Group Blog All Blog
|
เพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น คาวางุจิ โทชิคาซึ เขียน  เพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น คาวางุจิ โทชิคาซึ เขียน ฉัตรขวัญ อดิศัย แปล สำนักพิมพ์แพรว ในเครืออมรินทร์ 245 บาท 266 หน้า มีตำนานประจำเมืองอันน่าอัศจรรย์ ซึ่งเล่าขานเกี่ยวกับที่นั่งตัวหนึ่งในร้านกาแฟร้านหนึ่งในเมืองแห่งหนึ่ง เล่ากันว่าถ้าใครได้นั่งที่นั่งตัวนั้น จะเดินทางไปยังช่วงเวลาที่ปรารถนาเฉพาะเวลาที่นั่งอยู่ได้ ทว่ามันมีกฎที่ยุ่งยาก
ยุ่งยากเอามากๆ อยู่เหมือนกัน กฎข้อที่หนึ่ง เมื่อย้อนกลับไปในอดีต จะไม่อาจพบคนที่ไม่เคยมาเยือนร้านกาแฟแห่งนี้ได้ กฎข้อที่สอง เมื่อย้อนกลับไปในอดีต ต่อให้พยายามเท่าไหร่ ความเป็นจริงก็จะไม่เปลี่ยนแปลง กฎข้อที่สาม ที่นั่งที่พาเราย้อนกลับไปในอดีตได้ จะมีคนอื่นนั่งอยู่ก่อนเสมอ เราจะนั่งได้ก็ต่อเมื่อคนที่นั่งอยู่ก่อนลุกไปแล้วเท่านั้น กฎข้อที่สี่ เมื่อย้อนกลับไปในอดีต เราจะลุกจากที่นั่งตัวนั้นไปที่อื่นไม่ได้ กฎข้อที่ห้า เราจะย้อนกลับไปในอดีตได้เฉพาะชั่วเวลาที่กาแฟยังอุ่นหลังรินใส่ถ้วยเท่านั้น ได้รู้เกี่ยวกับกฎมากมายขนาดนี้แล้ว คุณยังอยากย้อนกลับไปในอดีตอีกหรือไม่? คุยกันหลังอ่าน เพียงชั่วเวลายังอุ่นถ่ายทอดเรื่องราวการข้ามเวลาในร้านกาแฟชั้นใต้ดินแห่งหนึ่ง โดยการจะย้อนเวลาได้นั้นจะต้องทำตามกฎที่มีอยู่ไว้ ที่สำคัญจะสามารถทำได้แค่ชั่วเวลาที่กาแฟยังอุ่นอยู่เท่านั้น ในหนังสือประกอบด้วยเรื่องย่อยสี่เรื่อง และทั้งสี่มีความเกี่ยวพันกันอยู่ในร้านกาแฟแห่งนี้ โออยากอ่านเรื่องนี้เพราะกฎในการย้อนเวลา โอชอบเรื่องที่มีกฎเกณฑ์บางอย่าง และมีการเล่นกับมัน โอขอไม่ยกหลังปกมาให้นะคะ โอคิดว่าการไม่รู้เนื้อหาในแต่ละเรื่องย่อยน่าจะดีกว่า และลุ้นมากกว่า ขอข้ามไปพูดความรู้สึกเลยนะ เอาจริง ๆ ค่อนข้างคาดหวังกับเรื่องนี้มาก ก็เลยทำให้ผิดหวังไปค่อนข้างมากเช่นกัน เรื่องธรรมดากว่าที่คิดมากเลย ทุกเรื่องตื้นและเดาทางได้หมด ที่สำคัญ หนังสือแนวแบบนี้จะเล่นที่ความรู้สึก บางทีเรื่องอาจไม่จำเป็นต้องซับซ้อนเลยก็ได้ แต่ความรู้สึกที่เราได้รับจากการอ่านนั้นจะต้องแตะเข้าไปในใจ ซึ่งเรื่องนี้ทำไม่ได้ เหตุผลหลัก ๆ น่าจะเป็นเรื่องการสร้างตัวละครที่ยังไม่ออกมาเป็นรูปธรรม ไม่ได้หมายถึงหน้าตานะคะ แต่หมายถึงความคิด การตัดสินใจ รวมถึงความรู้สึกของตัวละครนั้นสื่อออกมาได้ไม่ดีพอ และเรื่องราวยังร้อยเรียงได้ไม่น่าสนใจพอ อ่านแล้วไม่รู้สึกคล้อยตามหรืออยากเอาใจช่วย ไม่รู้สึกว้าวในเรื่องที่ควรจะว้าว วิธีบรรยายในเรื่องค่อนข้างมีปัญหา ผู้เขียนใช้เวลาในการปูตัวละครมาก แต่ผลที่ได้กลับไม่ทำให้เราอินกับตัวละครแต่ละตัวได้เลย โอพบว่ามีการขัดกันของท่อนบรรยาย โดยเฉพาะจังหวะต่อเนื่องของการแสดงอารมณ์ตัวละครอยู่พอสมควร ยกตัวอย่าง หน้า 144 เคสังเกตเห็นสาวน้อยที่นั่งอยู๋ตรงเก้าอี้ตัวดังกล่าว จึงยิ้มหวานทักทายตามปกติ "ยินดีต้อนรับค่ะ" รอยยิ้มของเธอมีไมตรีกว่าทุกครั้ง โทนเสียงก็สูงขึ้นนิดหน่อยด้วย "..." สาวน้อยยืดหลังตรงและค้อมศีรษะให้เล็กน้อย โดยยังคงเหลือบตามองอีกฝ่าย เคแค่แย้มยิ้มตอบกลับไป จากนั้นก็เดินเตาะแตะไปทางห้องด้านหลัง ประโยค ยิ้มหวานทักทายตามปกติ ไปขัดกับ รอยยิ้มที่มีไมตรีกว่าทุกครั้ง ถ้ามีไมตรีกว่าทุกครั้ง ก็ไม่ควรมีคำว่า ตามปกติ เพราะครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ประโยคสาวน้อยยืดหลังตรงค้อมศีรษะให้ โดยยังคงเหลือบตามอง ประโยคนี้หมายถึงหัวกดลง แต่ตายังคงมองเป้าหมาย เหลือบตาหมายถึงชายตา ชำเลืองตา กริยานี้จะเป็นการมองจากหางตา มองจากด้านข้าง หัวจะหันไปไม่ตรงเป้าหมาย อีกเรื่องคือเรื่องนี้มีประเด็นที่ยังไม่กระจ่างอยู่ ซึ่งประเด็นที่ว่าเป็นประเด็นที่ไม่น่าปล่อยไว้ ควรจะเฉลยให้ผู้อ่าน จากสี่เรื่องย่อย สองเรื่องหลังทำได้ดีกว่าสองเรื่องแรก แต่โดยรวมก็อยู่ในระดับอ่านได้เรื่อย ๆ 2.5 ดาว
เป็นอีกเล่มที่น่าสนใจนะคะ
 โดย: อุ้มสี
  วันที่: 17 พฤศจิกายน 2561 เวลา:23:29:40 น. |
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |
|||||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [