รีวิวเมื่อ 24/4/2020 
ชื่อเรื่องฝนดาวตก แต่ลง bloggang ในวันฝนตก 

 

ฆาตกรรมคืนฝนดาวตก 

ฮิงาชิโนะ เคโงะ เขียน 

อิศเรศ ทองปัสโณว์ แปล 

สำนักพิมพ์ Maxx Publishing  ในเครือโมโน 

395 บาท  454 หน้า 

#แปลญี่ปุ่น #นิยายแปล #ฆาตกรรมคืนฝนดาวตก #ฮิงาชิโนะเคโงะ #Maxx #รีวิวนิยาย #รีวิวหนังสือ #ออโอ

 

หลังปก 

เมื่อพ่อแม่ถูกฆาตกรรมในคืนอันมืดมิดที่พี่น้องสามคนหนีออกไปดูฝนดาวตก พี่น้องร้านอาหาร ‘อะริอาเกะ’ ทั้งสาม โคอิจิ ไทสุเกะ และชิซึนะ จึงต้องใช้ชีวิตวัยเด็กในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า และเมื่อพวกเขาโตขึ้นก็มาร่วมมือกันหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักต้มตุ๋น หลอกเงินคนรวย แต่แล้วโชคชะตะาก็พาพวกเขาหวนกลับไปยังจุดที่มืดมิดที่สุดอีกครั้ง เมื่อพวกเขาพบเข้ากับผู้ที่น่าจะเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่ในครั้งนั้น พี่น้องทั้งสามจึงตกลงกันว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุตามสัญญาที่โคอิจิให้ไว้กับน้อง ๆ ของเขา นั่นคือ “ถ้ารู้ตัวคนร้ายเมื่อไหร่ เราสามคนจะฆ่ามันซะ” 

คุยกันหลังอ่าน 

สามพี่น้องวัยประถมแอบหนีออกจากไปบ้านไปดูฝนดาวตกตอนกลางคืน เมื่อกลับบ้านจึงพบว่าพ่อและแม่ของพวกเขาถูกใครบางคนฆ่า พวกเขากลายเป็นเด็กกำพร้าโดยไม่ทันตั้งตัว เบาะแสที่พอมีอยู่นั้นก็ไม่สามารถหาคนร้ายได้ จนกระทั่งเวลาผ่านไปสิบกว่าปี จึงพบเบาะแสที่ขาดหายไปโดยบังเอิญ พวกเขาจึงทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้ต่อกัน ว่าจะต้องให้คนร้ายชดใช้ให้สาสม 

+++ 

เรื่องนี้เน้นความสัมพันธ์ของสามพี่น้องค่ะ เราจะเห็นเด็ก ๆ ตั้งแต่ยังอยู่ชั้นประถมตอนเปิดเรื่อง ตั้งแต่เด็ก ๆ ยังมีความไร้เดียงสาอยู่มาก เจอพวกอีกทีช่วงวัยรุ่น เริ่มเห็นแววลักษณะที่โดดเด่น และอยู่กับพวกเขาตลอดทั้งเรื่องในวัยทำงาน ผู้เขียนถ่ายทอดให้เห็นพัฒนาการของตัวละครได้ชัดเจน 

พี่ชายคนโต โคอิจิ เป็นนักวางแผน สุขุม ฉลาด กล้าคิดกล้าทำ เป็นผู้นำ น้องชายคนรอง ไทสุเกะ ถึงจะไม่ฉลาดเท่าพี่ แต่เป็นคนที่ยืดหยุ่น ละเอียดอ่อน รู้จักปรับตัว เป็นฝ่ายประสานที่ดี น้องสาวคนสุดท้อง ชิซึนะ ฉลาด ไหวพริบดี เชื่อมั่นในตนเองสูง เป็นลักษณะของน้องสาวที่มีพี่ชายคอยโอบอุ้มเสมอ 

เพราะเราเห็นเขาตั้งแต่ต้น เราจึงผูกพันกับพวกเขาได้ง่าย สงสารเห็นใจที่ต้องเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เล็ก ก่อนจะตกใจ ขัดใจ เมื่อทิศทางที่พวกเขาเลือกไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวัง 

เรื่องขนาดยาว มีช่วงปูเนื้อหา จึงมีช่วงงที่ค่อนข้างเนิบ สลับกับมีจุดพลิก มีจุดที่ทำให้เราเหวอเป็นระยะ อย่างเด็กสามคนนี้ เปิดเรื่องมาพวกเขาดูสนิทกัน ห่วงใยกัน หลังเหตุการณ์พ่อแม่เสียชีวิต พี่ชายคนโตบอกน้อง ๆ ให้เลือกของที่อยากเก็บเป็นที่ระลึกของพ่อและแม่ คนละสองชิ้น ของพ่อหนึ่งชิ้น ของแม่หนึ่งชิ้น น้องสาวคนเล็กหยิบของแม่มาโดยลังเลระหว่างตลับแป้งกับลิปสติก ก่อนพี่ชายคนโตจะบอกว่าหยิบมาได้เลยเขาจะเสียสละโควตาส่วนของตนแทน พี่ชายคนรองเลือกของของพ่อโดยไม่ได้พูดถึงของของแม่เลย เช่นเดียวกับพี่คนโต ก่อนเรื่องจะเผยว่าอันที่จริงพวกเขาไม่ได้สายเลือดเดียวกัน พี่ชายสองคนเป็นลูกติดพ่อ น้องสาวคนเล็กเป็นลูกติดแม่ ตัวเด็ก ๆ ก็รู้ดี แต่ยังรักและดูแลซึ่งกันและกัน จะเห็นว่ามีการใส่จุดสังเกตมาให้ ก่อนใช้มันเชื่อมโยงไปสู่เหตุการณ์หรือข้อเท็จจริงบางอย่างต่อไป หรืออย่างภาพครอบครัวสุขสันต์อบอุ่นที่ผู้อ่านสร้างโดยอิงจากความสัมพันธ์ของเด็ก ๆ ก็ต้องสั่นคลอนเมื่อเรื่องเปิดเผยว่า ครอบครัวนี้ก็เป็นครอบครัวธรรมดา ๆ ครอบครัวหนึ่งที่มีปัญหาของตัวเอง ตัวพ่อเองนั้นติดการพนัน ส่วนแม่ก็ต้องเป็นกังวลกับปัญหาการเงินของครอบครัว แต่ถึงแม้อย่างนั้น พ่อก็ยังเป็นพ่อที่ลูก ๆ รักและผูกพัน มันมีความบิดความคิดของผู้อ่านและมีความสอดคล้องเชื่อมโยงกันอย่างนี้ หรือตอนที่เด็ก ๆ เติบโตด้วยดี แต่พวกเขากลับหันเหเส้นทางชีวิต เลือกเป็นนักต้มตุ๋น โดยให้ชิซึนะเป็นนางนกต่อ ไทสุเกะเป็นผู้ร่วมแสดง ส่วนโคอิจิเป็นผู้วางแผนทั้งหมด ก่อนเรื่องจะบอกต้นเหตุของทางเลือกนี้คือการที่ชิซึนะนั้นโดนคนอื่นหลอกต้มมาก่อน สามพี่น้องจึงไปหลอกคนอื่นต่ออีกทอดเพื่อเอาเงินคืน พอทำแล้วก็รู้สึกว่าขอเพียงพวกเขาร่วมมือกัน ทุกอย่างก็สามารถผ่านไปได้ด้วยดี บวกกับวิธีนี้ได้เงินง่าย ก็เลยยึดการหลอกต้มคนอื่นมาเป็นอาชีพหลักซะเลย ซึ่งก็ไม่หมายความว่าถูกต้องหรือฟังขึ้นหรอกนะคะ เพียงแต่อธิบายเรื่องให้คนอ่านมองเห็นภาพชัด แสดงให้เห็นจุดหักเห และความเป็นเหตุเป็นผลสอดคล้องกันของเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งการดำเนินเรื่องก็จะเป็นลักษณะนี้ตลอดทั้งเรื่อง 

โทนเรื่องไม่ได้โหด หรือสยองอะไรนะคะ ไปในทางตามติดชีวิตสีเทาของสามพี่น้องนักต้มหมู บวกกับการสืบสวนหาคนร้าย มีความอบอุ่น (แบบแปร่ง ๆ ตามประสาพี่ชายที่โอ๋น้อง แต่ไม่ยอมแสดงออกว่าโอ๋) มีสีชมพูแซมเข้ามาเมื่อแม่น้องสาวดันเกิดมีความรักกับหมูจริง ๆ มีความเจ็บปวดที่สามพี่น้องเท่านั้นที่ร่วมรู้และเข้าใจมาตลอด 

สำหรับโอ เรื่องนี้มีส่วนที่คาดเดาได้ผสมกับส่วนที่คาดเดาไม่ได้ เรื่องไม่ได้ทำให้รู้สึกตื่นเต้นจนวางไม่ลง ออกจะเนิบช้าในหลายจังหวะด้วยซ้ำ แต่สามารถคงรักษาความน่าสนใจไว้ได้ตลอดทั้งเรื่อง ตอนจบส่วนตัวคิดว่าน่าจะสามารถทำได้ดีกว่านี้ แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดกับปาหมอนทิ้ง เรื่องนี้ถ้าถามว่าโอประทับใจส่วนไหน โอชอบการใส่จุดสังเกต ทิ้งเงื่อนงำไว้รายทาง ก่อนเชื่อมโยงจุดต่าง ๆ ไว้ด้วยกัน การทิ้งประเด็นและติดตามประเด็น การหักและสอดคล้อง นิสัยของตัวละคร และความมีชีวิตชีวาของตัวละคร พอจะสรุปได้ว่าโอชอบระหว่างทางมากกว่าเหตุผลของการเดินทางหรือจุดหมายนั่นเอง 

โดยรวมชอบค่ะ 3.5 ดาว