การเดินทางของเข็มนาฬิกา ในวันที่สายฝนร่วงหล่นจากฟากฟ้า พื้นดินยังคงฉ่ำชื้นไปด้วยเม็ดฝนที่พร่างพรมไม่ขาดสาย ท่ามกลางความวุ่นวายที่รายล้อมรอบกาย ฉันมักพร่ำบอกกับใครต่อใครว่า...สบายดี... สบายกาย...แต่...ไม่สบายใจ จึงร้อนรนกระวนกระวายอยู่ลึก ๆ หากถามว่า...ทุกข์ทนอะไรกันหนักหนาในความรู้สึก ฉันคงไม่อาจสรรหาเหตุผลใด ๆ มาอธิบายได้ เมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา... สิ่งที่ฉันทำเสมอมา...ก็แค่...การหายใจ แค่หายใจไปวัน ๆ เท่านั้นเอง ฉันนั่งมองเข็มนาฬิกาเดินวนไปวนมาบนหน้าปัด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังคงเดินมาเดินไปคล้ายย่ำอยู่กับที่ ฉันจ้องมองการเดินทางของเข็มนาฬิกาอยู่นานเต็มที นานจนกระทั่งความสงสัยย่างกรายเข้ามาสะกิดหัวใจให้เต็มไปด้วยคำถาม การที่เข็มยาวเดินนำ โดยมีเข้มสั้นก้าวตามหลังอย่างไม่เร่งร้อนเรื่อยไปเช่นนั้น บางทีเข็มนาฬิกาทั้งสองอาจหลงทางก็เป็นได้ จึงเดินย่ำมาย่ำไปเพื่อหาจุดหมายปลายทางอันแสนยาวไกล ปลายทางซึ่งใครต่อใครเรียกขานกันไว้ว่า...ทางออก... หากสุดท้าย... การเดินทางย่อมสูญเปล่า เมื่อปลายทางออกนั้นถูกปิดตายมาเนิ่นนาน นานเท่าระยะเวลาของการปฏิบัติตามหน้าที่ชี้นำเวลา คิดไป...ก็ไม่ต่างอะไรกับตัวฉัน ที่ยังคงใช้ชีวิตอย่างเงียบงันและเหว่ว้าโดยหาสาเหตุไม่ได้ และบางที...คำตอบสุดท้ายของการไม่มีใคร อาจเป็นเพราะหัวใจ...ถูกปิดตายมาเนิ่นนาน   Create Date : 17 สิงหาคม 2550 3 comments Last Update : 9 กรกฎาคม 2552 13:25:58 น. Counter : 545 Pageviews. Share Tweet

แวะมาอ่านครับ   โดย: boatboat 17 สิงหาคม 2550 17:10:18 น.

อือ เหงา เคว้ง บางทีถ้าเราปิดตาย แต่เราพอใจและสุข ก็ดีกว่าการเปิดแล้วต้องวุ่นวาย ร้อนรนนะ   โดย: p_tham 20 สิงหาคม 2550 13:34:06 น.

หวัดดีค่ะ ไม่ได้แวะมานานเลย ไนซ์วีคเอนด์นะคะ   โดย: littlephantom 25 สิงหาคม 2550 10:39:41 น.