งวดนี้หวยตกที่ "โดรายากิขนมนี้ทำด้วยใจ" โดย Durian Sukegawa (ไม่รู้คนเขียนชอบทุเรียนหรือไงถึงได้ใช้ชื่อนี้เป็นนามปากกา)

อ่านโปรยปกน่าจะทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเรื่องนี้พูดถึงความฝัน และการดำรงอยู่ของชีวิตโดยผ่านชีวิตของเซนทาโร่ที่เป็นคนทำโดรายากิ ซึ่งชีวิตเขาแสนจะจืดชืด ทำโดรายากิไปแกนๆ จนกระทั่งได้พบหญิงชรานามว่าโทคุเอะ ที่ทำถั่วแดงได้อร่อยมาก เธอใส่ใจทุกขั้นตอน และเซนทาโร่ก็พยายามจะครูพักลักจำวิธีการของเธอ

ตอนเช้าที่เคยตื่นมาแบบล่องลอยก็ดูจะมีความหมายขึ้น โดรายากิที่เคยทำแบบสุกเอาเผากินก็อร่อยจนมีคนที่เคยมองผ่านกลับขายดี แต่แล้ววันหนึ่งก็มีเรื่องที่ไม่เป็นดังใจหวังจนได้ นั่นทำให้เซนทาโร่ต้องดิ้นรนแล้วเรียนรู้ความหมายของการมีชีวิตจากเหตุการณ์ครั้งนี้

เรื่องนี้ไม่ได้จบแบบตัดสิน แต่มาแนวทิ้งไว้ให้คิดต่อว่าจะเป็นอย่างไร

ถ้ามองว่าเป็นเรื่องอบอุ่น ฟีลกู๊ด ก็น่าจะได้ คนที่ชอบแนวนี้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าหยิบขึ้นมาอ่านเลยค่ะ แต่สำหรับหนิงเอง (ที่เป็นนักอ่านเรื่องมาก) หนิงมองว่าเรื่องนี้ถูกสร้างมาด้วยกระบวนการที่แสนจะยัดเยียดความคิดจากคนเขียนเสียเหลือเกิน

จะว่าไงดี ไม่ใช่เรื่องนี้เขียนไม่ดี แต่บริบททุกอย่างที่ใส่มามันจงใจเกินไปน่ะค่ะ ถ้าเปรียบเทียบเช่น หนังสือสืบสวนสอบสวนที่คนเขียนสร้างสถานการณ์ขึ้นมาประเภทที่แค่ได้ฟังก็รู้ว่า "หมอนี่ต้องตาย" ยังไงยังงั้น เราเลยอ่านแล้วรู้สึกว่าไร้ทางเลือกให้ตัวเอง ต้องรู้สึกไปตามสิ่งที่คนเขียนขีดกั้นเพราะมันยากเหมือนกันที่จะทำให้คิดเห็นไปทางอื่น

เป็นเรื่องที่ชวนน่าอึดอัดสำหรับหนิงเกินไปหน่อยค่ะ

แต่ว่าไม่ได้ หนิงเคยบอกแล้วว่าไม่ถูกโฉลกกับหนังสือญี่ปุ่น จะมีพักหลังที่เริ่มอ่านได้บ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด เรื่องนี้ทำให้นึกถึงบางอย่างที่ไม่ค่อยชอบ มีความญ๊่ปุ่นจ๋าอยู่ในนั้นซึ่งหากคนเคยชินกับขนบนี้ก็น่าจะเห็นคนละอย่างกับหนิงนะคะ

เอาเป็นว่า เนื้อหาเรื่องนี้ดี ควรค่าแก่การอ่าน (ถ้ามองข้ามในเรื่องความเนิบนาบและน่าอึดอัดจากการชี้นำของคนเขียนที่ออกจะมากเกินไปค่ะ)