ดอกไม้ ใบหญ้า ยังคงไหวเอนตามแรงลมที่พัดปลิวเหมือนทุกวัน อากาศก็เย็นสบายแต่วันนี้ตื่นมาด้วยความรู้สึกไม่สดชื่นนัก เหมือนมีหมองปกคลุมอารมณ์ เดินลงมาชั้นล่างของบ้านยกมือไหว้รูปพ่อทักทายด้วยตามปกติ...และเป็นเรื่องปกติเช่นกันที่ไม่มีวันที่จะมีเสียงตอบรับ ทักทายใดๆ กลับมา ในเมื่อฉันกับพ่อเราพบกันได้แค่เพียงในความทรงจำเท่านั้น

6 เดือนผ่านไปกับการสูญเสียคนสำคัญที่สุดในชีวิต...พ่อ...คนที่เป็นเหมือนจิตวิญญาณของฉัน วันนี้จึงไม่แปลกที่รู้สึกเหมือนตัวเองตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ถึงแม้วันนี้จะยิ้ม หัวเราะได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ยังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้...มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร...ในเมื่อที่ผ่านมามีชีวิตอยู่ก็เพื่อทำทุกอย่างให้พ่อภูมิใจ (ถึงจะไม่เคยทำได้)

แม้จะพยายามทำให้ตัวเอง (ดู) เข้มแข็งเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าในความเป็นจริงแล้วยังห่างไกลกับคำว่าเข้มแข็งมากนัก จึงไม่แปลกที่ทุกอาทิตย์จะเกิดอาการจิตตกขึ้น ไม่แปลกที่จะมีน้ำตา และอาการเหม่อลอย หลุดเข้าโลกส่วนตัว เป็นเพื่อนข้างกาย ก่อนจะพยายามเรียกกำลังให้ตัวเองลุกขึ้นแล้วออกไปพบเจอกับคนอื่นๆ ในโลกใบนี้

ระหว่างทางมาทำงานน้ำตาก็ไม่วายตามมาเป็นเพื่อนกันอีกรอบ คิดถึง โดดเดี่ยว ไม่รู้ว่าอยู่เพื่ออะไร คำถามต่างๆ ยังวนเวียนอยู่ไม่ห่าง เงยหน้ามองฟ้าคิดถึงพ่อที่จากไกล แล้วก็คิดถึงใครอีกคนที่โหยหา หนึ่งคนจากตายไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีวันได้พบกันอีก อีกหนึ่งคนจากเป็นไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้พบหน้าหรือแม้แต่ได้ยินเสียง โดยเฉพาะในวันที่จิตใจหมดแรงแบบนี้ยังทำได้แค่เพียงกำโทรศัพท์ไว้ในมือ แต่ไม่อาจโทรหาได้...

"พ่ออยู่กับเราในใจเสมอแหละ" คำพูดปลอบใจที่รู้ว่าหวังดี แต่อยากบอกว่า ขอร้อง อย่าพูดเลย สิ่งที่ต้องการคือพ่อคนที่สามารถสัมผัสจับต้องได้ ไม่ใช่พ่อคนที่อยู่เฉพาะในใจนี้

ไม่รู้จริงๆ ว่าจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เข้มแข็ง? คือสิ่งที่พยายามอย่างสุดความสามารถ อย่างน้อยๆ ก็อยากตอบแทนความหวังดีของเพื่อนๆ ที่ห่วงใยความรู้สึกกันมาเสมอ แต่คงต้องยอมรับว่าที่ทำได้ตอนนี้คือ ยิ้มและหัวเราะให้เพื่อนได้เห็น ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วยังไม่อาจยิ้มได้จากหัวใจ

ก็คงได้แต่หวังว่าสักวันความพยายามนี้จะสำเร็จ สักวันจะกลับไปเป็นคนร่าเริงได้เหมือนเก่า อย่างน้อยเพียงครึ่งก็ยังดี ให้เพื่อนได้สบายใจ