บทกลอนสะท้อนบทเพลง - 7 ( แทนความคิดถึง )
แม้ไกลห่าง เพียงใด ใจคิดถึง ด้วยรักซึ้ง หัวใจ จึงใฝ่หา สุขเมื่อหลับ แสนปลื้ม เมื่อลืมตา ได้เห็นหน้า อาวรณ์ ก็ผ่อนคลาย
เห็นหน้าใคร คล้ายเธอ ก็เผลอจ้อง เฝ้าแอบมอง สบตา พาหวั่นไหว เพียงเสี้ยวหน้า ลอยเด่น เห็นแต่ไกล ใช่หรือไม่ ตามดู ให้รู้กัน
เสียงใครพูด ผาดแผ่ว แว่วเข้าหู ฟังเหมือนดู เธอเพรียก มาเรียกฉัน เกิดหวิวผ่าน ซ่านใจ ในฉับพลัน เสียงแว่วหวาน ของใคร ไม่ใช่เธอ
ส่งข้อความ ไปให้ ได้หรือเปล่า เป็นเรื่องราว ความคิดถึง พึงเสนอ บอกให้รู้ แค่กาย ที่ไกลเธอ ไม่เคยเผลอ เอาใจนี้ ไปมีใคร
ฝากดวงดาว บอกไป ให้เธอรู้ เงียบเหงาอยู่ อย่างนี้ มิหวั่นไหว ความคิดถึง พร้อมรักซึ้ง ตรึงหัวใจ รอวันได้ กลับหวน ทวนสัมพันธ์
พักงานหนัก งานเบา เข้าไว้บ้าง คนไกลห่าง เขาห่วงอยู่ รู้บ้างไหม ไม่อาจอยู่ ดูแลบ้าง เพราะทางไกล มีแต่ใจ ที่ห่วงเหลือ เอื้ออาทร
อยู่แสนไกล สุดตา ขอบฟ้ากว้าง คิดถึงบ้าง ไออุ่น หนุนต่างหมอน วานสายลม พัดพรู สู่ห้องนอน รอพี่ก่อน ไม่นานกลับ รับขวัญคืน
ย่านาง //www.kaweeclub.com
แทนความคิดถึง ก๊อต จักรพันธุ์ อาบครบุรี
เรื่องที่จะเขียนทิ้งท้ายต่อไปนี้มาจากความ "คิดถึง" เช่นกัน แต่อารมณ์และเนื้อหาไม่เหมือนบทกลอนหรือเนื้อเพลงด้านบนนั้น
มันเป็นความคิดถึงระหว่างคนกับสัตว์เลี้ยงที่ผูกพันกันมาสิบปีกว่า คิดถึง "พริกขี้หนู" สุนัขพันธุ์บาสเซ็ทฮาวด์ เพศเมีย ที่ได้จากไปในช่วงเช้าของวันที่ 29 ธันวาคม 2553 หลังจากช่วง 1 เดือน ก่อนหน้ามีอาการป่วยด้วยโรคที่ไม่เคยนึกเลยว่าแม้แต่สัตว์ก็หลีกหนีมันไม่พ้น ช่วงนั้นต้องให้หมอมาดูแลทำทุกวิถีทางที่จะรักษาบรรเทาอาการป่วย และไม่ให้ต้องเจ็บปวด แม้กระทั่งการใช้โภชนะบำบัดอย่าง "อาอุเรโอะ" ก็ยินดี อาทิตย์สุดท้าย พริก.. ไม่กินอาหารเองเลยต้องป้อนอาหารอ่อนด้วยไซริ้งค์ให้ สิ่งที่ทำให้คิดถึง พริก...ขึ้นมาเสมอๆ และเป็นเหตุการณ์ที่ลืมไม่ลง ก็คือช่วงเช้าประมาณตีสี่ครึ่งวันที่ 29 ป้าเค้าตื่นมาเพื่อเตรียมทำขนม แล้วเข้าครัวอุ่นอาหารเช้า สักพักป้าก็เรียกให้ตื่นมาแล้วบอกว่าเห็น พริก...ทำจมูกฟื้ดๆเหมือนอยากกินอาหาร เลยอุ่นไก่ฉีกให้กิน พริก...กินเองได้ ดีใจกันมากว่าอาการคงดีขึ้นบ้างแล้ว ป้อนไก่ไปได้พอสมควร พริก...ก็กินน้ำและเดินตามลุงแอ๊ด ที่จะไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ พริกฉี่ในห้องน้ำเหมือนทุกครั้งที่ให้อยู่บนบ้าน จากนั้นลุงแอ๊ดก็ลงจากบ้านมากินกาแฟที่สวนหน้าบ้าน พริก...ก็เดินตามลงมา หันซ้ายหันขวาแล้วก็เดินดุ่ยไปหลังบ้าน เราก็นึกว่าคงไปถ่ายหนัก หายไปสักพักเริ่มเอะใจ เดินตามไปดู ภาพที่เห็นตอนนั้นบอกไม่ถูก ทั้งเสียใจ และทั้งหมดห่วงหมดกังวลใจ .................. "พริกขี้หนู" นอนสงบจากไปอย่างเงียบๆ ไม่มีแม้แต่เสียงร้องโอดครวญเจ็บปวดใดใดเลย
คิดถึง ......... ลูกมากนะพริก จะไม่เอาร่างของ พริก... ไปไว้ที่ไหน พริกจะอยู่ที่บ้านนี้ตลอดไป
พอดีเขียนบล็อกนี้เสร็จนึกขึ้นได้ว่าเคยทำบล็อกเล่าเรื่อง "พริกขี้หนู" ไว้สามตอน ใครสนใจอยากรู้จัก "พริกขี้หนู" มากกว่านี้ ลองคลิ๊กลิ้งค์ด้านล่างนี้เข้าไปดูนะครับ
>>>ผมเคยเป็น "แม่มือสำรอง" (ตอนที่ 1)
>>>ผมเคยเป็น "แม่มือสำรอง" (ตอนที่ 2)
>>>ผมเคยเป็น "แม่มือสำรอง" (ตอนจบ)
เพิ่มเติม
ดีนะที่เขียนเรื่องพริกขี้หนูดักไว้ตอนท้าย คิดไว้แล้วไม่เช่นนั้นบล็อกนี้จะต้องโดนแซวอีกแน่ๆ
แต่จริงๆช่วงไหนนั่งว่างๆจะนึกภาพเก่าๆแล้วก็จะคิดถึงมากๆ เมื่อเช้าฝนก็ตกลงมาอากาศก็สลัวๆเสียด้วย
ใครอยากแซวอะไรตามสบายเลยนะครับไม่มีปัญหา
(15 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา 22.39 น.)
Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2554 |
|
66 comments |
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2554 22:40:47 น. |
Counter : 16599 Pageviews. |
|
|
|
ตอนแรก อ่านกลอนแล้วว่าจะแซวลุงแอ๊ดเสียหน่อย
อ่านมาเรื่อยๆ
บอกถึงแม่พริก
ที่จากไป เข้าใจหัวอกเลยค่ะลุงแอ๊ด
อารมณ์ซีนนี้เศร้า ๆ มากเลย
เพราะรินเคย เสีย แมวหนูหนีมาแล้วเมื่อหลายสิบปีก่อน
จากเหตุการณ์ไล่แมวออกจากบ้าน
มานึกตอนนี้ก็ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้
แต่ลุงแอ๊ดยังเสียแม่พริกไปในบ้านตัวเอง
ลุงแอ๊ดได้ทำวันสุดท้ายเค้าดีที่สุดแล้วค่ะ