สวัสดีค่ะ


ชีวิตบนท้องถนน มันชวนหดหู่ใจอย่างนี้ละค่ะ

สักสามสิบปีก่อน เพื่อนรักมาชวนไปเที่ยวบ้าน และแวะซื้อของกินตลาดสะพานสอง

บนถนนอีกฝั่งคนมุมงเต็ม มองไปเห็น หมาก พลู กระจาย เห็นผ้าลายสีก่ำ ก็เดาได้ว่าเป็นคนแก่

กว่าลูกหลานจะทราบ...

คราวหนึ่งไปเที่ยวเพ ระยอง ในหน้าร้อน มีทางโค้ง รถก็ค่อยๆตามกันไป

แล้วมอร์เตอร์ไซค์อันใหญ่แซงขวาเร็วมาก แล้วคว่ำ มันสไลด์ไปอีกไกล แต่นั่งหน้ารถจึงมองเห็น ยังไม่ทันที่จะหายตกตะลึง ยังไม่มีใครทันเข้าไปช่วย ก็ไฟลุกพรึ่บ

เหตุการณ์นี้ติดตาอยู่หลายวันค่ะ คราวนั้นไปกันหลายคน รถหลายคัน บางคนก็เห็น บางคนก็ไม่ทราบ

ชีวิตบนท้องถนน เป็นชีวิตที่เสี่ยงมากๆ ค่ะ

วันนี้ตกมาอยู่ อันดับ ๒ แล้วค่ะ งวดนี้ที่ ๑ ติดกันอยู่ ๖ วัน .. ของเล่น พอสนุกๆ ค่ะ

สวัสดีตอนเช้าค่ะท่านเจียวต้าย

และสวัสดีตอนเช้าค่ะพี่


อ่านแล้ว วันนี้ไม่รู้จะ เม้นท์ว่าอย่างไรขอกลับไปนั่งคิดและทำใจอีกติ๊ดนึงนะพี่

สวัสดีค่ะหนูต่าย

หนูต่ายไม่เคยขึ้นรถเมล์ โอกาสที่จะเห็นแบบนี้ก็ยาก
พี่มีเพื่อนที่กระฉับกระเฉงมาก เธอเป็นคนกรุง ช่ำชองหนทาง
พาตะลอนด้วยรถเมล์ เมื่อสี่สิบกว่าปีก่อนค่ะ

สมัยหนึ่ง รถเมล์สาย ๘ พาร่อนบนถนน เกือบหัวใจวายตาย
บอกเพื่อนว่า ไม่ไหวแล้ว จะอ๊วก ลงเถอะ
ต้องนั่งรถแท็กซี่ต่อ และบอกเขาว่าอย่าขับเร็ว จะเป็นลม

ชีวิตนะคะหนูต่าย คนที่ลำบาก เขาก็ชินค่ะ
พี่เป็นตะคริว ทรมานชมัด ยังเจ็บที่ปลีน่องอยู่จนบัดนี้ค่ะ
สังขารหนอ ขอยืมเขาใช้ชั่วคราว กำลังผุพังไปตามกาลเวลา...

อุบัติเหตุในท้องถนน คนส่วนใหญ่จะเชื่อว่าเกิดจากความประมาทจองจักรยานยนต์เป็นส่วนใหญ่ครับ
และทราบว่าคนขับรถอื่น ๆ จะระวังมอเตอร์ไซค์กันมาก

ผมไม่ขับรถยังต้องระวังเลยครับ เพราะเดินอยู่บนทางเท้า เขาขับตามหลังยังกดแตรไล่เราเลยครับ

ผมเคยเจอในถนนสายเอเซียเรานั่งรถใหญ่ เขาแซงไปอย่าไม่ระมัดระวังเลย มีสาวซ้อนท้าย

ต่อไปข้างหน้าอีกไม่เท่าไร คนคันนั้นก็นอนตะแคงอยู่ข้างถนน สาวนั่งอยู่กับพื้นถนน เอาศีรษะชายพาดตัก รอความช่วยเหลือ ผมรู้สึกว่าจะสงสารดีไหมหนอ

เล่าเดี๋ยวนี้ยังสลดใจครับ
มอเตอร์ไซค์มีแต่เสียเปรียบ แต่ทำไมเขาไม่รักขีวิตกันเลยล่ะครับ.

พรุ่งนี้เสนอเรื่อง ตลาดเงิน ครับ.

น้องชายหนูเสียชีิวิตเพราะอุบัติเหตุมอเตอร์ไซด์เหมือนกันค่ะ ไม่รู้รถอะไรลากเค้าไปไกลเหมือนกัน... ในกระเป๋าตังค์ยังมีซองเงินเดือนที่เตรียมเอามาให้แม่อยู่เลยค่ะ (วันเงินเดือนออกพอดี) ผ่านมา 16 ปี ในวันนั้นยังจำได้ว่า แม่กับพ่อหัวใจแทบสลาย ใครจะคิดว่า วันหนึ่งคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องมางานศพลูก... ตั้งแต่นั้นมา แม่ให้น้องชายคนเล็กเลิกขับรถมอเตอร์ไซด์เลยค่ะ


อีกเหตุการณ์เมื่อ 3 เดือนที่แล้ว พ่อหนูขี่จักรยานไปซื้อของแถวๆ บ้าน รถมอเตอร์ไซด์ส่งแก๊ส ชนเพราะพ่อหยุดไฟแดง เค้ารีบบึ่งเพื่อจะให้พ้นไฟแดง ดีว่าคนแถวนั้นคุ้นเคยกับที่บ้าน รีบมาบอกแม่...ตอนนั้นที่พวกเรา (ลูกๆ ห่วงกัน) กลัวแม่ช็อคค่ะ แต่พี่น้องอยู่กันหลายคน หนูอยู่ไกล ที่สุดกว่าจะได้เจอพ่อ ปรากฎว่ามีเลือดคั่งในสมองนิดหน่อยค่ะ กระดูกต้นคอร้าว แก้วหูแตก...ทุกวันนี้ ดีขึ้นตามประสา เห็นว่าต้องใช้เวลาค่ะ พ่อหยิบจับอะไรที่ต้องใช้แรงยกไม่ได้ การทรงตัวดีขึ้นแล้ว แม่ต้องอยู่ดูแลพ่อแบบเครียดไปเลย...จากที่เคยไปสวดมนต์วัดแถวบ้านอาทิตย์ละ 3-4 วันก็ไม่ได้ไป พวกเราลูกๆ พ่อก็ไม่ค่อยอะไร ต้องเป็นแม่เท่านั้น จากเรื่องนี้ หนูยิ่งเห็นว่า ที่สุดแล้วในบั้นปลาย เราเองก็คงต้องอยู่กัน 2 คนตายาย ไม่ใช่ว่าลูกหลานไม่ดูแลนะคะ


เหมือนจะเครียด แต่ไม่เครียดนะคะ หนูอยากเล่าประสบการณ์ตรงกับมอเตอร์ไซด์หน่ะค่ะ