<<
เมษายน 2551
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
25 เมษายน 2551

คู่แท้ปฏิหาริย์ (2)



ก่อนจะเล่าวิธีการปราบเซียนศิษย์ตัวจ้อย
เรามารู้จักภูมิหลังของคุณครูคนใหม่ Anne Sullivan กันก่อนดีกว่า


Anne Sullivan หรือ คุณครู Annie ของ Helen (14 เมษายน 1866 – 20 ตุลาคม 1936) เกิดที่ชนบทเล็กๆที่เรียกชื่อว่า Feeding Hill ในเมือง Agawam รัฐ แมสซาซูเซทท์ ครอบครัวฐานะยากจน ทั้งบิดา-มารดา อพยพจากประเทศไอร์แลนด์ ช่วงเกิดวิกฤตการณ์ขาดแคลนมันฝรั่ง Potato Famine ปี ค.ศ.1847 (เอ๋..จะเหมือนกับวิกฤตการณ์ขาดแคลนข้าว ตอนนี้มั้ยเอ่ย) มาดำรงเลี้ยงชีพเป็นกุ๊กทำอาหาร ค่าแรงต่ำ เพื่ออย่างน้อยครอบครัวไม่อดตาย

Anne จึงได้เรียนรู้ วิถีมานะ อดทน ประหยัดแบบฉบับไอริชด้วยการปลูกฝัง พร่ำสอนของบิดา เมื่อมารดาเสียชีวิตด้วยวัณโรคตอน Anne อายุ 9 ขวบ เธอและน้องชายจำเป็นต้องไปอาศัยอยู่กับญาติ เนื่องจากบิดาไม่อยู่ในฐานะที่จะเลี้ยงดูบุตร-ธิดาได้ ภายหลังพี่น้องทั้งคู่ถูกนำไปเลี้ยงที่สถานสงเคราะห์และต้องแยกจากกันในที่สุด Anne Sullivan เศร้าโศกเสียใจมาก

Anne ไม่ใช่เด็กหญิงสุขภาพสมบูรณ์ตามปกติ เมื่ออายุ 3 ขวบ เธอประสบปัญหาด้านสายตา ม่านตาเสื่อมลง ความรุนแรงพัฒนาตามลำดับเมื่ออายุมากขึ้น จนกระทั่งตาเริ่มพร่ามัวและมืดดับไป

แม้จะได้เข้ารับการผ่าตัดหลายรอบ แต่ไม่ประสบความสำเร็จ จนกระทั่งมีผู้แนะนำให้เข้ารับการรักษาผ่าตัดที่ Perkins School for the Blinds การผ่าตัดครั้งหลังได้ช่วยฟื้นฟูประสาทตา ทำให้เธอค่อยๆกลับมาเห็นโลกใหม่อีกครั้ง ถึงไม่ชัดแจ๋วก็ยังดี

เธอกลับมาเรียนหนังสือและเริ่มอาชีพเป็นคุณครูสอนตามบ้านที่เรียกกันว่า Governess

เอาล่ะ..เรามาดูวิธีการที่คุณครู Annie ปราบ Helen กัน

เมื่อแรกพบประสบหน้า คุณครู Anne ซึ่งเห็นลูกศิษย์แต่ฝ่ายเดียว
ถึงกับปรารภว่า Helen เป็น สิ่งมีชีวิตที่ป่าเถื่อนที่สุด (Wild Beast Ever Seen)

ใครจะนึกว่า เด็กผู้หญิงจากตระกูลผู้ดีจะมีมารยาททรามอย่างนี้
ทั้งอาละวาด ร้องกรี๊ดๆทุกครั้งที่ใครเข้าใกล้ตัว ทั้งถีบ ถอง ดิ้น เตะ สารพัด
หยิบ ฉวยทุกอย่างที่มือสัมผัสได้ทั้งขว้าง ปา เหวี่ยง อย่างเมามัน

เนื้อตัวหรือก็เหมือนกับก้อนขยะ ขมุกขมอม (ไม่สวยเอี่ยมอ่องเหมือนในภาพ) เพราะเจ้าตัวไม่ต้องการให้ใครมาเข้าใกล้
กลั่นแกล้งคุณครูคนใหม่ทุกวิถีทาง เช่น วิ่งหนีครู ให้ครูวิ่งตาม
(เออ..วิ่งได้อย่างไรก็ไม่รู้ สงสัยความเคยชิน)
พาไปที่ชายป่ารกๆ ให้ครูหลงทาง โยนรองเท้าและสมบัติของครูทิ้งนอกบ้าน หรือไม่ก็เอาไปซ่อนเสีย (คุณครูไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า)
แกล้งปีนต้นไม้ ให้ครูปีนตามขึ้นไป แล้วตัวเองก็ไต่ลงมาตามบันไดแล้วยกบันไดหนี คุณครูค้างเติ่งอยู่บนต้นไม้ทั้งวัน กว่าจะร้องหาคนช่วยได้ก็ย่ำพลบ ขวัญหนีดีฝ่อหมด

อย่างนี้หรือจะให้คุณครูประจำบ้านคนไหนอยู่นานได้

แต่ไม่ใช่กับคุณครู Annie แน่นอน

เพียงมองแปลบเดียว คุณครูสาวคนใหม่ ก็รู้ว่า ลูกศิษย์น้อยฉลาดเป็นกรดแต่ดื้อด้านเป็นมหันต์เช่นกัน ขืนปล่อยให้แกล้งใครต่อใครต่อไปเรื่อย มีหวังชีวิตจบไม่สวยแน่ๆ (ทั้งครูและศิษย์)

Anne Sullivan ใช้ยุทธวิธีหักด้ามพร้าด้วยเข่า ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
มือต่อมือ

ไม่มีภาพสวยอ่อนหวานของคุณครูประจำบ้านตามนิยายพาฝันทั้งหลาย มีแต่นางยักษ์กับลูกยักษ์ที่ต่อกรกัน

ลูกยักษ์ตบนางยักษ์ทีหนึ่ง นางยักษ์ตบกลับทันที จนลูกยักษ์ร้องจ้า ทว่าเสียงร้องอึกอักอยู่ข้างใน

ลูกยักษ์เตะหน้าแข้งนางยักษ์ นางยักษ์จับลูกยักษ์โยนโครมลงกับพื้นดิน
เป็นเช่นนี้ แทบทุกวัน

จนบรรดาครอบครัว Keller แทบจะทนไม่ไหว เกือบจะไล่เธอออกกลางคัน
แต่ Anne Sullivan โต้กลับเสียงแข็งว่า นี่เป็นวิธีเดียวที่จะใช้ปราบมารผลาญผจญ ในตัวของเด็กหญิงสุดดวงใจของทุกคน

ต่างฝ่ายต่างสู้กันไม่ลดล่ะ จนเหนื่อยหอบไปทั้งสองคน ในที่สุดเด็กหญิง Helen Keller ก็ค่อยๆอ่อนฤทธิ์ลง (ไม่อ่อนได้อย่างไร แม้ตามองไม่เห็น พูดไม่ได้ เนื้อตัวก็เจ็บพกช้ำเป็นจ้ำๆได้เหมือนกัน ) ยอมให้คุณครู Annie เข้ามาจัดการวิถีชีวิตของเธอ แต่ก็ยังเย้ว เย้ว อวดลวดลายเป็นระยะ

ถึงตอนนี้คุณครู Annie พร้อมแล้วที่จะเริ่มบทเรียนบทที่หนึ่งแก่ Helen Keller



Create Date : 25 เมษายน 2551
Last Update : 25 เมษายน 2551 22:04:07 น. 1 comments
Counter : 636 Pageviews.  

 
อึอื่อออออออออ..

เป็นวิธีการสอนที่..ดุเดือดดีจังค่ะท่าน
สงสัยต้องจำมาศึกษาไว้ปราบคนพยศที่บ้านซะละมังนี้
เอ๊ะ!!!..

หรือว่าเป็นเราที่พยศละนิ
555555555555555



ติดตามตอน 3ค่ะ


โดย: catt.&.cattleya.. วันที่: 13 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:27:12 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

รุ้งพลบ
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




ใช้ชีวิตแสวงหามาหลายปี ปัจจุบันก็ยังแสวงหาไม่รู้จักเสร็จ
บางอารมณ์เหนื่อยๆ ก็หยุดพัก แล้วตรองนิ่งเขียนบันทึกในสิ่งที่พบเห็น

บางอารมณ์ที่โมแรนติค ชอบดูสายรุ้งตอนโพล้เพล้
New Comments
[Add รุ้งพลบ's blog to your web]