Why do I love you so?! by clear ice เรื่องสไตล์เกาหลีแบบจมๆ (ลืมใส่ชื่อนิยายได้ไงเนี่ย -_-')

Why do I love you so?! by clear ice เรื่องสไตล์เกาหลีแบบจมๆ

บอกตรงๆ ว่า อ่านเรื่องของ clear ice มาหลายเรื่อง แล้วก็ต้องยอมรับจริงๆ (อย่างไม่น่าเชื่อ)ว่า ชอบเรื่องนี้ที่สุด (อ้อ แล้วก็ชอบเรื่องปลาทองด้วย เพราะชอบปลาทองเป็นการส่วนตัว ว่าแต่ เห็นชื่อเรื่องแล้วนึกถึง Why do I love thee so? จัง)

เชื่อว่าคนทั่วๆ ไปที่รู้จักรุ้งเป็นการส่วนตัว หรืออาจจะรู้จักผ่านทางการรีวิวนิยาย ก็อาจจะงงๆ ว่าเป็นไปได้ไง เพราะโดยปกติ รุ้งจะชอบนิยายที่มันไม่ใช่สไตล์เกาหลี (สารภาพว่าได้อ่านนิยายสไตล์เกาหลีแค่ 2 เรื่อง เรื่องแรกเป็นเรื่องแปลที่จำชื่อเรื่องไม่ได้ เรื่องที่สองคือเรื่องนี้) เพราะมันไม่ใช่แนวรุ้ง นี่คือเหตุผลหนึ่ง อีกเหตุผลหนึ่งคือ มันไร้เหตุผล ตัวละครเวอร์กระจุยกระจาย น้ำหนักในการรับรองเรื่องไม่มี เรื่องลอยตะลุ๊บตุ๊บป่องและอื่นๆ เต็มไปหมด

แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่ไม่ชอบ ไม่เจอในเรื่องนี้

เอาเป็นว่าเอาคำโปรยแฮ๊บจากในเวปแจ่มใสมาดูก่อน

เมฆดำจากการอกหักเริ่มก่อตัวในใจ แต่ยังไม่ทันจะได้มองหาที่หลบฝน มรสุมลูกใหญ่ก็พัดครืนเข้าใส่แบบไม่ทันให้ตั้งตัวเสียก่อน จะอะไรซะอีก... ก็นายซาตานแพททริก หนุ่มน้อยชาวอังกฤษที่ไม่ได้มีความเป็นผู้ดีเลยซักกะนิด ดันโผล่เข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง ฝันร้ายเมื่อครั้งวัยเยาว์เลยหวนกลับมาหลอกหลอนเธอ แต่หนนี้ไม่ใช่แค่ถูกดึงผมหรือถูกเปิดกระโปรงหรอกนะ นายนั่นเล่นแรงถึงขั้นแบล็คเมล์กันเลยล่ะ โธ่ๆๆ...ไม่ทำตามก็ไม่ได้ เพราะเขายึดเอาไดอารี่บันทึกรักกับความเพ้อเจ้อทั้งหลายทั้งมวลของเธอไว้เป็นตัวประกันน่ะสิ

-------------------------------

ต่อไปนี้จะสปอลย์ ถ้ายังไม่อ่าน กรุณาอย่าอ่านต่อเด้อ

เรื่องย่อนี่เค้นมาจากสมองปลาทอง เพราะฉะนั้นถ้าผิดพลาดประการใดโปรดอภัย

เชอรี่ (นางเอก) เป็นนักเรียนประจำโรงเรียนนานาชาติ ที่หลงรักแฟนเพื่อน พบว่าเพื่อนเก่า (แน่นอนว่าต้องหล่อรวย)ที่ชอบแกล้งนางเอกตอนที่เรียนด้วยกันที่อังกฤษสมัยเด็กๆ เข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกัน พระเอกบังเอิญเก็บไดอารี่ของนางเอกที่เขียนบรรยายความรู้สึกชอบแฟนเพื่อน พร้อมนิยายไว้ได้ เลยแบล็คเมล์นางเอกให้เป็นแฟน แล้วก็มีสถานการณ์ต่างๆ เกิดขึ้น สุดท้ายนางเอกก็รู้ว่า "รัก" ที่เธอให้กับแฟนเพื่อน กับคำว่า "รัก" จริงๆ มันต่างกัน แล้วแน่นอนอีกเช่นกัน ก็ happy ending กะพระเอก

จากเรื่องย่อข้างบน เราก็รู้ได้ทันทีว่า ...

เนื้อเรื่องไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรซับซ้อนใดใดทั้งสิ้น

มันเป็นเรื่องราวที่เน้นไปที่ตัวละครที่เป็นวัยรุ่นที่กำลังสับสนตัวเอง กำลังเรียนรู้ที่จะโตขึ้นจาก "เด็ก" เป็น "วัยรุ่น" เรียนรู้ความรักที่แตกต่างกันไปในแต่ละบริบท และเป็นเรื่องที่ "จม" (ก็มันไม่ลอยอ่ะ จะเรียกว่าอะไรดี)

element of plot ก็เรื่อยๆ มี flash back ไปมาสลับกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นประเด็นใหญ่อะไร เหตุการณ์ก็ดำเนินไปเรื่อยๆ เรือยๆ จนจบ มุมมองที่ใช้ก็ใช้ first person คือให้เชอรี่เล่าเรื่อง เพราะฉะนั้น ถ้าเราฟังแต่สิ่งที่เชอรี่บอก เราก็จะรู้เท่าเชอรี่ แต่ถ้าเราสังเกตบริบทอื่นๆ ด้วย เราก็จะรู้ message ของตัวเรื่องในทางที่ควรจะเป็น

ซึ่งเรื่องนี้ไม่ต้องสังเกตยาก หรือพูดอีกอย่างว่าสังเกตได้ง่ายมาก ถ้าอ่านแล้วยังมองไม่เห็นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแลัว เช่น เชอรี่เชื่อเสมอว่าพระเอกต้องการเอาตัวเองเป็นกันชน แต่เราอ่านเราก็รู้ว่าพระเอกชอบนางเอกจริงๆ ซึ่งมันแทบไม่ต้องสังเกตเลย เพียงแค่ในเรื่องไม่ได้มีคนมาบอก ว่า "พระเอกรักนางเอก" แต่เราต้อง sense เอาเอง

(ขอวงเล็บนิดนึง อ่านเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นการฝึกสังเกตเรื่องในขั้นอนุบาลได้ ถ้าฝีกไปเรื่อยๆ เราก็จะสามารถมอง message ที่ลึกลงไปในนิยายที่เราอ่านได้ลึกขึ้น แล้วเราก็จะสนุกไปกับมันนะคะ)

ความเก่งของคนเขียนเรื่องนี้ก็อยู่ที่ฝีมือการเขียนตัวละคร เนื่องจากเรามองผ่านเชอรี่ตลอด เราก็จะต้องรู้ว่าเชอรี่คิดอะไร และในการตัดสินใจแต่ละครั้งเชอรี่ใช้เหตุผลหรืออารมณ์ไหนตัดสินใจ คิดดูยากแค่ไหน ก็เนื้อเรื่องมันไม่มีอะไรเท่าไหร่ สิ่งที่กินหน้ากระดาษมากที่สุดก็คือความคิดเชอรี่ แล้วเนื่องจากคนเขียนคงไม่ถนัดแนวนี้เท่าไหร่ การแอ๊บเด็กบางทีก็เป็นไปด้วยความยากลำบากซักเล็กน้อย ^^" (คือบางทีก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้มีเหตุผลเยอะเหลือเกิน)

การเรียนรู้ของนางเอกก็เป็นสิ่งที่ทำให้เรื่องมันน่าสนใจ คือยังไงๆ เราก็รู้อยู่แล้วว่า นางเอกต้องเลือกพระเอก แต่ที่เราอยากรู้ก็คือ เรารู้ได้ยังไง เรื่องนี้ก็ตรงตาม norm ปกติว่าจะมีคนที่มองอยู่เหนือปัญหาเข้ามาชี้แนะ และ ไกด์ให้ตัวละคร นั่นก็คือแม่นางเอก คำแนะนำที่ได้ก็ทำให้ตัวละครได้เรียนรู้ เข้าใจและเติบโต

ในด้านภาษา clear ice มีภาษาและการเล่าเรื่องที่ดีอยู่แล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ก็มีนิดนึงที่คนเขียนกระโดดลงมาเล่าเรื่องเองบ้างทำให้ขัดใจเล็กน้อย คือพอดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของวัย(เริ่ม)รุ่น เพราะงั้นถ้ามีอะไรที่มันเป็นความคิดคนเขียนมาใส่นิดเดียว ก็จะเห็นชัดเจน แต่ว่า มันก็ไม่ได้เป็น point ใหญ่อะไร (แค่สะดุดเล็กน้อย)

ขอแทรกความเห็นส่วนตัวนิดเดียว เมื่อเอาเรื่องนี้ไปเทียบกับสไตล์เกาหลีเรื่องอื่นๆ ทำให้รู้จริงๆ นะว่า เรื่องที่ "เด็ก" เขียน กับเรื่องที่ "ผู้ใหญ่" เขียน แม้ว่าจะในสไตล์เดียวกัน ความน่าอ่านมันต่างกันราวฟ้ากับเหว โดยเฉพาะ การ "ลอย" และ "จม" ของเรื่อง รุ้งมีความเชื่อว่า เรื่องที่ "จม" คนเขียนต้องรู้จักตั้งคำถามทุกครั้งก่อนที่จะดำเนินทิศทางของเรื่อง เช่น ทำไมพระเอกทำแบบนี้ ทำไมนางเอกทำแบบนี้ ทำไปตัวละครเดินไปในทิศทางนี้ พระเอกเรียนรู้อะไร ตัวร้ายได้บทเรียนอะไร และอื่นๆ และบอกตรงๆ ว่าเรื่องไหนที่เด็กเขียน รุ้งไม่ค่อยหยิบขึ้นมาอ่าน (แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ใหญ่จะเขียนดีทั้งหมดนะ ผู้ใหญ่บางคนเขียนห่วยกว่าเด็กก็มี เช่นรุ้งเป็นตัน)

สรุปว่า เรื่องนี้สนุก (ถ้าไม่รู้สึกดีจะไม่รีวิว ไม่อย่างนั้น เรื่องที่รุ้งรีวิวจะมอดไหม้เป็นจุล) อ่านง่ายมาก ควรอ่านในเวลาที่ไม่ต้องการคิดอะไรหนักๆ ตัวละครน่ารัก ..... ก็อ่านเต๊อะ ^^

Create Date : 22 มิถุนายน 2552 Last Update : 23 มิถุนายน 2552 21:45:54 น. Counter : 2615 Pageviews.		4 comments
Share Tweet