ขุนช้าง ขุนแผน เรียบเรียงจากเสภา เรื่อง ขุนช้าง ขุนแผน โดย ทักษภณ ตอนที่ 7/1 พลายแก้วแต่งงานกับนางพิม     พลายแก้วเมื่อพิมลับไปจากสายตาก็รู้สึกใจหาย แต่ผีก็ยังคงพุ่งพาห่างไปเรื่อยๆ ทำให้ต้องตัดใจ มันพาลัดดงข้ามทุ่ง ละลิ่วเร็วปานลมพัด เลาะลัดหนองน้ำ แนวท่า จนกระทั่งเข้าเมืองสู่กาญจนบุรี เมื่อถึงบ้านผีก็หายตัวไป พลายแก้วดีใจยิ่งนัก รีบเข้าไปในบ้านแม่ สำรวจมองไปรอบๆ พร้อมกับเดินเข้าไป ในขณะที่เดินขึ้นเรือน มีจิตจดจ่ออยู่ที่เมืองสุพรรณ เศร้าโศกคิดถึงแต่พิม ได้แต่รำพึงกับตนเองว่า     “พี่นี้จากเจ้ามาด้วยตั้งใจมาไหว้แม่ โอ้เจ้าพิมผู้เพื่อนชีวิตของพี่  เพลานี้คงจะเศร้าโศกอาลัยรัก เพราะพี่นี้จากมาไกล สุดจะคิดถึงทุกข์แท้แล้วเจ้าพิมของพี่เอ๋ย ผู้ใดหนอจะช่วยปลอบเจ้าให้หายทุกข์โศก”     พอเดินเข้าเรือนแลเห็นแม่ ก็ตรงเข้าไปกอดเท้าน้ำตานองหน้า นางทองประศรี เห็นลูก็ตกตะลึงไป     “เออแก้วของแม่เยี่ยงไรจึงสึกมา เป็นไรพ่อจอมกระหม่อมของแม่ เจ้าเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ไม่เงยหน้า เงินทองเจ้าได้แต่ใดมา”     นางถามลูกรักพลางน้ำตาไหลโดยไม่รุู้ตัว พลายแก้วก้มกราบมารดาที่เท้า     “แม่ขาครั้งนี้ฉันทุกข์หนักสุดทน เพราะรักใคร่กับน้องพิม ก่อนจากน้องพิมให้เงินห้าชั่งมาทำทุน ให้ไปสู่ขอต่อแม่ศรีประจัน แม่บังเกิดเกล้าโปรดเอ็นดูลูกเถิด พิมเศร้าโศกคอยลูกอยู่ สงสารน้องต้องกินแต่น้ำตา ขอแม่อย่าเฉยเมยไปเลย”     นางทองประศรีน้ำตารื้นปลอบลูกว่า     “กรรมเอ๋ยกรรม พ่อแก้วตาของแม่ เจ้าบวชก่อนเถิดอย่าเพ่อมีเมียเลย แม่จะได้ชมเชยชายจีวร พ่อของเจ้าเขาก็ตายไปนานแล้ว ลูกแก้วโปรดพ่อเสียก่อนจะดีกว่า เจ้าบวชสักสองพรรษาเถิด สึกมาแม่จะหาเมียให้ จะขอให้เป็นลูกเขยเจ้าพระยาเสียก็ยังได้     แก้ว..ฟังคำแม่ อย่างอีพิมไม่น่าเอามาเป็นเมีย จงทิ้งไปเสียเถิด หญิงงามกว่านี้ก็พอมีอยู่ ฤาลูกจะเอาชาววังแม่จะขอให้ ถวายจานเงินให้ต้องพระทัย ก็พอจะได้นางในที่งดงาม”     พลายแก้วได้ฟังคำมารดารีบกราบเท้าฟูมฟายว่า     “นางสวรรค์ลูกก็มิปรารถนา นางในงามแต่กิริยา จะเปรียบกับพิมคงมิได้ พิมงามประเสริฐเลิศล้ำ คมขำ งามหน้า  งามนมเนื้อ ทั้งสุพรรณบุรี มิมีผู้ใดเทียบได้ ขอแม่อย่าได้ทัดทานเลย มีเมียแล้วก็ยังบวชได้ดอก มิได้ห้าม ถ้าแม่ไม่ตามใจ ลูกคงตรอมใจตายเป็นแน่”     นางทองประศรีได้ฟังคำของลูกแล้ว รู้สึก สงสาร จนใจ รำคาญ ลูกของนางยิ่งนัก จึงปลอบว่า     “อย่าทุกข์เลยแก้วตา เมื่อเจ้าไม่ฟังแม่ว่าก็ตามใจ ขอเขา เขาก็ให้ดอกลูกอา เราเป็นเพื่อนบ้านกันมา ไม่มีอันใดผิดพลาด ก็คงจะได้มาเป็นเมีย อย่าเสียใจ ร้องไห้ คิดมากไปเลย เจ้าไปกินข้าวกินปลาเถิด”     พลายแก้วฟังแล้วดีใจ หยุดร้องไห้ ไปอาบน้ำที่ท่าน้ำเสร็จแล้ว กินข้าวปลา นางทองประศรีเรียกบ่าวไพร่     “มาไวไว เอ็งเอาเงินไปสามชั่ง ไปท่าเลื่อยโรงกระดาน ซื้อ เรือนห้าห้อง ที่เขาทำขึ้นใหม่ ซื้อให้ได้แล้วรีบกลับมา”     บ่าวรับคำ จับควายเทียมเกวียนสองเล่ม มาด้วยกัน ครู่หนึ่งก็ซื้ออกลับมาถึง ทองประศรีจัดแจงซื้อน้ำตาล ของเปรี้ยว ของหวาน หมาก มะพร้าว มากมาย เป็นจำนวนถึง 10 เล่มเกวียน       พอตะวันค่ำ นางทองประศรี ก็เรียกบ่าวไพร่ เข้ามาพร้อมหน้า พูดจาสั่งกำชับกับข้าไท แบ่งคนผู้ใดอยู่เฝ้าเรือน ผู้ใดไป     “พวกผู้ชายให้อยู่ดูบ้านช่อง นางมี นางเหมือน เก็บข้าว เก็บของให้ดี”     จากนั้นนางก็เข้าไปในเรือน เจ้าพลางรีบลุกเข้าหอกลาง เข้าห้องปิดประตูขังตัวอยู่คนเดียว นอนกอดหมอนข้าง คิดคะนึงถึงแต่พิมจนกระทั่งหลับไป     ทันทีที่เป็นเวลารุ่งเช้า นางทองประศรีรีบลงจากเรือนใหญ่ ให้บ่าวไพร่ หญิงชาย ห้าสิบคนขนของมากองไว้ แล้วจัดแจงของสำหรับเดินทาง โดยให้พลายแก้วขี่เกวียนเล่มหนึ่ง ที่เหลือก็จัดไปตามที่นางทองประศรีสั่ง เมื่อพร้อมก็เริ่มเดินทาง ผ่านป่าดงจนกระทั่งแดดเริ่มแรงจึงให้พักควาย กินข้าวแล้วก็ขับไปจนสาย เพลาตะวันเที่ยงหยุดพักผ่อนคลาย     เพลาบ่ายก็เริ่มเดินทางอีกครา ในท่ามกลางป่าใหญ่ เสียงนกร้องก้องไพร เรไร หริ่ง ดังสนั่นวนรอบ ลางครั้งพลายแก้วได้ยินเสียงชะนีโหย รู้สึกเหมือนเสียงพิม มองดูเห็นอยู่คู่ลูกน้อย ถัดไปเห็นค่างเคียงคู่กัน ดูแล้วเตือนให้คิดประหนึ่งว่าพิมนั่งอิงแอบพูดคุย ยิ่งเห็นยิ่งให้อดคิดมิได้ว่าเพลานี้เจ้าจะเป็นเยี่ยงไรหนอ     ในเวลาที่เกวียนหยุด อันเป็นจุดใกล้หนองน้ำ ทั้งหมดรีบพักควาย บ่าวข้าแบ่งหน้าที่กัน บางคนหาฟืนมาสุมไฟ ที่เหลือก็ทำหน้าที่ของตนตามที่ได้จัดไว้ ไม่ช้าก็ถึงเมืองสุพรรณ พักขบวนที่ท้ายสวนนางศรีประจัน นางทองประศรีสั่งบ่าวไพร่ให้ปลูกโรง บางคนไปตัดไม้ในป่า เสียงถาก ฟัน ไม้ เสียงดังลั่น บางคนแบก บางคนวาง วุ่นวายไป เสียงตอกไม้ เสียงขุดตึงตัง จากนั้นปักเสา จนกระทั่งมุ่งหลังคา และฝา ด้วยแฝก ทั้งห้าหลัง เสร็จแล้วนางทองประศรีและที่เหลือทั้งหมดก็เข้าพัก     ส่วนพลายแก้ว เมื่อถึงเพลาค่ำ เพลานี้จิตใจยินดีปรีดายิ่งนัก ด้วยความคิดถึงพิมที่จากไปไกลนานวัน     “ห่วงว่าเจ้าคงจะคอย เศร้าโศกเพราะความคิดถึง คงสะอึกสะอื้นร่ำไห้ ทุกคืนวันเป็นแน่”     คิดพลาง เดินพลางไปหาพิม ชำเลืองไปในท้องฟ้า เห็นพระจันทร์ที่ส่องกระจ่างกลางฟ้า ไม่นานก็เดินมาถึงบ้านศรีประจัน บริเวณรอบๆ บ้านเพลานี้เงียบสงัด ปราศจากเสียงสัตว์ใดๆ จึงค่อยๆ ย่องมาถึงข้างหอกลาง กลิ้งครกตั้งแล้วยกเท้าขึ้นไปทันที สะเดาะกลอนถอนลั่นออก พอบานหน้าต่างเปิดออก ก็ปีนเข้าไปถึงห้องพิม แสงสว่างจากไฟระย้า     ผู้ที่อยู่ในห้องนอนหลับสนิท มีขยับตัวบ้าง บางคราวละเมอ เพ้อ  บางคราวเกา บางคราวดิ้นจนผ้าเปิด พลายแก้วไปถึงประตูฝาประจันซึ่งถูกใส่กลอนไว้ จัดแจงสะเดาะลิ่มหลุด เดินเข้าไปบรรจงรูดม่านเผยให้เห็นพิมหลับ จึงเลื่อนกายเข้าไปนั่งใกล้ กอดพลาง ปลุกให้ตื่นขึ้น     “เจ้าอย่าหลับไหลไปเลย ตื่นขึ้นเถิดรา”     พิมตกใจผวาตื่นขึ้น คิดว่าเป็นขโมยเข้ามาจึงร้องหวีดจะวิ่งออกไป พลายแก้วรีบจับมือไว้กล่าวว่า     “เจ้าจะสะบัดหนีพี่ไปไหน พี่มาแล้วเจ้าจะตกใจไปใย เพราาะเป็นห่วงอยู่ด้วยเจ้า พี่จึงเข้ามา ตั้งแต่วันจากไปใจพี่วิตกกังวล ห่วงหา ด้วยคิดว่าเจ้าจะคอยท่า พอถึงบ้านรีบกราบวิงวอนให้แม่พาพี่มา ถึงมารดาคัดค้านเยี่ยงไรพี่ก็ไม่ฟัง เอาแต่ร้องไห้จนเป็นลมล้มฟุบ ในทีสุดท่านก็รับคำดังใจหวัง จากนั้นรีบเดินทางจากบ้าน ผ่านป่าดงรอนแรมกระทั่งเช้าวันนี้ก็มาถึง”     พิมได้ฟังหายสงสัย ยิ้มดีใจขยับเข้าไปหา อิงแอบแนบซบกล่าวว่า     “ถ้าแม่ท่านมิเมตตาฉันคงต้องตาย หากแม้นพี่มิจริงจังเหมือนดังว่า ฉันไม่ขออยู่ดูหน้าผู้ใด ไม่คิดอยู่ให้ได้อาย โอ้พ่อพลายแก้วพี่จงกรุณาฉันด้วยเถิดรา” ตอนที่ 7 ยังมีต่อ….   Create Date : 12 สิงหาคม 2563 1 comments Last Update : 12 สิงหาคม 2563 11:02:44 น. Counter : 3569 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณหอมกร, คุณnewyorknurse

0000 Book Blog ดู Blog   โดย: หอมกร 12 สิงหาคม 2563 11:34:43 น.