เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา .. รำลึกถึงเพื่อนตาย (๒) เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา รำลึกถึงเพื่อนตาย (๒) ก่อนหน้าที่ผมจะมาเป็นทหารสื่อสาร ผมทำงานอยู่ที่กรมพาหนะทหารบก ซึ่งต่อมาเปลี่ยนเป็นกรมการขนส่งทหารบก ผมมีเพื่อนอยู่สองคนที่สนิทสนมกันมาก คนแรก เกิดปีเดียวกัน ทำงานหน่วยเดียวกัน และหัดกินเหล้าพร้อมกัน เมื่อเขาเป็นพลทหารเกณฑ์ ได้อาสาสมัครไปรบในสงครามเกาหลี โดยมีทหารผลัดเดียวกันนามสกุลเดียวกันถึงสามคน คือพ่อเป็นจ่าสิบเอก พี่ชายเป็นสิบเอก และตัวเขาเป็นพลทหาร ระหว่างไปราชการเขาเขียนจดหมายเล่าเรื่องการสงครามและความหนาวเย็นของประเทศเกาหลีเหนือเส้นขนานที่ แบ่งเขตเกาหลีเหนือกับใต้ มาให้อ่านเป็นระยะ เขาไปได้ไม่นานก็มีการสงบศึก พอหมดวาระเขาก็ได้กลับมาโดยได้ปรับอัตราเป็นนายสิบ อยู่หน่วยเดิม แต่ผมเป็นพลทหารหลังเขาหนึ่งปี และสมัครเป็นนักเรียนนายสิบทหารสื่อสาร การติดต่อจึงห่างกันไปบ้าง เขากลับมาไม่นานก็ถึงแก่กรรมด้วยสาเหตุนิดเดียว คือทะเลาะกับเมียแล้วก็ไปกินยาฆ่าแมลงประชดเมีย เขาตายเพราะเข้าใจผิด คิดว่าเมียจะพาไปส่งโรงพยาบาลได้ทัน เท่านั้นเอง อีกคนหนึ่งอายุแก่กว่าผมหลายปี เขาเป็นสิบเอกสามบั้งแล้ว ผมยังเป็นลูกจ้างใช้แรงงานอยู่ เขากินเหล้าอย่างหนัก และชวนผมไปกินด้วยเสมอ เพราะผมอาวุโสและเงินเดือนน้อยกว่าเขา ต่อมาเขาย้ายไปรับราชการทางปากน้ำโพ หรือจังหวัดนครสวรรค์ แล้วลาออกโดยไม่ทราบสาเหตุ ผมเจอเขาอีกทีก็งอมเต็มทนแล้ว แต่เขาไม่ได้ตายโดยโรคที่เกิดจากเหล้า ดูเหมือนจะตกน้ำตายหรืออย่างไรไม่ทราบแน่ชัด เพราะไม่มีใครยืนยัน คนต่อมาเป็นนายทหารเหล่าทหารสื่อสาร มาพบกับผมตอนเข้าเรียนหลักสูตรนายทหารชั้นนายร้อยและนายพัน เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๓ และ พ.ศ.๒๕๑๖ จึงได้สนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดียิ่ง จนกลายเป็นคู่หูกันไปอย่างชนิดที่แยกกันแทบไม่ออก ทั้ง ๆ ที่ผมมีนิสัยผิดแผกแตกต่างกับเขาอย่างขาวกับดำ มีสิ่งที่ตรงกันอยู่อย่างเดียวก็คือ เป็นคนชอบกินเหล้าไม่แพ้กัน เรากินเหล้าด้วยกันเสมอทุกโอกาสเวลาและสถานที่ เว้นแต่เวลาเรียนเท่านั้น เขาเป็นคนที่มีรูปร่างเตี้ยกลมตะล่อมป้อม บุคลิกลักษณะอันเด่นชัดของเขาก็คือ เป็นคนเปิดเผย ซื่อตรง และมีความเชื่อมั่นในตนเองมาก พูดจาเสียงดังฟังชัด โผงผางผ่าซาก และค่อนข้างจะใช้สำนวนลูกทุ่งของ “ไม้เมืองเดิม” อยู่เสมอ ซึ่งแม้จะมีเพื่อนบางคนไม่ค่อยจะชอบ แต่ก็ไม่มีใครเกลียดเขาได้ลง เพราะเขาเป็นคนร่าเริง ใจคอหนักแน่นไม่เคยโกรธใคร ไม่ว่าจะโต้เถียงกันด้วยโวหารที่ดุเดือดเผ็ดร้อนเพียงใดก็ตาม โดยเฉพาะเป็นคนไม่หวงวิชาความรู้ เขาจะช่วยเหลือเพื่อนฝูงในวิชาที่เขาถนัดอยู่เสมอ เพราะเขาเรียนสำเร็จปริญญาตรีสาขาอิเล็กทรอนิคส์ และเป็นครูอาจารย์มาก่อนจะเป็นนายทหาร ความเป็นคนคงแก่เรียนของเขา เป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคน ด้วยการสอบได้เป็นที่ ๑ ในชั้นนายร้อย และเป็นที่ ๔ ในชั้นนายพัน แต่เหล้าไม่เคยให้คุณแก่ใคร เมื่อจบหลักสูตรชั้นนายพันแล้ว ผมก็ต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคตับ เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๗ แต่รักษาให้ทุเลาได้ภายในเวลา ๑ ปี ส่วนเพื่อนของผมคนนี้ ต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคเดียวกัน เมื่อ พ.ศ.๒๕๒๐ ขณะที่มียศเป็นพันตรี อายุได้ ๔๕ ปี และเมื่อเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว ก็ไม่ได้กลับออกมาอีกเลย คนถัดไปเป็นทหารอากาศ เดิมเป็นชาวผักไห่อยุธยา เขาถูกเพื่อนชักนำให้มารู้จักกับผม ซึ่งเป็นทหารบก เราคบหาสมาคมกันด้วยความรัก และความปรารถนาดีต่อกันมาเป็นเวลาอันยาวนาน เขาเป็นคนที่มีอัธยาศรัยใจคอดีมาก เป็นที่รักของเพื่อนทุกคน มีความสุจริตจริงใจเสมอต้นเสมอปลาย ทั้งต่อหน้าและลับหลัง คงไม่มีใครเคยได้ยินเขากล่าวร้ายนินทาหรือโกรธเกลียดผู้ใดเลย มีแต่ยิ้มหัวกระเซ้าเย้าแหย่ ให้ทุกกลุ่มที่เขาเข้าไปสัมผัสด้วย เกิดความสนุกสนานรื่นเริงอยู่เสมอ เขาไม่ใช่นักเลงกินเหล้า นอกจากจะดื่มตามโอกาสอันควรในสังคม และแม้ในหมู่เพื่อนฝูง เขาก็ไม่เคยมีอาการเมาให้เห็นเลย ไม่ว่าจะใช้เวลายาวนานเพียงใด ในเวลาต่อมาเขารู้ว่าตนเอง เป็นโรคหัวใจ หมอบอกว่ากล้ามเนื้อหัวใจตาย ทำงานหนักไม่ได้ บางคราวเดินขึ้นลาดเชิงสะพานปิ่นเกล้าได้ครึ่งทาง ก็ต้องหยุดหอบตัวโยน เมื่อครั้งเข้าสอบคัดเลือกเพื่อเลื่อนเป็นนายทหารสัญญาบัตร ก็ผ่านการทดสอบสมรรถภาพมาได้อย่างยากเย็นเต็มที และตั้งแต่นั้นมาเขาก็ต้องระมัดระวังในการดื่ม เพราะมีโรคความดันสูงเพิ่มขึ้นมาอีก เขารู้ตัวดีว่าอายุคงจะไม่ยืนยาวนัก จึงไม่มีแฟนจนเพื่อนสงสาร เพราะหน้าตาก็พอดูได้ค่อนไปทางหล่อ เพื่อนกลุ่มอื่นของเขาพยายามเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ ก็ไม่สำเร็จเพราะเขาเป็นคนขี้อาย สุดท้ายก็เลยได้แต่งงานกับน้องสาวของเพื่อนกลุ่มเรานั้นเอง แล้ววันหนึ่งเขาไปกินอาหารกลางวัน กับเพื่อนที่เป็นลูกชายของผู้บังคับบัญชาของเขา เสร็จแล้วกลับมานอนหลับอยู่ในห้องรับรอง ของกองบัญชาการกองทัพอากาศ จนถึงเย็นจึงมีคนทราบว่าเขาป่วย จึงนำตัวส่งโรงพยาบาล กว่าลูกเมียญาติพี่น้องซึ่งอยู่แถวบางกรวย จะทราบเรื่องและมาเยี่ยมได้ก็เย็นค่ำแล้ว เขายังพูดคุยกับผู้มาเยี่ยมได้ แต่เขารู้ตัวแล้วว่าจะต้องเป็นอัมพาตครึ่งซีก เพราะเส้นโลหิตในสมองแตก เมื่อญาติพากันกลับไปในตอนดึก เขาก็อยู่อีกไม่นานเลยสองยามไปเพียงครึ่งชั่วโมง เขาก็หมดลมหายใจ ไม่ทราบว่าเขาตายด้วยโรคเส้นโลหิตแตก หรือโรคหัวใจ ขณะนั้นเขามียศเป็นเรืออากาศโท อายุได้ ๔๙ ปี วันนั้นผมจำได้ดีว่า เป็นวันที่ ๒๖ มีนาคม ๒๕๒๙ เพราะห่างจากวันเกิด ครบรอบ ๕๕ ปี ของผมเพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้นเอง ลูกชายคนเดียวของเขา อายุยังไม่ถึงสิบขวบ มาถึงบัดนี้โตเป็นหนุ่มจบการศึกษา และทำงานการไปแล้ว เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่เหมือนเดิม ไม่เคยลืม โดย: เจียวต้าย 17 ตุลาคม 2554 5:04:12 น.   Create Date : 31 ตุลาคม 2554 9 comments Last Update : 31 ตุลาคม 2554 18:34:50 น. Counter : 782 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะพี่ห่อ นาถมารายงานตัวตั้งแต่ สี่โมงเย็นบล็อกก่อนนี้แล้วนะคะ เพิ่งสะดวกอั๊พบล็อกนี้ค่ะ จากไปแล้วดังลมรำเพย โอ้อกเอ๋ยเคยดวลดวดกัน...ฮัม รักษาสุขภาพนะคะ นาถก็เดี้ยงไปมากแล้ว ยังไม่ดีนัก แต่คิดถึงบล็อกสุดใจค่ะ โธ่ เคยนั่งอั๊พบล็อกทั้งวัน แล้วให้ไปนั่งๆ นอนๆ .. เฉาตายเลยค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 31 ตุลาคม 2554 18:41:40 น.

มาขอยืมเครื่องของญาติใช้ มันจะตัดทุก ๑๕ นาที ต้องรีบ ราวกับลิง...ก้นค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 31 ตุลาคม 2554 18:43:09 น.

สวัสดีค่ะน้องหนู คิดถึงค่ะ คิดถึงมาก ได้รับการ์ดแล้วนะคะ ขอบคุณมากค่ะ กรุณาไปอ่านที่บล็อกก่อนนี้ด้วยนะคะ เดี๋ยวมันกำลังจะตัดค่ะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 31 ตุลาคม 2554 18:52:44 น.

ยังกะเล่นเกมเลยค่ะพี่นาถ.... อีก 15 นาทีเวลาของท่านจะหมดแล้ว.... คุณลุงเกิดวันที่ 19 มีนาคม รึป่าวคะ หนูก็เกิดเืดือนมีนาคม วันที่ 20 ค่ะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 1 พฤศจิกายน 2554 5:43:58 น.

ดีใจครับที่มีเพื่อนเกิดวันที่ใกล้เคียงกัน ผมเกิดวันพฤหัสบดี ขึ้น ๑ ค่ำ เดือน ๕ ปีมะแม ครับ ดีใจที่คุณนาถกลับมาคุยด้วยแล้ว ถึงนิดหน่อยก็ทำให้คลายใจว่าไม่มีอะไรมาก ผมจะได้วางเรื่องธรรมดาต่อไปครับ ส่วนกลุ่มบล็อกที่ ๒๙ ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละครับ ผมจะหาภาพไทย ๆ มาวางทุกวันครับ.   โดย: เจียวต้าย 1 พฤศจิกายน 2554 6:32:25 น.

สวัสดีค่ะพี่ห่อ และน้องหนู กว่าจะมาตรงนี้ได้ สองครั้งค่ะ ภุมวารสวัสดิ์วัฒนา ความสุขมาเยี่ยมเยือนเหมือนเมื่อวานนะคะ   โดย: นาถ (sirivinit ) 1 พฤศจิกายน 2554 7:18:56 น.

สวัสดีค่ะน้องหนู เพิ่งทราบว่าบ้านหนูต่ายก็เจ๊ง เพราะไปหาไม่ได้ ถึงว่า เงียบไปเลยค่ะ แต่เธอคงมีความสุขมาก ทั้งลูกและหลาน หนีน้ำท่วมสุขุมวิทไปญี่ปุ่นแล้ว น้ำลดก็กลับมาไทย ผจญเวรกรรมต่อไปค่ะ บ้านพี่นาถ รอบๆ ท่วม พี่นาถก็เครียดสุดๆ ค่ะ เก็บหนังสือได้ไม่หมด ไม่มีที่ไว้ ต้องยอมให้ตู้ยืนอยู่ติดพื้นหลายตู้ค่ะ สุดจะเซ็ง... ขอให้รอดแคล้วคลาดปลอดภัยนะน้องรัก   โดย: พี่นาถ (sirivinit ) 1 พฤศจิกายน 2554 7:27:30 น.

เพื่อนหนูเสียด้วยอุบัติเหตุ 4 คนแล้วนี่เฉพาะที่เรียนมัธยมด้วยกันมา....ยังรู้สึกใจหายเลยค่ะ ของคุณลุงนี่ คบหากันมาระยะเวลานานขนาดนี้ ไม่อยากนึก.... เคยคุยกับพี่นาถเหมือนกันค่ะ ถ้าเลือกได้ เราก็อยากไปจากโลกนี้ตามระยะเวลา ด้วยวัยอันควร ไม่อยากป่วย ไม่อยากอุบัติเหตุแล้วไปเลย...แต่ก็ันั่นแหละค่ะ ทั้งๆ ที่รู้ว่า ใครๆ ก็ต้องไป ถ้าลูกๆ หนูโตแล้ว คิดไม่ออกเหมือนกัน ว่าตอนเราจะไป...จะไปแบบสบายๆ มั้ย (หมดห่วง) สวัสดีเช้าวันพุธค่ะ คุณลุง / พี่นาถ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 2 พฤศจิกายน 2554 6:43:21 น.

การจากกันด้วยความตายนั้น ไม่มีมีใครจะเลือกได้เลยครับ เพื่อนหญิงกลุ่มที่พบกันทุกเดือนที่ วิเศษไก่ย่าง คนสุดท้ายอายุเท่าผม กินกันเมื่อ ๒-๓ เดือนก่อน ยังคุยกันดี ต่อมาอีกเจ็ดวันก็ต้องไปเผาที่วัดในถนนสายบางกรวย-ไทรน้อยครับ.   โดย: เจียวต้าย 2 พฤศจิกายน 2554 17:40:23 น.