สวัสดีค่ะ


อ่านแล้วก็มึนตึ๊บ มึนเพราะปวดหัว ๑
มึนกับเรื่องอีก ๑
ที่ไหนมี ที่พ่อค้าจะมีใจเมตตาเด็ก

แต่ก่อนนาถก็บ้ากับแบงค์ ขึ้นด้วย ๙ ลงด้วย ๙
ธนบัตรใหม่ปึกหนึ่ง ขึ้น ๙ ลง ๙ มี ๑๐ ฉบับ
คือ ๐๙ ๑๙ ๒๙ ๓๙ ๔๙ ๕๙ ๖๙ ๗๙ ๘๙ ๙๙
เอ มันน่าจะมีอีก...

เคยแลกแบงค์สิบไว้ ๑ มัด คือ ๑ หมื่นบาท
หลานคนที่ทำงานแบงค์บอกผิดวัตุประสงค์
เลยดึง แต่ขึ้น ๙ ลง ๙ ไว้
แล้วใช้ ทำบุญบ้างแจกบ้าง อาการหนัก

เหรียญที่ระลึกอีกอย่าง หากผ่านมาถึงมือ
ไม่เคยใช้เลยค่ะ บ้าเก็บอีกเหมือนกัน
แลกทั้งถุง ๑๐๐ เหรียญแล้วก็ยังไม่แล้ว...

สงสารเด็กคนนั้น เขาคงจำเป็นมาก

วันนี้ปวดศีรษะมาก เป็นไข้ หน้าฝนก็มักจะเป็นไข้ตลอด
พอปลายฝนต้นหนาว ก็จะไอ ไอแล้วไอเล่าเฝ้าแต่ไอ
"อั๊วไอ แข่กแข่ก"...

ยังอยู่ที่อันดับ ๒ ค่ะ วันนี้

เรื่องสั้นในอดีต

บนถนนสายหนึ่ง

เพทาย ทิพยสุนทร

เห็นพี่ห่อในบล็อก ชมตู้หนังสือ
คิดว่าเปิดบล็อก ก็เห็นอีก ๑ นามปากกา...

ขอลาไปอั๊พบล็อกก่อนค่ะ

หนูก็ชอบสะสมเหรียญ แบงค์บ้างค่ะ รวมทั้งแสตมป์ แต่ก่อนพอใครถามว่า ซื้อทำไม มักตอบว่า...เอาเก็บไว้่เล่าให้ลูกหลานฟังว่าเคยมีแบบนี้ๆ


คนจะเอาเปรียบคน คงไม่เลือกหรอกค่ะ ว่าเค้าคนนั้นเป็นเด็ก หรือคนแก่...ก็ใจจ้องจะเอาเปรียบอยู่แล้วนี่คะ

ใช่เนาะน้องหนู ก็คนมันจ้องเอาเปรียบ
พี่นาถ ค้าขายไม่มีทางรวย...เกรงใจเขา สงสารเขา

ตอนแม็คโครลาดพร้าวเปิด
มีการ์ดเชิญมา ก็ไปสิ ได้ยินชื่อเสียงแล้ว
ซื้อสารพัด รู้สึกว่ามันถูก
แต่มันต้องยกโหล ครึ่งโหล หรือที่เขามัดติดกันไว้

เขาไม่มีถุงใส่ให้ ก็ซื้อตระกร้าที่เขาผูกไว้ สามใบ ๑๐๐ บาท
ใส่ของ ให้น้องที่ไปด้วยขนขึ้นรถ

พอถึงที่ทำงาน คนนั้นก็ขอแบ่งอันนั้น คนนี้ก็ขอแบ่งอันนี้
กางโพยใบมหึมาดู ก็แบ่งๆ กันไป
สมมุติว่าเหยือกน้ำใบละ ๗๓ บาท แล้วอีกช่อง เป็นราคา ๖ ใบ
น้องๆ ก็ขอแบ่งคนละใบ ก็คิดเขา ๗๐ บาท
น้องที่สนิทกัน บอกว่าขาดทุนตาย เขารวมภาษีข้างล่างอีก ห้าบาทเศษ...
เพราะตระกร้าก็แบ่งให้น้องไป คิด ๓๐ บาท
แหม มันจะคิดเป๊ะๆ แบบนั้น ทำไม่เป็น อาย...

เคยไปงานที่สวนอัมพร ใช้รถที่ทำงานไป นั่งกันเต็มเอี๊ยด พวกหัวหน้า
แล้วทานอาหาร มีคนหนึ่งจ่ายก่อน แล้วจะต้องจ่ายหารกันตอนกลับ
รวมทั้งค่าอาหารคนขับรถด้วย ที่หากพี่นาถใช้รถหลวง
ก็จะให้เขาไว้ทานข้าว ๑๐๐ บาทปกติ

งานนั้นสมุติว่า คนละ ๑๑๘.๗๕ บาท
พี่นาถก็ให้ไป ๑๒๐ บาท แล้วเขานำเงินมาทอน
มันอาย ที่จะรับเงินทอนค่ะ แต่คนนี้เขาละเอียดถี่ถ้วน ต้องรับค่ะ

เมื่อลองถามราคาขายดูก็เป็นใบละ ๑๐๐ บาท แต่เขาอ้างว่าเลขสวยหรือเก้าหน้าเก้าหลัง
ทีเวลาซื้อให้สัก ๒๕ บาทก็ไม่ได้
ผมจึงไม่ซื้อของที่ไม่ได้ติดป้ายบอกราคาที่ขายตามคลองถมเลย เพราะกลัวว่าหน้าอย่างเราเขาจะต้มเอา
ซื้อของห้างที่ติดราคา ถึงแพงก็แพงเหมือนกันหมด

ผมมีหลักในการซื้อของว่า เราต้องการของนั้นหรือเปล่า ราคานั้นเรามีเงินหรือเปล่า ถ้ามีพอก็เอาเลยครับ ไม่เกี่ยง

เรื่องเหรียญหรือธนบัตรที่ระลึก ผมมักหามาทีละคู่ เก็บไว้ให้ลูกสองคน คนที่แต่งงานแล้วก็ใส่ถุงเป็นของขวัญวันแต่งงาน ต่างหากจากเงินที่จะให้ อีกถุงหนึ่งยังเก็บไว้ก่อนครับ.

พรุ่งนี้เสนอเรื่อง"เรื่องของเพื่อน" ครับ.