จากวันนั้นถึงวันนี้ตอนที่สาม (7-9 เดือน)
ปลายๆเดือนที่หก เอมมีอะไรๆใหม่ๆให้ต้องจดจำ **ฟันล่าง 2 ซี่น้อยๆของหนูเริ่มโผล่มาให้ชื่นใจ โอ้โห..ตื่นเต้นที่สุดในโลก (ก็ตื่นเต้นทุกครั้งที่มีอะไรใหม่ๆนั่นแหล่ะ) **เริ่มทานเนื้อสัตว์กะไข่แดง (หมอที่นี่เพิ่งจะอนุญาตให้ทานได้) ไม่เป็นปัญหาสำหรับเธออยู่แล้ว อะไรๆฉันก็หม่ำได้หมด **พาไปสระว่ายน้ำลงคอร์สสำหรับเด็ก/ทารก ซึ่งมีทุกเช้าวันเสาร์ (ลำบากยัยแม่ต้องตื่นแต่เช้าตรู่ ให้ลูกกินนมแล้วรีบไป) ก็แค่หัดให้เด็กชินกะน้ำก่อนแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ได้เป็นการสอนแบบเด็กโตหรอก ดูเด็กๆมีความสุขกะน้ำดีนะ แค่นี้พ่อแม่ก็สุขใจ
เดือนที่แปดยิ่งน่าจดจำใหญ่เลย เพราะเอมไม่สบายครั้งแรก คุณสามี (ตัวดี) ติดมาจากที่ทำงาน แล้วเอามาเผื่อแผ่คุณลูกกะคุณภรรยา กลัวอยู่บ้านว่างๆจะเหงา ไม่ได้ป่วยมานาน ก็ไข้หวัดธรรมดาๆนี่แหล่ะ แต่ลูกป่วยครั้งแรกมันไม่ธรรมดาสำหรับเราเลยนะ เห็นตัวเลขที่ปรอทพุ่งปรี๊ดดดดก็หวั่นใจ กลัวนั่นกลัวนี่ไปหมด ไปหาหมอเด็ก กลับกลายเป็นว่าเด็กๆกะไข้หวัดช่วงหน้าหนาวเป็นของคู่กัน ได้ยามาทาน เอมดีวันดีคืน ******************************************************** (แต่ดิฉันอ่วมกว่า เพราะยังให้นมลูกอยู่ ยาเยอก็ทานไม่ได้ กลางคืนก็ไม่ได้นอน ไหนจะดูลูก ไหนตัวเองจะไออีก สุดท้ายผ่านไปเกือบ 2 อาทิตย์ สามีทนไม่ได้ไล่ให้ไปหาหมอ คุณหมอเปิดจอคอม ค้นหาจะสั่งยา ส่ายหน้า จนใจ เพราะแทบทั้งหมดมีผลข้างเคียงกะคนให้นมลูกทั้งนั้น เลยต้องรับยา เลิกให้นมไปโดยปริยาย ก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้ คิดเลยไปถึงว่าถ้าเราไม่ไหวแล้วใครจะดูแลเค้า ใจจริงก็ยังคิดถึงสายใยระหว่างกัน เวลาลูกสบตาในอ้อมแขนเราตอนดูดนม เอาวะ ให้นมขวด ก็สบตากันได้อยู่ดี)
(เกือบ) เก้าเดือนในท้องแม่ กะเก้าเดือนบนโลก ต่างกันไหมน้อออ เมื่อป่วยครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สองที่สามก็ตามมา คราวนี้คาดว่าเอมติดเชื้อมาจากเด็กๆคนอื่นที่สถานรับเลี้ยงเด็ก เอาเอมไปฝากอาทิตย์ละ 3-4 ขม (ทั้งๆที่ยัยแม่ก็ว่างงานอยู่ ใจจริงก็ไม่อยากเท่าไหร่ คิดถึงลูก ห่างกันไม่กี่ชม ก็จะขาดใจแล้ว) แต่ก็นะ...เพื่อว่าเอมจะได้เรียนรู้การเข้าสังคม ได้เจอหน้าตาอื่นๆบ้าง นอกจากพ่อแม่หรือญาติๆ เลยได้เชื้อโรคเป็นของแถมมาด้วย คราวนี้ป่วยหนักกว่าหนแรก ถึงไม่มีไข้ แต่เธออาเจียนและท้องเดิน ร้องงอแงทั้งกลางวันกลางคืน (จากที่เคยเป็นเด็กอารมณ์ดี ร่าเริง เคยยิ้มหัวเราะ) ได้ความรู้สึกเหมือนตอนเอมเกิดใหม่ๆที่ต้องลุกมาให้นมตอนกลางคืน (กลัวแม่จะลืมหรือจ๊ะ)
บอกเล่าจากเจ้าของบล็อก ปัจจุบันวันที่เขียน เอมอาการดีขึ้นเยอะ เกือบหายเป็นปกติแล้วค่ะ น้ำหนักลดลงเกือบโลนึงแหน่ะ ดีที่เธอทำน้ำหนัก ไว้เยอะก่อนป่วยไม่งั้นคงผอมกะหล่อง จาก 10 กิโลนิดๆเหลือ 9.4 โล เด็กยักษ์หรือเปล่าเนี่ย 9 เดือน 10 โล ตอนอาเจียนหนักๆเปลี่ยนเสื้อผ้าวันละ 3-4 ชุด (ผ้ากันเปื้อนก็เอาไม่อยู่) ใส่จนหมดตู้ซักไม่ทันเพราะมันหลายวันติดๆกัน หน้าหนาวอีกต่างหาก แดดก็ไม่มี (ไอ้ครั้นจะออกไปซื้อใหม่ก็ไม่มีอารมณ์ช้อป) ต้องไปคว้าเสื้อของเด็ก 18 เดือนมาใส่ (ดิฉันเป็นคนบ้าซื้อค่ะ ซื้อจนถึง 2 ขวบแล้วเนี่ย) ปรากฎเธอใส่ได้เกือบพอดี กางเกงบางตัวคับไปด้วยซ้ำ เฮ้อ...ลูกฉ้านนน
Create Date : 22 ธันวาคม 2548 |
|
26 comments |
Last Update : 30 ธันวาคม 2548 0:32:35 น. |
Counter : 1072 Pageviews. |
|
|
|
สวัสดีปีใหม่หนูเอมและครอบครัวนะคะ
ให้ให้หนูเอมมีความสุขมากๆ โตไวๆ แข็งแรงๆนะคะ