Bloggang.com : หวานเย็นผสมโซดา : การรอคอยที่สูญเปล่า

การรอคอยที่สูญเปล่า

เคยมีคนถามฉันว่า
' เคยคิดจะหยุดรอกันบ้างไหม ? '
และใครคนเดิมยังคงถามต่อไปอีกว่า
' จะรีบไปไหนกันนักหนา เดินไปด้วยกันช้า ๆ ก็ได้ '
ฉันมองสบตาเขาวูบหนึ่ง ก่อนเสมองไปทางอื่น
ด้วยกลัวบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ในความรู้สึกจะฉายชัดให้ใครคนนั้นได้รับรู้
คำตอบที่ดีที่สุดของฉันคือ... การนิ่ง...
นิ่ง... จนคนรอฟังคำตอบต้องถามย้ำอีกครั้ง
ฉันเบนสายตากลับมามองหน้าเครียดขรึม จริงจังของคนถามอีกครั้ง
ก่อนเอ่ยบางสิ่งในความคิดออกไปให้รับรู้

ฉันเคยหยุดรอใครคนหนึ่ง
รอ... ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่า... เขาต้องการให้ฉันรอไหม ?
รอ... เพื่อเดินร่วมทาง เคียงข้างกันไปบนเส้นทางเดิน
รอ... จนกระทั่ง...ความรู้สึกท้อเริ่มกร่อนกินหัวใจให้อ่อนล้า
เมื่อคนที่เฝ้ารอไม่เคยคิดจะเดินร่วมทาง
รังแต่ทิ้งระยะห่าง คอยเว้นช่องว่างระหว่างใจ
เพียรพยายามสร้างความเหินห่างเสียมากมาย
ห่างไกล...จนสุดท้าย... ฉันยอมพ่ายแพ้กับการรอคอย

หากสิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้...
การรอคอยคงสูญเปล่า... หากใครอีกคนไม่เคยมองเห็นในคุณค่า
ความห่วงใยคงไร้ค่า... เมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาคนของความห่วงหาไม่เคยต้องการ