ้บ้า” “เอ แต่แกเรียกร้องบุ๊คคุณหมอเอกเท่านั้นนะคะ แกติดใจหมอเอกหรือเปล่าคะ” “พูดซะขนลุกเลยนะครับ” “ก็ว่ายังไงล่ะค่ะ สงสัยแกคงไม่รู้ อิอิ” ส้มหัวเราะร่วน “ไม่รู้อะไรครับ” เอกถามเสียงเข้ม “ก็...ก็ ..ไม่รู้ว่าหมอเอกน่ะ ไม่ชอบเจ้ไงคะ” ส้มตอบหน้าเจือน “ต้องบอกว่าหมอเอก ไม่ชอบอาเจ้.....ไม่สิ” เอกเท้าสะเอว พอพูดถึงคำว่าเจ้มันก็กระดากว่าไม่ชอบ “ต้องบอกว่าหมอเอกไม่ชอบทั้งผู้หญิงและผู้ชายต่างหากล่ะ” “แฮ่ๆๆๆ” ส้มหัวเราะกลบเกลื่อน
 โดย: หอมกร
  วันที่: 31 มกราคม 2564 เวลา:18:20:25 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [