ผู้ชายคนที่ตามรักเธอทุกชาติ พิมพ์ครั้งที่ 85...ยำรวมมิตรรสแปลก
เคยกิน ยำรวมมิตร มั้ยค่ะ? เชื่อละว่า ใคร ๆ ก็ต้องเคยกิน แต่มาลองจานนี้หน่อยเป็นไร...ยำรวมมิตรแบบไร้สูตร
.........
ถ้าจะบอกว่าหนังสือ ผู้ชายคนที่ตามรักเธอทุกชาติ พิมพ์ครั้งที่ 85 เหมือนยำรวมมิตรแบบไร้สูตร...คงไม่ผิดทีเดียว ใครบอกกันว่าการเขียนหนังสือ นิยาย เรื่องสั้น เรื่องรัก ต้องมีแค่พระเอก นางเอก...ใครบอกว่าเขียนเรื่องสืบสวนสอบสวนต้องมีรหัสอะไรที่ดูสมจริง...ใครบอกว่าเขียนเรื่องการเมืองจะมาปนกับการข้ามมิติไม่ได้
หนังสือเล่มนี้ของคุณวินทร์ จะเปรียบกับยำรวมมิตรไร้สูตร ไร้กฎเกณฑ์...ไม่ผิด แล้วถ้าถามว่าอร่อยไหมน่ะเหรอ? ...ชิมเองสิ!
......

ครั้งแรกที่ฉันเห็นโปรยชื่อหนังสือเล่มล่าสุดของคุณวินทร์ เลียววารินทร์ อดจะหัวเราะหึหึต่อหน้าพนักงานขายหนังสือไม่ได้ การตั้งชื่อโดยใส่คำว่า พิมพ์ครั้งที่ 85 ลงไป จะมีใครกล้าทำไปได้นอกจากนักเขียนเรื่องแนวทดลอง (ตลอดเวลา) อย่างคุณวินทร์ฯ และก็คงสมเหตุสมผลกับการประชดประชันอันเป็นเนื้อหาของเรื่อง และสอดคล้องกับโปรยหัวปกที่ว่า นวนิยายรักที่ Dak Done เสียด Colour และ กวน Teen ที่สุดในรอบปี ยิ่งขับชื่อปก ...พิมพ์ครั้งที่ 85 ให้น่าหยิบมาอ่านยิ่งนัก ว่าหนังสือแนวทดลองแนวใหม่ จะเป็นอย่างไร?
หลังจากฉากจบที่ทำให้ฉันอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียวเงียบๆ...ฉันก็กลับมาพลิกหนังสือกลับไปกลับมาอีกครั้ง กลับไปหน้านั้นที ฉากนี้อีกรอบ พลางคิดว่าในเร็ว ๆ นี้ฉันน่าจะอ่านอีกสักรอบเพื่อย้อนรอยความรักข้ามชาติภพ ข้ามมิติอีกครั้งระหว่างสาย ธารีและรตี วรรษรส แต่การกลับไปอ่านอีกครั้ง คงเป็นเพียงเพื่อเก็บรายละเอียดที่คุณวินทร์จงใจทิ้งเอาไว้เรี่ยราดตลอดทาง มากกว่าที่จะกลับไปอ่านเพราะว่าประทับใจกับความรักอันแสนโรแมนติค หรือภาษาอันเป็นวรรณศิลป์ที่น่าตกตะลึงแต่อย่างใด
ถ้าจะถามว่าหนังสือเล่มนี้เป็นอย่างไร ฉันคงจะบอกได้แค่ว่า หนังสืออะไร คิดได้ไงไม่รู้? ยอมรับว่าระหว่างที่อ่านไป ต้องปิดหนังสือและหยุดถอนใจยาวๆหลายที พร้อมกับรำพึงในใจว่า อะไรอีกละคะ หรือ คิดได้ไงวะ? ...เนื่องจากรายละเอียดที่ยุ่งเหยิงซับซ้อนตลอดเวลา จนแทบจะต้องค่อย ๆ บรรจงอ่านทีละอักษร เพราะกลัวจะพลาดอะไรไป อีกทั้งยังมีหลายเรื่องที่ไม่ใช่จะเข้าใจง่าย ๆ อ่านสบาย ๆ อีกเยอะ
แต่ก็ไม่ผิดตามปกที่โปรยไว้เลยว่า Dak Done (ดักดาน) เสียด Colour และ กวน Teen จนหลายครั้งเหมือนกัน ต้องปิดหนังสือและหัวเราะหึหึหึหึลึก ๆ คนเดียว กับคำถามเดิมอีกว่า คิดได้ไงคะเนี่ย? แน่นอนละว่า เรื่องเสียด Colour การเมือง เล่นเอาสะอึกไปเลยทีเดียว แล้วยังมีพาดหัวข่าวถึงอีกมิติของเมืองไทยที่น่าเจ็บปวดปนยิ้มกริ่มเป็นที่สุด
และแน่นอนว่า หนังสือเล่มนี้ ไม่ใช่ต้องการ Dak Done ความวิบัติของเมืองไทยเพียงอย่างเดียว จึงมีแง่มุมความรัก (ให้สมเป็นนวนิยายรักตามที่โปรยปก) ที่ก็ต้องอุทานอีกเช่นกันว่า แหม! คิดได้ไง ไม่รู้รอบที่เท่าไหร่...ทั้งตลอดเรื่องไปจนถึงตอนจบ
การเดินทางข้ามภพ ข้ามมิติ ข้ามชาติ เพื่อตามหาผู้หญิงหัวมุมถนนที่เขาหลงรักโดยสัญชาติญาณ ตามหาด้วยความเชื่อในรักแท้เพียงอย่างเดียว ซึ่งอาศัยการเดินทางข้ามมิติกับความเชื่อที่ว่า ในบางช่วงจังหวะ คุณขับรถไปตามทางหลวงในประเทศไทย ตั้งต้นจากเชียงใหม่ ผ่านจังหวัดต่าง ๆ จากเหนือสุดลงใต้ไปเรื่อย ๆ เมื่อคุณขับไปถึงยะลา คุณอาจพบเชียงใหม่ก็ได้
แล้วมันจะเป็นไปได้ยังละ...ก็มันเป็นไปแล้ว...การพบกันของสาย ธารีและรตี วรรษรส พร้อมนำเอาประวัติศาสตร์เป็นล้านเรื่องมาปนกัน อะแซหวุ่นกี้ เจ็งกิสข่าน ไอสไตน์ การเสียกรุงอยุธยา กิมย้ง โกวเล้ง ดา วินชี ฯลฯ
แล้วเชื่อหรือไม่ว่านักเขียนคนนี้สามารถทำให้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวพันกันอย่างลงตัว!! เมื่ออ่านมาถึงตอนจบจึงพอจะให้อภัยรายละเอียดฟุ่มเฟือยที่ทำให้ถอนใจบ่อย ๆ ระหว่างทางไปได้
ถ้าใครเป็นคอหนังตัวจริง คงไม่อาจพลาดหนังเรื่อง Scary Movie ที่เอาหนังดังหลายสิบเรื่องมายำ ตำ รวมมิตรจนแซ่บ ฮา เด็ดสะระตี่ อันเป็นการทดสอบความรู้ความเป็นคอหนังไปในตัวด้วยว่าส่วนไหนดึงมาล้อจากเรื่องอะไร ซึ่งถ้าไม่ใช่คอหนัง คงจะไม่ฮาเท่าไหร่ พร้อมกับถามเพื่อนหลังออกจากโรงว่า หนังบ้าอะไรวะ ไม่มีสาระ
และถ้าจะเปรียบหนังสือเล่มนี้ของคุณวินทร์กับ Scary Movie ก็คงไม่ผิด (ตามประสาฉัน) เพราะคอหนังสือของแท้ คงอ่านไปฮาไปกับความเชื่อมโยงตัวละครที่คุณวินทร์สรรหามาล้อเลียนและยำรวมมิตรด้วยกัน และถ้าจะบอกว่ามันช่างแซ่บสะใจก็คงไม่ผิดเช่นกัน เพราะฉะนั้นคนที่ไม่เคยอ่านเหล่าบรรดาหนังสือที่คุณวินทร์หยิบมาพันพัวแล้วละก็ คงส่ายหัวแรง ๆ แล้วบ่นพึมพำเป็นแน่
..........
ยำรวมมิตรจานเด็ดไม่อาจหาที่ไหนได้อีกแล้วในโลก (ยกเว้นคุณวินทร์เขียนภาคสอง)...เอาทั้งของหวานของคาว ของเผ็ดของเค็ม ของดอง ของตากแห้งมาปนกันอยู่ในจานเดียว...จะว่าไม่อร่อยก็ไม่ใช่ และจะว่าอร่อยก็ไม่ผิด!!
ถ้ามีใครมาถามฉันว่า แล้วหนังสือเล่มนี้มันเกี่ยวกับอะไร เล่าเรื่องย่อให้ฟังหน่อย ฉันคงทำได้แค่เพียงส่ายหัวอย่างเอือมระอา ถอนหายใจหนึ่งที ยิ้มอย่างมีเลศนัยหนึ่งครั้งและตอบได้แค่ว่า ไปหาอ่านเองแล้วกัน! เหมือนกับที่ถามว่า ยำจานนั้นอร่อยมั้ย แล้วให้ไปชิมเองนั่นแหละ!
Create Date : 17 ธันวาคม 2550 |
Last Update : 21 ธันวาคม 2550 19:07:31 น. |
|
22 comments
|
Counter : 1225 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: BrettAnderson (BrettAnderson ) วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:12:12:08 น. |
|
|
|
โดย: thaispicy วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:2:02:13 น. |
|
|
|
โดย: โมกสีเงิน วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:9:56:51 น. |
|
|
|
โดย: นายกุหลาบ IP: 58.107.144.30 วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:10:13:56 น. |
|
|
|
โดย: ดาริกามณี วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:16:24:08 น. |
|
|
|
โดย: วนิส วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:17:19:43 น. |
|
|
|
โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:17:54:25 น. |
|
|
|
โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:17:55:23 น. |
|
|
|
โดย: ผู้ชายที่จะตามไปจองล้างจองผลาญเธอทุกชาติ (BrettAnderson ) วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:18:45:25 น. |
|
|
|
โดย: N'SinE วันที่: 18 ธันวาคม 2550 เวลา:19:37:14 น. |
|
|
|
โดย: SevenDaffodils (SevenDaffodils ) วันที่: 19 ธันวาคม 2550 เวลา:1:25:55 น. |
|
|
|
โดย: PinGz (Kai-Au ) วันที่: 19 ธันวาคม 2550 เวลา:5:22:18 น. |
|
|
|
โดย: โมกสีเงิน วันที่: 19 ธันวาคม 2550 เวลา:13:20:31 น. |
|
|
|
โดย: JewNid วันที่: 19 ธันวาคม 2550 เวลา:13:51:20 น. |
|
|
|
โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 19 ธันวาคม 2550 เวลา:16:56:12 น. |
|
|
|
โดย: แคปซูลสีฟ้า วันที่: 19 ธันวาคม 2550 เวลา:17:18:24 น. |
|
|
|
โดย: มิสเตอร์ xxxxx (BrettAnderson ) วันที่: 20 ธันวาคม 2550 เวลา:17:03:47 น. |
|
|
|
โดย: BeCoffee วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:21:46:01 น. |
|
|
|
โดย: orsor วันที่: 9 มีนาคม 2551 เวลา:20:18:32 น. |
|
|
|
โดย: owenกั๊บ IP: 58.9.135.217 วันที่: 30 มีนาคม 2551 เวลา:15:48:38 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
แต่เนื้อหาก็น่าสนใจมากๆ ไม่แน่ว่าอาจจะได้พิมพ์ครั้งที่85 จริงๆก็ได้
ว่าแต่ ขอยืมอ่านหน่อยนะ กลัวเขาจะต้องพิมพ์หลายหนน่ะ ฮิฮิ