แนะนำเรื่องสั้น ของ เจียวต้าย ชุด เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา .. เรื่องของสุขา เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา เรื่องของสุขา “ เพทาย “ วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ถนนสีลมปิดห้ามรถแล่นปล่อยให้ถนนว่าง เพื่อใช้เป็นที่จัดงานแสดงศิลปวัฒนธรรม เป็นประจำทุกสัปดาห์ ผมลงจากรถโดยสารที่ใกล้กับพระราชานุสาวรีย์ สมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว พระมหาธีรราชเจ้า หน้าสวนลุมพินี ซึ่งเป็นวันก่อนที่จะมีพิธีวางพวงมาลาประจำปี เจ้าหน้าที่กำลังกางเต๊นท์ จัดเก้าอี้ และเดินสายไฟฟ้า กันทั่วไป ผมเดินผ่านเข้าประตูมุ่งหน้าไปยัง ห้องสมุดประชาชน ของกรุงเทพมหานคร เมื่อผ่านสุขาสาธารณะก็แวะเข้าไปทำธุระ เป็นการไม่ประมาทต่ออนาคต ปรากฎว่ามีป้ายชี้แจงไว้ว่า ฟรีชั่วคราวจนกว่าจะเปิดประมูลใหม่ แต่บนโต๊ะเตี้ย ๆ ข้างหน้า มีผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ปูอยู่และมีเหรียญบาท วางอยู่หลายเหรียญ จึงถามหญิงสาวมากที่นั่งกำกับอยู่ ได้ความว่าต้องบริจาคสองบาท ผมก็ไม่ได้โต้แย้ง ว่ามันขัดกับข้อความบนป้าย ยอมควักให้แต่โดยดี แต่ขณะที่ทำธุระอยู่ก็อดที่จะคิดถึงเรื่องพรรค์นี้ไม่ได้ เพราะเมื่อผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครคนปัจจุบัน สมัยที่ยังเป็น ส.ส.กรุงเทพมหานคร ท่านได้ใช้งบประมาณสร้างส้วมสาธารณะหลายแห่ง และใช้อ้างในการหาเสียงด้วย ว่าจะต้องสร้างส้วมสาธารณะ ในที่ซึ่งมีคนสัญจรไปมามาก เช่นตามป้ายรถเมล์ แล้วจัดให้มีคนเฝ้า โดยให้เก็บเงินค่าบริการตามสมควร และอนุญาตให้ขายของเบ็ดเตล็ด เพื่อเป็นรายได้เสริมอีกด้วย เขาจะได้รับผิดชอบในความสะอาด โดย กทม.ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย แต่ผู้ว่าราชการคนก่อนนี้ ไม่เห็นด้วย สั่งให้เลิกเก็บเงินแม้จะมีคนเฝ้าเหมือนเดิม ซึ่งคงจะได้ค่าจ้างจาก กทม. แต่ขายของเบ็ดเตล็ดก็ไม่ได้ จึงอาจจะไม่เพียงพอกับค่าครองชีพ ต้องแอบต้องซ่อนขาย กระดาษชำระบ้าง ลูกอมยาดมยาหม่องบ้าง และรอรับบริจาคค่าใช้บริการจาก ผู้ที่เข้ามาปลดทุกข์ ซึ่งก็ไม่มีผู้ใดปฏิเสธ เพราะทุกข์นี้เป็นเรื่องหนักหนาสาหัส ยิ่งกว่าราคาหุ้นตกมากนัก เพื่อสนองนโยบายใช้ สุขาสาธารณะฟรี ทาง กทม.ยุคนั้นจึงสร้างสุขาเพิ่มขึ้นอีกหลายแห่งทั่วกรุงเทพ แต่ไม่ต้องการให้ประเจิดประเจ้อ จึงเลือกที่ซึ่งไม่ค่อยเปิดเผยนัก และสร้างแบบไฮเทค ใช้ได้ทั้งคนดีและคนพิการ เป็นห้องที่ทำด้วยแสตนด์เลสทั้งหลังแต่มีขนาดเล็ก ห้องของชายหญิงก็อยู่ติดกันแค่มือเอื้อม และไม่มีเจ้าหน้าที่เฝ้าดูแล จึงไม่ค่อยมีผู้คนเข้าไปใช้บริการเท่าใดนัก เพราะใช้ไม่ค่อยเป็น และอยู่ในที่ค่อนข้างเปลี่ยว โดยเฉพาะผู้หญิง คงกลัวว่าเข้าไปแล้วจะเปิดออกมาไม่ได้ หรือมีคนมาคอยดักจี้ชิงทรัพย์อยู่หน้าประตูก็ได้ ทั้ง ๆ ที่มีไฟแดงติดอยู่บนหลังคาทุกแห่ง ก็ตาม มาถึงสมัยนี้จึงมีตัวหนังสือสีแดงบอกว่า ค่าบริการสองบาท แต่ผมเคยลองเปิดดู ก็เปิดไม่ออก คงจะเก็บเงินและเปิดใช้ได้ เมื่อมีคนมาเฝ้ากระมัง พอผู้ว่าราชการ กทม.ท่านนี้ได้เข้ามาดำรงตำแหน่ง ด้วยคะแนนท่วมท้น จากข้อความบนแผ่นป้ายหาเสียงที่ว่า ถ้าจะใช้ผม โปรดเลือกผม ท่านก็ยกเลิกการใช้สุขาฟรีแต่ไม่ฟรีจริง หมดทุกแห่ง แล้วติดป้ายที่ว่านั้น ดูเหมือนจะหลายเดือนมาแล้ว ยังไม่ได้ผู้ประมูลใหม่สักที จึงต้องเสียบ้างไม่เสียบ้าง ตามแต่ความสมัครใจของผู้ใช้บริการต่อไป เมื่อผมมอบหนังสือสี่เล่ม ที่นำมาบริจาคให้ห้องสมุด และหยิบหนังสือบนชั้นมาพลิกดูเล่นสองสามเล่มแล้ว ก็คิดจะกลับเพราะมีผู้ใช้บริการค่อนข้างแน่น ถ้าลุกจากเก้าอี้แล้ว ก็ไม่มีทางได้กลับมานั่ง เพราะมีผู้รอให้ว่างอยู่แล้ว ส่วนอีกจำนวนหนึ่งนั้น ไม่แยแสว่าจะมีเก้าอี้ว่างหรือไม่ คงปักหลักนั่งกับพื้น หรือยืนอ่านกัน ตรงชั้นที่หยิบหนังสือออกมานั้นเอง และทุกคนสนใจกับหนังสือในมือของตนอย่างใจจดใจจ่อ ไม่มีใครมานั่งฟุบหลับให้เปลืองที่ เหมือนที่หอสมุดแห่งชาติ อันกว้างขวาง และเย็นฉ่ำเลย เมื่อออกมาจากสวนลุมพินีแล้ว ผมก็เดินทอดน่องเข้าไปในถนนสีลม เพื่อดูว่าเขามีอะไรกันบ้าง ขณะนั้นเพิ่งจะบ่ายสามโมง จึงยังไม่ค่อยมีผู้คนมาเดินมากมายนัก ร้านค้าแบบแผงลอย วางทั้งสองฝั่งของเกาะกลาง ซึ่งเป็นแนวเสาที่วางรางรถไฟฟ้ามหานคร ของบริษัท BTS มีสินค้ามากมายหลายประเภท ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผลิตภัณฑ์ของตำบลต่าง ๆ ที่มาจากหลายจังหวัดในทุกภาค แต่ที่ผมสนใจก็คือการระบายสีบนแผ่นผ้าขนาดเล็ก ที่ใช้เป็นผ้าโพกผมหรือผ้าเช็ดหน้าบาง ๆ โดยเขียนแบบให้เด็กเล็กๆ เป็นผู้ระบาย และผู้ปกครองหลายคนก็นั่งช่วยลุ้น ลูกหลานของตนด้วย บางร้านก็เป็นการให้เด็กระบายสีตัวตุ๊กตาที่ทำด้วยปูนปลาสเตอร์สีขาว และอีกบางร้านก็เลื่อยไม้เป็นชิ้นเล็ก ๆ ให้เด็กเอากาวติดต่อเป็นบ้านเรือน หรือรูปต่าง ๆ ตามใจชอบ ผมเดินไปเรื่อย ๆ จนทะลุออกไปทางถนนอะไรก็ไม่ทราบ เพราะไม่เคยมาทางย่านนี้เลย และขึ้นไปบนสถานีช่องนนทรี เพื่อโดยสารรถไฟฟ้ากลับอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ โดยลงต่ออีกสายหนึ่งซึ่งมาจากซอยอ่อนนุช ที่สถานีสยาม ตลอดเส้นทางใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบห้านาที การเดินทางด้วยรถไฟฟ้านี้นับว่าคุ้มค่า เพราะราคาไม่แพงจนเกินไป และไม่ต้องติดการจราจรบนถนน หรือไฟแดงตามสี่แยก ให้หงุดหงิด ทั้งบรรยากาศบนรถก็ค่อนข้างเงียบ และเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ เทียบกับรถโดยสารปรับอากาศ หรือรถแท็กซี่แล้วดูจะดีกว่า เสียแต่มีเส้นทางจำกัด ไปไม่ได้ไกล เห็นผู้ว่า กทม. คนปัจจุบันบอกว่าจะต่อออกไปถึงบางแค หรือไกลกว่านั้น แต่ถ้าสายเหนือต่อจากสวนจตุจักรไปถึงรังสิตก็ยิ่งดี ซึ่งคงเป็นไปไม่ได้ เพราะจะไปแย่งเส้นทางของโทลเวย์เขา แต่ที่แย่ที่สุดก็คือสถานีรถไฟฟ้าทุกแห่ง ไม่มีห้องสุขา เขาใจว่าไม่ใช่บริษัทไม่เห็นความจำเป็น แต่คงจะเป็นเพราะไม่อยากหมดเปลืองค่าใช้จ่าย ในการสร้าง การรักษาความสะอาด และการรักษาความปลอดภัย กระมัง จากชานชลาสถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ซึ่งมีผู้โดยสารลงกันมากมาย ผมเดินตามกลุ่มคนลงบันไดมาร่วมสี่สิบขั้น และเดินต่อไปบนสะพานลอย ซึ่งทอดยาวออกมาทางด้านโรงพยาบาลราชวิถี แล้วจึงลงบันไดอีกกว่าสี่สิบขั้น กว่าจะถึงทางเท้าข้างถนน ผมเดินลงมาจนเกือบถึงขั้นสุดท้าย ก็เห็นสิ่งที่น่าสนใจอยู่ตรงเชิงบันได นั่นคือสถานสุขาของกรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสินทร์ และนั่นก็คือสวรรค์บนดินของผมดีดีนี่เอง ผมจะได้ปลดทุกข์อันหนักหน่วงที่อั้นมา ตั้งแต่สถานีช่องนนทรีออกเสียที....สาธุ. ############ เรื่องของวันอาทิตย์ นิตยสารโล่เงิน มิถุนายน ๒๕๔๗ โดย : เจียวต้าย วันที่: 18 กันยายน 2554 เวลา: 6:49:44 น.   Create Date : 18 กันยายน 2554 5 comments Last Update : 18 กันยายน 2554 7:07:12 น. Counter : 535 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะ ซุคา ยูฮ้นใด... มันเป็นสุขจริงๆ นะคะ เมื่อใช้บริการแล้ว การจำเป็นมากๆ ที่ต้องการใช้ห้องสุขา เป็นทุกข์อย่างยิ่ง พวกนาถไปเที่ยว เมืองชายทะเล หาของรับประทาน ด้วยรถ ๓ คัน แวะทานอะไรทีก็โกลาหลอลหม่าน ผู้ใหญ่ที่สุดในคณะมีสถานภาพเป็น ยาย ย่า แม่ และพี่ วัยเลข ๗ ขึ้น ผู้อายุน้อยสุด ๔ ขวบ เป็นเด็กชาย ปวดท้องตรงไหน ก็ไม่ต้องรอห้องน้ำ เป็นเด็กชายนี่สะดวกจริงๆ นาถทานอาหารทะเลแล้วท้องเสียระหว่างทาง "ขนแขนสแตนด์อั๊พ" ไปหมด ได้ใช้ห้องสุขาทางด่วน ที่สะอาด และเหมือนสวรรค์ เกือบตาย และจำได้มิรู้ลืมค่ะ พี่ห่อเข้าลำบากหรือคะ วันไหนไม่สะดวก ก็ไม่เป็นไร เข้ามาเวลาไหนก็ได้ค่ะ นาถก็ขอโทษ ที่อั๊พบล็อกได้ไม่เป็นเวลา ตื่นตามสะดวกอีกเหมือนกันค่ะ วันนี้ ก็มีเราคุยกันสองคนค่ะ นาถอยู่อันดับ ๒ ทั้งๆ ที่เมื่อวาน คนเข้ามากกว่าวันก่อนที่ได้อันดับ ๑ ค่ะ ขอลาไปอั๊พบล็อกก่อน ขอบคุณที่แวะชมหน้าหลักด้วยค่ะ   โดย: nart (sirivinit ) 18 กันยายน 2554 7:24:49 น.

สุขาสาธารณะนี่เป็นเรื่องสำคัญนะครับ ในเรื่องมีปัญหาอยู่สองอย่างซึ่งขัดแย้งกันคือ ควรเก็บเงิน หรือไม่ต้องเก็บเงิน และควรอยู่ในที่คนพลุกพล่านจอแจ หรือไปอยู่ลับหูลับตา ทุกวันนี้ก็เลยมีทั้งสองอย่างครับ น่าจะทำประชาพิจารณ์นะครับ.   โดย: เจียวต้าย 18 กันยายน 2554 17:50:12 น.

จากส้วมสาธารณะ ต่อไปเป็น สวนสาธารณะ ครับ.   โดย: เจียวต้าย 18 กันยายน 2554 17:51:58 น.

เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา คนรักสวน เพทาย กรุงเทพมหานครจะมีพื้นที่ทั้งหมดเท่าไรก็ไม่ทราบแน่ แต่ก็นับว่ากว้างขวางมากพอสมควร เมื่อรวมกับพื้นที่ซึ่งเดิมเป็นจังหวัดธนบุรี อดีตราชธานีของไทย รัชสมัยของสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ในอนาคตอาจจะรวมไปถึงเมืองบริวารเช่น นนทบุรี ปทุมธานี สมุทรปราการ ก็ได้ เพราะการคมนาคม อย่างถนนวงแหวนรอบนอก ก็ติดต่อเชื่อมโยงถึงกันหมดแล้ว ในมหานครแห่งนี้เต็มไปด้วยมลพิษมากมาย โดยเฉพาะในย่านใจกลางเมืองที่เป็นแหล่งธุรกิจการค้า อันเต็มไปด้วยตึกรามสูงเสียดฟ้า ซึ่งต่างก็ติดตั้งเครื่องปรับอากาศขนาดใหญ่ และแข่งกันพ่นรังสีความร้อนออกมาสู่ภายนอกที่เต็มไปด้วยควันพิษอยู่แล้ว ให้เลวร้ายลงไปอีกหลายเท่า ด้วยความห่วงใยในประชากรที่อยู่กันอย่างแออัด ให้ได้มีอากาศบริสุทธิ์ สำหรับหายใจ ให้ปอดได้รับการซักฟอกชะล้างสิ่งปฏิกูลภายในบ้าง จึงต้องมีการจัดสวนสาธารณะขึ้น ในนครหลวงของเรานี้ หลายต่อหลายแห่ง สวนที่อยู่ใกล้บ้านผมที่สุด และเปิดมาเก่าแก่ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กชาย ก็คือสวนสัตว์ดุสิต หรือเขาดินวนาข้างรัฐสภาไทยนี่เอง เมื่อสมัยเรียนหนังสือชั้นมัธยมนั้น นักเรียนที่เบื่อการเรียนบางวิชาและการสอนของครูบางคน หรือพวกที่มาโรงเรียนสาย แล้วไม่กล้าเสนอหน้าไปเข้าแถว เพราะกลัวถูกทำโทษที่หน้าเสาธง ก็พากันหลบไปพักผ่อน และหาความรู้เรื่องสัตววิทยาในเขาดินแห่งนี้เป็นประจำ รวมทั้งผมด้วย เมื่อโตขึ้นมีครอบครัวแล้ว ก็ได้พาลูกเข้าไปพักผ่อนให้ลูกได้ชมสัตว์พวกจตุบาท และทวิบาทต่าง ๆ ที่มีเพิ่มขึ้นเป็นอันมาก แล้วก็ให้ไปเล่นชิงช้า ไม้ลื่น และเครื่องออกกำลังกายสำหรับเด็กอีกหลายชนิด หรือเที่ยววิ่งเล่นซ่อนหาหรือไล่จับกันตามสุมทุมพุ่มไม้ โดยให้แม่เขาคอยดูแล แล้วผมก็นั่งดื่มโซดาผสมยาบำรุงพยาธิในลำไส้ ไปพลาง ๆ จนมาถึงปัจจุบันได้เห็นท่านผู้อำนวยการมาออกโทรทัศน์ ประกาศว่า ในปีแห่งผู้สูงอายุสากล จะงดเก็บค่าผ่านประตูสวนสัตว์ทุกแห่ง แก่ผู้สูงอายุทุกคน ผมจึงแอบย่องไปสังเกตุการณ์ ที่หน้าประตูทางเข้าด้านถนนราชวิถี ที่มีประกาศติดเอาไว้ว่า ผู้สูงอายุตั้งแต่ ๖๕ ปีขึ้นไป ไม่เสียค่าผ่านประตู ก็รู้สึกดีใจเพราะผมมีอายุสูงกว่าประกาศนี้ ตั้งหลายปี จึงเข้าไปถามผู้ขายบัตรว่า ผมจะต้องแสดงเอกสารอย่างใดหรือไม่ เขาบอกว่าอะไรก็ได้ ไปเถอะ แต่พอผมควักบัตรรับบำนาญให้ผู้รักษาประตู เขาก็ไม่ยอมดูแต่รีบชี้มือเชื้อเชิญให้เข้าไปเลย สงสัยหน้าตาของผมคงจะบอกยี่ห้อชัดเจน ผมจึงมีโอกาสได้เข้าไปนั่งดื่มเบียร์กระป๋องแกล้มความหลัง ย้อนไปในวัยที่ล่วงมาแล้วตั้งหลายสิบปีอย่างมีความสุขยิ่ง สวนที่อยู่ไกลจากบ้านผมมากที่สุด ก็คือสวนธนบุรีรมย์ เข้าถนนประชาอุทิศแถวบางปะกอก ไปทางทิศตะวันตกของกรุงธนบุรีอีกลิบโลก ผมเคยไปครั้งเดียวเมื่อยังไม่ทันแก่ เพราะลูกชายคนเล็กเรียนอยู่ที่สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าบางมด ถึงเดี๋ยวนี้ก็นึกภาพภูมิประเทศไม่ออก เพราะลูกจบการศึกษามาเกือบสิบปีแล้ว ก็ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเยือนอีกเลย แม้แต่สถาบันของลูกก็เปลี่ยนชื่อเป็นมหาวิทยาลัยไปแล้ว สวนทางทิศตะวันออกของสถานีรถไฟหัวลำโพง ที่เก่าแก่ที่สุด และผมสามารถเดินทางไปถึงได้ด้วยรถโดยสารประจำทางทอดเดียว ก็คือสวนลุมพินี ซึ่งสร้างขึ้นในสมัยรัชกาลที่ ๖ พระมหาธีรราชเจ้า มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล และมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีมาตลอดเวลาหลายทศวรรษ เคยเป็นที่พักอาศัยของทหารญี่ปุ่นในสมัยสงครามมหาเอเซียบูรพา หรือสงครามโลกครั้งที่สอง เคยเป็นทั้งสถานที่จัดการประกวดนางงาม และเคยเป็นแหล่งทำมาหากินของ หญิงอีกประเภทหนึ่ง รวมทั้งสาวประเภทสอง ที่มีราคาค่าบริการต่ำที่สุด เคยมีภัตตาคารกลางน้ำที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพ ซึ่งมีรูปนางกินรีเปลือยอกตระหง่านอยู่ด้านหน้า ต่อมาเมื่อภัตตาคารดังกล่าวถูกไฟไหม้ ก็ไม่ได้สร้างขึ้นทดแทนใหม่ และได้ใช้พื้นที่ในสวนเป็นที่ออกกำลังกายประเภทต่าง ๆ ของผู้คนที่อยู่โดยรอบปริมณฑล กับให้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ ของประชาชนทุกเพศทุกวัย ทุกชาติชั้นวรรณะ เคยเกือบจะถูกแบ่งพื้นที่ไปเป็นอู่รถไฟฟ้ามหานคร แต่ถูกคัดค้านหรือด่าจากทุกสารทิศ จึงได้เลิกล้มความคิดนี้ และยังคงเป็นสมบัติของประชาชน อยู่จนถึงทุกวันนี้ ผู้คนส่วนใหญ่ที่ชื่นชมสวนลุมพินี ก็เพราะสามารถเข้ามาทำกิจกรรมได้หลายประการ มีต้นไม้ใหญ่น้อยมากมายร่มรื่น และเงียบสงบสำหรับพักผ่อนหาความวิเวก แต่ก็แบ่งพื้นที่ไว้ให้ออกกำลังกายหลายอย่าง ทั้งเดินวิ่ง และขี่จักรยาน ตลอดจนเล่นเสก็ต ตามถนนที่จัดไว้ให้เป็นสัดส่วน มีพื้นที่สำหรับเล่นกีฬากลางแจ้ง ทั้งแบดมินตัน ฟุตบอล และอื่น ๆ แม้กระทั่งสถานที่เพาะกาย ของชายผู้รักความงดงามของมัดกล้าม ก็มีอยู่ด้วยและยังมีส่วนที่เป็นห้องสมุด กับร้านอาหารสำหรับผู้ที่ไม่รักการลดความอ้วนอยู่อีกมุมหนึ่ง ซึ่งสามารถขับรถเข้า ไปจอดได้อย่างสะดวกสบาย เมื่อถึงฤดูหนาว ทางกรุงเทพมหานครก็จะจัดให้มี การแสดงดนตรีกลางแจ้ง ทั้งวงดนตรีไทยสากล ดนตรีประเภทลูกทุ่ง ดนตรีไทยแท้ที่เรียกว่าไทยเดิม และดนตรีสากลระดับแจ๊ส และซิมโฟนีออเคสตรา ซึ่งบรรเลงเพลงที่มีชื่อเสียงระดับโลกให้ประชาชนฟัง ในวันอาทิตย์ตอนเย็นแดดร่มลมโชย เป็นเวลาเกือบ ๒๐ ครั้ง ผมเองก็ชอบไปนั่งพักผ่อนฟังเพลงประเภทหลังนี้อยู่ทุก ๆ ฤดูกาลมาหลายปีแล้ว เป็นความสุขที่ไม่ต้องเสียเงินมาก และไม่จำเป็นต้องมีความรู้ทางดนตรี มากมายหรือลึกซึ้งแต่อย่างใด ฟังกันแต่สำเนียงเสียงที่ไพเราะของดนตรี พร้อมกับดื่มเบียร์กระป๋องที่ผู้อุปถัมภ์รายการจัดมาจำหน่ายในบริเวณนั้น ถ้ารู้สึกว่าไพเราะมากก็ปรบมือให้ดังหน่อย ถ้าไม่ค่อยเข้าหูก็ปรบมือพอเป็นพิธี ถ้าฟังไม่รู้เรื่องเลย ก็ทำเป็นลืมธรรมเนียมสากลเสีย ก็พอจะมีความสุขในช่วงเวลายามสนธยาสายัณห์ตะวันรอนนั้นได้เป็นอย่างดี บริเวณที่แสดงดนตรีนั้นเป็นลานโล่งริมน้ำ มีต้นไม้ล้อมรอบ แม้จะยังมี แสงแดดอ่อนยามเย็นก็ไม่รู้สึกร้อน เพราะมีลมพัดเฉื่อยฉิวตลอดเวลา พื้นที่หน้าเวทีตรงกลาง จะเป็นที่นั่งสำหรับผู้ชมผู้ฟังที่นั่งกับพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม อาจจะหาเสื่อสาดหรืออะไรมาปูรอง แล้วก็นั่งกันตาม อัธยาศัย บางครั้งก็มีเสื่อผืนยาว ๆ ที่ใช้กันตามวัด ซึ่งเจ้าของรายการนำมาปูไว้ให้เป็นบางส่วน พวกที่นั่งแถวนี้จะเป็นผู้ที่มีศรัทธาอย่างแรงกล้า ไม่เลิกไม่ลุก ด้านหลังของพวกนี้ จะเป็นเก้าอี้ที่จัดไว้สำหรับคอดนตรี ที่ฟังอย่างเอาจริงเอาจัง เป็นชัยภูมิที่ดีมาก ได้ฟังเสียงที่ชัดเจน และได้เห็นนักดนตรีทั้งวง รวมทั้งวาทยกร หรือผู้อำนวยเพลง หรือคอนดัคเตอร์ ด้วย รอบ ๆ พวกที่นั่งกลางนี้ก็จะมีพวกที่ยืนซ้อนกันอยู่ เพราะฟังกันอย่างฉาบฉวย และผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนระหว่างพวกที่กลับไป และพวกที่มาใหม่ ด้านหลังสุดของที่นั่งมีพื้นสนามเหลืออยู่อีกพอสมควร เป็นพวกที่ฟังก็ได้ไม่ฟังก็ได้ แต่ละกลุ่มทั้งไทยและเทศ จะตั้งวงกันบนพื้นสนามหญ้าอย่างเป็นล่ำเป็นสัน ขนเครื่องกินเครื่องดื่มมากันเพียบพร้อม ทั้งวิสกี้โซดา บรั่นดีเบียร์ชื่อดังระดับโลก หรือไวน์สีสวยสะดุดตา บางวงอาจมีแชมเปญด้วยซ้ำไป แถมด้วยหมอนหนุนหมอนอิง หมอนข้าง มานอนเอกเขนกด้วย เพราะขนกันมาทั้งครอบครัว ปู่ย่าตายาย พ่อแม่ลูกหลาน แม้แต่ทารกที่ต้องนั่งอยู่ในเก้าอี้เข็น ก็ยังอุตส่าห์หอบเอามาด้วย แต่ที่มากันเพียงสองหนุ่มสาวก็มีหลายคู่ และเขามักจะมีความสุขอยู่ตามลำพัง โดยไม่สนใจใคร ราวกับว่ามีแต่เพียงเขาสองคนเท่านั้น ในสวนแห่งนี้ ผมมักจะหาที่แทรกตัวอยู่แถวหลังนี้ พร้อมด้วยถุงย่ามที่บรรจุเครื่องขบเคี้ยวประกอบน้ำมังสะวิรัต เพราะนอกจากหูจะได้ฟังเสียงดนตรี อันไพเราะจากลำโพงชั้นดีของเครื่องขยายเสียงแล้ว ตาก็ยังได้ดูภาพชีวิตต่าง ๆ รอบตัวที่หาดูที่ไหนไม่ได้อีกด้วย บางครั้งบางคราวก็อาจจะได้เพื่อนคุย ที่มีรสนิยมเดียวกัน ซึ่งดูลักษณะท่าทางน่าจะเป็นนักศึกษา ที่มาคนเดียวไม่มีเพื่อน และมักจะเป็นสาวน้อยซึ่งมีอายุคราวลูกหลาน เพราะจะเรียกลุง ยังไม่ถึงกับเป็นปู่ตา หรือพ่อแก่ อย่างที่คนอีสานชอบเรียก คงจะเห็นว่าน่าไว้ใจได้มากกว่า ที่จะเสี่ยงคุยกับหนุ่มแปลกหน้าก็เป็นได้ นอกจากสวนดุสิตและสวนลุมพินีแล้ว ก็ยังมีสวนสาธารณะขนาดย่อมอีกหลายแห่ง อย่างสวนจตุจักรซึ่งอยู่ใกล้สถานีขนส่งสายเหนือนั้น เดิมเป็นถิ่นที่มั่วสุมของผู้คน ที่หากินกับคนต่างจังหวัด ซึ่งเดินทางเข้ามาหางานทำในกรุงเทพ แต่ปัจจุบันเมื่อย้ายสถานีขนส่งเข้าไปอยู่ทางถนนกำแพงเพชรแล้ว สวนแห่งนี้ก็ค่อนข้างจะเงียบเหงาลงไป เหลือแต่ผู้ที่ชอบวิ่งหรือเดินออกกำลังกายเท่านั้น เพราะถูกแบ่งพื้นที่ เพื่อก่อสร้างสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสายแรก ที่ถูกไล่มาจากสวนลุมพินีอย่างเร่งรีบ เมื่อสร้างสถานีต้นทางที่ใต้ดิน ให้เชื่อมกับสถานีต้นทางของรถไฟลอยฟ้า และคืนพื้นที่ผิวดินให้เป็นสวนสาธารณะดังเดิมแล้ว ประชาชนก็สามารถจะใช้ประโยชน์ได้มาก ทั้งสองประการ สำหรับสวนหลวง ร.๙ นั้นอยู่ที่ถนนศรีนครินทร์เกือบจะเข้าเขตจังหวัดสมุทรปราการ ผมเคยไปสำรวจเมื่อสร้างเสร็จใหม่ ๆ รู้สึกว่าต้องเดินทางไปไกลมาก จึงยังไม่ได้ไปสัมผัสอีกเลย เช่นเดียวกับสวนสมเด็จพระบรมราชชนนี ถนนตัดใหม่ใกล้กับทางแยกไปจังหวัดปทุมธานี สวนที่เล็กลงไปกว่านั้นเช่นสวนสราญรมย์ อันเก่าแก่พอกันกับสวนลุมพินี ใกล้กับพระบรมมหาราชวัง สวนรมณีย์นาถ ซึ่งสร้างขึ้นแทนที่เรือนจำกลางคลองเปรม หรือคุกลหุโทษ ที่กลายเป็นพิพิธภัณฑ์ไปแล้ว สวนเบญจสิริ แถวถนนสุขุมวิทใกล้ซอย ๓๓ และสวนสันติภาพ ใกล้อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ในพื้นที่อาคารสงเคราะห์ซอยรางน้ำแต่เดิม ซึ่งไม่เป็นที่ชื่นชมสำหรับผมเลย ผมจึงไปอาศัยพักผ่อนอยู่อีกแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่แม้แต่จะให้เป็นสวนหย่อม คงเป็นเพียงเนินดินที่เขาทำไว้ป้องกันน้ำท่วม ที่สองข้างเชิงสะพานพระปิ่นเกล้าฝั่งธนบุรี ซึ่งเป็นท่าเรือด่วนที่แล่นขึ้นล่องแม่น้ำเจ้าพระยา กับเรือข้ามฟากไปขึ้น ท่าพระอาทิตย์ ท่าบางลำพู และท่า พระจันทร์ ทางฝั่งพระนคร แล้วก็เลยปลูกไม้ยืนต้นไว้ให้เกิดความร่มรื่น พอให้ผู้คนได้พักอาศัยคลายร้อนบ้าง เมื่อหลายปีมาแล้ว มีผู้คนผ่านไปมา แวะเข้าไปนั่งพักผ่อนที่เขื่อน ริมแม่น้ำกันพอสมควร ผมมักจะหาหนังสือเล่มเล็ก ๆ กับเบียร์ตัวใหญ่ ไปนั่งอยู่ริมเขื่อนที่ว่าง ชมทิวทัศน์ในท้องน้ำ ที่มีเรือหลายชนิดแล่นผ่านไปมา ทั้งเรือโยง เรือเมล์ เรือทัศนาจร เรือหางยาว และเรือของกรมเจ้าท่า ตลอดจนเรือเก็บขยะของกรุงเทพมหานคร พอให้ได้รับละอองน้ำจากฝอยคลื่น ที่ซัดเข้ามากระทบเขื่อนซึ่งทำเป็นขั้นหลายขั้น และรับลมเย็นชื่นใจ ในเวลาที่แสงแดดอ่อนลงรำไร ด้วยเงาไม้และเงาของสะพาน ก่อนที่พระอาทิตย์จะลับเหลี่ยมลงไปในไม่ช้า แต่เดี๋ยวนี้ สถานที่นั้นได้กลายเป็นที่พักพิงของผู้ยากไร้ ซึ่งคงจะขาดที่อยู่อาศัย เขาจะหาที่นอนกันตามโคนต้นไม้อันร่มเย็น เอาห่อผ้าเล็ก ๆ หนุนหัว เวลาที่ต้องการจะชำระล้างร่างกาย ก็ถอดเสื้อผ้ากองไว้ริมเขื่อน แล้วนุ่งผ้าขาวม้าหรือผ้าถุง ลงอาบน้ำในแม่น้ำ ทั้งชายหญิง บางคนก็เลยซักเสื้อผ้า แล้วตากไว้ตามรั้วใต้สะพานแถวนั้น เวลาหิวเขาก็จะหาพวกไก่ย่างหมูปิ้งส้มตำกับข้าวเหนียว มานั่งกินกันอย่างง่าย ๆ แต่ไม่ทราบว่าเวลาถ่าย เขาจะทำกันอย่างไร บางครั้งก็จะพบคน ที่เดินเข้ามายื่นมือขอเงินเอาดื้อ ๆ และขอทีละสิบบาทเสียด้วย ทำให้เสียสมาธิในการทำวิเวกเป็นอย่างยิ่ง และจะปฏิเสธก็เกรงใจ ผมจึงต้องยอมสละสิทธิ์ให้เขาอยู่กันตามสบาย แล้วลงเรือข้ามฟากมาขึ้นที่ท่าพระอาทิตย์ ดีกว่า ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำเจ้าพระยา เยื้อง ๆ กับสะพานพระปิ่นเกล้า เลยไปทางปากคลองบางลำพู มีสวนสาธารณะที่สร้างใหม่เอี่ยม อีกแห่งหนึ่งคือบริเวณป้อมพระสุเมรุ ซึ่งจัดสวนขนาดย่อมกระทัดรัด อยู่บริเวณริมแม่น้ำหน้าป้อมนั้นเอง เรียกว่า สวนสันติชัยปราการ เป็นสวนที่มีความสำคัญแก่ชาวบางลำพูอย่างยิ่ง เพราะได้อนุรักษ์ต้นลำพูเก่าแก่ไว้ต้นหนึ่ง ซึ่งว่ากันว่าเป็นต้นสุดท้ายของกรุงเทพเสียด้วย สวนแห่งนี้มีอาณาเขตติดกับแม่น้ำ จึงได้บรรยากาศที่แปลกแตกต่างจากสวนทุกแห่ง ที่มีมาก่อนทั้งสิ้น และกรุงเทพมหานคร ในยุคของอดีตหัวหน้าพรรคการเมืองดังของกรุงเทพ ได้กรุณาจัดดนตรีในสวนเช่นเดียวกับ ที่มีอยู่ในสวนลุมพินี มีดนตรีประเภทต่าง ๆ ผลัดเปลี่ยนกันมาบรรเลง ให้ความสุขแก่ประชาชนทั้งชาวบางลำพู และตำบลอื่น ในยามเย็นที่แสงอาทิตย์อ่อนลง และมีลมจากแม่น้ำโชยเฉื่อย ในวันเสาร์เกือบตลอดปี นอกจากนี้ยังมีการจัดงานในเทศกาลต่าง ๆ ด้วย ตั้งแต่วันขึ้นปีใหม่ วันสงกรานต์ วันลอยกระทง และวันสำคัญอื่น ๆ อีกหลายงาน โดยทำการปิดถนนตั้งแต่พระสุเมรุ ถนนพระอาทิตย์ ไปจนถึงถนนราชินี เช่นเดียวกับที่เคยจัดในถนนสีลม หรือถนนพระจันทร์ ที่คนกรุงชื่นชอบมาแล้ว และมีการแสดง ละคร ลิเก หรือนาฏศิลปไทย บนเวทีกลางแจ้งข้างหน้าป้อม ให้ดูฟรีอีกด้วย ผมจึงชอบสวนสาธารณะแห่งนี้เป็นพิเศษ เพราะไปมาด้วยรถเมล์ สะดวกที่สุด ทั้ง ๆ ที่มีข้อจำกัดเช่นเดียวกับสวนขนาดเล็กอื่น ๆ เช่นห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้าไปในสวน ห้าม ขี่จักรยาน หรือเล่นเสก็ต และห้ามสูบบุหรี่ ข้อสำคัญที่สุด ก็คือห้ามดื่มสุราและเสพของมึนเมาในสวน แต่สำหรับสวนสันติชัยปราการนี้ ผมสามารถจะออกไปดื่มเครื่องดื่มที่ผมชอบ ที่ทางเดินริมแม่น้ำ ซึ่งยาวเหยียดไปจนถึงเชิงสะพานพระปิ่นเกล้า ได้โดยไม่ผิดกติกาแต่อย่างใด เพราะถึงแม้ว่าผมจะเลิกสูบบุหรี่ มาตั้งนานหลายปีแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังอุดหนุนเบียร์ไทยอยู่หลายยี่ห้อนี่ครับ. ########## วารสารข่าวทหารอากาศ มิถุนายน ๒๕๔๗   โดย: เจียวต้าย 19 กันยายน 2554 8:08:13 น.

หนูไม่ค่อยได้ใช้บริการส้วมสาธารณะค่ะ พยายามอดทนเอา เข้าตามร้านอาหารบ้างๆ เมียงๆ มองๆ ดูเค้ามีห้องน้ำ ถึงจะเข้าไปนั่งกิน...(เจตนาแอบแฝงค่ะ เพื่อจะเข้าห้องน้ำ) เพิ่งนึกออกตอนคุณลุงพูดถึง ไม่มีห้องน้ำตามสถานีรถไฟฟ้า จริงๆ ด้วยค่ะ เค้าน่าจะทำนะคะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 20 กันยายน 2554 14:17:00 น.