บทนำ
“ตั้งแต่เรียนจบเธอเคยทำงานอะไร ที่ไหนมาบ้าง?”
รังสิมาถามเสียงเรียบราบ หลังปรายตาดูเรซูเม่คร่าวๆ ของสาวแว่นร่างสูงโปร่งที่มีข้อมูลทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นชื่อนามสกุล การศึกษา อายุ ที่อยู่ ผู้รับรอง เบอร์โทรศัพท์ และอื่นๆ
“ฉันเคยทำงานบัญชีอยู่บริษัทรับเหมาเล็กๆ เกือบปี ก่อนลาออกไปอยู่สำนักงานนักสืบที่เดิมสามปี จากนั้นพี่ฉัตร เอ่อ หมายถึงคุณร่มฉัตรได้เปิดสำนักงานนักสืบเอง เธอชวนฉันให้มาทำด้วย...ถึงตอนนี้ ก็หนึ่งปีแล้วค่ะ”
พันไมล์ขยับแว่นสายตาอย่างประหม่า รับรู้ถึงแรงกดดันของผู้หญิงตำแหน่งสูงที่สละเวลาอันมีค่ามานั่งสัมภาษณ์ตนภายในห้องทำงาน
เธอหายใจไม่ทั่วท้อง แทบไม่กล้าสบตาตรงๆ ได้แต่ชำเลืองมองสาวสวยสง่าดุจพญาหงส์ วงหน้าสวยหวานมีองค์ประกอบทุกอย่างลงตัว ตั้งแต่หน้าผากมน คิ้วเรียวบางเฉียบ นัยน์ตาคู่สวยคมสีนิล จมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากสวยได้รูปเคลือบด้วยสีแดงสด ผิวพรรณขาวดูเนียนนุ่มชวนสัมผัส มีกลิ่นหอมหวานโชยมาเป็นระยะ เรือนผมสีดำยาวสลวยจัดทรงเข้ารูป
หากไม่รู้จะเข้าใจว่าหล่อนคือดารา ไม่ก็นางแบบชื่อดัง หล่อนเป็นคนรักในอุดมคติที่ผู้ชายอยากได้...รวมถึงผู้หญิงบางคนด้วย
รังสิมาแต่งกายในชุดสูทกระโปรงเข้ารูป เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นชุดสั่งตัดพิเศษ ส่วนราคาคงสูงเกินมนุษย์เงินเดือนทั่วไปจะเอื้อมถึง
...ทำไมน่ะหรือ?
ก็หล่อนเป็นถึงรองประธานบริษัท ‘เดอะวัน เรียลเอสเตท’ บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำระดับประเทศ มีโครงการหมู่บ้านเป็นร้อยแห่ง ทั้งบ้านหรูบ้านเดี่ยว คอนโดสูงเสียดฟ้า ไหนจะวิลล่า กระทั่งรีสอร์ทในเมืองท่องเที่ยวอีกนับไม่ถ้วน
ไม่แปลกที่ฐานะหล่อนเข้าขั้นรวยไม่รู้จะรวยอย่างไร
“ประสบการณ์เป็นนักสืบสี่ปี?”
“ค่ะ”
“เธอคิดว่ามีความสามารถจะคุ้มครองฉันได้หรือ?” น้ำเสียงหล่อนต่ำเหมือนกดดันคนถูกถามกลายๆ สองมือเรียวประสานบนตัก ด้วยท่วงท่าเป็นทางการเย่อหยิ่งชวนมอง จนยากจะละสายตาไปได้
ถามยากไปนะ
พันไมล์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สบสายตากับหล่อน แล้วเอ่ยช้าชัด
“ฉันไม่อาจรับรองว่า จะคุ้มครองคุณปลอดภัยได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ฉันพร้อมจะรับกระสุนแทนคุณ เป็นโล่ให้คุณ ฉันพร้อมจะเจ็บก่อนคุณ ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”
เธอเหมือนเห็นมุมปากรังสิมายกขึ้นเล็กน้อย แต่พอกระพริบตาก็จางหายไป จึงไม่แน่ใจว่า เมื่อกี้ตนตาฝาดไปหรือเปล่า
“เธอถนัดต่อสู้มือเปล่า?”
“ถนัดเตะต่อย แล้วก็ยูโดค่ะ”
“อืม” หล่อนพยักหน้า “ใช้อาวุธเป็น?”
“ฉันมีปืนสั้น แล้วก็มีใบอนุญาต”
“ไว้ว่างๆ เราไปซ้อมยิงปืนกัน” รังสิมาเอียงคอมอง พร้อมเหยียดมุมปากเล็กน้อย
“คะ?” ผู้ฟังทำหน้าสงสัย
“เป็นอันว่าฉันรับเธอเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว เริ่มงานต้นเดือนหน้า” หล่อนสรุป
เยี่ยมมากพันไมล์
“ขอบคุณค่ะ” สาวแว่นถอนใจอย่างโล่งอก แต่ดีใจได้เพียงชั่วคราว
“คราวนี้ฉันขอถามนอกประเด็น”
“ค่ะ”
“เธอเป็นเลสใช่ไหม?”
“อา...ค่ะ” พันไมล์ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก หลังอีกฝ่ายเคยเห็นตนไปยังสถานที่แห่งนี้...คลับ Citrus คลับเฉพาะกลุ่มหญิงรักหญิง วันนั้นไม่ได้ควักกระเป๋าจ่ายเองหรอกนะ ไปฟรีฐานะผู้ติดตาม
...ถ้าให้จ่ายเอง เธอไม่ไปแน่นอน เสียดายเงิน
รังสิมาหรี่นัยน์ตาคู่สีนิลลงเล็กน้อย
“มีแฟนแล้ว?”
“เอ่อ เคยมีค่ะ” พลันคิดฉงนว่า การสัมภาษณ์งานต้องล้วงลึกเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ด้วยหรือ?
“งั้นก็โสด?”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”
หล่อนทำหน้าพอใจกับคำตอบ เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย จ้องพันไมล์เขม็ง
“รู้จัก BDSM สินะ?”
“อา ค่ะ”
‘คืนนั้น’ พันไมล์ได้ดูเต็มสองตา ภาพการละเล่นแบบนั้นยังติดอยู่ในสมองจนถึงวันนี้ จินตนาการเตลิดเปิดเปิงไปไกล ขนาดว่าตัวเองบ่อยๆ ให้หยุดลามกได้แล้ว แต่สมองเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อฟังสักเท่าใด
...คืนนั้นหมายถึงคืนที่เราได้เจอกันในคลับ Citrus โดยบังเอิญ
“เธอเป็นพวกไหน นายหรือทาส?”
ถามตรงไปไหม
พันไมล์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องกับดวงตาดำงามที่คล้ายมีมนตร์สะกด
“...”
“ว่าไง?”
“ฉันขอไม่ตอบ มันเป็นเรื่องส่วนตัว” เธอเลือกจะเลี่ยง
“ไหนๆ ก็จะต้องทำงานร่วมกันแล้ว รู้ไว้ก็ไม่เสียหาย...ไม่ใช่เหรอ?”
“แค่นั้นจริงเหรอคะ?” เป็นครั้งแรกที่สาวแว่นกล้าถามหล่อน
ฉลาดใช้ได้
รังสิมาช้อนตาคู่สวยคมกริบ ยกมุมปากเผยความพึงพอใจ
“ฉันเป็นนาย ตอนนี้ฉันไม่มีสัญญาทาสกับใคร ถ้าเธอสนใจ...เรามาทดลองเพลย์กันหน่อยไหม?”
.
.
.
พันไมล์หน้าแดงร้อน ไปไม่เป็นกับคำชวนที่แสนจะตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย ที่ไม่ต่างจากเชิญชวนทำเรื่องอย่างว่า
อะ อะไรนะ!
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [