ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 12 หน้า 1 แต่พอถึงวันต้องกลับจริงๆ ปิ่นมณีรู้สึกใจหาย เธอเดินตามเป็นเอกที่ถือกระเป๋าลงจากกระท่อม แล้วจูงมือเธอไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้านในตอนเช้า ผู้ใหญ่บ้านขับสามล้อพาทั้ง 2 ออกจากหมู่บ้าน ปิ่นมณีมองข้างหลังด้วยสายตาเศร้า หมอกุมมือเธอไว้บีบเบาๆ เพื่อปลอบใจ เธอมองจนลับตา เส้นทางลาดยางเล็กๆ จากหมู่บ้านพ้นแนวป่า จนมาถึงถนนใหญ่ ผู้ใหญ่พาทั้งสองไปที่ท่าเรือ เมื่อส่งทั้งสองลงเรือแล้ว ผู้ใหญ่เคนโบกมือลาที่ท่าเรือ ทำเอาเธอใจหายที่ได้เอ่ยลาที่นั่นจริงๆ เมื่อมาถึงฝั่งหมอเอกพาเธอไปที่รถ ที่เขามาฝากไว้ที่ท่าเรือ ปิ่นมองหน้าหมอแว๊บหนึ่ง และสรรหาคำด่าในใจกับสิ่งที่หมอหลอกเธออย่างใหญ่หลวง พอขึ้นรถได้เธอก็ไม่พูดอะไรกับเขา รถออกจากอำเภอไม่ถึงชั่วโมงเธอก็หลับไป เป็นเอกจอดรถที่ดอนโด หันมามองปิ่นที่นอนตั้งแต่ออกจากชุมพร เธอตื่นมาเข้าห้องน้ำแค่ช่วงที่เขาหยุดพักรถ พอขึ้นรถได้ ไม่ถึง 10 นาทีก็หลับยาว “เจ้” เขาปลุกเธอเบาๆ ปิ่นตื่นขึ้นมาเห็นเป็นคอนโดของเป็นเอก “นี่...ไม่ไปส่งฉันเหรอ” “เจ้นอนที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ผมจะไปส่ง” เขาตอบ ก่อนจะลงจากรถ เป็นเอกไปเปิดท้ายเอากระเป๋ามาถือ เดินมาหาปิ่นที่งัวเงียมองเขา แล้วเขาพาเธอเข้าคอนโด รปภ มองอย่างสนใจที่เห็นเป็นเอกมากับผู้หญิง พอเข้าไปในลิฟท์ เสียงคนร้องให้รอ เป็นเอกกดลิฟท์รอ เป็นมิ้นนั้นเองที่เพิ่งเลิกงานกลับมา “อ้าว สวัสดีครับพี่หมอ ไม่ได้เจอตั้งนาน ไม่ได้ไปฟิตเนสนะครับช่วงนี้” “ครับ” “ไปไหนมาเหรอครับ” มิ้นถามพลางมองกระเป๋าที่หมอเอกถือ “เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดครับ” เขาตอบยิ้มๆ มิ้นหันไปมองปิ่นที่ยืนงัวเงียมุมใน เหมือนคุ้นๆหน้า “แล้วเจอกันนะครับ” มิ้นเอ่ยเมื่อลิฟท์ถึงชั้นเขาก่อน “ครับ” เป็นเอกยิ้ม พอมาถึงชั้น 7 ปิ่นเดินตามเขาออกจากลิฟท์ เอกนึกหวั่นว่าเธอจะหวาดกลัวการเข้าไปในห้องของเขา เขาหันมามองเธอเมื่อไขประตูเสร็จ ปิ่นมองหน้าเขาเหมือนยังไม่ตื่น หมอเอกเลยเข้าไปข้างในก่อน แล้วปิดประตูลงเมื่อปิ่นเข้าไปแล้ว เธอมองไปรอบห้อง ถอนหายใจ “ยังจำเรื่องของเราที่นี่ได้ไหม?” “จำได้สิ เรื่องแบบนั้น” “ฮึ...หวังว่าเจ้จะไม่โกรธผมอยู่นะครับ” “ก็ยังโกรธอยู่” เอกยิ้ม ก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าลงข้างโซฟา เปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำมาให้เธอดื่ม ปิ่นนั่งบนโซฟา มองไปรอบห้อง ห้องชายโสดที่แสนเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน ดูอบอุ่น ความรู้สึกในตอนนี้ แม้ความหวาดกลัวจะหายไปแล้ว แต่เรื่องราวที่แสนน่ากลัวนั้น ใครจะลืมได้ลง แต่ความแตกต่างของความรุนแรงจะเบาบางลงไปแล้ว เอกมานั่งลงข้างๆ เธอ กดทีวี เพื่อเปิดหนังให้เธอดู “เจ้ หิวหรือยัง เดี๋ยวผมทำอะไรง่ายๆ ให้ทานนะครับ” “ฮึม” เธอพยักหน้ารับ เป็นเอกเอาเสื้อผ้าของเธอและเขาซัก แล้วเข้าครัวทำอาหารง่ายๆ ทานกัน 2 คน “ทานข้าวแล้วเจ้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะครับ” “ไม่มีเสื้อผ้านิ แกซักผ้าหมดแล้วไม่ใช่เหรอ” “ใส่เสื้อผมก็ได้” “เสื้อผู้ชายตัวใหญ่น่ะนะ” เธอมองงง เอ... หรือว่าเป็นเอกจะมีเสื้อผ้าผู้หญิงใส่ อย่างพวกที่ชอบแต่งหญิงอะไรแบบนั้น ปิ่นมณีคิดไปไกลพลางมองเป็นเอกอย่างระแวง ส่วนหมอไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ “เจ้ จะไม่ใส่อะไรก็ได้นิ” เขารีบเสนอทันที ปิ่นตาลุกวาวใส่ “โรคจิต” เธอด่าเขา ทานข้าวเสร็จปิ่นช่วยเขาล้างจาน เป็นเอกตากเสื้อผ้าเสร็จ บอกให้เธอรีบอาบน้ำนอน พออาบน้ำเสร็จ เขาก็หาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่ เช็ดผมให้ พาเธอเข้านอน มองเธอหลับอยู่บนเตียงราวเธอเป็นเด็กเล็ก ปิ่นมณีต้องพลิกตัวหนี ไม่อยากเห็นสายตาที่ชวนละลายของหมอเอกที่มองเธออย่างละมุน ท่าจะบ้า โรคจิต นั่งมองคนนอนอยู่ได้ ปิ่นมณีบ่นด่าในใจ ปิ่นมณีหลับไปแล้ว เอกออกมาจากห้องนอน กดโทรศัพย์หาแม่ของเขา “คุณแม่ไปเที่ยวไหนเหรอครับ” “ตอนนี้แม่มาไหว้พระทางเหนือจ๊ะ เอกไปไหนมาลูก ไม่โทรหาแม่เป็นเดือนเลย” น้ำเสียงใจดีของมารดาเอ่ยตามสาย “ผมไปชุมพรมาครับ” “ไปเยี่ยมลุงๆ ป้าๆ มาใช่ไหมลูก ดีแล้วลูก” “ผมมีเรื่องจะเรียนคุณแม่ด้วยนะครับ” “เดี๋ยวอีก 2 วันแม่กลับนะ” “ครับ” พอวางสายแม่แล้ว เขาโทรไปร้านดอกไม้ที่คุ้นเคยกันดี “เจ้ ปิดร้านหรือยัง กุหลาบยังเหลืออยู่หรือเปล่า?” “ยัง.... วันนี้ขายดีเกลี้ยงหมดแล้ว” “ไม่มีเหลือให้ผมสักดอกเหรอครับ” “วันนี้วันอะไรแกน่าจะรู้ดีนิ มาสั่งอะไรตอนนี้ ไม่ดูเวล่ำเวลาเลย” “มีอยู่ดอกนึงดอกใหญ่มากว่าจะเก็บไว้ แต่ฉันก็ไม่ได้ให้ใครหรอก เดี๋ยวผัวฉันมันก็หอบมาให้ ว่าแต่แกจะเอาไปให้ใคร” “เจ้เอามาส่งได้ไหม” “อะไร อะไร นี่แกจะให้ใครบอกมานะ” “ฮึฮึ...ให้แฟนผมสิเจ้” “ใครที่ไหน ยังไง แก แอบมีแฟนตอนไหนกัน ผู้หญิงหรือผู้ชาย" “เดี๋ยวเจ้ก็รู้เองล่ะ” “เออๆๆ เดี๋ยวผ่านไปจะไปฝาก รปภ ให้” “ขอบคุณครับ” เป็นเอกวางสายเดินกลับเข้าห้องนอน
สงสัยจะวันวาเลนไทน์ค่ะ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 3 พฤษภาคม 2564 เวลา:8:41:45 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [