"ได้โปรด! Please!" บทที่ 14 (ํYURI)
14 เฮ้อ! เป็นอีกคืนที่พันไมล์นอนตาค้างมองเพดานห้องอยู่บนเตียง ยังคงติดตาตรึงใจกับการสอนที่แสนจะเร้าใจสุดๆ ของรังสิมาเมื่อหัวค่ำ ตั้งแต่การมัดเชือกชิบาริไปจนถึงการเพลย์ส่วนตัวแบบย่อมๆ ที่ทำให้เธอเสร็จไปหลายครั้ง ทั้งที่อุปกรณ์มีแค่เชือก บ่งบอกว่าหล่อนเปี่ยมไปด้วยทักษะที่ไม่สามัญ คิดไม่ถึงว่าจะเก่งระดับอาจารย์ เธอคิดถึงมือเรียวนิ่มยามสัมผัสผ่านเสื้อผ้า ก็ทำเอาเสียวสยิวขึ้น จนเผลอเลียริมฝีปากตัวเอง รู้สึกติดอกติดใจ ไม่ต่างจากตอนทานขนมแสนอร่อย แล้วข่มอารมณ์ที่ก่อตัวในช่องท้อง ...กระทั่งกับนาตาลี ก็ไม่เคยอาการหนักไฟลุกขนาดนี้ หื่นไปนะพันไมล์ นึกเอ็ดตัวเองที่หมกมุ่น จุดติดง่ายเกินไป ยิ่งหวนคิดใบหน้าสวยหยิ่งของหล่อนลอยวนในความคิด โดยเฉพาะตอนที่ตนขยับโยกอยู่บนร่างบอบบางของรังสิมา สองเราขยับเป็นจังหวะเข้ากันได้ดี ถึงไม่ได้เป็นการร่วมรักจริงๆ ก็ตาม เก่งซะขนาดนั้น คงฝึกมาอย่างเชี่ยวชาญ เฮอะ... พอคิดจินตนาการไปว่า หล่อนเคยทำแบบเดียวกันกับสาวหลายคน ทำเอาพันไมล์เหมือนมีกองไฟไหม้ลนหัวใจ พลิกตัวนอนตะแคง อารมณ์กรุ่นโกรธเข้ามาแทนที่ ฝืนข่มตาให้หลับ ก่อนที่จะเข้าสู้เช้าวันใหม่ ขณะที่เคลิ้มๆ ใกล้จะหลับยังอดที่จะแขวะหล่อนไม่ได้ ยัยคุณแมวเจ้าชู้! หล่อนแช่น้ำอยู่ในอ่างกุชชี่เพื่อผ่อนคลาย คิดไปถึงสาวแว่นในห้วงอารมณ์ปรารถนา สองแก้มแดงเรื่อไปถึงใบหู เรือนร่างที่ดูแข็งแรงมีกล้ามเนื้อแน่น โดยเฉพาะหน้าท้องแบนราบนั่น แม้จะไม่ได้เห็นหมดทั้งตัว แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้หล่อนคอแห้งผาก เซ็กซี่มากเด็กน้อย เธอทำให้ฉันอยากได้เธอมากขึ้น การทรมานเธอด้วยเชือกไม่ต่างจากการละเล่นย่อมๆ ที่หล่อนรับบทไม่ต่างจากนายหญิงเฆี่ยนทาสสาวของตน ปฏิกิริยาของพันไมล์สร้างความพึงพอใจให้รังสิมามากเกินกว่าที่คาดเอาไว้ หล่อนข่มใจแทบแย่ที่จะไม่ล่วงเกินเธอ ไม่อยากผิดคำพูด จนทำให้อีกคนโกรธหรือเกลียดตน กฎของ BDSM คือ การหาความสุขร่วมกัน ด้วยความพึงพอใจทั้งสองฝ่าย ข้อตกลงก็คือข้อตกลงที่ไม่ควรละเมิด หรือฉวยโอกาส ฉันจะห้ามใจตัวเองได้นานแค่ไหนเชียว...ก็เด็กน้อยน่าฟัดขนาดนั้น รังสิมาถอนใจเฮือก คิดเสียดายที่ดันตั้งกฎเอาไว้ว่า “จะไม่มีเซ็กส์กับทาสของตัวเอง” หากถามว่าในอดีต หล่อนเคยมีสัมพันธ์สวาทกับทาสของตนหรือไม่ ก็ต้องเคยมีอยู่กับบางคนยามอารมณ์กระเจิดกระเจิง แต่ไม่นานหลังจากนั้น อีกฝ่ายพยายามจะฉวยโอกาสกับตนซ้ำสอง หล่อนใจฉีกสัญญาทิ้งทันที และปฏิเสธที่จะติดต่อกับทาสคนนั้น หวังว่าเราจะได้เล่นกันอีกเร็วๆ นี้นะไมล์ รังสิมาวาดหวังแบบนั้นในใจ ก่อนลุกจากอ่างอาบน้ำ ใช้ผ้าเช็ดตัวพันตัว เยื้องย่างมาเปิดตู้เลือกสวมชุดนอนเซ็กซี่สีหวาน ปิดไฟแล้วทิ้งตัวนอนบนเตียงใหญ่นุ่ม หลับตาพริ้มลงทั้งรอยยิ้มพร่างพราวประดับวงหน้าสวยหวาน เจอกันในฝันนะที่รัก เช้าวันต่อมา ซึ่งเป็นวันแรกของเดือน 1000 Miles : ฉันมาถึงลานจอดรถเดอะวันแล้ว ขยันจริงเชียวเด็กน้อย...หรือจะคิดถึงฉันมาก? หล่อนหยิบสมาร์ทโฟนมาอ่านหลังได้ยินเสียงข้อความเข้า แล้วยิ้มในหน้า ไม่คิดว่าบอดี้การ์ดคนใหม่จะมาถึงตึกเดอะวันตั้งแต่เจ็ดโมงนิดๆ RangSima : รอที่หน้าตึก เดี๋ยวเข้าไปด้วยกัน 1000 Miles : OK ไม่กี่นาทีต่อมา รถหรูคันงามของรังสิมาก็จอดที่หน้าทางเข้า พันไมล์เดินไปเปิดประตูรถให้หล่อนอย่างรู้หน้าที่ เธอในชุดเสื้อขาวกางเกงสแลคสีดำที่สวมสูททับ ดูกระฉับกระเฉงและดูเป็นมืออาชีพมาก เสริมส่งให้บุคลิกที่สูงโปร่งดูเท่อย่างบอกไม่ถูก “สวัสดีค่ะ” เท่ไปนะเด็กน้อยของฉัน “สวัสดีไมล์” รังสิมาทักทายด้วยสีหน้าเรียบเฉย มีเพียงสายตาที่ฉายแววพึงพอใจออกมา “ไปกันเถอะ” “ค่ะ” เธอปิดประตู แล้วเดินตามหล่อน ยามหน้าประตูก้มหัวต่ำทักทายรองประธานสาว ไม่กล้าขวางพันไมล์หลังเห็นเธอเดินคุยกับรังสิมา “ฉันจะให้พี่พรทำบัตรเจ้าหน้าที่ให้ ตำแหน่งผู้ช่วยเลขานะ” “แล้วแต่คุณเถอะ” ดูเกร็งๆ สงสัยจะประหม่า การแสดงออกที่ไม่เป็นธรรมชาติของเธอ ไม่รอดพ้นสายตาคู่หวานของรังสิมา หลังไม่มีพนักงานคนไหนอยู่ใกล้ๆ จึงแกล้งกระเซ้าขึ้น “เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่า?” จะรื้อฟื้นทำไมเนี่ย? สองแก้มของสาวแว่นขึ้นสีเรื่อไปถึงหู “กะ ก็ดีค่ะ” พูดไม่เต็มเสียงนัก ขอบตาเป็นหมีแพนด้า ได้นอนหรือเปล่า? รังสิมายิ้มบางเบาๆ รู้ทัน แต่ไม่พูดอะไร ก่อนเปลี่ยนเข้าโหมดจริงจัง “เดี๋ยวช่วยดูงบการเงินให้หน่อย ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรน่าสงสัย” รองประธานสาวรู้ว่าเธอเรียนจบด้านบัญชี และเชี่ยวชาญเรื่องเอกสารเป็นพิเศษ น่าจะช่วยหาเบาะแสบางอย่างที่หล่อนต้องการได้ “ค่ะ” เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้าไปในกล่องเหล็กสำหรับผู้บริหาร เพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุด ซึ่งไม่มีคนอื่นนอกจากเรา หล่อนมักจะมาถึงเช้ากว่าผู้บริหารคนอื่นเป็นปกติ “เจ็บหลังหรือเปล่า?” รังสิมาในชุดทำงานกระโปรง สวมส้นสูงสองนิ้วเมื่อยืนเทียบกันจึงสูงไล่เลี่ยกับพันไมล์ โดยยืนอยู่ด้านหลังของเธอ มาถามอะไรตอนนี้ “นะ นิดหน่อยค่ะ” เสียงสั่นเล็กน้อย สาวแว่นเอียงหน้าเล็กน้อยมองสาวสวย ได้กลิ่นน้ำหอมชวนหลงใหลลอยมาจากหล่อน เผลอสูดเข้าไปเต็มปอด น้ำหอมคนละกลิ่นกับเมื่อวาน ...แต่หอมสดชื่นน่าดอมดมไม่แพ้กัน พลันนึกอยากหอมเนื้อนวลของหล่อนบ้าง หลังเมื่อวานพลาดโอกาส ฟุ้งซ่านอะไรพันไมล์ ดุตัวเองเป็นครั้งที่ร้อยในเช้าวันนี้ “งั้นเหรอ” รังสิมาโล่งอก กลัวว่าเมื่อคืนออกแรงหนักมือเกินไป จนทำให้เธอบาดเจ็บหรือเข็ดขยาด แล้วไม่ยอมเพลย์กับตนอีก หากไม่ติดว่าในลิฟต์มีกล้องวงจรปิด คงดึงอีกคนมากอดหรือหอมแก้มสักฟอดสองฟอด “เมื่อคืนฉันฝันถึงเธอด้วยนะ” “...” “ฝันว่าฉันใส่กุญแจมือเธอ แล้วใช้แส้ฟาดไปอีกห้าสิบที เธอร้องลั่นอ้อนวอนให้ฉันฟาดเธออีก...” ห้าสิบที! เธอหันขวับยืนกอดอกจ้องหน้าหล่อน สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “ฉันได้ตายกันพอดี” เชื่อจริงหรือเนี่ย? รังสิมายกมือป้องปากแล้วหัวเราะคิกคัก “ฉันล้อเล่น ใครจะไปทำแบบนั้นกัน” หลอกกันเฉย! พันไมล์กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย “คุณนี่จริงๆ เลย...ที่สุดจริงๆ” “สวยที่สุดในปฐพีใช่ไหม?” หลงตัวเองไปไหม? “เฮอะ!” เธอแค่นเสียงอย่างหมั่นไส้ “ขี้แกล้งที่สุดต่างหาก” “ก็เธอน่าแกล้งนี่เด็กน้อย” “ฉันไม่ใช่เด็กน้อยนะ” พันไมล์เบ้ปาก ปากบอกไม่ใช่เด็กน้อย แต่ดูทำปากสิ...วันนี้ทาลิปด้วย น่าจูบชะมัด “อืม จริงๆ ก็ไม่น้อย” หล่อนแกล้งกดสายตาลงมองหน้าอกอีกฝ่าย พันไมล์รับรู้ได้ว่า รังสิมากำลังโลมเลียตนผ่านสายตา จึงเอ็ดออกมา “ไม่ต้องมาทะลึ่ง ไปทำงานเลยค่ะ” “ไว้นอกเวลางานค่อย ‘เล่น’ ใหม่เนอะ” สาวแว่นเข้าใจถึงคำว่า ‘เล่น’ ของหล่อนคืออะไร จึงรีบบอกปัดลิ้นแทบจะพันกัน “ใครบอกจะเล่นกับคุณ” “ก็เธอไง รับรองว่าจะสนุกกว่าเมื่อคืนอีก” รังสิมาหลิ่วตาแบบเซ็กซี่ พอประตูลิฟต์เปิดก็ก้าวออกไปก่อน ทิ้งให้พันไมล์อ้าปากค้าง กว่าจะรู้สึกตัวประตูลิฟต์เกือบปิด จึงกดปุ่มเปิด แล้วตามหล่อนไปอย่างหมั่นเขี้ยวเต็มแก่ น่าทุบจริง ยัยคุณแมวเจ้าเล่ห์! พันไมล์ไม่รู้สึกเกร็งเหมือนที่แอบกังวลใจมาค่อนคืน มองสาวสวยที่เดินเชิดสวยสง่าด้านหน้า ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไรก็ดูดีไปซะหมด อยู่ใกล้คุณ...ก็ไม่แย่ พันไมล์นั่งทำงานอยู่โต๊ะหน้าห้องรองประธานสาว ตั้งใกล้กับกมลพร เป็นโต๊ะเก้าอี้ชุดใหม่ที่เพิ่งสั่งมาตั้งไว้เมื่อวาน บนโต๊ะไม่มีอะไรนอกจากแฟ้มสีดำหนาวางสองกอง สาวแว่นนั่งอ่านแฟ้มงบการเงินของเดอะวันย้อนหลังไปสามปีอย่างละเอียด เพื่อค้นหาสิ่งผิดปกติ โดยมีกระดาษและเครื่องเขียนวางไว้ให้ด้วย “เจออะไรไหมคะคุณไมล์?” กมลพรถาม หลังบอดี้การ์ดสาวจมอยู่กับกองแฟ้มตรงหน้ามาหลายชั่วโมง “ยังค่ะ” สาวแว่นละจากเอกสารตรงหน้าขึ้นตอบ “แต่มีจุดสงสัยนิดหน่อย” “อะไรเหรอ?” กมลพรวางปากกา แล้วตั้งใจฟัง “ค่าใช้จ่ายบางรายการเพิ่มผิดปกติ เมื่อเทียบกับสามไตรมาสก่อน ดูแปลกๆ” “รายการไหนคะ?” “ค่าใช้จ่ายของฝ่ายขายค่ะ เพิ่มขึ้นเฉลี่ยสิบถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของโครงการใหม่ เป็นโครงการใกล้กรุงเทพฯ ค่าใช้จ่ายไม่น่ากระโดดมากขนาดนั้น” ตัวเลขไม่น้อยเลย เลขาสาวหรี่ตาลง ไม่คิดปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ ใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ อย่างครุ่นคิด “ถ้าจะเจาะให้ละเอียดกว่านี้ ต้องทำอย่างไรคะ?” กมลพรทราบจากรังสิมาว่า พันไมล์ถนัดเรื่องนี้ระดับน้องๆ ผู้สอบบัญชี น่าจะหาหลักฐานเล่นงานพวกทุรชนที่ยักยอกเงินบริษัทได้ “เอาเอกสารประกอบมาวางเทียบค่ะ แล้วค่อยๆ ไล่ทีละรายการ ช้าหน่อยแต่จะพลาดน้อยมาก” “เดี๋ยวพี่จะให้คนเอาเอกสารมาให้ค่ะ อาจจะเป็นบ่ายๆ” “ค่ะ” กมลพรคว้าโทรศัพท์ภายในกดโทรไปหาใครคนหนึ่ง ที่น่าจะมีสิ่งที่พันไมล์ต้องการ “ฮัลโหล นี่หน้าห้องท่านรองนะ พี่อยากได้สำเนาเอกสารที่ฝ่ายขายส่งมาทุกชิ้น ย้อนหลังไปสามปี...ใช่ๆ เอาทั้งหมด ช่วยมาวางที่โต๊ะพี่ภายในบ่ายโมงวันนี้นะ ขอบคุณ” กมลพรวางสาย แล้วมองหน้าผู้ช่วยคนใหม่ “เรียบร้อยค่ะ” “ขอบคุณค่ะพี่พร” “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณไมล์ต้องการอะไรเพิ่มก็บอกพี่นะคะ” หญิงอายุมากกว่าพูดอย่างจริงจัง ตำแหน่งเลขาฯ ท่านรองประธานนี่...ใหญ่โตชะมัด “ค่ะ” พันไมล์ยิ้มบาง รับรู้ได้ถึงความตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย ไม่แปลกใจที่รังสิมาจะเลือกมาเป็นเลขาฯ จึงชวนคุยเพื่อสร้างความคุ้นเคย “พี่พรทำงานที่นี่นานแล้วเหรอคะ?” “สิบกว่าปีได้ พี่ทำที่เดอะวันเป็นงานที่สองค่ะ” “นานเหมือนกันนะคะ” “ว่าพี่แก่อ้อมๆ หรือเปล่าคะเนี่ย?” โทนเสียงเหมือนหาเรื่อง คิดไปไหนคะนั่น! “มะ ไม่ใช่ค่ะ ไมล์ไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ” เธอปฏิเสธลิ้นแทบจะพันกัน ใบหน้าขึ้นสีแดงจาง “ขี้อายแบบนี้ น่าเอ็นดูจัง” กมลพรหัวเราะเบาๆ มองว่าบุคลิกของพันไมล์ ช่างขัดแย้งกับงานนักสืบเหลือเกิน “ตอนแรกพี่ยังคิดว่าคุณไมล์น่าจะไปเป็นนางแบบ ไม่ก็ดารามากกว่าซะอีก” “ชมแบบนี้ ไมล์ได้ตัวลอยกันพอดี” สาวแว่นยกมือลูบต้นคอแบบเขินๆ “หน้าแดงใหญ่แล้ว” “อา อย่าแกล้งกันสิคะ” น่ารักทีเดียว! กมลพรหัวเราะร่วนกว่าเดิม จู่ๆ ประตูไม้บานใหญ่ก็เปิดออก เลขากับผู้ช่วยเลขาหันไปมองพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย “คุยอะไรกันเหรอคะ น่าสนุกจัง?” รังสิมาเปรยขึ้นลอยๆ . . . แม้น้ำเสียงหวานจะเรียบราบคล้ายปกติ แต่แววตาคู่นิลเป็นประกายเหมือนกรุ่นโกรธ ทำให้พันไมล์ถึงรู้สึกว่าหล่อนกำลังไม่พอใจเธออยู่ ไปกินรังแตนที่ไหนมา?
| Create Date : 23 สิงหาคม 2567 |
| Last Update : 23 สิงหาคม 2567 19:30:57 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 202 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [