12

ฉันต้องการอะไรจากคุณแมวหยิ่ง?

พันไมล์ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาหลายสิบรอบ หรืออาจจะเป็นร้อยรอบ แต่จนแล้วจนรอดก็ตอบไม่ได้ หรือไม่ก็อาจจะกลัวเกินกว่าจะตอบ สาวแว่นคิดไม่ออกมาหลายวัน คิดจนหัวแทบระเบิด อยากจะพุ่งชนกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด

หญิงสาวฟุบหน้ากับโต๊ะ หลังนั่งพิมพ์รายงานส่งอีเมล์ให้ลูกค้าเสร็จ นี่เป็นภารกิจสุดท้าย ก่อนพรุ่งนี้ต้องไปเป็นบอดี้การ์ดให้รังสิมา

หรือคุณแมวหยิ่งจะโกรธฉัน? เฮ้อ! ไอ้เราก็ดันง้อคนไม่เก่งซะด้วยสิ

หล่อนไม่ติดต่อมาหาเธอเลยตั้งแต่วันนั้น หายเงียบไปเฉยๆ ทำเอาพันไมล์รู้สึกเงียบเหงาแบบแปลกๆ ใจหนึ่งก็ชอบที่ไม่มีใครรบกวน แต่อีกใจกลับอยากให้รังสิมาเขียนมาหา แม้จะเป็นแค่ส่งสติกเกอร์มาสักนิดก็ได้

...ไม่ชอบเอาเสียเลยที่หล่อนเงียบหายไปแบบนี้

พันไมล์เหม่อคิด แล้วถอนใจเฮือก

พรุ่งนี้ต้องเจอแล้ว จะเข้าหน้ากันติดเหรอ? ...อึดอัดชะมัด

“เป็นอะไรไมล์? ไม่สบายเหรอ?” จงรักถามอย่างเป็นห่วง หลังเห็นอีกฝ่ายดูแปลกๆ เนือยๆ ผิดปกติ

“ไม่เป็นอะไรคะ แค่ปวดตานิดหน่อย” พันไมล์เงยหน้าขึ้นมาตอบ

คนพี่ไม่อยากเชื่อนัก แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะคาดคั้น

“พรุ่งนี้ไมล์ต้องไปดูแลคุณเค้กแล้ว ตั้งใจทำงานให้ดีๆ ล่ะ อย่าให้เสียชื่อ SPY 123 ได้ เข้าใจนะ”

“ไม่พลาดแน่นอนค่ะ” เธอรับคำอย่างแข็งขัน

“ลองเช็คเอกสารทางการเงินด้วยนะ เผื่อเจอร่องรอยอะไรที่คนของคุณเค้กหาไม่เจอ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“ส่วนเรื่องอื่น เดี๋ยวให้พวกลูกลิงจัดการ”

จงรักปรึกษาร่มฉัตรเรื่องภารกิจที่รังสิมาเสนอให้ SPY 123 ช่วยสืบ ร่มฉัตรฟังแล้วยอมอนุมัติ พร้อมบอกว่าจะใช้เส้นสายที่มีช่วยสืบข้อมูลอีกทางด้วย จากนั้นจึงโทรไปแจ้งรังสิมาพร้อมตกลงเรื่องรายละเอียด หล่อนไม่มีปัญหาเรื่องค่าตอบแทน ผู้จัดการสำนักงานนักสืบจึงต้องแบ่งภารกิจให้ลูกทีมที่เหลือให้ทำงานทันที

“ค่ะ” เธอยิ้มหลังได้ยินคำว่า ‘พวกลูกลิง’ ที่หมายถึงลูกทีมสามคน

“ถ้ามีปัญหาอะไรที่คิดว่าหนักเกินกำลัง ให้รีบติดต่อมา พวกเราทางนี้พร้อมจะซับพอร์ทไมล์ตลอดนะ พวกเราทำงานเป็นทีม โอเคไหม?”

“ค่ะ”

“ถ้าจะออกต่างจังหวัด ก็บอกก่อนด้วย จะให้ใครตามไปด้วย”

“อา ค่ะ”

“แล้วก็...”

.

.

.

พันไมล์นั่งฟังจงรักกำชับหลายต่อหลายเรื่อง ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากตอนเด็กที่ตนต้องไปออกค่ายต่างจังหวัด ทุกครั้งแม่ก็เตือนสารพัดเรื่องอย่างเป็นห่วงเป็นใย

เหล่าลูกลิงหันมากระซิบกระซาบกัน ถึงเรื่องที่พวกพันไมล์กำลังคุย

“ดูท่าเจ๊รักจะห่วงพี่ไมล์มาก คราวก่อนไม่เตือนเยอะขนาดนี้” กิตติพูดขึ้นก่อน ‘เจ๊’ คือคำเรียกจงรักลับหลัง

“คงเพราะคุณเค้กสวยเกินไป เสน่ห์แรงเกินไป กลัวลูกพี่จะหลงคุณเค้ก จนเสียงานเสียการ” วราวุธเอ่ยแบบเคลิ้มๆ แม้จะแอบชอบพันไมล์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะไม่มองผู้หญิงสวยๆ และแอบคิดเตลิดไปไกล

...โดยเฉพาะลูกค้าแสนสวยหยาดเยิ้มแบบรังสิมา

ถ้าลูกพี่ไม่พร้อม ผมพร้อมจะทำหน้าที่แทนนะครับ

“พี่วุธคิดมากไปหรือเปล่าครับ พี่ไมล์เก่งที่สุดในสำนักงานนี้นะครับ” กิตติประชด ไม่ชอบที่วราวุธพูดถึงใครในแง่ลบ โดยเฉพาะพันไมล์

พี่ไมล์ไม่ใช่คนเหลวไหลสักหน่อย หากเป็นพี่วุธก็ว่าไปอย่าง

“เรื่องอนาคตใครจะรู้ อีกอย่างฉันไม่ได้พูดเกินจริง เว้นแต่แกไม่รู้สึกอะไรกับคุณเค้กเลย ก็แปลว่า...”

“อะไรครับ?” กิตติขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

“แกไม่ชอบผู้หญิงน่ะสิ ถามได้” วราวุธยักคิ้วแบบกวนๆ

นี่หาว่าผมเป็นเกย์หรือไง บ้าบอ!

“เฮอะ อย่ามาหาเรื่องผมนะพี่” กิตติชักสีหน้า “ผมไม่อยากเป็นมือที่สามก็เท่านั้น”

“มือที่สาม?” อีกคนทำหน้างง

“ก็คุณเค้กเป็นแฟนพี่ไมล์ไง อย่าบอกนะว่าพี่วุธลืมไปแล้ว”

“แล้วไง” วราวุธกลอกตาไปมา สีหน้าไม่สลด “ถ้าลูกพี่กับคุณเค้กมีความสุขฉันก็ยินดีด้วย แต่ถ้าหากวันหนึ่งคุณเค้กกับพี่ไมล์ไปกันไม่รอด ฉันก็พร้อมจะเสียสละตัวเอง โอบกอดและปลอบโยนอย่างอ่อนโยน”

คิดจะทำอะไรลามกสิไม่ว่า

กิตติเบ้ปาก คิดเดาความคิดของวราวุธได้ไม่ยาก

“น่ารังเกียจ คิดแต่ละอย่าง” วรรษมนพูดโพล่งอย่างหมั่นไส้

“พูดเพ้อเจ้ออะไรนายวุธ” จงรักอดรนทนไม่ไหวพูดเอ็ดออกมา

“นั่นสิ ผู้หญิงไฮโซขนาดนั้นจะมาสนใจผู้ชายแบบพี่วุธได้อย่างไร แค่กระดิกนิ้ว คงมีคนคลานเข่าเข้าไปหาเป็นร้อยเป็นพันแล้ว” วรรษมนเอ่ยตามสิ่งที่เห็น “อีกอย่างคุณเค้กนั่น น่าจะชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย”

“แต่ในข่าวลือบอกว่า คุณเค้กคบคนชื่อปฐมพงศ์” วราวุธค้าน

“ข่าวพวกนั้นเชื่อถือได้แค่ไหน อาจคบแค่บังหน้า เพื่อไม่ให้รู้ว่าชอบเพศเดียวกัน พวกคนรวยทำแบบนี้บ่อยไป” สาวรุ่นน้องให้เหตุผล “ไม่งั้นคุณเค้กจะบอกว่าดูใจกับพี่ไมล์เหรอ”

หรือจะเป็นแบบที่ไอซ์ว่า

วราวุธเริ่มคล้อยตาม

คุณแมวหยิ่งป้ายยาเสน่ห์ใส่นายวุธหรือเปล่า

พันไมล์อดสงสัยไม่ได้ ที่ตนถูกลากเข้าไปในบทสนทนาแปลกๆ ด้วย

“ลูกพี่ต้องดูแลคุณเค้กดีๆ นะ ถ้าเป็นลูกพี่ผมไม่ว่า แต่ถ้าคนอื่นผมไม่ยอมเด็ดขาด” วราวุธกำชับจริงจังกับพันไมล์ “ถ้าคุณเขามีใครมาจีบ ลูกพี่ต้องกันท่าแทนผมด้วย-”

“หยุด! ฉันดูแลเรื่องความปลอดภัยเท่านั้น เรื่องอื่นฉันไม่เกี่ยว” เธอรีบพูดตัดบท

“โห ฝากหน่อยก็ไม่ได้” วราวุธบ่นอุบอิบ

“ไม่รับ” สาวแว่นปฏิเสธหนักแน่น

“ใจร้าย”

“เพิ่งรู้?” พันไมล์ยิ้มแบบกวนๆ

“ผมรู้ตั้งนานแล้วล่ะ” ชายหนุ่มร่างใหญ่เบ้ปากแบบงอนๆ

“ผมก็ว่างั้น” กิตติผสมโรงต่อว่าอีกคน จากนั้นวรรษมนก็ร่วมด้วย

สาวแว่นหัวเราะเบาๆ เงี่ยหูฟังสามลูกลิงผลัดกันพูด

.

.

.

หาเรื่องคุยกับไมล์สินะ คิดถึงไมล์ล่ะสิท่า เด็กจริงๆ เจ้าพวกนี้

จงรักซ่อนยิ้มในหน้า สมาชิกของ SPY 123 มักทำงานเป็นทีม เข้ากันได้ดี แม้จะกัดกันบ้าง แต่ไม่เคยมีปัญหารุนแรง พอต้องห่างกันคงไม่พ้นอดคิดถึงกันไม่ได้

เสียงข้อความเข้าดังจากมือถือพันไมล์ เป็นข้อความจากมาศปรียา

Mat Preeya : คืนนี้ว่างไหม? มีโชว์พิเศษน่ะ อยากให้เรามาดู

อย่าบอกนะว่าโชว์แบบคราวก่อน

ภาพการแสดง BDSM สดๆ ติดตาตรึงใจเธอไปพักใหญ่ หลายวันกว่าจะจางหายไปจากสมอง

1000 Miles : BDSM?

Mat Preeya : เดาเก่งมากน้องรัก

พันไมล์อึ้งไปหลายวินาที

1000 Miles : ขอผ่านดีกว่าค่ะ

Mat Preeya : วันนี้ไม่เหมือนวันนั้นหรอกนะ

1000 Miles : ยังไงคะ?

Mat Preeya : เค้กจะสอนใช้เชือกมัดน่ะ เพื่อนพี่เก่งนะขอบอก

Mat Preeya : ถ้าว่างก็แวะมา เริ่มสอนหนึ่งทุ่ม พี่จะบอกจนท.ไว้ให้

1000 Miles : ขอคิดดูก่อนนะคะ

Mat Preeya : แล้วเจอกัน

1000 Miles : ขอบคุณค่ะพี่มาศ

ไม่ตอบว่าจะมา แต่ฉันเชื่อว่าเธอต้องมาแน่ เด็กน้อย

มาศปรียาอมยิ้มกับมือถือ

“ยิ้มอะไรคะ?” รดาถามคนรักอย่างสงสัย หลังอีกคนเขียนข้อความไปยิ้มไป อยากรู้ว่ามาศปรียาเขียนถึงใคร แต่ไม่อยากถาม ไม่อยากให้อีกฝ่ายมองว่าตนขี้หึง

...ทั้งที่จริงๆ ก็หึงนั่นแหละ

“ขำเจ้าไมล์น่ะ มาศเขียนไปชวนให้มาดูเค้กสอนคืนนี้”

“หืม” รดาส่งเสียงประหลาดใจ ความหึงหวงจางหายไปหมด “ไมล์จะมาเหรอคะ?”

“ต้องมาสิ มาศมองไม่พลาดหรอก”

“มาศกำลังจะบอกว่า...ไมล์ชอบเค้กเหรอ?”

“ไม่ใช่แค่ไมล์หรอก เค้กก็ด้วย”

หา!

“จริงอ่ะ!” นี่เป็นเรื่องที่รดาคิดไม่ถึง

“วันประมูลมาศเห็นสองคนนั้นชำเลืองมองกันบ่อยๆ ทำเป็นวัยรุ่นมีความรักไปได้” มาศปรียาพูดกลั้วขำ "แล้วที่เค้กประมูลเครื่องเพชรชุดฟินาเล่ก็เพราะยัยนาตาลีที่ใส่ชุดนั้นเป็นแฟนเก่าของไมล์ คงกะหักหน้ายัยนั่นเต็มที่”

หักหน้าด้วยเงินสามสิบห้าล้าน...แม่เจ้า!

“โห ค่าหักหน้าอย่างแพง” รดาโคลงศีรษะไปมา

“นั่นแหละยัยเค้กตัวจริง” ผู้จัดการคลับแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “เมื่อเพื่อนสนิทกับรุ่นน้องที่น่ารักจะมีความรักทั้งที มาศต้องทำหน้าที่เป็นกามเทพให้สักหน่อย”

“ซุกซนจริงๆ” รดาหยิกปลายจมูกโด่งของคนรักอย่างหมั่นไส้

“น่ารักมากต่างหาก” มาศปรียาหอมแก้มคนรักหนึ่งที กอดอีกคนไว้หลวมๆ “มาศอยากเห็นเค้กมีความสุขเหมือนพวกเรา ส่วนไมล์อ่อนโยนใจดี เข้าอกเข้าใจคนอื่น ไมล์จึงน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของเค้ก”

“ก็จริง” สาวร่างเล็กพยักหน้า “หวังว่าสองคนนี้จะลงเอยกันได้”

“ต้องได้สิ” ผู้จัดการคลับเอ่ยอย่างมั่นใจ

18.45 น. หน้าคลับ Citrus

ฉันควรจะเข้าไปดี...หรือไม่ดี?

พันไมล์ยืนลังเลอยู่หลายนาที ไม่ไกลทางเข้าคลับ Citrus ใจหนึ่งไม่อยากเข้าไปเพราะกลัวเจอหล่อน แต่อีกใจก็อยากเจอหล่อน

...รู้สึกเหมือนเป็นคนย้อนแย้งในตัวเองสุดๆ

ขณะที่สาวแว่นตัดสินใจจะถอยกลับ พลันได้ยินเสียงเย็นชาที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

ซวยแล้ว!

พันไมล์อุทานในใจ จำได้แม่นยำทั้งยามกลางคืนยามกลางวันว่า นี่คือเสียงใคร เผลอยกมือข้างหนึ่งลูบคอตัวเอง ก่อนหมุนตัวไปเผชิญหน้า

“คุณ...” นักสืบสาวยิ้มฝืนๆ ทำหน้าไปไม่เป็น ดูเงอะงะวางมือไม่ถูก

รังสิมาเอียงคอจ้องพันไมล์ เลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย วันนี้หล่อนสวมเสื้อเชิ้ตเข้ารูปสีชมพูอ่อนพับแขนถึงข้อศอก กระโปรงทรงเอยาวประมาณหัวเข่า ไม่สวมเสื้อสูทตัวนอก ดูสบายๆ ไม่ดูหยิ่งเชิดราวกับนางพญาเหมือนปกติ

“มาทำไม?” เสียงเย็นเยือกเหมือนไม่พอใจ

“พะ พี่มาศชวนให้มา...ดูคุณ”

ดูฉัน?

หล่อนทำหน้าประหลาดใจ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเหมือนพอใจอะไรบางอย่าง อารมณ์ไม่ดีหลายวันจางหายไปในพริบตา

“ตามมาสิ”

“เอ่อ ค่ะ”

พันไมล์เดินตามรังสิมาอย่างว่าง่าย พอถึงหน้าประตูที่มีคนยืนรอคิวยาว หล่อนเดินไปบอกเจ้าหน้าที่หนุ่มร่างยักษ์คนหนึ่งว่า

“เธอมากับฉัน”

“เชิญครับ” เหล่าเจ้าหน้าที่รีบเปิดทางให้โดยดี ไม่มีใครกล้ายุ่งกับผู้ถือหุ้นใหญ่ของคลับ

เธอตามหล่อนไปจนถึงห้องที่เล็กว่าห้องแสดงโชว์คราวก่อน ภายในห้องนั้นมีผู้หญิงหน้าตาดีอยู่กันสี่คู่แปดคน

“เค้กมาแล้ว ตรงเวลามาก” ผู้จัดการคลับทักทายเพื่อน ก่อนมองไปยังรุ่นน้อง “ไงไมล์ มาด้วยกันเหรอ?”

“เปล่าค่ะ เจอกันที่ประตู” พันไมล์ตอบ เธอมองไปทางหล่อน ทว่ารังสิมาเฉมองไปทางอื่น

สองคนนี้เหมือนทะเลาะกัน?

มาศปรียามองหล่อนสลับกับเธอที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ บรรยากาศต่างจากวันประมูลลิบลับก็พอเดาได้ หันไปสบตารดาที่คิดไม่ต่างกันนัก

สาวแว่นเท่ๆ นี่ใคร? ทำไมมากับคุณเค้ก?

พวกหญิงสาวคนอื่นมองพันไมล์อย่างสงสัย แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทุกคนมาเพราะอยากเรียนการมัดเชือกชิบาริ (Shibari) จากรังสิมา

ชิบาริ (Shibari) คือ ศิลปะการใช้เชือกของญี่ปุ่น เดิมใช้เพื่อจับกุม เคลื่อนย้ายและทรมานอาชญากรที่ใช้สมัยเอโดะจนถึงสมัยเมจิ ซึ่งจำเป็นต้องอาศัยความประณีตบรรจง แน่นหนายากต่อการแก้ไขให้หลุด และใช้เป็นการทรมานนักโทษไปในตัว ต่อมาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในแวดวงศิลปะ เช่น ในภาพวาด ภาพถ่าย ภาพพิมพ์ต่างๆ ไปจนถึงการแสดงฉากทรมาน และการมีเพศสัมพันธ์

การใช้เชือกเป็นหนึ่งกิจกรรม ซึ่งกลุ่มผู้มีรสนิยม BDSM จะชื่นชอบเป็นพิเศษ รังสิมาสนใจเรื่องนี้มาก ขนาดบินไปศึกษาที่ญี่ปุ่นหลายครั้ง ฝึกฝนจนนับเป็นผู้เชี่ยวชาญ

หลังเปิดคลับ Citrus มาศปรียาเสนอให้เพื่อนเปิดสอนมัดเชือกแบบส่วนตัวหรือเวิร์คช็อปหลักสูตรเริ่มต้นสำหรับผู้สนใจ โดยจัดกลุ่มย่อยเฉพาะที่คลับแห่งนี้เท่านั้น นับเป็นกลยุทธ์เรียกลูกค้า และทำเงินได้จำนวนไม่น้อย

รังสิมากวาดตามองสาวๆ ที่จะเรียนกับตน ที่มากันเป็นคู่อย่างช้าๆ แล้วมาหยุดสายตาที่เพื่อนรัก

“ขอยืมตัวรดาหน่อยสิ”

“ไม่อ่ะ วันนี้ฉันจะเรียนด้วย” มาศปรียารีบปฏิเสธ หันไปทางอีกคนที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ “ไมล์รบกวนเป็นหุ่นให้เค้กหน่อยสิ”

“คะ?” เธอทำหน้างง ตั้งใจมาเป็นผู้ชม ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจร่วมกิจกรรมสักนิด

แผนแกสินะ

รังสิมาปรายตามองเพื่อนสนิทที่แสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ไม่มีทางเลือก

“ไมล์มานี่”

“อา ค่ะ” เธอก้าวไปยืนข้างหล่อนอย่างประหม่า

“ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”

“ค่ะ”

“วันนี้ฉันจะสอนวิธีมัดเชือกแบบที่สาม วิธีนี้คนถูกมัดจะยกมือเหนือศีรษะจะเมื่อยมาก ขอแนะนำว่าอย่ามัดนานเกินหนึ่งชั่วโมง” หล่อนบอกกับเหล่าผู้มาเรียน หยิบเชือกเส้นหนึ่งที่จัดไว้ประกอบการสอน ก่อนพูดกับหุ่นจำเป็น “หันหลัง ไขว้สองมือไว้หลังศีรษะ ฉันจะมัดข้อมือ”

พันไมล์ทำตามสั่งอย่างว่าง่าย ตื่นเต้นระคนประหม่าที่ได้มีส่วนร่วมกิจกรรมนี้แบบงงๆ

“มัดตามนี้นะ ซ้ายทับขวาแล้วสอดข้างล่าง...” หล่อนอธิบายให้เหล่าลูกศิษย์อย่างใจเย็น มือข้างหนึ่งกดที่ข้อมือของพันไมล์ พอมัดเสร็จก็กระซิบถามหุ่นจำเป็น “ถ้าแน่นเกินก็บอก”

“ไม่แน่นค่ะ” เธอเอียงคอไปตอบ

“ต่อไปฉันจะมัดที่หน้าอก ดูตามนะ ฉันจะทำให้ดูช้าๆ ...”

พี่มาศนะพี่มาศ หลอกฉันมาเป็นหุ่นสินะ...

พันไมล์คิดต่อว่าสาวรุ่นพี่ในใจ ใบหน้าถึงใบหูแดงก่ำ เมื่อจินตนาการว่าตนเองกำลังเป็นไม่ต่างจากทาสของรังสิมา มองเชือกที่มัดข้อมือมัดตัว ลองขยับก็ทำไม่ได้ จึงนอนนิ่ง หัวใจเต้นแรงรัวไม่เป็นส่ำ ภาพนี้ช่างคลับคล้ายกับสิ่งที่เห็นในคลิป BDSM หลายวันก่อน

น่าอายชะมัด แต่ก็ตื่นเต้นดี

“หันหน้าไปทางนั้น” รังสิมาบอกพันไมล์ให้หมุนตัวไปทางผู้เข้าเรียน ก่อนมัดที่บริเวณเหนือทรวงอกของหุ่น สองแขนเรียวของหล่อนโอบรัดรอบลำตัวของสาวแว่น ไม่ต่างจากการกอดหลวมๆ

ตัวคุณหอมจัง! น้ำหอมยี่ห้ออะไรเนี่ย?

พันไมล์เผลอสูดกลิ่นหอมจากร่างบอบบางเข้าเต็มปอด สะดุ้งเสียวสะท้านเป็นระยะ ขณะสองมือหล่อนเฉียดหน้าอกของตนหลายครั้งระหว่างมัดเชือกรอบตัว ลูบไล้ไปตามร่างกาย แม้จะมีเสื้อผ้าสวมครบ ทว่าทุกสัมผัสของหล่อนมีพลังดาเมจทำลายล้างไม่ธรรมดา ไม่สิ รุนแรงเกินจะต้านทานไหว สร้างความปั่นป่วนในช่องท้อง สาวแว่นต้องตั้งสติแขม่วท้อง เพื่อข่มอารมณ์ปรารถนาที่ห่างเหินมานาน ก่อตัวขึ้นแบบไม่ตั้งใจ

“เวลามัดต้องถามทาสเป็นระยะด้วยนะว่า แน่นเกินไปหรือเปล่า...” หล่อนหันไปอธิบายกับผู้เข้าเรียน

รังสิมาเป็นลูกพระเจ้าอย่างแท้จริง สวยงามสง่าสูงศักดิ์ สูงส่งชวนหลงใหล หล่อนสามารถยั่วยวนให้ผู้คนเกิดกิเลส เกิดราคะ เกิดตัณหาโดยไม่ต้องทำอะไรด้วยซ้ำ

พันไมล์ที่มีเลือดมีเนื้อ ต้องมานอนนิ่งถูกหล่อนมัดถูกลูบคลำ ย่อมเป็นเรื่องยากเย็นที่จะควบคุมตัวเองไหว

ทำไมฉันต้องมาทรมานตัวเองแบบนี้ด้วย...ให้ตายเถอะ!

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น นึกภาวนาให้การเรียนนี้จบลงโดยเร็ว ทั้งที่เพิ่งเริ่มคอร์สนี้แค่สิบกว่านาที ความอดทนอันต่ำเตี้ยใกล้จะหมดลง กำหมัดแน่นกว่าเดิม

อดทนไว้พันไมล์ พุทโธ ธัมโม สังโฆ...


E-book โหลดซื้อได้ที่ MEB มี 40 ตอน ไม่รวมบทนำกับบทส่งท้าย และ 3 ตอนพิเศษ ราคาเต็ม 299 บาท ลดเหลือ 239 บาท เฉพาะช่วงเปิดตัวค่ะ  

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDkyOTk2IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMzEzNjkxIjt9

Create Date : 14 สิงหาคม 2567
Last Update : 14 สิงหาคม 2567 14:33:09 น.		0 comments
Counter : 130 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet