|
"ได้โปรด! Please!" บทที่ 1 (ํYURI)
1 สองสัปดาห์ก่อน สาวแว่นใบหน้าคมสวย รูปร่างสูงโปร่งราวร้อยเจ็ดสิบต้น ผมสีดำยาวถึงกลางหลัง บนหน้ามีแว่นสายตาประดับ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้ากางเกงสีดำสนิท ก้าวขากึ่งวิ่งเข้าโถงชั้นล่างคอนโดหรูหรากลางเมือง ในเวลาใกล้พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า “ขอโทษค่ะพี่ฉัตร” เสียงพันไมล์หอบเหนื่อยแฝงความเกรงใจ ด้วยอีกฝ่ายเป็นเจ้าของสำนักงานนักสืบที่ตนทำอยู่ การจราจรติดขัดสาหัสขึ้นทุกวัน ใจจริงอยากเปลี่ยนจากรถเก๋งญี่ปุ่นอายุสิบกว่าปีไปเป็นรถสองล้อแทนเพื่อความคล่องตัว แต่เกรงใจพระมารดาที่สวดภาณยักษ์จนหูอื้อในการร้องขอคราวก่อน พร้อมเหตุผลความปลอดภัยที่เธอเถียงไม่ได้ “เลทแค่สองนาทีเอง ไม่เป็นไร” ร่มฉัตรยิ้มกับความเคร่งครัดจริงจังเกินกว่าเหตุของลูกน้อง ลุกขึ้นพร้อมยื่นมือไปทางจีน สาวลูกครึ่งแสนสวยคนรักของตน “ไปค่ะน้องจีน” “ค่ะพี่ฉัตร” จีนเกาะกุมมือของร่มฉัตร พร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนหวาน “เอานี่” ร่มฉัตรส่งกุญแจรถหรูให้พันไมล์ที่มาเป็นสารถีแทนจงรัก ที่ไม่อยากไปร่วมงานคืนนี้ด้วยเหตุผลบางประการ “ขับนุ่มๆ ล่ะ อย่าให้น้องจีนเวียนหัว” “รับรองค่ะ” สาวแว่นรับคำ “พี่ฉัตรอ่ะ...จีนไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะคะ” จีนเบ้ปากน้อยๆ กับความเอาใจใส่ของคนรักที่ดูจะประคบประหงมตนมากเกินเหตุ “พี่แค่ไม่อยากให้จีนป่วยนี่คะ พี่รักจีนนะคะ” “...” แม้จะได้ยินคำรักวันละหลายรอบ แต่ก็ยังอดขวยเขินไม่ได้ จึงเฉมองไปทางอื่น ขณะที่ร่มฉัตรยิ้มเอ็นดูคนรัก พันไมล์มองสาวลูกครึ่งที่เขิน กับการแสดงความรักล้นใจของร่มฉัตรที่สวีทหวานทุกที่ทุกเวลา ก็อดดีใจแทนไม่ได้ คุณจีนโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นคนรักของพี่ฉัตร “ไปไหนคะ?” พันไมล์ถาม หลังนั่งประจำตำแหน่งคนขับรถหรูหราราคากว่าหกล้าน...มาเซราติ “คลับ Citrus รู้จักใช่ไหม?” “อา รู้จักค่ะ” เธอสตาร์ทรถ แล้วขับเคลื่อนอย่างนุ่มนวลสมราคาคุย ลูบพวงมาลัยอย่างเบามือ ตื่นเต้นระคนประหม่าที่ได้ขับรถยนต์ราคาแพงที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมีปัญญาหาได้สักคันไหม เปิดไฟเลี้ยวเพื่อเข้าสู่ถนนใหญ่ คลับ Citrus เป็นคลับเฉพาะของกลุ่มหญิงรักหญิง หรือที่เรียกว่า GL ต้อนรับเฉพาะสมาชิก แต่ไม่ใช่คนรวยทุกคนจะมีสิทธิ์เป็นสมาชิกคลับแห่งนี้ได้ คลับนี้เพิ่งเปิดบริการได้ไม่นาน มีผู้จัดการชื่อมาศปรียา สาวแว่นรู้ข้อมูลเหล่านี้เพราะตอนเปิดตัว เป็นข่าวดังมาก ลงแทบจะทุกช่องทางออนไลน์ พลันพันไมล์ถึงบางอ๋อแล้วว่า ทำไมพี่จงรักถึงไม่ไป เพราะสาวรุ่นพี่อาจจะตะขิดตะขวงใจที่จะไปเห็นเหล่าหญิงสาวกอดจูบหอมแก้มกัน สำหรับบางคน ความรักแบบนี้เป็นความสวยงาม เป็นสีสัน แต่ถ้าใจแคบหน่อยอาจไม่ชอบหรือรังเกียจไปเลย “ว่าแต่เราเถอะ โสดมาตั้งนานแล้ว ไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรือไง?” คนนั่งเบาะหลังถามขึ้น หลังรถแล่นไปได้ระยะหนึ่ง แม้จะเป็นช่วงหัวค่ำ หากทว่าท้องถนนยังคงหนาแน่น ขยับได้เชื่องช้าชนิดจักรยานแซงได้สบาย สาวแว่นเอียงหน้ามองคนถามผ่านกระจกหลัง “ขออยู่เงียบๆ คนเดียวดีกว่าค่ะ ไมล์ยังเข็ดขยาดอยู่เลย” ร่มฉัตรหัวเราะเบาๆ แบบไม่อยากเชื่อ ในสายตาเจ้านายสาว พันไมล์ดูซื่อๆ จนเหมือนซื่อบื้อในบางครั้ง แต่แท้จริงฉลาดไม่น้อย ดูเท่อบอุ่นมีเสน่ห์เร้าใจต่อทั้งชายหญิง จึงอดคิดไม่ได้ว่าแฟนเก่าของสาวแว่นตาไม่ถึงเอาเสียเลย ที่ทอดทิ้งเพชรเม็ดงามไป “เข็ดให้จริงเถอะ” “คะ?” “พี่ว่าอีกไม่นานเราคงเจอคู่แท้” “สาธุ ให้จริงเถอะค่ะ” พันไมล์ตอบทีเล่นทีจริง “มาศปรียาเป็นรุ่นพี่ไมล์เหรอ?” คนเบาะหลังเปลี่ยนเรื่องคุย ถามถึงผู้หญิงที่เชิญตนไปในคืนนี้ “ค่ะ เรียนโรงเรียนเดียวกัน มหา’ ลัยเดียวกัน แต่คนละคณะ” เธอจบบัญชี ขณะที่มาศปรียาจบบริหารธุรกิจ “สนิทกับญาติผู้น้องฉันมากไหม?” แม้จะรู้จักมาศปรียาตั้งแต่เด็กๆ แต่พอโตก็ไม่ได้คุยกันมากนัก ตอนที่อีกฝ่ายเปิดคลับแห่งนี้ ร่มฉัตรติดธุระเลยไม่ได้มาร่วมงานด้วย พอถูกเชิญรอบนี้จึงไม่คิดปฏิเสธน้ำใจ “ก็พอสมควรค่ะ พี่มาศใจดี ช่างเอาใจใส่ เขียนมาคุยบ่อยๆ ตอนไมล์อกหักยังบอกจะหาแฟนให้ด้วยเลย บางทีก็ส่งลูกค้ามาให้ที่ออฟฟิศด้วยนะคะ” พันไมล์ตอบโดยไม่ละสายตาไปจากท้องถนน “เหรอ” ร่มฉัตรทำเสียงประหลาดใจ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าทั้งสองสนิทสนมกันมากขนาดนี้ “คนรักมาศชื่ออะไรนะ...รดาใช่ไหม?” “น่าจะใช่ค่ะ พี่มาศเสน่ห์แรงตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ ลัย ควงทีละหลายคน พี่รดาคือคนที่คบด้วยนานที่สุดแล้ว” “ร้ายจริงๆ” ร่มฉัตรหัวเราะเบาๆ ก่อนร้อง “โอ๊ย” หลังโดนคนรักหยิกที่หน้าท้องอย่างหมั่นไส้ “น้องจีนหยิกพี่ทำไมคะ?” “หมั่นไส้คนเจ้าชู้ อย่านิสัยไม่ดีแบบนั้นนะคะ จีนโกรธจริงๆ ด้วย” สาวลูกครึ่งนั่งกอดอกแบบงอนๆ “โถ พี่ไม่กล้าหรอกค่ะ พี่จะมีแค่น้องจีนคนเดียวตลอดไป” “จริงนะคะ?” “จริงแท้แน่นอน” ร่มฉัตรหอมแก้มนุ่มของคนรักหนึ่งฟอด “หัวใจพี่มีแต่น้องจีนคนเดียว” “พี่ฉัตรก็ อายไมล์หน่อยสิคะ” จีนต่อว่าแบบขวยเขิน “ช่างไมล์เถอะ ปล่อยคนโสดไป” อีกคนเอ่ยยิ้มทั้งปากทั้งตา “ขออีกทีนะคะ” แม้จะเขินอาย ทว่าสาวลูกครึ่งเอียงแก้มให้อย่างไม่ขัดใจ “น่ารักที่สุดเมียใครเนี่ย” “พี่ฉัตรอ่ะ...” เฮ้อ! พี่จงรักทนได้ไงเนี่ย พันไมล์ถอนใจเฮือก หลังต้องเป็นสักขีพยานความรักของทั้งคู่ที่ไม่แคร์คนทั้งโลก เธอโฟกัสไปกับการขับรถ ไม่กล้ามองกระจกหลังด้วยเกรงจะวอกแวก และหวังว่าตนจะไปถึงจุดหมายโดยไร้การเฉี่ยวชนใดๆ พี่ฉัตรกับคุณจีนหวานเกิน...น่าอิจฉาชะมัด คนโสดได้แต่หัวใจแห้งเหี่ยวต่อไป “ขอบคุณที่เชิญพี่กับจีนมาร่วมงานคืนนี้นะมาศ” ร่มฉัตรยิ้มกว้างให้ญาติผู้น้องที่มาต้อนรับด้วยตนเอง “มาศต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ พี่ฉัตรกับจีนให้เกียรติมาร่วมงานคืนนี้” หุ้นส่วนและผู้จัดการคลับ Citrus กล่าวอย่างถ่อมตัว ผายมือเชิญไปทางห้องพิเศษ “เชิญทางนี้ค่ะ” มาศปรียามองไปยังผู้ติดตามที่ทำท่าจะแยกตัวไปนั่งรอเงียบๆ “ไมล์มาด้วยกัน รับรองว่าเราจะต้องชอบ” สาวรุ่นพี่หลิ่วตาให้สาวแว่นแบบขี้เล่นที่คุ้นเคยกันมานาน “อา ขอบคุณค่ะพี่มาศ” พันไมล์ตอบรับอย่างยินดี โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายให้ไปดูการแสดงอะไร แค่สาวเท้าติดสอยห้อยตามไปด้วย “ลูกค้าเยอะนะ” ร่มฉัตรคุยกับผู้จัดการคลับ ขณะเดินไปตามทางที่ประดับประดาอย่างสวยงาม โดยมีจีนอยู่ข้างๆ ส่วนพันไมล์ตามห่างด้านหลัง “ค่ะ คืนวันศุกร์เสาร์จะแน่นเป็นพิเศษ” “ไว้จะบอกคนรู้จักให้มาใช้บริการนะ” “ขอบคุณค่ะพี่ฉัตร” “นี่คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจ” “มาศลืมไปว่า พวกเราเป็นญาติกัน” “เฮอะ” ร่มฉัตรแกล้งกลอดตาหมั่นไส้ สองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน ขณะที่จีนยิ้มน้อยๆ ไม่บ่อยนักที่จะเห็นคนรักสนิทกับญาติคนไหนแบบนี้ หรูหราชะมัด พันไมล์คิดขึ้น หลังกวาดตาสำรวจไปโดยรอบคลับ Citrus ตั้งแต่ด้านนอกมาจนถึงด้านใน การตกแต่งทุกอย่างดูแพงสวยงาม และลงตัว ตั้งแต่โทนสีอ่อนหวานเหมาะกับลูกค้าผู้หญิงมากเป็นพิเศษ เหล่าพนักงานอยู่ในชุดที่ดูเย้ายวนเซ็กซี่เดินบริการกันให้ว่อน สาวแต่ละคนมีหน้าตาโดดเด่น เตะตา มีทั้งสวยและหล่อเท่ บนเวทีมี DJ เปิดเพลงดังกระหึ่มเรียกให้บรรดาลูกค้าสาวกว่าร้อยชีวิตออกไปยืดเส้นยืดสายที่กลางฟลอร์ คลับแห่งนี้ตั้งอยู่ในทำเลทองกลางเมืองหลวง ขนาดพื้นที่สองไร่เศษ โดยแบ่งเป็นตัวอาคารและลานจอดรถ ตัวอาคารสูงสิบกว่าชั้น ด้านล่างเป็นโถงกว้างสำหรับลูกค้า มีเวทีจัดแสดง มีบาร์เครื่องดื่ม ห้องครัว ห้องน้ำ และส่วนของพนักงาน ชั้นบนเป็นห้องวีไอพี ห้องจัดแสดงพิเศษ และห้องทำงานของฝ่ายต่างๆ ตั้งแต่ชั้นห้าขึ้นไปเป็นโรงแรมหรูหรา สำหรับผู้ที่ไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่อง หากผู้ลงทุนกระเป๋าไม่หนักคงเปิดแบบนี้ไม่ได้แน่ ส่วนผลตอบแทนจะคุ้มค่าหรือไม่? ยังบอกไม่ได้คงต้องดูกันยาวๆ ทั้งสี่ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน จากนั้นเข้าไปในห้องหนึ่งทางซ้ายมือ ชั้นนี้มีห้องแค่สี่ห้องเท่านั้น “เชิญค่ะ” มาศปรียาเปิดประตูแล้วเชื้อเชิญแขกพิเศษ ร่มฉัตรกับจีนก้าวเข้าไปก่อน ส่วนสาวแว่นตามถัดไป ผู้จัดการคลับเข้าเป็นคนสุดท้ายแล้วปิดประตูลง เฮ้ย! พันไมล์เบิกตากว้าง ลำคอแห้งผากกะทันหัน หลังเข้าไปในห้องที่มีแสงไฟสว่างเฉพาะส่วนเวที ส่วนเก้าอี้สำหรับผู้ชมแค่สลัวๆ พอให้เห็นทางเดิน เก้าอี้จัดเรียงเป็นคู่ๆ เหมาะกับการมาชมแบบคู่รัก นะ นี่มันปาร์ตี้ BDSM เธอยืนอึ้งงัน เคยได้ยินกิจกรรมลักษณะนี้มาบ้าง แต่เพิ่งเคยเห็นกับสองตาเป็นครั้งแรก ทาสหญิงในชุดน้อยชิ้นนอนบนเตียง มัดมือมัดเท้าขึงสี่มุมมีผ้าปิดตา ขณะที่นายหญิงโบยทาสด้วยแส้อย่างเมามัน เสียงแส้กระทบเนื้อดัง ตามด้วยเสียงครางเบาๆ ของผู้ที่ถูกโบย โบยเสียงดังดีจริง พันไมล์กลืนน้ำลายเหนียวลงคอ จ้องไปที่ทาสสาวนานเป็นพิเศษ “พี่ฉัตรกับคุณจีนนั่งคู่นี้นะคะ” มาศปรียากระซิบบอกญาติผู้พี่ โดยเลือกเก้าอี้ที่ดีที่สุดแถวสี่จากด้านหน้า หลังเก้าอี้ว่างแทบไม่เหลือแล้ว “ขอบคุณนะ” “ส่วนไมล์มานั่งตรงนี้” ผู้จัดการคลับบอกกับสาวแว่นรุ่นน้อง โดยชี้ให้นั่งคู่กับอีกคนหนึ่ง มาศปรียาตบไหล่ผู้ที่นั่งอยู่ก่อน ซึ่งสนิทสนมกันดี “ฝากน้องนั่งด้วยคนนะเค้ก” รังสิมาเงยหน้ามองเพื่อนสนิท ก่อนปรายตามองผ่านความมืดสลัวไปยังแขกไม่ได้รับเชิญ “ใคร?” “พันไมล์ รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าไง” มาศปรียารีบแนะนำ “อืม” หล่อนส่งเสียงรับรู้ แล้วหันไปสนใจการแสดงบนเวที “ดูให้สนุกนะ” “ขอบคุณค่ะพี่มาศ” ผู้จัดการคลับบอกสาวรุ่นน้อง ก่อนก้าวออกไปจากห้องนั้น เพื่อไปดูความเรียบร้อยส่วนอื่น ปล่อยให้พันไมล์นั่งตัวเกร็งเป็นหุ่นอยู่ข้างเพื่อนรัก เค้ก!...หรือว่าจะเป็นคุณรังสิมา? สาวแว่นใจเต้นกระหน่ำ เหลียวหน้าไปช้าๆ เพื่อมองผู้หญิงสวยที่นั่งข้างๆ แม้แสงไฟในห้องจะไม่สว่างมาก แต่วงหน้าสวยด้านข้างเห็นลางๆ ถึงจมูกที่โด่งเป็นสัน แววตาคมกริบเป็นประกาย พันไมล์ถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง แม่เจ้า! คุณเค้กจริงๆ ด้วย... เธอเบิกตากว้างแทบถลนมาชนแว่นตา ไม่คิดฝันว่าจะได้เจอผู้หญิงสวยคนนี้...ในเวลาแบบนี้ เจอกันในปาร์ตี้ BDSM น่าประทับใจมาก หมดกันภาพลักษณ์คนใสซื่อของฉัน คิดประชดในใจ เหม่อมองใบหน้าสวยด้านข้างอย่างลืมตัว ลืมสิ้นทุกอย่างรอบตัว เหมือนหล่อนเป็นศูนย์กลางจักรวาล ส่วนเธอเป็นแค่ดาวบริวาร “จ้องหน้าคนอื่นแบบนี้ มันเสียมารยาทนะ รู้ไหม” เสียงเย็นเยียบของหล่อนดังเหมือนตำหนิ ทั้งที่ไม่ได้เหลียวหน้ามามอง ประสาทสัมผัสไวชะมัด หรือจะมีตาข้าง “ขอโทษค่ะ” พันไมล์จำใจละสายตาจากหล่อนไปมองบนเวทีแทน ตั้งแต่ตอนเรียน พันไมล์แอบตั้งสมญานามหล่อนในใจว่า... ‘คุณแมวหยิ่ง’ ด้วยเหตุผลว่า รังสิมามั่นใจในตัวเองสูง จนดูเหมือนหยิ่งยโส ทว่าผู้หญิงแบบหล่อนหยิ่งเชิดมากขนาดไหน ก็มีคนอยากศิโรราบให้ คุณแมวหยิ่ง หยิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน...เยี่ยม! การแสดงกำลังดุเดือดเข้าด้ายเข้าเข็ม ทาสหญิงเปลือยโชว์หน้าอกกลมกลึงสวย แต่ไม่ได้ถอดชิ้นล่าง นายหญิงเปลี่ยนจากแส้มาใช้แท่งไม้ลากไล้ไปบนเรือนร่างของทาสสาว ปลุกอารมณ์ดิบให้เดือดพล่านเข้าขั้นบ้าคลั่ง ร้องครางสลับอ้อนวอนนายหญิงเป็นระยะ ร่อนสะโพกไปมา เพื่อบรรเทาความร้อนรุ่ม ดูก็รู้ว่าคงใกล้จะถึงจุดสุดยอดในไม่ช้า กฎสำคัญของการแสดงคือไม่ได้มีเซ็กส์กันจริงๆ ...แต่ผู้แสดงมักจะเสร็จสมจริง ทั้งหลายทั้งปวงขึ้นอยู่กับความสามารถของนายหญิงเป็นสำคัญ เร่าร้อนไปแล้ว พันไมล์ผ่อนลมหายใจผ่านเรียวปาก พยายามหายใจยาวๆ เพื่อกดอารมณ์บางอย่างที่ก่อเกิดในช่องท้องแบบไม่คาดคิด จนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น หลังเผลอจินตนาการไปว่า ตนเป็นผู้ถูกโบยแทนทาสสาวบนเวที ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะ เธอห่างเหินเรื่องพรรค์นี้มานานพอสมควร ภูมิต้านทานเลยต่ำไปหน่อย “ไม่ชอบเหรอ?” สาวสวยที่นั่งกอดอกเปรยขึ้นลอยๆ เธอมองคนข้างๆ อย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าหล่อนจะคุยด้วย จำไม่ได้แล้วว่าเราคุยกันครั้งสุดท้ายคือเมื่อไหร่ “ปะ เปล่าค่ะ” “แต่เธอไม่มองเวที” “...” จะให้ตอบว่ากำลังเกิดอารมณ์ก็ใช่ที่ พันไมล์ยกมือลูบต้นคอแบบไปไม่เป็น ใบหน้าคมร้อนวูบวาบ โชคดีที่ห้องนี้ไม่ค่อยสว่าง จึงไม่เห็นว่าเธอหน้าแดงหูแดงประจานตัวเองขนาดไหน ขืนจ้องนานๆ ก็แย่สิ พันไมล์ไม่อยากทำอะไรประเจิดประเจ้อจนเกินงาม ไม่อยากให้แม่เสียใจที่อุตส่าห์อบรมสั่งสอนปากเปียกปากแฉะว่า...เป็นผู้หญิงต้องมียางอาย เธอเห็นหล่อนจ้องหน้าตนผ่านความมืดสลัวอยู่หลายวินาที จึงอดสงสัยไม่ได้ “มีอะไรเหรอคะ?” หล่อนส่ายหน้า แต่ก็มีคำถามหลุดออกมา “มาคนเดียว?” “มากับเจ้านายค่ะ” “ใคร?” น้ำเสียงรังสิมาแฝงความใคร่รู้ “คุณร่มฉัตรค่ะ” พันไมล์ไม่ปิดบัง แม้จะสงสัยว่าหล่อนจะรู้ไปทำไม “ญาติผู้พี่มาศ?” “ค่ะ” หล่อนพยักหน้ารับรู้ หันไปดูการแสดงคู่แรกที่ใกล้จะถึงจุดไคลแมกซ์ สาวแว่นจึงมองไปบนเวทีบ้าง เห็นนายหญิงกระตุ้นทาสสาวอย่างหนัก เพียงไม่นานทาสสาวกระตุกตัวหลายครั้ง กรีดร้องนอนหมดเรี่ยวแรง นายหญิงคร่อมลำตัวพรมจูบดูแลเอาใจทาสของตนในช่วงท้าย จากนั้นปลดเชือกที่มัดอีกคนให้เป็นอิสระ ทั้งคู่ลุกขึ้นยืนเดินมาค้อมหัวต่ำหน้าเวที ผู้ชมพากันปรบมือให้เสียงดังก้อง บางคนแสดงอาการถูกใจออกนอกหน้าด้วยการตะโกน “เยี่ยมมาก!” “สุดยอดเลย!” “เอาอีก” “คู่นี้เพลย์เป็นอย่างไร?” รังสิมาเอียงคอมาถามความเห็นพันไมล์ “เอ่อ...ดีค่ะ” สาวแว่นตอบตามที่รู้สึก ไม่รู้หรอกว่าการละเล่นแบบนี้ใช้อะไรเป็นตัวตัดสิน จะให้พูดไม่ดีก็คงไม่ได้ เพราะมันทำให้เธอเกิดอารมณ์ “งั้นเหรอ” ฉันตอบไม่ถูกใจหรือเปล่า? สาวแว่นเดาใจคู่สนทนาไม่ถูก หลังหล่อนมีสีหน้าเรียบเฉย ทว่าดูสวยสง่าน่าหลงใหล จนแทบไม่อยากละสายตา เมื่อก่อนว่าสวยมาก ตอนนี้โคตรสวยอ่ะ ...เป็นผู้หญิงที่ใช้คำว่าสวย สิ้นเปลืองสุดๆ พันไมล์อยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ การแสดงมีทั้งหมดสี่คู่สี่แบบ กว่าจะจบก็ปาเข้าไปเกือบสองชั่วโมง พันไมล์ใจสั่นไหวกับการละเล่นตรงหน้า เหงื่อแตกซึมหน้าผาก ทั้งที่ภายในห้องนี้อุณหภูมิค่อนข้างเย็น เมื่อไหร่จะจบสักที โคตรทรมาน คนมีอารมณ์ร่วมข่มใจแล้วข่มใจอีก รับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นแฉะใต้กางเกงชั้นในของตน นานมากแล้วที่ไม่รู้สึกรุนแรงแบบนี้ หลายปีตั้งแต่เลิกกับอดีตคนสำคัญ และกลายเป็นคนโสดมาตลอด เธอชำเลืองมองหล่อนที่นั่งหน้าสวยสงบนิ่ง จึงอดประหลาดใจไม่ได้ ดูอีกฝ่ายจะไม่ได้มีอารมณ์ร่วม ค่อนไปทางไม่ชอบใจด้วยซ้ำ หรือคุณแมวหยิ่งจะเป็นพวกตายด้าน?
| Create Date : 15 มิถุนายน 2567 |
|
2 comments |
| Last Update : 15 มิถุนายน 2567 11:11:58 น. |
| Counter : 322 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [