BlogGang.com : : รุ้งพลบ : ร่างพระร่วง ร่างทรงของผู้(ไม่)รู้ตน

ร่างพระร่วง ร่างทรงของผู้(ไม่)รู้ตน

เพิ่งมีโอกาสได้จับพลิกอ่านเต็มไม้เต็มมือไม่กี่วันมานี้เอง
"ร่างพระร่วง" ผลงานนวนิยายปรัชญาเชิงพุทธะปนไสยเวท
ของเทพศิริ สุขโสภา มือเก๋าที่หยอดชั้นเชิงวรรณศิลป์
ผ่านพ้นหลายแดด หลายลมประสบการณ์
ด้วยความหนาปึกถึง 550 หน้า
จัดเป็นมหากาพย์เล่มหนึ่งได้ทีเดียว
ไปอ่านบทวิจารณ์ขิองคนอื่นมาเลยรับรู้ว่า
"ร่างพระร่วง" เคยผ่านตากรรมการซีไร้ทมาแล้ว แต่ตกรอบ
โอ้...เสียดายจริงๆ
แต่ไม่เป็นหรอก ความแจ่มจรัสของตัวอักขรในความหนาเกือบ 2 นิ้ว
ยังแล่นพล่านชวนฉงนเป็นปริศนาและคุณค่าแม้นเมื่อจบบรรทัดสุดท้าย

"ร่างพระร่วง" ถือกำเนิดขึ้นมาด้วยปณิธานของคนแต่ง
ที่ต้องการจะสร้าง"วิหาร" ให้กับ ท่านพระพุทธทาส
ในโอกาสครบรอบชาตะ 100 ปี
"วิหาร"ในที่นี้ก็คือ บทบาทการผจญภัยของหนุ่มคนหนึ่ง
ที่พานพบประสบการณ์แปลกๆจากต้นน้ำจนปลายสาย

เรื่องราวของเด็กชายดอน ผู้ไม่มีพรสวรรค์ในการเล่าเรียนเขียนอ่าน
หากมีคาถาอาคม ร่ายเวทมนต์ เมื่อมีโอกาสบวชในชายผ้าเหลือง
บ่มจิตและกายหมกมุ่นอยู่กับของเก่า และกรุพระเครื่อง
จนบังเกิดความเก่งกล้าอาจหาญ
สามารถใช้ชายตาเหลือบชั่วแปลบก็ล่วงรู้
หยั่งซึ้งถึงรูปลักษณ์กรุพระเครื่องทั้งหลายแหล่
ด้วยกิเลสในตัวตน กอปรกับอหังการ์ในวิญญาณ
นายดอน เมื่อเติบใหญ่จึงกลายเป็น อาจารย์ดอน
ผู้เป็นที่หวาดเกรงและนับหน้าถือตาถึงความเป็นเซียนพระเครื่อง
สามารถชีเป็นชี้ตาย ให้กับพระเครื่องทุกองค์ที่ผ่านมือ
จึงมีคนที่ได้และเสียประโยชน์มากมายจากคำตัดสินสั้นๆของเขา

กระนั้นก็ตาม แว่บหนึ่งของอาจารย์ดอน
มักจะหวลระลึกถึงวัยเด็กที่ตัวเองและพ่อน้อมได้มีโอกาสนำทาง
พระรูปหนึ่งจากเมืองใต้ที่เข้าไปจาริกในหมู่บ้านเมืองเหนือลุ่มน้ำยม
ชายหนุ่มเซียนพระเฝ้าย้ำเตือนตน
ขอสักวันได้มีโอกาสเข้าไปเคารพใกล้ชิดกับพระรูปนั้น
แต่เพราะความมัวเมาในอาคมวิชาพระเครื่อง
จึงบดบังกรรมวิถีไปเสียค่อนชีวิต

จนถึงวาระสุดท้าย ก็เหลือเพียงวิญญาณ
ที่ได้ติดตามส่งพระรูปองค์เดิม
ซึ่งก็ละสังขารในเวลาใกล้เคียงกัน

เขาถึงตระหนักว่า ที่ผ่านมา พระที่อยู่ในใจมาตลอด
มีรูปองค์เป็นตัวตนอยู่แล้ว
ใยเสียเวลาไปกับพระเครื่องกรุเก่ามากมายทำไมเล่า

"ร่างพระร่วง" งดงามด้วยภาษาของจิตรกรตวัดปลายพู่กันมาขีดเขียน
นำพาจินตนาการผ่านเมืองเก่าซึ่งครั้งหนึ่งเป็นราชธานีของสยาม
ได้ยลเจดีย์ วัดร้าง แม่น้ำยม แก่งหลวง ละแวกศรีสัชนาลัย
ได้ยินสำเนียงห้วนสั้น คำถิ่นพื้นเมืองจากปากคน ซุ่โขทัย
ได้สัมผัสการปะทะร่างรางของไสยเวทย์กับเหล่าวิญญาณ
ที่รอคอยชาติภพไปเกิดใหม่
ได้ตระหนักถึงปรัชญาเชิงพุทธะกับสัญญะ
ที่คนๆหนึ่งเพียรแสวงหามาตลอด
หากกิเลศและกรรมได้เยื้องบัง
โชคดีที่ได้เจอก่อนดวงมาลย์แตกดับ

ไม่ได้อ่านนิยายดีๆแบบนี้มานานเต็มทีแล้ว