เพียงลาโง่ตัวหนึ่ง เป็นเพราะชีวิตของฉันวนเวียนอยู่กับวงการคอมพิวเตอร์ ฉันจึงสามารถแบ่งเสี้ยวเวลาว่างส่วนหนึ่ง เรียนรู้ และ เล่น แต่ .. พยายามเตือนตนเองเสมอ ๆ ว่า .. อินเตอร์เน็ต มีดี มีร้าย สิบปีก่อน ฉันพาตัวเองเข้าสู่พื้นฐานของการเล่น ที่เวปสนุก หมวดอาวุโส .. ซึ่งฉันคิดเองว่า จะเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุด ที่นั่นเอง ฉันเข้ากลุ่มเล็ก ๆ เขียน เล่า ตามแต่ใจจะคิด และที่นั่นเอง ฉันมีพี่ชาย พี่สาว และอีกคน ซึ่งต่อมาเรียกฉันว่าพี่ นับวัยกันแล้ว ฉันอยู่ลำดับที่สาม ซึ่งก็ดีเหมือนกัน จู่ ๆ มีน้องชาย ฉันเคยไปทำบุญบริจาคของให้กับโรงเรียนที่ยากจน เมื่อแปดปีที่แล้ว ไปแบบคณะเล็ก ๆ รถตู้หนึ่งคัน พี่สาวเป็นคนจัดหาและติดต่อโรงเรียนให้ พี่สาวเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ อยู่ลพบุรี ฉันเคยไปพักผ่อนที่รีสอร์ทบ้านผางาม พี่ชายพาไปกินเสต็คที่เขาแผงม้า บรรดาหลาน ๆ สนุกสนานกับการว่ายน้ำ เตะบอล ส่วนฉันเฝ้าดูแลจนเหนื่อย พี่ชายตัวโตทีเดียว ชื่อของเขาเท่ห์ด้วย อยู่กบินทร์ สำหรับน้องชาย ฉันไม่เคยเจอเขาหรอก ทว่าก็คุ้นเคยกว่าใคร ๆ เขาเป็นนักคิด นักเขียน แต่ก็มักทำตัวเป็นคนลึกลับ ฉันรู้เพียงว่าอยู่เมืองดอกบัว พี่ชายกับพี่สาว จะสนิทสนมกันมาก ฉันคิดอย่างนั้นนะ อ่านกลอนที่พวกเขาเขียน สนุกดี ก็เหมือนกันกับที่ฉันจะสนิทสนมกับน้องชายมากกว่า ต่อล้อต่อเถียงกันออกจะบ่อย .................................................................................................................................................... พี่ชายเป็นนักธุรกิจใหญ่ (ตัวก็ใหญ่) ฉันรู้เพียงว่า พี่ชายมักจะมีงานยุ่งอยู่เสมอ หลายปีมานี้ ฉันไม่ได้สนทนากับพี่ชายเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า เขาลืมฉันหรือยัง พี่สาวแวะมาคุยบ้าง แต่ก็ไม่บ่อย บางทีมาตอนฉันง่วนงาน ก็คุยได้แค่สองสามคำ ส่วนน้องชาย คุยกันบ่อย กระทั่งสามเดือนที่ผ่านมา มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ซึ่งเป็นสาเหตุของการเขียนครั้งนี้ .................................................................................................................................................... สามปีที่แล้ว พี่สาวบ่นให้ฉันฟัง พี่สาวจับไต๋ได้ว่า พี่ชายที่มักจะไม่ว่างเสมอสำหรับเรา แต่กลับว่าง และใช้เวลาว่างนั้นกับคนอื่น คนอื่นที่ว่า หมายถึงสนทนาทางเน็ตกับคนอื่น พี่สาวรู้สึกเสียใจ ผิดหวัง เพราะขณะที่พี่สาวล้วงลับได้ถึงเพียงนั้น พี่ชายก็ยังปฏิเสธ ฉันเองก็ได้แต่บอกพี่สาวว่า พี่ชายเขาไม่ว่างจริง ๆ ทำงานยุ่งทั้งวัน ที่พี่สาวเห็นอาจไม่ใช่ ทว่า พี่สาวเองก็ยืนยันเช่นนั้น หลายสิ่งหลายอย่างมันบ่งบอกว่าใช่ พี่สาวบอกว่า คนเราลองได้สนิทสนมกันแล้ว บางพฤติกรรมมันแสดงออกถึงตัวตน ท้ายสุด ฉันก็รู้ว่า สิ่งที่พี่สาวบอกว่าใช่ .. ก็คือ ใช่จริง ๆ ฉันก็ได้แต่หวังว่า ฉันคงไม่ตกกระป๋องนะ พี่ชายจะยังคงเอ็นดูฉันเหมือนเดิม ไม่รู้ล่ะ ฉันคิดแบบนี้ เพื่อปลอบขวัญของตัวเอง หลายเดือนมานี้ จากที่เคยเรียนรู้ในเรื่องราวของพี่สาวและพี่ชาย ฉันเหมือนถูกย้อนรอย สิบปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยพบน้องชายก็จริง แต่ฉันก็คิดเข้าข้างตัวเองว่า รู้จักเขาประมาณหนึ่ง และในความคุ้นเคย ทำให้ฉันจับตามองคน ๆ หนึ่งในอินเตอร์เน็ต จนเกิดความมั่นใจ เขาคือคน ๆ นั้น ..ในขณะที่เขาปฏิเสธ ฉันก็เริ่มรู้สึกสงสารแกมสมเพชตัวเอง ฉันเข้าใจแล้ว .. ทำไมพี่สาวถึงได้เสียใจนัก ฉันเข้าใจแล้ว .. ทำไมพี่สาวถึงได้รู้สึกผิดหวัง .................................................................................................................................................... ฉันคิดไปเอง เรื่องพี่ชาย พี่สาว น้องชาย ที่จริงแล้ว .. ก็แค่ฉันคนเดียว ฉันตัดสินใจ ค่อย ๆ ลบตัวเองออกไปจากเปลือกจอมปลอมนี้ .................................................................................................................................................... ไม่มีพี่สาว ไม่มีพี่ชาย ไม่มีน้องชาย และไม่มี..ฉัน มีเพียง ลาโง่ ตัวหนึ่งเท่านั้น .................................................................................................................................................... |
จังงัง
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] Group Blog All Blog |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |
แค่บทเรียนหนึ่งในชีวิต
ที่เราต้องเรียนรู้
และผ่านมันไป ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น