ปฏิบัติการสังหารแมรี่ ซู 

อาดาจิ ฮิโรทากะ เขียนในนามปากกา โอตสึ อิจิ, นาคาตะ เออิจิ, ยามาชิโระ อาซาโกะ และเอจิเซ็น มาทาโร 

พรพิรุณ กิจสมเจตน์ แปล 

สำนักพิมพ์ Humming Books 

295 บาท  282 หน้า 

#แปลญี่ปุ่น #นิยายแปล #รวมเรื่องสั้น #ปฏิบัติการสังหารแมรี่ซู #อาดาจิฮิโรทากะ #โอตสึอิจิ #นาคาตะเออิจิ #ยามาชิโระอาซาโกะ #เอจิเซ็นมาทาโร #HummingBooks #รีวิวนิยาย #รีวิวหนังสือ #ออโอ


 

หลังปก 

เพื่อนเรากลุ่มดาวแพะทะเล 

เมื่อเด็กหนุ่มผู้อ่อนแอทนการถูกกลั่นแกล้งจากนักเรียนหัวโจกไม่ไหว จึงตัดสินใจฆ่าอีกฝ่าย ขณะเดียวกัน มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งพยายามจะเปลี่ยนอนาคตเพื่อช่วยไม่ให้เพื่อนผู้น่าสงสารต้องฆ่าตัวตายหนีความผิดตามคำทำนายของหนังสือพิมพ์ซึ่งส่งมาจากอนาคต 

ปฏิบัติการสังหารแมรี่ ซู  

เมื่อ ‘แมรี่ ซู’ ตัวละครอันสมบูรณ์แบบไร้ที่ติซึ่งถูกสร้างขึ้นในนิยาย ตามความปรารถนาของเด็กสาวผู้เขียน กลายเป็นศัตรูตัวฉกาจที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกไม่ดี เธอจึงตัดสินใจฆ่าตัวละครที่ตัวเองสร้างขึ้น ทว่าวันหนึ่งมันกลับปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า และถามเธอว่า “ลืมกันแล้วหรือ เธอฆ่าฉันเองกับมือแท้ ๆ” 

วิทยุสื่อสาร  

หลังจากสูญเสียภรรยาและลูกชายวัยสามขวบไปในเหตุการณ์สึนามิ ชายหนุ่มเก็บวิทยุสื่อสารเครื่องที่เคยซื้อให้ลูกชายได้จากซากบ้านพังถล่ม แต่แล้ววันหนึ่ง เขากลับได้ยินเสียงของลูกชายดังจากวิทยุสื่อสารเครื่องนั้น! 

เอวา มารี ครอส 

ชายหนุ่มแฝงตัวเข้าร่วมงานแสดงดนตรีลึกลับ เพื่อค้นหาควาจริงเรื่องปริศนาการตายของคุณนายเบิร์นสไตน์ ซึ่งอาจจะเกี่ยวพันกับ ‘เครื่องดนตรีร่างมนุษย์’ ในตำนาน ที่นั่นเอง เสียงดนตรีอันไพเราะที่สุดได้ถูกบรรเลงขึ้น และเป็นจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมที่เปรียบดั่งฝันร้ายของเขา 

พร้อมอีกสามเรื่องสั้นคัดสรร  

มุนาคาตะคุงกับคดีปากกาหมึกซึม, ปลายทางของสิ่งพิมพ์บางสิ่ง และบันทึกวานรที่รัก 

คุยกันหลังอ่าน 

เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นของอาดาจิ ฮิโรทากะ นามปากกาของเขาที่เราจะคุ้นหูกันมากที่สุดคือ โอตสึ อิจิ นั่นเองค่ะ แต่ในเล่มนี้ผู้เขียนใช้หลายนามปากกาด้วยกัน ชื่อบนปกก็เลยจะยาวหน่อย ฮ่า ๆ  

เรื่องสั้นในเล่มนี้มีทั้งหมด 7 เรื่องด้วยกันค่ะ โอไม่ค่อยชอบเขียนรีวิวเรื่องสั้นนัก เพราะด้วยความยาวของแต่ละเรื่องนั้นไม่มาก จึงมักไปแตะสปอยล์ได้ง่าย แต่จะพยายามเล่านะคะ สำหรับเล่มนี้คิดว่าไหว ยังถือว่าพอมีเนื้อที่ให้พูดถึงบ้าง 

เรื่องที่หนึ่ง บันทึกวานรที่รัก  โอตสึ อิจิ เขียน 

เป็นเรื่องของผู้ชายที่ได้รับมรดกจากพ่อ เป็นขวดหมึกธรรมดาขวดหนึ่ง แต่ขวดหมึกนี้เองที่ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง 

โอคิดว่าเรื่องนี้แตกต่างจากเรื่องอื่นในเล่มอย่างมากเลย ไม่ว่าจะเป็นลักษณะรูปแบบการเล่า โทน หรือเนื้อหา อย่างการเล่า ผู้เขียนใช้การเขียนติด ๆ กัน โดยไม่แบ่งลำดับลมหายใจเพื่อแสดงความเชื่อมโยง มีอิทธิพลกระทบกันไปต่อเนื่อง ซ้ำแล้วซ้ำอีก โดยใช้สิ่งของ ซึ่งก็คือขวดหมึกขวดนั้น เป็นตัวส่งผ่าน ตัวเรื่องโอว่าธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดาคือการผูกโยงไปถึงบางสิ่ง เรื่องก็เลยออกไปทางปรัชญาเลย สำหรับโอ โอชอบนะคะเรื่องนี้ ถึงไม่มองในเชิงปรัชญา โอว่าเรื่องนี้ก็ดีในแบบของตัวเองอยู่ดี 

เรื่องที่สอง เพื่อนเรากลุ่มดาวแพะทะเล  โอตสึ อิจิ เขียน 

เป็นเรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่บ้านเขามักมีเหตุการณ์ลมพัดเอาสิ่งของประหลาดมาติดที่ระเบียงอยู่เรื่อย ๆ หนึ่งในนั้นก็คือหนังสือพิมพ์ที่ลงวันที่ในอนาคต และเนื้อหาในหนังสือพิมพ์นั้นดันจริงขึ้นมา เพื่อนร่วมชั้นของเขาถูกฆ่า โดยเพื่อนอีกคนในชั้น  

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โอชอบมากที่สุดในเล่มเลย น่าจะเป็นเรื่องที่เอามาทำภาพปกด้วย (คือแพะกับดาวน่ะใช่แน่ แต่ผู้หญิงคนนั้น เธออาจมาจากเรื่องอื่น น่าจะเรื่องแมรี่ ซู) เรื่องนี้จะเล่นประเด็นการบูลลี่ การกลั่นแกล้งกันในรั้วโรงเรียน ที่ปัญหาไม่ได้จบแค่ในโรงเรียน แต่ลามไปถึงการใช้ชีวิต และการหมดหวังที่จะใช้ชีวิต อย่างบทเปิดเรื่องนี่ชัดมาก ผู้เขียนใช้ข่าวที่เกิดขึ้นมากมายบอกสภาพการณ์ที่เกิดขึ้นว่าปัญหานี้เป็นปัญหาใหญ่ที่ก่อให้เกิดเหตุการณ์รุนแรงตามมา (ซึ่งโอก็พยายามจำไปสิ นึกว่ามันเกี่ยวกับประเด็นในเรื่อง ที่ไหนได้...) โอว่าเรื่องนี้มันมีหลายโทนดีนะ มีความสดใส มีความทึมเทา จนถึงดำมืดไปเลย โอชอบบ้านของตัวเอกมาก มีอะไรน่าสนใจพัดมาติดอยู่เรื่อย ๆ เหมือนเป็นสิ่งของจากอีกดาวหนึ่งหรืออีกมิติหนึ่งไปเลย ถ้ามีบ้านแบบนี้คงสนใจของที่ลมหอบมาทิ้งไว้ทุกวัน ชอบนิสัยตัวเอกด้วย ฮีคูลแบบนิ่ง ๆ ดี ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวมาก ตัวละครอื่นก็น่าสนใจ เนื้อเรื่องก็มีอะไรให้ลุ้นดี 

เรื่องที่สาม มุนาคาตะคุงกับคดีปากกาหมึกซึม  นาคาตะ เออิจิ เขียน 

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งโดนกล่าวหาว่าขโมยปากกาหมึกซึมของเพื่อนร่วมชั้น เธอไม่ได้ทำ แต่ไม่มีใครเชื่อเธอเลยแม้แต่คุณครู แต่แล้วมุนาคาตะคุง เด็กผู้ชายที่ทุกคนเมินเพราะความสกปรกของเขากลับพยายามช่วยเด็กผู้หญิงสุดความสามารถ โดยการสอบถามเพื่อนทุกคนและจดบันทึกเหตุการณ์ในวันนั้น 

ในแง่ของการสืบสวนธรรมดามาก ตัวละคร อารมณ์ ของตัวละครประกอบก็ธรรมดามาก (และบางช่วงก็โดดออกมาแบบประหลาดมาก) คือมันเป็นเหตุการณ์ในชั้นเรียน กลวิธีมันไม่ได้พิสดารลี้ลับอะไร เล่าถึงประเด็นการกลั่นแกล้งกันในชั้น รวมถึงทัศนะของครูที่มีต่อเด็กในชั้นด้วย แต่ทั้งนี้ ในความธรรมดา มันก็มีอะไรแทรกอยู่ในนั้น อย่างความน่ารักของมุนาคาตะคุงที่ทะลุออกมา ทำให้เรื่องน่าติดตาม โอชอบเรื่องนี้เพราะมุนาคาตะคุงเลย ความสัมพันธ์ของเขากับเด็กผู้หญิงตัวเอกก็เป็นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกอยากเอาใจช่วย ไม่ใช่ความรักชายหญิงอะไรอย่างนั้นนะ แต่เป็นความรู้สึกที่อยากให้ความสัมพันธ์นี้มันยืนยาว 

เรื่องที่สี่ ปฏิบัติการสังหารแมรี่ ซู  นาคาตะ เออิจิ เขียน 

หญิงสาวคนหนึ่งชอบอนิเมะ การ์ตูน เกม และไลต์โนเวลเป็นชีวิตจิตใจ (พูดง่าย ๆ เธอเป็นโอตะคุเต็มขั้น ใช้คำอย่างนี้น่าจะเห็นภาพสุด) เกิดบทสนทนาเพ้อฝันกับตัวละครเหล่านั้น จนพัฒนากลายเป็นเขียนแฟนฟิกชั่นในที่สุด ซึ่งในแฟนฟิกชั่นที่เธอเขียนนั้นจะเพิ่มตัวละครแทนตัวเธอในเวอร์ชั่นในอุดมคติที่แสนสมบูรณ์เกินจริง หรือก็คือแมรี่ ซู นั่นเอง วันหนึ่ง เธอได้รับคำวิจารณ์ว่าเอียนแมรี่ ซูในนิยายของเธอจะแย่แล้ว เธอจึงกลับมาศึกษาและพิจารณาอย่างรอบคอบ จึงพบว่าในนิยายเธอมีแมรี่ ซูอยู่ตลอด และถ้าเธอไม่กำจัดแมรี่ ซูซะ นิยายของเธอจะไม่มีวันพัฒนา หญิงสาวจึงเริ่มปฏิบัติการสังหารแมรี่ ซูในนิยายตั้งแต่นั้น แต่ปรากฏว่า ยิ่งเธอพยายามลบแมรี่ ซูออกไป แมรี่ ซูกลับปราฏตัวแทนที่ในตัวละครอื่น ทำให้คาแรกเตอร์ตัวละครที่วางไว้ผิดเพี้ยน ออกนอกลู่นอกทางไป แมรี่ ซูได้เข้ายึดครองผลงานของเธอแล้ว หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรอย่างจริงจังซะที 

แนวคิดน่าสนใจดีค่ะ แต่โอรู้สึกว่าเรื่องนี้เดินเรื่องค่อนข้างน่าเบื่อ และไม่ค่อยทำให้รู้สึกอยากติดตามอ่านเท่าไรนัก คือจากชื่อเรื่อง โอคาดหวังไว้ค่อนข้างเยอะ แต่เรื่องจริง ๆ จะสื่อถึงแนวคิดมากกว่า ค่อนข้างธรรมดากว่าที่คิด อาจเพราะด้วยความคาดหวังของตัวโอเองด้วย 

เรื่องที่ห้า วิทยุสื่อสาร  ยามาชิโระ อาซาโกะ เขียน 

ผู้ชายคนหนึ่งสูญเสียลูกและภรรยาไปพร้อมกันในเหตุการณ์สึนามิ แต่แล้ววันหนึ่ง วิทยุของเล่นที่เขาซื้อให้ลูกกลับมีเสียงลูกลอดออกมา ไม่ว่าจะเป็นจริงหรือจินตนาการเพ้อฝัน แต่เขาก็ยึดถือมันไว้เป็นสิ่งค้ำจุนจิตใจ ทำให้ดำเนินชีวิตผ่านแต่ละวันมาได้ 

เรื่องนี้โอชอบค่ะ แนวดราม่าอบอุ่น นำเสนอความฝันผสมกับชีวิตจริง 

เรื่องที่หก ปลายทางของสิ่งพิมพ์บางสิ่ง  ยามาชิโระ อาซาโกะ เขียน 

หญิงสาวได้งานใหม่เป็นผู้ควบคุมเตาเผา สิ่งของที่เธอต้องเผาเป็นของเสียจากการทดลอง แต่แล้วเธอก็พบว่า การทดลองนั้นไม่ชอบมาพากลอย่างยิ่ง 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โอจำไม่ได้เลย อ่านชื่อเรื่องแล้วนึกไม่ออกว่าเรื่องมันเกี่ยวกับอะไร พูดง่าย ๆ ความน่าจดจำเป็นศูนย์ แต่พอนึกได้ เรื่องมันก็ประมาณหนึ่งค่ะ โทนดาร์ก ๆ หน่อย ไม่รู้จะเล่าอะไรมากกว่านี้ดี โดยรวมก็ธรรมดาสำหรับโอ 

เรื่องที่เจ็ด เอวา มารี ครอส  เอจิเซ็น มาทาโร เขียน 

ผู้ชายคนหนึ่งได้ยินข่าวลือประหลาดของมหาเศรษฐีที่ตายไป จนสืบพบว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ ‘เครื่องดนตรีร่างมนุษย์’ เขาจึงตัดสินใจทุ่มเทสืบเรื่องนี้อย่างจริงจัง จนทำพาตัวเขาไปสู่โลกวิปริตที่แสนอันตราย 

เป็นเรื่องเดียวที่ตัวละครไม่ใช่คนญี่ปุ่นค่ะ โอว่ามันออกไปในทางพวกตำนานหรือเรื่องเล่าปรำปรามากกว่า มีความน่าสนใจประมาณหนึ่ง แต่โดยรวมก็ไม่ได้พีคอะไรมาก พยายามนำเสนอความดาร์ก ความน่ากลัวของใจคน แต่ดูจงใจจนทำให้เฉยชาไป บทสรุปเดาง่ายไปหน่อย ภาพรวมกลาง ๆ ค่ะ 

โอตสึ อิจิเขาเด่นเรื่องดาร์กแฟนตาซีนะโอว่า คือถ้านึกถึงเขา ก็ต้องนึกถึงโทนเรื่องประมาณนี้ อย่างเรื่องสั้นเจ็ดเรื่องนี้ ถึงบางเรื่องมันไม่ได้แฟนตาซีอะไร แต่ก็ทำให้นึกไปถึงความแฟนตาซีเหนือจริงได้อยู่ดี หนีไม่พ้นจริง ๆ  

ลองนึกทบทวนดู ดูเหมือนโอจะชอบผลงานของเขาที่มีความอบอุ่นผสมกับให้กำลังใจมากกว่าผลงานที่นำเสนอความน่ากลัวนะเนี่ย  

3.5 ดาว