Bloggang.com : haiku - เปียงหลวง

เปียงหลวง


	ชื่อภาพ : ร้านพื้นเมืองที่เปียงหลวง สถานที่ : ตำบลเปียงหลวง อ.เวียงแหง เทคนิค : ปากกา สีน้ำบนกระดาษ ขนาด : ๒๘ x ๓๘ เซนติเมตร เปียงหลวง คุณที่รัก ขอโทษ ฉบับที่แล้วผมเป็นตาแก่ขี้บ่นอวดฉลาด ทั้งที่ความรู้ต่ำกว่าระดับน้ำทะเลมากมาย ผมจะพาคุณไปแอ่วเปียงหลวงแล้วนะ จากเวียงแหงไปแค่ ๑๖ กิโลเมตรเอง คุณคงงง หรือประหวัดถึงกรุงเปียงยางไปโน่น เปียงหลวงเป็นตำบลหนึ่งของอำเภอเวียงแหง แต่มีคนอยู่อาศัยร่วมหมื่นเจ็ดพันคน มากกว่าตัวอำเภอที่มีเพียง-เจ็ดพันกว่าคน อำเภอนี้มึแค่สามตำบลนะคุณ ตำบลแสนไหก็มีคนอยู่แค่สามพันกว่าคน ที่ผมค้นมาคุยฟุ้งนี้เป็นสถิติปี ๔๒ ปีนี้ก็ไม่น่าจะขยับขึ้นมาเท่าไหร่ ผมค้างที่ตัวเวียงแหงหนึ่งคืน เงียบสงบสมใจดีจริง ๆ ไม่มีคนเดินพลุกพล่าน มีร้านอาหารเปิดอยู่แห่ง เป็นของรีสอร์ทบนเนินเขาห่างตัวอำเภอไปอีก แต่ตลกดี เขาขายอาหารทะเลบุฟเฟ่ต์รายหัว โห…ทะเลในตัวเมืองใหญ่ ผมยังไม่ไว้ใจเลย จึงไปไหว้วอนแม่ครัว ขออนุโมทนาไข่เจียว และผัดผักบุ้งให้ พอประทังชีพไป วัฒนธรรมชาวถิ่นคงยังแข็งแรง ยังเข้าครัวหุงหาดีอยู่ เพราะที่ผมเห็นมานั่งร้านอาหาร ดูท่าจะเป็นข้าราชการมาจากถิ่นอื่น ผมชอบเดินตลาดสดบ้านนอก แต่ก็ผิดหวังทั้งสองแห่ง เวียงแหงติดตลาดเย็น มีแม่ค้าสามสี่เจ้า ขายของก็เป็นของรับต่อจากในเวียงเชียงดาว ด้วยตลาดเก่าที่สร้างด้วยไม้ โครงสร้างแบบทางเหนือดูน่าสนใจ แต่ผมเห็นติดป้ายบอกขายแล้วรวมที่ทาง ส่วนตลาดเช้าเปียงหลวง พืชผักอาหารดูสั่งตรงจากเมืองใหญ่เช่นกัน ตัวตลาดสร้างทันสมัยสมตัวไม่ใหญ่โตอะไร เบียดอยู่กับชุมชนที่เป็นตึกครึ่งไม้ ห้องแถวไม้มุงกระเบื้อง สังกะสีไปหมดแล้ว ดูว่าบ้านไหนเป็นของคนไตใหญ่-คนจีนยูนนาน ก็ดูที่ประตูหน้าถัง มีโคมแขวนอักษรจีนติด ก็ใช่ของคนจีน สังเกตบ้านเรือนในชุมชน ศาลเจ้า ร้านรวง เปียงหลวงคนจีนยูนนาน (ทางบ้านผมเรียก "จีนฮ่อ") กุมเศรษฐกิจไว้ในมือมากกว่าคนไต ซึ่งจะอยู่เป็นชุมชนใหญ่คือ 'บ้านหลักแต่ง' ที่อยู่ถัดไปจอีกสามกิโลเมตรเป็นหมู่บ้านติดชายแดนพม่า แต่ก็มีร้านชาวไตอยู่นะครับ ไม่ใช่ไม่มี อย่างร้านที่ผมวาดลายเส้นมาให้คุณดูนี้ เป็นของชาวไตใหญ่ที่อพยพลงมาจาก 'เมืองปั่น' รัฐฉาน ผมยินดีปรีดาครับ เพราะเมืองปั่นคือมาตุคามของพ่ออุ้ย(คนตา)ผม คุยกันถูกคอครับ แกเรียกศรีภรรยามาร่วมวง เมื่อผมบอกโคตรเหง้าศักราช โคบาลหนุ่ม พ่อค้างัวต่างจากเมืองปั่นด้นดั้นขนสินค้าบรรทุกหลังม้ามาขายล้านนา มาพบรักกับแม่อุ้ย สาวทอผ้า บ้านทาหมื่นข้าว เวียงลำพูน(หละปูน) เมืองปั่นนี้อยู่ค่อนมาทางเชียงตุง ยังเป็นเขตสู้รบอยู่จนปัจจุบัน จึงไม่อนุญาตให้ผมได้ไปสืบรากถากเหง้า ตามหารอยบรรพชนมาเขียนนิยายรักได้จบสมใจสักที นั่นแหละครับ ขนาดคนบ้านเดียวกัน ผมซื้อโก๋นไต(กางเกงสามดูกหรือเดี่ยวสะดอ ที่คนไตญวนเรียก) และเสื้อไต ผ้าไยกันชงทอมือ แกลดให้พิเศษตั้ง ๑o บาท… เข้าใจครับ หลังจากเดินสำรวจถ้วนทั่ว ผู้คนที่นี่ส่วนใหญ่เป็นชาวอพยพแทบทั้งนั้น สินค้าของขาย นอกจากผ้าซิ่นแล้ว ไม่ได้ผลิตได้ทอเอง ไปรับมาจากท่าขี้เหล็กอีกที เดินทางมาไกล ราคาจึงแพงขึ้นอีกเป็นธรรมดา เห็นร้านรวงขายของใช้พื้นถิ่น เช่น กุบไตและถุงย่าม ผมคิดถึงเมืองปายเมื่อยี่สิบปีก่อนขึ้นมาทันที ผมยังมีภาพถ่ายเก็บไว้ตรึงใจอยู่...เสียดายแต่ไม่ได้วาดภาพไว้เท่านั้นแหละ... เปียงหลวง คำไตหมายถึง ที่ราบใหญ่ คุณอาจจะแปลกใจเมื่อเห็นชุมชนที่จับกลุ่มกันอยู่บนเนินเขา บ้านเรือนหันหน้าเข้าหากันแบบเดียวกับที่เคยเห็นเจนตาที่ดอยวาวีและดอยแม่สะลอง มัน-เปียงหลวง ตรงไหน คุณอาจจะรำพึง แต่ครั้งไปอยู่บนยอดดอยวัดฟ้าเวียงอินทร์ แล้วกวาดสายตามองลงมา คุณก็จะร้องอ๋อในใจ เมื่อเห็นทุ่งราบกว้างใหญ่ในหุบเขาปกเมฆ... ผมชอบเปียงหลวงนะ มีเสน่ห์เฉพาะตัวบอกไม่ถูก โดยเฉพาะบ้านเรือนที่ตั้งเรียงรายบนลูกเนิน สันเขา และมีเขาใหญ่มหึมาสีน้ำเงินทะมึนเป็นฉากหลัง... วันหนึ่งเราคงได้มาด้วยกันสักครั้ง เรื่องและภาพ โดย พิบูลศักดิ์ ละครพล จากคอลัมน์ "ผ่านตามาตรึงใจ" นสพ.กรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์ ๒ มี.ค. ๒๕๕๗ เฟซบุคกรุงเทพธุรกิจวันอาทิตย์

บล็อกนี้อยู่ในหมวดศิลปะค่ะ

บีจีจากคุณเนยสีฟ้า กรอบจากคุณ somjaidean100

Free TextEditor

Create Date : 04 มีนาคม 2557
Last Update : 4 มีนาคม 2557 0:05:09 น.
Counter : 1552 Pageviews.

0 comments

	ภาพสีน้ำสุดละเมียดของ Masato Watanabe ((๒) haiku (8 พ.ค. 2564 14:20:19 น.)		:: ปฐมบทแห่งการเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของความทรงจำ ตอนที่ 28 :: กะว่าก๋า (6 พ.ค. 2564 06:34:44 น.)
	เดี๋ยวนี้เขาฮิต "ของแถมลูกค้า" กัน honeynut (27 เม.ย. 2564 11:45:13 น.)		:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 276 :: กะว่าก๋า (26 เม.ย. 2564 07:19:38 น.)

Haiku.BlogGang.com

haiku

Location :

[ดู Profile ทั้งหมด]

ผู้ติดตามบล็อก : 156 คน [?]

บทความทั้งหมด