๏ ฉันเตือนเธอเสมอว่า.."อย่าเผลอใจ"
แต่คราวเธอชิดใกล้กลับไหวหวั่น
เรื่องจิ๋วจิ๋วผิวเผินเนิ่นนานวัน
กลายเป็นรักเกินกลั้นอกฉันตรม
โทษมหันต์ฉันเองไม่เกรงผิด
ดันแอบคิดรักเธอเผลอเหมาะสม
ไม่เจียมตัวเจียมใจใคร่ชื่นชม
หลงกอดลมคว้าเงาเศร้าเดียวดาย
ฉันยอมรับสับสน.."คนพิเศษ"
ด้วยสาเหตุประเมินค่ากว่าสหาย
ปราศสำนึกตรึกตรองคำน้องชาย
นับวันยิ่งคลับคล้ายทำร้ายตน
"อยากสมมาตรปรารถนา ".. ขอสารภาพ
แม้นเธอทราบความนัยในเหตุผล
อย่าให้ช้ำคำตอบ.."ฉันชอบกล"
เว้นสักคนเถิดนะฉันระแวง
เพราะกลัวความเหินห่างหนทางเรา
กลัวต้องเศร้ารักสลายเธอหน่ายแหนง
ความรักที่ผิดเพี้ยนยากเปลี่ยนแปลง
จึงเสแสร้งย้ำเธอ.."อย่าเผลอใจ"
แท้ตัวเองเกรงว่าเกินกว่าห้าม
ซ้ำคิดลามละเมอจิตคิดฝันใฝ่
มิตรภาพตราบสิ้นฟ้าปรารถนาใด
เพียงหัวใจคนหนึ่งคงซึ้งพอ ๚ะ๛
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
