ขออนุญาตรวบยอดทำบล็อคลูกสาว
ทีเดียวสามเดือนเลยละกัน
เพราะไม่งั้นมันเหมือนไม่ไปถึงไหน

ย้อนอดีตอยู่นั่นแหล่ะ
กว่าจะเขียนออกมาแต่ละช่วงอายุ
จนปัจจุบันเจ้าเอมห้าขวบแล้ว
ยัยแม่ยังอัพช้ากว่าเป็นปีเลยอ่ะคิดดู

เอมสามขวบเก้าเดือน
เริ่มเข้าใจว่าควรทำตัวดีได้แล้ว
เพราะวันคริสต์มาสใกล้เข้ามา
เธอรู้ว่าถ้าไม่เป็นเด็กดี
จะไม่ได้ของขวัญจากลุงซานต้า
แต่ก็ยังดื้ออยู่บางครั้ง
(ก็เด็กอ่ะนะ)





หารูปเอมตอนช่วงอายุนี้ยากมากๆ
สงสัยเดือนนี้เป็นเดือนที่ถ่ายรูปน้อยที่สุด
ทั้งเดือนถ่ายรูปลูกแค่ 6 วันแค่นั้นเอง
((ปกติเป็นคนบ้าถ่ายรูปลูก))

แล้วก็เป็นรูปตอนไปเที่ยวหรือทำกิจกรรมต่างๆ
ซึ่งกะจะเก็บไว้ลงบล็อคเรื่องนั้นๆ ดูไปดูมา
อ้าว แล้วจะเอารูปที่ไหนมาลงดีหล่ะเนี่ย





รูปนี้ถ่ายตอนงานคริสต์มาสของที่ทำงานสามี
เอมก็เลยมีรูปถ่ายกับซานต้า
พร้อมได้ของขวัญชิ้นแรก
ก่อนใครตั้งแต่ต้นเดือนธันวาเลย

ตอนเอมสามขวบสิบเดือน
ดิฉันหมดสัญญาทำงานพอดี
ทำให้มีเวลาให้เอมมากขึ้น
ดีใจมากๆ เพราะส่วนลึกในใจ
ตลอดเวลาที่ทำงานรู้สึกผิดเล็กน้อย
ที่ไม่ได้ให้เวลากับลูกเต็มที่





ตอนนี้สิ่งสำคัญคือพยายามชดเชยเวลา
ให้ลูกมากที่สุด แทนช่วงเวลาที่หายไป

ตอนทำงาน ส่วนใหญ่สามีจะเป็นคนดูแลเอม
ตั้งแต่อาบน้ำแต่งตัว รับ-ส่งโรงเรียน
เพราะดิฉันไม่มีเวลาเลย ที่ทำงานไกลมาก
ต้องออกแต่เช้าตรู่ แล้วก็กลับบ้านช้าอีก





มาถึงก็ต้องดูแลหุงหาอาหาร แค่ทำงานบ้านก็แย่แล้ว
ก็เลยยินยอมยกหน้าที่ให้สามีดูแลลูกแทน

ช่วงดิฉันหยุดทำงานตรงกับวันหยุดคริสต์มาสพอดี
เอมไม่ต้องไปโรงเรียนก็เลยได้ใกล้ชิดกันมากหน่อย

เอมสามขวบสิบเอ็ดเดือน
พอโรงเรียนเปิดเทอมหลังจากหยุดช่วงคริสต์มาส
ดิฉันดีใจที่ได้กลับมาทำหน้าที่แม่ที่ดี
ดูแลรับส่งลูกที่โรงเรียน ได้ให้เวลาเต็มที่เหมือนก่อน

โรงเรียนเลิกตอนเย็นก็ไปรอรับ
จากห้องเรียนเหมือนแม่ๆคนอื่น
ดูเอมก็พลอยดีใจไปด้วย
ที่ไม่ต้องไปอยู่เนิร์สฯตอนเย็น
ดีใจที่มีแม่มารับเหมือนเพื่อนๆ

((รูปข้างล่างนี้ เห็นหน้าเอมไม่ค่อยชัด
แต่ตัวเองชอบเพราะว่าตลกดี
เธอลงไปนอนขดในตะกร้าใส่ผ้าที่บ้าน
เด็กๆนี่ตัวอ่อนจริงๆเนอะ))





แต่ก่อนตอนทำงานดิฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะ
เพราะดูรวมๆแล้ว ลูกสาวก็ไม่ได้เศร้าอะไร
ที่ต้องไปอยู่เนิร์สฯตอนเย็น ไม่เคยมาบ่นให้ฟัง

อยู่นั่นมีเพื่อนเล่นด้วยเยอะแยะ ก็น่าจะสนุกนะ
อีกอย่างมันเป็นสถานการณ์จำยอมที่เลือกไม่ได้
ในเมื่อทั้งพ่อและแม่ต้องทำงาน

แต่เพื่อนสนิทดิฉันคนนึงเล่าให้ฟังว่าตอนเค้าเด็กๆ
เวลาต้องรอพ่อแม่มารับตอนเย็นที่โรงเรียน
เค้าก็รู้สึกเศร้านิดหน่อย ที่เห็นพ่อแม่ของเพื่อนๆ
มารับกลับบ้าน ในขณะที่ตัวเองต้องอยู่รอถึงเย็น





อีกอย่างตั้งแต่ช่วงเอมใกล้สี่ขวบ
ถึง ณ ปัจจุบันห้าขวบขณะที่เขียน

เวลาหนึ่งปีที่ดิฉันไปรับลูกสาวหน้าห้องเวลาเลิกเรียน
สังเกตดูเพื่อนๆลูกที่ต้องอยู่เนิร์สฯของโรงเรียนตอนเย็นทุกวัน
คอยมองเวลาคุณครูเรียกชื่อเพื่อนๆคนอื่น
ให้เดินไปหาพ่อแม่หรือพี่เลี้ยงที่มารับ
(แต่จริงๆเด็กก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมายนะคะ)

แล้ววันไหนที่พ่อหรือแม่เด็กมารับตอนเย็นด้วยตัวเอง
เค้าจะยิ้มกว้าง หน้าตาสดใสมากๆ
ประมาณว่า เย้...วันนี้แม่มารับ

คือดิฉันไปรับเอมจนจำเพื่อนเอม
หรือพ่อแม่พี่เลี้ยงที่มารับได้ส่วนใหญ่
ก็ไปรับทุกวันนี่นา ((แผนกเด็กเล็กที่ฝรั่งเศส
ผู้ปกครองจะต้องไปยืนรับหน้าห้องเรียนด้วยตัวเอง
หรือทำเรื่องมอบอำนาจให้คนอื่นไปรับแทน))

Create Date : 12 เมษายน 2553
Last Update : 12 เมษายน 2553 3:34:29 น.		18 comments
Counter : 8690 Pageviews.
Share Tweet