16 Nov. 18
วันนี้เราออกเดินทางจากบ้านตั้งแต่ 7 โมงกว่า ให้น้องชายไปส่งที่สนามบิน ถึงสนามบินตอน 8 โมงนิด ๆ ก็สบาย ๆ ไม่ต้องรีบ ไปเช็กอินก่อนเลยที่เค้าน์เตอร์ไทยสไมล์ ไม่มีใครเลย ไม่ต้องต่อคิว จากนั้นก็เข้าห้องน้ำทำธุระอะไรต่าง ๆ ถือว่ามาเร็วไปนะ แต่ออกช้าไม่ได้ เพราะน้องชายต้องไปเรียนตอน 8.30 น. (จริง ๆ นี่ก็สายแล้ว 555)
เป็นครั้งแรกกับการไปลงสุวรรณภูมิก็จะตื่นเต้นหน่อย ๆ ^^
ที่นั่งกว้าง สำหรับคนตัวอวบ ๆ ก็นั่งไขว่ห้างได้
มีน้ำดื่มและขนมแจกบนเครื่อง และยังมีเครื่องดื่มบริการอีกด้วย (ขวดน้ำขวดนี้ อยู่กับเราจนกระทั่งวันกลับถึงกทม.เลย)
สิบเอ็ดโมง ก็มาถึงสุวรรณภูมิ ก็เดินไปตามทางเรื่อย ๆ มองหาป้ายรับกระเป๋า จากนั้นก็ออกมา จะออกที่ชั้น 2 ซึ่งถ้าจะบินต่อ ก็ต้องขึ้นไปที่ชั้น 4
แต่ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว เราต้องหาอะไรกินก่อน ก็ลงไปที่ชั้น 1 แถว ๆ ประตู 7 ไปที่เมจิก ฟู้ด เซ็นเตอร์ เป็นศูนย์อาหารราคาถูก มีนักท่องเที่ยวมาใช้บริการเยอะมาก
ก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟ (60 บ.) และชานมไข่มุก ( 45 บ.)
ถือว่าไม่แพง และอร่อยด้วย
หลังจากกินอิ่มก็ขึ้นไปที่ชั้น 4 เพื่อนอีกคนมาถึงแล้ว ทริปนี้เราไป 3 คน มีพี่ที่เคยไปญี่ปุ่นด้วยกัน กับเพื่อนใหม่ที่รู้จักผ่านทางพันทิป
เพิ่งเจอกันที่สนามบินวันนี้เลย เขาเคยหลังไมค์ถามเรื่องทริปเที่ยว พอเราบอกวันไปกลับ เขาก็โอเค ไป! ไปก็ไปค่ะ จองตั๋ว จองโรงแรมเลยค่ะ ส่งรายละเอียดการจองไป ให้ไปกลับเที่ยวเดียวกัน จองโรงแรมเดียวกัน พอใกล้ ๆ เดินทางก็ส่งแผนการเที่ยวไปให้
ส่วนเรื่องการเที่ยว ก็เป็นไปด้วยความราบรื่น แม้เรากับเพื่อนจะป่วยก็ตาม แต่ก็สนุกสนานดี ถือเป็นการไปเที่ยวแล้วได้มิตรภาพกลับมาอย่างแท้จริง 
ประมาณ 4 โมงกว่า เพื่อนอีกคนก็เดินทางมาถึง ตอนนั้นก็ลงไปที่ชั้น 2 เพื่อทำการเปิดซิม ครั้งนี้เราใช้ Dtac Sim go Inter ได้ 4GB ในเวลา 10 วัน (แต่เขานับเป็น 24 ชม.นะ ไม่ได้นับเป็นวัน คือถ้าเปิดตอนบ่าย 3 โมง ก็นับไป 10 วัน เนตจะหมดตอนบ่าย 3 ของวันที่ 10 ไม่ใช่เที่ยงคืน) ซื้อจากช็อปปี้ในราคา 320 บ.
ตอนที่เปิดซิม จะได้เนตฟรี 6 ชม.ด้วย แนะนำว่าให้ไปเปิดที่สนามบิน ให้เคาน์เตอร์จัดการให้เลย
ส่วนเรื่องการเช็กอินของเวียตนามแอร์ไลน์ พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ใจดีมาก ไฟลท์จากไทยไปฮานอย เราเช็กอินได้ แต่จากฮานอยไปญี่ปุ่น ไม่มีที่นั่งติดกัน เราเลยไม่ได้เช็กอิน กะไปเลือกหน้าเคาน์เตอร์ แต่ไป ๆ มา ๆ ตั๋วออกเลขที่นั่งให้เฉย
พอถึงหน้าเคาน์เตอร์ ก็ถามเขาว่า มีที่นั่งใกล้ ๆ กันไหม เขาก็ดูแล้วบอกไม่มีเลย มีแต่เยื้อง ๆ กัน และเอากระดาษมาเขียนตำแหน่งให้ดูว่าได้ที่ตรงนี้กับตรงนี้ โอเคไหม อยากเปลี่ยนไหม เราก็นึก ๆ แล้วคิดว่าไม่เปลี่ยนดีกว่า ยุ่งยากเขาเปล่า ๆ แต่พนักงานใจดีนะ ไม่มีหน้าเหวี่ยงเลย
พอเช็กอินเสร็จ ก็เข้าเกตเลย เพิ่งเคยเจอการตรวจที่สุวรรณภูมิ รู้สึกจะเข้มกว่าที่ดอนเมือง
เอาล่ะ ซิมพร้อม ตั๋วพร้อม เข้าไปรอด้านในกันเลย
เวลาบินเลทด้วย จากเดิมบิน 18.35 น. เลื่อนมาเป็น 19.30 น. (มั้ง ราว ๆ นี้แหละ)
ที่นั่งค่อนข้างกว้าง เหยียดขาได้ นั่งสบาย เป็นเครื่องเล็กแบบ 3 3 เพิ่งเห็นว่าแอร์ไม่ได้สาธิตการใช้อุปกรณ์ แต่จะเปิดทีวีเล็ก ๆ ให้ดูแทน
บินได้สักพัก ก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร อันนี้ของเรา เส้นแข็งไปหน่อย แต่ยำอร่อยดี
อันนี้ของเพื่อน เป็นสเต็กมั้ง หรือไรนี่แหละ
ส่วนการนั่งเวียตนามแอร์ครั้งแรก รู้สึกได้ถึงความสั่นและไหววูบ เล่นเอามึนหัวเลย 
เครื่องสั่นมาก บางจังหวะก้มกินแล้วเครื่องวูบ โอยย เส้นแทบพุ่ง กินไม่ลงเลย ดีที่ได้ยำกับโค้กช่วยไว้
นั่งไปสัก 2 ชม. ก็ถึงเวียตนาม นั่งนานกว่ากรุงเทพ-หาดใหญ่ นิดเดียวเอง
ส่วนการเปลี่ยนเครื่อง ก็เดินไปตามป้ายที่เคยว่า transit หรือ connection flight (เห็นทั้ง 2 คำนะ) ก็ต้องผ่านจุดสแกนอีกรอบ ตรงนั้นจะมีประตูพอให้คนหนึ่งผ่านได้ และมีเจ้าหน้าที่ตรวจตั๋ว ต้องถอดนาฬิกาด้วยนะ คนเยอะมาก แต่ไม่เป็นไร เรามีเวลาเหลือเฟื้อ อีกตั้ง 2 ชม.แน่ะ
เรารอที่เกต 20 นะคะ ก็จะเงียบ ๆ เหงา ๆ หน่อย มีปลั๊กให้ชาร์ตมือถือ แต่มีแค่ 4 จุด ซึ่งเต็ม แต่ก็ไม่เป็นไร เรามี power bank แล้ว ใช้เนตของสนามบิน ก็ถือว่าโอเคค่ะ เล่นเฟส ส่งไลน์ เข้าเนตได้ แต่ไม่ได้ลองเล่นวีดิโอนะคะ ก็ถือว่าเนตไม่ขี้เหร่ค่ะ
เที่ยงคืนตรง ก็ได้เวลาขึ้นเครื่อง ได้เครื่องเล็ก ที่นั่งแบบ 3 3 อีกแล้ว ก็นั่งได้ ไม่แคบ มีหมอนกับผ้าห่มให้ ไม่มีทีวี มีแต่หูฟังให้ แต่เพลงไม่น่าฟังเลย
ส่วนบรรยากาศบนเครื่อง สั่นและไหวมาก ไหวจนเราจะไม่ไหวแล้ว 5555 หลับ ๆ ตื่น ๆ ไปตลอด บางช่วงรู้สึกแน่นท้องมาก บางช่วงก็มึนเบลอ โอยย ไม่สบายตัวอย่างแรง จนสักตี 2 ครึ่ง เขาก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร เรานี่ ลืมตาไม่ขึ้นเลย ไม่ได้ง่วงขนาดนั้น แต่มันหนักตามาก และไม่อยากเห็นอาหาร คือถ้าเห็นอาหารตอนนั้น อ้วกพุ่งแน่นอน T^T อิจฉาคนนั่งริมมาก เขาหลับตลอดทางเลย พอแอร์ปลุกมากิน เขาก็กินจนหมดจานเลย เราลืมตาเป็นบางช่วง เพราะอยากเร่งให้เขากินเสร็จเร็ว ๆ จะได้เก็บถาดไป
พอสัก ตี 4 เครื่องก็เริ่มลดระดับ เพราะใกล้ถึงแล้ว (ถึงตี 4 ครึ่ง แต่เวลาญี่ปุ่นคือ 6 โมงครึ่ง) ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว เรานั่งติดหน้าต่างเลยได้เห็นแสงก่อน พนักงานเคาน์เตอร์ที่สุวรรณภูมิบอกว่า โชคดีจัง ได้ที่นั่งติดหน้าต่างด้วย จริง ๆ ไม่อยากได้เลยนะ เพราะมันออกยาก แต่ระบบสุ่มให้
รูปนี้ถ่ายตอน 6.13 น. เครื่องใกล้ลงละ ตอนนั้นคือ ขอให้ลงเร็ว ๆ เลย เพราะรู้สึกอยากอ้วกมาก น้ำลายเริ่มออก จนต้องรีบแกะลูกอมกิน หลับตา หายใจเข้าลึก ๆ รีบ ๆ กลืนน้ำลาย บอกตัวเอง ไม่กี่อึดใจ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว
เดินทางแล้วเกิดป่วย ๆ เนี่ย ไม่ดีเลย 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
