..๏ หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ไยเปลี่ยวเปล่าวุ่นวายคล้ายสับสน
ฤๅระหว่างความลวงบ่วงเล่ห์กล
ทั้งหมดผลพิสูจน์พูดไม่จริง
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ไยตัวเราด้อยค่ากว่าทุกสิ่ง
ปราศที่พึ่งพำนักแหล่งพักพิง
ถูกทอดทิ้งอับจนไร้คนแล
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ความโศกเศร้าปวดร้าวราวกระแส
คงไม่ต้องซุกไว้ในดวงแด
จนย่ำแย่แอบสะอื้นทุกคืนวัน
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
ซึ่งเว้นเราท่วมทุกข์มิสุขสันต์
โลกแบ่งแยกดีร้ายอย่างไรกัน
จึงผกผันเปลี่ยนแปรไม่แน่นอน
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
และตัวเราเลอะเลือนเสมือนก่อน
คงหลงเชื่อวางใจไม่นิวรณ์
เฉกละครตบตาคิดว่าจริง
หากโลกมีที่ว่างให้วางเท้า
แม้นจิตเขลาหลงคำพร่ำทุกสิ่ง
ถาม ..สงครามทั้งปวงสุดท้วงติง
ไยโลกนิ่งมิรักษาคุณค่าเดิม ? ๚ะ๛