เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา .. เรื่องของ(นม)หนู เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา เรื่องของ(นม)หนู เพทาย ในที่ทำงานของผม ซึ่งมีลูกน้องหญิงตั้งมากมายหลายคนนั้น สุพิดา นับว่าเป็นเสมียนที่มีความขยัน เอาใจใส่การงานเป็นที่สุด แต่งตัวก็เรียบร้อย มีมนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานดีมาก อยู่มาวันหนึ่งเผอิญผมออกจากที่ทำงาน จะหารถแท็กซี่ไปประชุมที่กระทรวง เพราะรถหลวงไม่ว่าง และเวลาก็สายเกือบสี่โมงเช้าตามเวลานัดประชุมแล้ว เกิดสวนทางกับ สุพิดาอย่างกระชั้นชิด เธอรีบเปลี่ยนกระเช้าถักที่โปร่งและรกรุงรังไปด้วยหมูเห็ดเป็ดไก่และผักหญ้าประดามี ที่จับจ่ายมาจากตลาด ไปไว้ทางมือซ้าย แล้วยกมือไหว้ทำความเคารพ อย่างว่องไวและสวยงาม “ สวัสดี ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้ล่ะ หนู “ ผมทักทายอย่างอารมณ์ดี “ หวัดดีฮ่ะ ฟามจิงหนูมาตั้งนานแล้วละฮ่ะ หัวหน้า นี่หนู ออกไปจ่ายตลาดมาน่ะฮ่ะ “ “ อ้าว ทำไมไม่ไปตอนเย็นล่ะ จะได้กลับบ้านไปเลย “ “ แหม หัวหน้าเก๊าะ ตอนเย็นฝ่าจะเลิกงานตลาดก็วายหมดแล้ว จะหาซื้ออะไลได้ล่ะฮะ มีแต่ของจะเน่าทั้งนั้น “ ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นอกเห็นใจลูกน้องคนโปรด แล้วก็ผ่านเลยไป เผอิญอีกเหมือนกันที่วันนั้น ต้องประชุมทั้งรอบเช้ารอบบ่าย กว่าจะเลิกเวลาก็ล่วงไปเกือบบ่ายสามโมง จึงแวะกลับมาที่สำนักงาน เผื่อจะได้เซ็นหนังสือที่ค้างในแฟ้มเสียหน่อย พอลงจากรถประจำทาง ก็เจอสุพิดาลูกน้องคนสวย กำลังยืนรอรถอยู่ที่ป้ายพอดี “แฮ่ะ..แฮ่ะ..หวัดดีฮ่ะ หัวหน้ากับมาอีกทำไมล่ะฮะ เย็นป่านนี้แล้ว “ “ เย็นอะไรกัน เพิ่งสามโมงกว่าเท่านั้น วันนี้ยังไม่ได้ทำงานเลย มัวแต่ประชุม แล้วหนูทำไมรีบกลับนักล่ะ “ ผมถามพร้อมกับมองไปที่ถุงรุงรังในมือ “ ก้อ เอ้อ ก้อ หัวหน้าฮะ แหมหนูจ่ายกับข้าวตั้งก๊ะเช้า ขืนกับเย็นเดี๋ยวของสดมันก็จะเน่าหมดน่ะซีฮะ ลถมาแล้ว หนูไปละฮ่ะ “ ว่าแล้วเธอก็ก้าวขึ้นรถประจำทางไป ปล่อยให้ผมอ้าปากค้างอยู่คนเดียว ที่ทำงานของแผนกผมนั้น เป็นห้องโล่ง ๆ ยาวร่วม ๑๐ เมตร มีเสมียนพนักงานชายหญิงหลายคน แต่มีหัวหน้างานอยู่พียง ๓ คนเท่านั้น เราจึงเอาตู้มากั้นแทนฝาห้อง แบ่งส่วนให้เขาทำงานกันอย่างสบายใจ โดยไม่มีนายมาขวางลูกตา เราขอที่แคบ ๆ พอตั้งโต๊ะเก้าอี้ ๓ ชุดเท่านั้น บังเอิญแผนกเราโชคดี ได้รับบริจาคตู้เย็นตู้เบ้อเริ่ม จากผู้มีจิตศรัทธาแต่ไม่ประสงค์ออกนาม ๑ ตู้ ก็เลยเอามาเรียงต่อจากตู้หนังสือที่กั้นห้องไว้ หันหน้าออกไปทางที่มีคนมาก ผมก็เจ้ากรรมดันไปนั่งโต๊ะที่หันหลังติดกับตู้เย็นเสียด้วย มันก็เลยมีกรรมต้องได้ยินเสียงอะไรที่มันพิลึกพิลั่น ชวนให้รำคาญใจอยู่เรื่อย อย่างเช่นเมื่อ ๒ - ๓ วันก่อน เวลาพักเที่ยงผมสั่งบะหมี่แห้งชามน้ำชาม มาจัดการที่โต๊ะทำงานเรียบร้อยแล้ว ก็เหยียดเท้าพักหนังตา กำลังเพลินใกล้จะเคลิ้ม ก็มีเสียงกระซิบกระซาบดังผ่านโสตประสาทที่กำลังหรี่ พอได้ยิน “ นี่นมเธอเหลอ “ เสียงเหมือนเจ้า พัน ลูกน้องชายคนหนึ่งของผม “ ฮื่อนมเลาเองแหละ เย็นดีมั้ย “ เสียงนี้เป็นผู้หญิง หูผมชักจะผึ่งขึ้น แต่ยังไม่ลืมตา “ ฮื่อ แข็งบึ๋งเลย ให้เลานะ “ “ เอาซี ดูดเลย “ เอท่าจะหลับไม่ลงเสียแล้ว เสียงดูดดังจ๊วบ ๆ สองครั้ง พลันอีกเสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามา “ นี่ตาพัน ของเจ๊ก็ดีนะ ลองดูมั้ย “ “ อย่ามาขัดจังหวะน่ะเจ๊ กำลังหล่อยนมของดาเขาอยู่ “ “ เซ่อ ของฉันดีกว่านะ ไม่เชื่อดูนี่ซี่ “ “ ฮ้า นมเหลอนั่นน่ะ “ “ ใช่แล้ว “ เห็นท่าจะไม่ได้งีบแน่วันนี้ “ เอาเฮอะ อมเล่นก็ได้ง่ายดี ทีละเม็ดนะ “ “ ฮื่อ ฮื่อ ดีแฮะ ขอบคุณนะเจ๊ “ ผมอดรนทนไม่ได้ ต้องลุกจากเก้าอี้เดินอ้อมไปทางหน้าตู้เย็น เจอจำเลยทั้งสามคนเข้าพอดี “ เฮ้ พัน อะไรกันวะ อั๊วจะงีบซักหน่อย ส่งเสียงกวนประสาทจริง แกนี่ “ เจ้าพันยิ้มแห้ง หนูสุพิดายิ้มเจื่อน แม่สุดสี ยิ้มแหยไปตาม ๆ กัน “ ผม อ้า ผม คือ ดาเค้ายกนมหนองโพให้ผมน่ะคับ มันแช่เย็นจนแข็ง เขาเลยขี้เกียจกิน พอดีเจ๊สีเขาก็เอานมของจิตรลดาที่ทำเป็นเม็ดมาให้อีก ผมเห็นมันแปกดี ก็เลยลองเปี่ยนดู หัวหน้าลองมั่ง มั้ยฮะ “ ผมสบัดหน้าพรืด “ เฮ้ยไม่เอา ขี้เกียจอม เอ๊ยไม่เอา จะนอนซะหน่อย “ “ เชิญคับ แฮ่ะ แฮ่ะ ขอโทษคับ “ เรื่องทำนองนี้ ในที่ทำงานของผม มีอยู่บ่อยครั้ง เมื่อเวลาผ่านไปจนผมลืมเรื่องนั้นแล้ว คราวนี้ก็ถึงตาของ เวทนา ลูกน้องสาวค่อนข้างสวยอีกคนหนึ่งของผม ซึ่งเพิ่งจะเข้ามาทำงานได้ไม่นาน ก็กระมิดกระเมี้ยนเข้ามานั่งร้องไห้ผะอืดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของผม ด้วยอาการที่น่าสงสารชวนให้อยากจะปลอบโยนเสียเป็นที่ยิ่งนัก แต่ด้วยความเจียมสังขาร จึงต้องนั่งรออยู่อย่างกระวนกระวายใจ จนกระทั่งเช็ดน้ำตาและสั่งขี้มูกฟืดฟาดเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ยังสะอื้นอยู่ฮัก ๆ เรื่องราวที่เป็นสาเหตุจึงได้หลุดออกมาจากปากของเธอว่า “ หัวหน้าขา อีตาพัน เขาแก้งหนูฮ่ะ หัวหน้าฮะ “ เธอหมายถึงสิบเอกพัน ตัวแสบของผมนั่นเอง “ ทำไมล่ะ ไอ้พันมันทำอะไรหนู บอกหัวหน้าเถอะ จะจัดการให้เอง “ “ เขา เขาแอบดูดนมหนูฮ่ะ “ “ จิ จริงหรือหนู “ “ จิงซีฮะ หนูจะมาโกหกหัวหน้าได้ยังไง เรื่องน่าเกียดยังงี้ “ “ มันทำ เอ้อ เมื่อไหร่ ที่ไหนบอกมา จะได้ขังเสียให้เข็ด “ “ ที่ตู้เย็นน่ะซีฮะ “ “ ตู้เย็น แถวตู้เย็นน่ะเรอะ “ “ ในตู้เย็นฮ่ะ “ ลูกตาของผมคงจะมีเครื่องหมายคำถามอยู่หลายอัน เธอจึงขยายความว่า “ หนูเอานมช็อคกาแล็ตก่องแช่ไว้ในตู้เย็นตั้งก๊ะเช้า ตอนกางวันเขายังถามเลยว่านมใค หนูก็บอกว่านมหนู พอตอนบ่ายหนูเปิดตู้เย็นจะเอามากิน เหลือแต่ก่องป่าว แถมยังมีหลอดดูดคาอยู่อีก “ เธอสั่งขี้มูกเสียอีกพรืดหนึ่ง แล้วจึงว่าต่อ “ หนูถามป้าสีว่าใคมายุ่งกะนมของหนู อีตาหมู่พันลีบยื่นหน้ามา บอกว่าผมเอง แล้วยังทำหน้าทะเล้นบอกว่าจะซื้อใช้ให้ ..หนูไม่ยอม ..หัวหน้าขา . หนูไม่ย้อม .ฮือ .” ผมถอนหายใจ เฮือกใหญ่ ค่อยโล่งอกไปหน่อย เรื่องไม่ร้ายแรงอย่างที่นึก แต่ ผมกุ้ม เอ๊ย..กลุ้มอยู่อย่างเดียว คือเด็กพวกนี้พูดไม่มีลอเลือ .ขอโทษ รอเรือ กันเลยคับ...เฮ้อ. ############ นิตยสารทหารปืนใหญ่ เมษายน ๒๕๔๗ โดย : เจียวต้าย วันที่: 20 กันยายน 2554 เวลา: 20:01:01 น.   Create Date : 21 กันยายน 2554 9 comments Last Update : 21 กันยายน 2554 18:38:51 น. Counter : 523 Pageviews. Share Tweet

วันนี้ขำๆ ค่ะ อ่านไปลุ้นไป...นมกล่องนี่เอง คุณลุงเขียนคำพูดคุณสุพิดา...ซะหนูนึกภาพตามเลยค่ะ.... วันนี้พี่นาถลาป่วยแน่เลยค่ะ โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ วันที่: 21 กันยายน 2554 เวลา:16:45:32 น.   โดย: sirivinit 21 กันยายน 2554 18:40:14 น.

ขอให้หายเร็ว ๆ ครับ. สวนนัคราภิรมย์ ผมมีอยู่ชุดหนึ่ง ถ่ายเมื่อเร็ว ๆ นี้เอง แต่สวยสู้ของคุณไม่ได้ครับ. โดย: เจียวต้าย วันที่: 21 กันยายน 2554 เวลา:17:41:21 น.   โดย: sirivinit 21 กันยายน 2554 18:40:29 น.

ผมขอโทษนะครับ ย่าให้ช่วยดูกรุ๊พบล็อกนี้ ผมเพิ่งได้มาดูครับ ย่าฝากบอกว่า คิดถึงเพื่อนๆ ครับ แต่ย่ายังไม่มีแรง แขนอ่อนแรงอยู่ครับ   โดย: ต้า (sirivinit ) 21 กันยายน 2554 18:42:49 น.

ขอบคุณครับ ผมจะพักสัก ๒-๓ วัน เพื่อไม่ให้คุณsirivinit ต้องเป็นกังวลครับ ท่านมาวางเรื่องในบล็อกเมื่อไร จึงจะเอาเรื่องสั้นมาวางใหม่ครับ ช่วยบอกคุณย่าด้วยว่า พักให้สบายหายดีก่อนครับ.   โดย: เจียวต้าย 21 กันยายน 2554 19:30:26 น.

มาสวัสดีคุณลุงค่ะ พี่นาถหายเร็วๆ นะคะ ขอบคุณคุณต้าค่ะ ที่ส่งข่าวพี่นาถให้ทราบเป็นระยะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 22 กันยายน 2554 18:17:55 น.

สวัสดีค่ะ อ่านแล้วนึกวาดภาพตามนมของคุณหนูตัวใหญ่ที่แอบถูกดูดว่าจะอรชรอ้อนแอ้นแค่ใหน พร้อมกับอมยิ้มตามไปด้วย แล้วตกลงว่านมที่ถูกขโมยดูดจากตู้เย็นน่ะกล่องใหญ่หรือกล่องเล็กคะ?   โดย: Katai_Akiko 25 กันยายน 2554 7:48:40 น.

คงจะกล่องใหญ่มังครับ ผมชักเลือน ๆ ไปแล้วครับ.   โดย: เจียวต้าย 25 กันยายน 2554 18:49:46 น.

สวัสดี ท่านเจียวต้าย พี่ต่าย พี่หนูครับ ย่าฝากขอประทานโทษท่านเจียวต้าย ขอโทษพี่ต่ายกับพี่หนูนะครับ มือของย่ามีอาการชา ปลายนิ้วเจ็บมากเมื่อพิมพ์นะครับ นั่งนานๆ ก็เจ็บหน้าอก ย่าอยากให้ท่านเจียวต้ายนำเรื่องสั้นมาวางตามเดิม แล้วให้ผมมาดูทุกวันครับ เพื่อคอยอั๊พบล็อกครับ ย่าอ่านเร็ว มากี่เรื่องก็ใช้เวลาอ่านไม่นานครับ ช่วงนี้ ย่าปวดศีรษะแบบไมเกรนน่ะครับ เลยออกจะไม่เป็นสุข แต่ย่าให้เรียนว่า คิดถึงร้านเซเว่นของย่ามากครับ แล้วเรื่องนม วันนี้ ย่าอ่านแล้ว บอกว่า หัวเราะหึหึ ตลอด ผมก็อ่านด้วย มันก็ขำดีนะครับ ทำไมกรมทหารของท่านเจียวต้าย จึงรับคนลาวมาทำงานล่ะครับ ลองรับเขมรซีครับ ผมว่า จะออกเสียง ร ล ชัดแจ๋วเลยครับ   โดย: ต้า (sirivinit ) 25 กันยายน 2554 19:22:26 น.

เสมียนของผมเป็นคนไทยแท้ครับ แต่เขาไม่มี ร มาแต่ไหนแต่ไล เอ๊ย...แต่ไหนแต่ไรมาแล้วครับ ขออภัยผมลืมไปว่าเอาเรื่องมาวางก็เพื่อให้คุณนาถอ่านครับ ท่านอ่านคนเดียวผมก็พอใจแล้วครับ ผมจะได้เอามาวางต่อไปครับ.   โดย: เจียวต้าย 26 กันยายน 2554 7:04:43 น.