บันทึกของผู้เฒ่า
เปิดใจนักเขียนชรา
เจียวต้าย

๒๓ ก.ค.๕๖ (๒)

วันนี้ เป็นวันอังคาร แรม ๑ ค่ำเป็นวันเข้าพรรษา ก็คงจะมีพุทธศาสนิกชนไปทำบุญไหว้พระ เวียนเทียนที่วัดกันอีกหนึ่งวัน

ส่วนผมนั้นตั้งใจจะนอนพักผ่อนจากการเวียนศีรษะเพราะใช้แว่นสายตาอันใหม่ ที่วัดสายตาจากหมอตาของ โรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้า เมื่อ ๙ ก.ค.๕๖ หลังจากที่เปลี่ยนแว่นตาอ่านหนังสือมาหลายอันแล้ว ตั้งแต่เกษียณอายุราชการมาตั่งแต่ ๓๐ กันยายน ๒๕๓๕

ครั้งสุดท้ายไปหาหมอ โรงพยาบาลตา หู คอ จมูก ที่บางกอกน้อย เพื่อให้ดูดวงตาที่มีขนตาขึ้นผิดทิศทิ่มแยงลูกนัยตามาหลายปี ซึ่งได้ไปหาหมอตาของ รพ.นี้ดูแล ก็เสียค่าหมอครั้งละ ๖๐๐ - ๘๐๐ บาท ให้หมอวชิร พยาบาล ไม่เสียเงิน แต่รอนานเหลือเกิน

เพราะคนไข้โรคตามากมาย จนออกละอายว่าผมมีเรื่องเล็กน้อยแหมือนชี้ผงเข้าตา ดันมาแทรกคิวที่เขารักษาโรตตาชนิดร้ายแรงถึงผ่าตัดกันแทบทั้งนั้น จึงไปหาร้านตัดผมให้ช่างที่อายุน้อยสายตาดี ช่วยถอนชนตาให้ หลังการตัดผม โดยมีรางวัลที่เรียกกันว่าทิป พอสมควร

ก็ปฏิบัติอยู่ได้ครั้งละเดือนสองเดือนเป็นเวลา ๓-๔ ปี ก็ไปให้หมอที่ รพ.ตาดูสักครั้งหนึ่งว่ามีอาการอะไรแทรกซ้อนหรือเปล่า ก็ปรากฎว่า มีโรคต้อกระจกบ้างยังไม่มากนักไม่น่าวิตก ส่วนต้อหินนั้นไม่มี ผมก็คิดเข้าข้างตนเองว่าอายุขนาดนี้แล้ว กว่าโรคตาจะกำเริบถึงกับบอด คงจะตายด้วยโรคอื่นก่อนเป็นแน่

แต่มาคราวหลังนี้เอาแว่นตาที่ใช้อ่านหนังสือ หลังเกษีนณอายุใหม่ ๆ มาใช้ก็ปรากฏว่าใช้ได้คงจะเป็นอย่างที่โบราณเขาว่าสายตากลับ คล้าย ๆ ตัณหากลับกระมัง แต่พอใช้มาเป็นปีก็ดูเหมือนแว่นนั้นขุ่นมัวขึ้นทุกที จึงมาหาหมอที่ รพ.ตา หูฯ นี้เมื่อ ๒๒ มิ.ย.๕๖ หมอตรวจอย่างละเอียดแล้วบอกว่า ต้อกระจกเป็นมากขึ้น สมควรจะลอกได้แล้ว แล้วก็ส่งไปให้พยาบาลวัดสายตาด้วยเครื่องเป็นตู้อีก ๔ เครื่อง

เครื่องแรก มีน้ำฉีดใส่ตา เครื่องที่สอง เห็นเป็นจุดแดง ๆ เครื่องที่สามที่สี่เป็นอะไรจำไม่ได้เพราะดวงตาช้ำไปหมดแล้ว หมอก็นัดวันที่ ๓๐ มิ.ย.๕๖ มาตรวจเพื่อทำการลอกต้อกระจกที่เป็นอยู่ เนื่องจาก รพ.นี้เป็นของเอกชน จึงให้ลุกชายที่ไปด้วยแอบถามพยาบาลว่าค่าลอกต้อเขาคิดเท่าไร ได้ความว่า ข้างละสี่หมื่น ก็เล่นเอาใจหาย สองข้างเกือบแสน จะรอต่อไปก็ไม่ได้ เพราะขณะที่เล่านี้อายุ ๘๒ ปีแล้ว สมควรที่จะตายได้แล้ว แต่มันก็ยังไม่ตาย ไม่รู้ว่าจะต้องเสียอีกกี่แสนจึงจะตายได้

ความเสียดายเงินทำให้นึกขึ้นมาได้ว่า ผมมีสิทธิ์อยู่ใน รพ.พระมงกุฎเกล้า ควรจะหันกลับไปหาหมอตาของ รพ.นี้ ซึ่งคงจะมีความรู้ความสามารถเท่าเทียมกัน จึงได้หาเวลาเข้ามาที่แผนกตาหู ฯอย่างเคย หมอผู้หญิงตรวจแล้วก็บอกว่า ต้อกระจกนั้นยังไม่มากพอที่จะเป็นอันตราย สมควรตัดแว่นใหม่อีกสักอันใส่ไปก่อน ถ้ายังไม่ชัด หรือมืดมัวเพิ่มขึ้น จึงควรจะผ่าตัดลอกต้อด้วยเครื่องมือที่ทันสมัย ทำง่ายและไม่เจ็บปวดแต่อย่างใด

ผมได้กิตติศัพท์เรื่องการลอกต้อมามากจากเพื่อนที่ใกล้ชิดจนถึงน้องสาว และแม่บ้านก็ทำมาแล้วต่างก็รับรองเหมือนกันหมดว่าไม่น่ากลัว เพราะผมมีอคติอยู่ว่า การผ่าตัเดไม่ว่าจะเล็กน้อยอย่างผ่าไส้เลื่อนที่ผมโดนมาสองครั้งแล้วในชีวิต ซึ่งคงจะไม่มีอีก ก็เป็นการที่มองไม่เก็นเครื่องมือของหมอทุกครั้ง แต่เรื่องการผ่าตานี่ จะต้องลืมตาให้หมอผ่า แล้วผมจะไม่เห็นเครื่องมือของหมอได้อย่างไร วึ่งความคิดนี้ฝังอยู่ในหัวมาชั่วชีวิต ผมกลัวว่าจะหัวใจวายตายไปเสียก่อนจะได้ผ่าตัด

และนี่คือปฐมเหตุของการที่ไม่ไปทำบุญวันเข้าพรรษาวันนี้ เพราะตัดแว่นใหม่มาแล้วอ่านหนังสือหรือคอมพิวเคอร์แล้ว มึนหัวอยากหลับตาท่าเดียว เลยต้องเล่ามาเป็นหน้า

(ยังมีต่อ)

ขอบพระคุณมากค่ะพี่ปู่


"แต่เรื่องการผ่าตานี่ จะต้องลืมตาให้หมอผ่า แล้วผมจะไม่เห็นเครื่องมือของหมอได้อย่างไร วึ่งความคิดนี้ฝังอยู่ในหัวมาชั่วชีวิต ผมกลัวว่าจะหัวใจวายตายไปเสียก่อนจะได้ผ่าตัด"




ขนาดท่านสองหญิงในบ้านยืนยัน ยังไม่เชื่อเลยนะคะ


"เพราะคนไข้โรคตามากมาย จนออกละอายว่าผมมีเรื่องเล็กน้อยแหมือนชี้ผงเข้าตา ดันมาแทรกคิวที่เขารักษาโรตตาชนิดร้ายแรงถึงผ่าตัดกันแทบทั้งนั้น "

แหม ถ้าคนทั้งโลก คิดได้แบบนี้บ้าง โลกนี้คงสันติสุข
คนดีนี่ คิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ ไม่มีการเห็นแก่ตัวเลยนะคะ

"โรงพยาบาลตา หู คอ จมูก ที่บางกอกน้อย"

นาถเคยไปนั่งถักผ้าปูโต๊ะรอญาติผู้ใหญ่ รอผ่าตัดมาแล้วค่ะ เมื่อสิบปีกว่าๆ มาแล้วค่ะ

ตอนนั้นรถเริ่มติดมากแล้ว ไปนั่งริมหน้าต่างบานกว้างที่มีกรอบโลหะใหญ่ๆ สีเหลืองเป็นเครื่องหมายคูณทาบที่กระจก ดูการจอแจแออัดของรถราแล้วก็สงสารเพื่อนมนุษย์ผู้ลำบากไปหมด

ที่นี่ดังสุดยอดในไทยนะคะ

เดี๋ยวคงมีคนเข้ามาต่อค่ะ

คุณลุงพูดเอาฮาใช่ไหมคะ สายตากลับ เหมือนตัณหากลับ หนูอ่านแล้วก็ฮา ดู๊...เปรียบเปรยเข้าไป

หนูเคยพูดคำนี้บ่อยค่ะ ด้วยเพราะปะป๊ารำคาญหมอกไม่ชอบแมลงสาป เมฆไ่ม่ชอบแมงมุม พอเห็นก็จะเกิดอาการกลัว ปะป๊าเธอรำคาญ บอกว่าตัวแค่นี้เล็กกว่าเราตั้งเยอะกลัวอะไร เลยบอกเค้าว่า ป๊า อันว่าความกลัวไม่มีสาเหตุหรอกนะ ใครอยากจะกลัวอะไรในชีิวิตเนาะ ให้เวลาเค้าปรับตัว เรียนรู้ว่าไม่น่ากลัว ค่อยเป็น ค่อยไป หรือถ้าใครจะฝังใจเรื่องกลัวอะไรเรื่องใดเรื่องหนึ่งก็ไม่แปลก ใช่มั้ยคะพี่นาถก็กลัวตั๊บแก...นี่คะ

เครื่องมือผ่าตาอาจจะไม่น่ากลัวก็ได้ค่ะคุณลุง น่าจะตัวเล็กๆ ลองดูคลิปผ่าตาในยูทูปดีไหมคะ หนูว่าน่าจะมี เดี๋ยวนี้ในยูทูปมีทุกสิ่งอย่างแล้ว

โห ยิ่งง่ายใหญ่เลยค่ะ คุณป้าที่บ้านก็ลอกตาแล้ว เพื่อนก็มีประสบการณ์หลายคน ลุยเลยค่ะคุณลุง ....กลัวว่าจะหัวใจวายก่อนจะได้ผ่าตัด

เคยคิดเล่นๆ ว่าถ้าวันนึงตาเรามองไม่เห็นคงแย่แน่เลยค่ะ

ว่าไปแล้ว ย่านฝั่งธนมี รพ. มีหมอเก่งๆ เฉพาะด้าน หลายที่เลยนะคะ

ใช่ค่ะ ใช่เลยน้องหนู พี่ปู่พูดเอาฮา

นอกจากลิชยอดรักกะมารีลินยอดเสน่หาแล้ว
เราไม่เคยได้ยินพี่ปู่พูดถึงใครอีก นอกจาก..
น้ำมีฟอง

แม่นแล้ว พี่นาถกลัว ตั๊บแก...

ขอแว๊บมาแป๊บนึงค่ะ

ป้ากุ๊กไม่เคยผ่าต้อกระจก แต่ยืนยันค่ะพี่ปู่ว่าเป็นการผ่าตัดที่ไม่เจ็บแม้สักกะนี๊ดดดดดด

ที่กล้ายืนยันอย่างนี้เพราะหม่ามี๊ป้าซึ่งเป็นคนขี้กลัวที่สุดในโลก ยังผ่านมาได้แบบไม่เอะอะอะไรเลย แถมชมหมอว่ามือเบาแป๊บเดียวเองเสร็จแล้ว เร็วเหมือนเสกคาถา

โรงพยาบาลที่หม่ามี๊ไปทำก็แค่โรงพยาบาลประจำจังหวัดนนท์ ชื่อโรงพยาบาลพระนั่งเกล้าค่ะ นอนแค่ 2 คืน คือก่อนผ่า 1 คืน ผ่าแล้วดูอาการต่ออีก 1 คืนเท่านั้นก็ปร๋อกลับบ้านได้

ปัจจุบันตาหม่ามี๊เจ๋งกว่าตาป้ามากมาย อ่านหนังสือตัวเล็กๆเท่านั้นจึงใช้แว่น นอกนั้น..ตาเปล่าค่ะ

คำว่าผ่า+ตัด ให้ความรู้สึกน่ากลัว ชวนให้นึกถึงความคม และเลือด

แต่ผ่าตัดตาเดี๋ยวนี้ (เข้าใจว่า) ใช้แสงแล้วมังคะ จึงไม่มีความน่ากลัวอีกแล้ว

ป้าเคยให้หมอเช็คตาเหมือนกัน ก็มีต้อกระจก แต่ยังไม่ถึงขนาดต้องจัดการ หมอคุยสนุกๆให้ฟังประมาณว่า ต้อกระจกเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับทุกคน พอๆกับผมหงอก มีสิทธิ์เจอทุกคน อยู่ที่ช้าหรือเร็วเท่านั้น

ความลับของคุณนาถคือกลัวตั๊บแก เพิ่งรู้นะเนี่ย

เรื่องของความกลัวไม่มีสาเหตุจริงๆค่ะหนู บางคนกลัวในสิ่งที่ไม่น่าจะกลัว .... กลัวความสูง / กลัวที่แคบ


เคยฟังมาว่าเรื่องบางเรื่องเป็นสัญญา เป็นความจำที่ติดตัวมาแต่อดีตค่ะ

บ้านเราใครกลัวอะไรบ้างนะ ????

ผมกลัวเมียครับ.