รีวิวหนังสือ "เกรฟดิกเกอร์ ล่าทั่วโตเกียว" โดย ทาคาโนะ คะซุอากิ ชาติหนึ่งรีวิวทีหนึ่งค่ะ ช่วงนี้มีกิจกรรมอื่นดึงความสนใจเลยไม่ค่อยได้อ่านหนังสือที่ดีพอจะมาแนะนำเท่าไหร่ แต่พอดีเรื่องนี้อ่านจบแล้ว อยากลุกขึ้นมาเขียนรีวิวกับเขาสักหน่อย อะ รูป  ชื่อเรื่อง : เกรฟดิกเกอร์ ล่าทั่วโตเกียว ผู้เขียน : ทาคาโนะ คะซุอากิ ผู้แปล: บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์ คำโปรย เมื่อวันหนึ่ง "ยางามิ โทชิฮิโกะ" นักต้มตุ๋นตัวฉกาจ แถมใบหน้ายังบ่งบอกว่า นี่แหละวายร้ายตัวจริง อยากกลับตัวกลับใจ โดยเริ่มต้นจากบริจาดไขกระดูกให้แก่ผู้ป่วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว ระหว่างเตรียมจะทำความดีครั้งแรกในชีวิต ก็เข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรมต่อเนื่องสุดอำมหิต ซึ่งสภาพศพสยดสยองตรงกับตำนานในยุโรปยุคกลาง "เกรฟคิกเกอร์" หรือ "คนขุดสุสาน" ที่สังหารเหยื่ออย่างเหี้ยมโหด เช่น เผาทั้งเป็น หรือ ต้มในน้ำเดือด เกมไล่ล่าเริ่มต้นโดยที่ตัวเขายังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เพื่อผู้ป่วยที่รอความช่วยเหลือ เขาต้องเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือของกลุ่มนักล่าปริศนานี้ให้ได้! ที่จริงเล่มนี้อยู่ในกองดองปีก่อน เพิ่งได้ฤกษ์ขุดมาอ่านค่ะ ทีนี้เห็นเพิ่งออกได้ไม่นาน นึกว่าเป็นเรื่องปัจจุบัน ที่ไหนได้ เป็นเรื่องที่ญี่ปุ่นพิมพ์เมื่อปี 2002 หรือเมื่อ 18 ปีที่แล้ว ซึ่งเทคโนโลยีค่อนข้างต่างจากตอนนี้มากๆ เลยต้องจินตนาการเล็กน้อยว่ายุคนั้นน่าจะประมาณไหน แต่ที่จริงกลับไม่รู้สึกต่างจากสมัยนี้มากนัก คือ ญี่ปุ่นตอนนั้นเจริญมากจริงๆ และเมืองไทยตามหลังเขาอยู่เยอะมาก เรื่องนี้เลยไม่ต้องใช้จินตนาการถึงยุคสมัยเข้มข้นปานนั้นก็สามารถสนุกกับเรื่องได้ (จะยกเว้นก็แค่ ยังใช้เพจเจอร์อยู่เท่านั้นเอง) เรื่องนี้เป็นสืบสวนแนวแอคชั่นแบบที่หนิงไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอสักเท่าไหร่ (เพราะไม่ใช่แฟนหนังสือญี่ปุ่น) เลยค่อนข้างแปลกใจอยู่บ้าง ในยุคที่สืบสวนแบบแอคชั่นแนวเมกันค่อนข้างผาดโผน เรื่องนี้ก็แอคชั่นแบบถ่อมตัวๆ ไม่เฟี้ยวฟ้าวมาก ยังคงมีเอกลักษณ์แบบญี่ปุ่นๆ อยู่ แต่เราก็สามารถจินตนาการภาพแอคชั่นนั้นได้โดยไม่เสียอรรถรส (ปกติไม่ค่อยสนใจคนแปลนะ แต่เล่มนี้พยักหน้าว่าต้องให้เครดิตคนแปลจริงๆ ค่ะ) เนื้อเรื่องก็ตามคำโปรยค่ะ มีการเสียดสี Stereotype อยู่บ้าง โดยเฉพาะการตัดสินไปก่อนที่จะรู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร เช่น ตัวเอกของเรื่องผู้หน้าตาบอกยี่ห้อผู้ร้ายแต่มุ่งมั่นจะไปโรงพยาบาลเพื่อบริจาคไขกระดูกตัวเองให้ได้ เป็นต้น ฉากของเรื่องนี้คือ โตเกียว และวิ่งวนอยู่ภายในแค่คืนเดียวเท่านั้น นี่คือการไล่ล่าและสังหารหมู่ระดับพระกาฬ ที่ตัวเอกของเรื่องต้องหนีไปด้วย หาความจริงไปด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาถูกล่าโดยที่ตัวเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรเอาไว้ เพราะเริ่มต้น เขาเป็นผู้พบศพหนึ่งในตอนแรก แล้วหลังจากนั้น ความซวยก็บังเกิดนับแต่นั้น ตัวเองต้องกลายเป็นผู้ต้องสงสัยการฆาตกรรม แถมตัวเองก็เป็นโจรกระจอก ขอความช่วยเหลือตำรวจก็ไม่ได้ หนีแบบงงๆ ว่าคนตายมันไปทำอะไรมาฟระ แล้วคนที่ล่าตัวเองนี่เป็นใครกันแน่ แต่ไม่ว่าแบบไหน สัญญาแล้วว่าจะไปให้ไขกระดูกก็ต้องไป ขึ้นรถลงเรือ ขับรถฝ่าตำรวจยังกะฟาสต์แอนด์ฟิวเรียส เป็นหนึ่งในตัวเอกที่หนีเก่งมาก ขอชมจากใจ แล้วในระหว่างนั้น ก็ตัดฉากไปที่ตำรวจซึ่งสืบหาการตายของเหยื่อที่ละคนๆ ในคืนเดียวกันอย่างกับใบไม้ร่วง (ซึ่งศพแรกที่ตัวเอกเจอ ก็คือ หนึ่งในคนที่ถูกสังหารหมู่นั่นด้วยเหมือนกัน) เลยทำให้นอกจากจะถูกพวกใครก็ไม่รู้ไล่ล่า ยังมีตำรวจมาร่วมวงศ์ไพบูลย์ด้วยอีกกลุ่มหนึ่ง เป็นคดีที่มีคนหลายกลุ่มก้อนมารวมกัน ไล่กันเป็นหางหมาเลยแหละ นับว่าสนุกดีค่ะ ปกตินิยายญี่ปุ่นจะมีความเนือยๆ บ้างตามสไตล์เพราะไม่ค่อยเน้นไปที่อารมณ์ความรู้สึกเท่าไหร่ เรื่องนี้ก็ไม่ได้เน้น แต่ฉากการไล่ล่าข้ามเมืองก็ทำให้ติดตามได้ตลอด ไม่รู้สึกว่าเนือยนะ ถือว่าคนเขียนเอาอยู่ และคนแปลก็คงไว้ซึ่งความรู้สึกของแอคชั่นได้ดี จะมีบ่นหน่อยก็ตรงที่ตอนท้ายของเรื่อง คนเขียนคล้ายจะขี้เกียจ และอยากให้สรุปได้เร็วๆ เสียที จะได้จบๆ และเอาจริงๆ นะ ไม่ต้องเกรฟดิกเกอร์ก็ได้น่ะถ้าจะแบบนี้ แต่ก็ว่าไม่ได้ บางทีอาจเป็นแนวที่คนญี่ปุ่นชอบ นั่นคือ การนำเรื่องฆาตกรรมไปผูกกับตำนานพื้นเมืองต่างๆ และเรื่องนี้ก็เขียนตั้งแต่เกือบยี่สิบปีก่อน วิถีของวรรณกรรมมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่แน่ว่าสิ่งนี้เมื่อยี่สิบปีก่อนอาจจะสร้างสรรค์และฮือฮามากก็เป็นได้ พอมีเรื่องยุคสมัยเข้ามาเกี่ยวข้อง เลยบ่นเรื่องนี้ไม่ค่อยถนัดปากสักเท่าไหร่ เพราะวงการวรรณกรรมมันก้าวไปเร็วมาก จะใช้ลักษณะวรรณกรรมตอนนี้ไปตัดสินตอนนั้นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะไม่สนุก (คือ ในเรื่องเทคโนโลยี เราอ่านแล้วไม่ต้องใช้จินตนาการมาก แต่ในเชิงเทคนิคการเขียน ต้องพยายามย้อนไปในตอนนั้นให้ได้ แล้วจะพบว่า เรื่องนี้เขียนได้ล้ำมากจริงๆ) สรุป แนะนำเรื่องนี้ค่ะ + ถ้าใครติดขัดจินตนาการในเรื่องฉาก เทคโนโลยี ก็มองๆ ข้ามไปนะ แล้วจะอ่านเรื่องนี้ได้สนุกค่ะ |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [