Bloggang.com : Quaver : เป็นห่วงนัทจริงๆ

เป็นห่วงนัทจริงๆ

เอาแบบซีเรียสเลยละกัน
ฟังนัทตะเบงร้องวันนี้ถึงกับอึ้ง
นัทเข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่า
การร้องเพลงร็อคไม่จำเป็นต้องใส่อารมณ์เข้มมันซะทุกคำทุกพยางค์แบบนี้นะ
น้องเล่นใช้เนื้อเสียงร้องแบบนี้โดยไม่มีการผ่อนหนักผ่อนเบามันบีบคนฟังตายไปพร้อมกับคนร้องนั่นล่ะ
ฟังแล้วหนักเบาสั้นยาวมันหายไปไหนหมด
คำสั้นบางคำน้องใส่พลังลงไปจนคำยืดออกมาจนแปลกไปแล้ว
แถมร้องนัวได้อีกในบางท่อน การดีไซด์เสียงร้องแบบนี้มันฟังแล้วพี่ถึงกับตาค้าง
บอกตรงๆ ร้องเหมือนคนเมาเลยว่ะ
เฮ้ออออ

คำว่า “หน” ตรง หนทางน่ะ
นัทไม่ต้องเน้นหนักลงทั้งสองพยางค์ติดกันก็ได้
ลองฟังดีดีดินัท น้องลองร้องแบบผ่านคำว่า “หน” แล้วไปเน้นตรงคำว่า ทาง มันจะง่ายกว่านะ

เพลงตะกายดาว
เวอร์ชั่นที่เพราะที่สุดที่พี่เคยฟังมาไม่ใช่ที่พี่เต๋อหรือโบว์ร้องหรอกนะ
แต่เป็นเวอร์ชั่นของพี่ใหม่ เจริญปุระ ซึ่งหลายๆคนคงไม่เคยได้ฟังหรอก...บ่งบอกอายุเกินไปแร้น
เวอร์ชั่นนั้นล่ะ ร้องเป็นบัลลาดร็อคแบบนี้เลย
ตอนนั้นพี่ใหม่ยังเป็นนักร้องที่ร้องเร้นจ์ไม่ได้กว้างเท่าตอนนี้ เสียงเฮดโทนน่ะไม่สูงเท่าไร
แล้วพี่ใหม่ร้องธรรมดามาก เสียงร้องนั้น “นิ่ง” มาก ไม่ร้องกระโชกสักนิด ไม่ได้ใส่เน้นหนักอะไรเลย
แต่ใช้อารมณ์เต็มๆ ยืนนิ่งตรงกลางเวที มีเพียงแค่ขาตั้งไมค์กับแสงสปอตไลท์ส่องลงมา รอบด้านมืดสนิท
แล้วพี่ใหม่ก็ร้องนิ่งๆแบบนั้นทั้งเพลง
เสียงร้องนั่นตรึงคนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีใครร้องคลอตามแม้สักคน

เท่าที่ฟังนัทร้อง
มันคงไม่ได้เกิดจากการตีความหรอกใช่ไหม
ทำไมนัทร้องให้มันฟังแล้วดูน่ากลัวซะขนาดนั้น

แล้วที่พี่กลัวน่ะไม่ใช่แค่การร้องของเราหรอกนะ
แต่ที่กลัวที่สุดคือ ความมุ่งมั่นของนัทต่างหากล่ะ
มันพยายามเสียจนน่ากลัว มันเข้มจนเครียด

จำไว้นะนัท
เส้นที่ขึงจนตึงเกินตัวมันจะขาด
ผลลัพท์ไม่มา ผลงานไม่เกิดเลยทีเดียว

ไม่ต้องคิดเอาชนะคำดูถูก
ไม่ต้องคิดจะพิสูจน์ให้ใครต่อใครเห็นว่าเรามีของแค่ไหน
ไม่ต้องแบกความหวังไว้เกินตัว

น้องแค่ร้องเพลง และ มีความสุขที่ได้ร้องเพลง
แค่นี้ได้ไหม

เท่าที่ผ่านมา ถึงนัทยังร้องเพลงไม่ได้ถึงขั้นที่เรียกว่า ร้องเพลงเก่งในระดับนักร้องอาชีพ
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้การร้องเพลงของนัทน่าฟังเสมอ
คือ นัทมีความสุขที่ได้ร้องเพลง และ น้องถ่ายทอดความรู้สึกแบบนั้นให้คนฟังเพลงรู้สึกได้

ยังจำคอนคู่กับว่านได้ไหม
คำชมของว่านวันนั้น ไม่ได้เกิดจากคำปากหวานหรอกนะ
นัทร้องเพลงทุกเพลงในวันนั้นดีจริงๆ แม้กระทั่งเพลงเล่นๆแบบ muti-taskนั่น
อย่างที่ว่านเคยพูดนั่นล่ะว่า แค่ร้องเพลงแล้วฟังว่าเพราะก็พอแล้ว ไม่ต้องพะลงพลังอะไรนักหนา

นั่นสิ
เพลงน่ะแค่ “ฟังเพราะ” ก็พอแล้ว

ถามตัวเองนะเจ้าน้องชาย
เพลงตะกายดาว
ร้องยังไงให้เพราะ
ไม่ใช่
ร้องยังไงให้คนเห็นว่าฉันร้องเพลงดี ฉันมีดีพอ

กลางดึก
ก็เป็นอีกครั้งที่ทั้งนัทและต้อลทำให้พี่รู้สึก
มิตรภาพระหว่างน้องสองคนมีค่าเสมอ
คำแนะนำของต้อล การรับฟังของนัท
รอยยิ้มติดขำของต้อล ทำเอาความเครียดของนัทจางหาย
มันคือ เรื่องราวระหว่างเพื่อนสองคนที่รู้จักและเข้าใจกัน
เมื่อฝ่ายหนึ่งพร้อมยื่นมือฉุดดึงในขณะที่คนหนึ่งเซและกำลังใกล้ล้ม
เพื่อนกัน ก็ไม่ต้องการอะไรมากมายหรอก...จริงไหม

Friends ของพี่โอม เพราะจับใจเมื่อเปิดฟังอัลบั้ม into the light อยู่ตอนนี้

ในห้องซ้อม
พี่ชายจอมเนี้ยบคืนนี้ปรากฏกายให้เห็นในเสื้อยืดสีฟ้า หัวฟูไม่เป็นทรง ก้มหน้าก้มตาขยี้ตาหยอยๆชวนน่าเอ็นดูปนเป็นห่วงด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนจนเห็นได้ชัด
ดนตรีอินโทรดังขึ้น
น้องชายจอมยุ่งในเสื้อยืดสีแดงนั่งอยู่หลังอิเลคโทน ผมเป็นทรงสวยกว่าเคย ฮัมท่อนร้องเบาๆนำร่องให้
~จะ “ขอ” ไปเป็นดังหวัง~แล้วตบท้ายว่า “อย่างนี้ก็ได้”
พี่นัทร้องทวนตามอย่างเด็กว่าง่าย
~จะ “ขอ”~~ ถามเช็คต่อเพื่อความมั่นใจ “เหรอ...เดี๋ยว”

แค่อึดใจเดียวเสียงนุ่มๆดังขึ้น
~อยากจะเป็นจึงมุ่งไป~ โดยนักเรียนตัวน้อยเหลือบตาเช็คขอความมั่นใจจากครูจอมเฮี้ยบ
~เป็นอะไรดีดีสักอย่าง คงจะมีหนทางก็ฝันกันไป~

เสียงนุ่มๆ เพราะกว่าเคย

~ก็อยากจะดังมันจึงมุ่งไป ในเมื่อใจมันเอาซะอย่าง...~

จังหวะบีทเริ่มกระชับขึ้น
เจ้าน้องชายที่นั่งก้มหน้าฟังเริ่มขยับตาม

อินโทรดังขึ้น
เสียงอิมโพรไวสคลอตาม จบด้วยการแกว่งไมค์ หน้าก้ม ปากเม้มแน่น
พูดขึ้นมาแก้เขินอย่างเห็นได้ชัด “ตรงนี้ไม่รู้จะทำอะไร”
เจ้าหนูหลังอิเลคโทนฮัมสวนขึ้นมาให้ฟังทันควัน
“เดี๋ยวจะเยอะไปรึเปล่า” พ่อหนุ่มร่างบางกำขาตั้งไมค์ ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวแย้งกลั้วหัวเราะ
“หา!” กบน้อยยิ้มแฉ่ง
“เดี๋ยวจะเยอะไปรึเปล่า” นัทย้ำเสียงอ่อยอีกรอบตามด้วยประโยคเกรงใจ “ไม่รู้” แล้วอธิบายเพิ่มเติม “พี่ไม่กล้าแอดลิบอ่ะ กลัวเยอะไป”
“ร้องเบาๆก็ได้” อาจารย์ตามใจลูกศิษย์ตัวน้อย “ฟังไว้เป็นแนวทาง”

~แม้จะล้มก็คิดจะคลาน เหงื่อจะซ่านกระเซ็น~
~
~
~
~....ก็คิดแล้วคุ้ม จะขอไปเป็นอย่างหวัง~

มาถึงท่อนนี้อาจารย์กบน้อยร้องสอดแก้พลิกโน้ตให้ ~จะขอไปเป็นอย่างหวัง~
ลูกศิษย์แก้ตัวเสียงอ่อน “เอ๊ย...ลืม เดี๋ยวก่อนนะ”
“ใช่เปล่าอ่ะ...มันต้องขึ้นเลยไง” กาต้อลย้ำพร้อมร้องทวนให้ฟังอีกครั้ง ~จะขอ~

หนุ่มเสื้อฟ้าเลยต้องขอกดเทียบคีย์เพื่อความมั่นใจ ร้องถามขึ้น “โน้ตอะไรอ่ะ”
เมื่อกดเทียบเคียงได้แล้ว จึงถอยออกไปร้องพร้อมกับเสียงอาจารย์ไกด์นำทางให้เป็นระยะ
~ก็คิดแล้วคุ้ม จึงขอ_~
พลิกโน้ตไม่ไป นัทชะงักทำหน้าแหย โอดเป็นนกกาเหว่า “อย่างงี้เหรอ”
ท่ามกลางเสียงไกด์ของอาจารย์ ~จะขอไปเป็นอย่างหวัง~

นัทร้องทวนปากเปล่าอีกรอบ ~จะขอไปเป็นอย่างหวัง~ แล้วร้องขอ “เอาใหม่ดิ๊”
ในขณะที่กบน้อยอิมโพรไวส์ต่อเนื่องหาๆเมโลดี้สวยๆอยู่ให้

กาต้อลเลยต้องกดเทียบคีย์ให้ฟังด้วยตัวเองคราวนี้
นัทยืนฟังพูดอย่างไม่แน่ใจ “กลัวมันจะโดดไปอ่ะ”

~ค้นกันไป หากันไป หนทาง~

อาจารย์มองด้วยสีหน้าเข้มงวดฟังเขม็ง

~ก็คิดแล้วคุ้มจ.

ลูกศิษย์สะดุด บ่นแก้ตัว “ทำไมมันเหมือนไปวะ”
“จึ จื้อ จึ จือ จึ จือ” น้องชายเลยฮัมเมโลดี้ไกด์ให้
~คิดแล้วคุ้ม จะขอ~ พี่ชายร้องตาม
~ฮึ ฮื้ม~ ต้อลฮัมเมโลดี้ “จะขอ” ทวนอีกรอบ แล้วชักไม่แน่ใจ “เอาใหม่...ไม่ได้ล่ะ” กดเทียบคีย์อีกรอบ

เจ้าของเพลงเดินมา ชี้บอก “จะไปเล่นลูกหลังนะ รอเดี๋ยวก่อน”

ดนตรีกลับมา
~จะร้อนหรือหนาวก็พร้อมจะทน และจะ_~
นักร้องหยุดกึกอีกรอบ ชักอดรนทน(ตัวเอง)ไม่ไหว เดินตรงกับมากดเทียบคีย์เปียโนอย่างหนักหน่วง ออกปาก “เนี่ยะ!”
ไอ้หนูนั่งตรงอิเลคโทน ชันเข่ามาข้างเกายิกๆ ร้องพลิกโน้ตให้ฟัง
~จะไปเป็นคนยิงใหญ่~
ส่วนหนุ่มนักร้อง ผู้multi-taskมั่ก ก้มๆเงยๆจัดการเครื่องเสียงได้ฟังดังนั้นเงยบอกเชิงรับรอง “เออ มาเล่นทีหลัง”
“ตรงนี้เหรอ” ต้อลย้ำ
“จ้ะ” นัทรับคำเสียงเรียบร้อย

น้องชายเลยฮัมตามดนตรีท่อนนี้เบาๆทวนอีกรอบ
~จะร้อนหรือหนาวก็พร้อมจะทน จะไปเป็นคนยิ่งใหญ่ ก็ค้นกันไป~

หลังจากควานหาดนตรีลงท่อนจะร้องได้เรียบร้อยแล้ว
นักร้องหนุ่มร้องตาม
~ก็ค้นกันไป หากันไป...หนทาง ง ง ง ง ง~
~แม้จะล้มก็ “ก็” คิดจะคลาน เหงื่อจะซ่านกระเซ็น
~ก็คิดแล้วคุ้มจะขอไปเป็น อย่างหวัง ง ง ง ~
~จะร้อนหรือหนาวก็พร้อมจะทนและจะ_

พ่อหนุ่มมัลไทล์แทสก์ปลี่ยนโหมดเร็วชวนฉงน หยุดกึก(รอบที่ร้อย) จ้ำเดินมากดเทียบคีย์แบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว
รอยยิ้มมุมปากกัดเล็กๆบ่งบอกความขัดเขินตัวเองจนเห็นได้ชัดพร้อมส่งเสียงว่าขานตัวเอง “ฮื้อ!”
จากนั้นจึงมุ่งไปยังเครื่องเสียง rewดนตรีกลับมาท่อนเดิม
น้องชายชักเวียนหัว มองตาม ฮัมนำร่องให้อีกรอบ ~จะไปเป็นคนยิงใหญ~
และ...ส่งสายตาดุ ดุ มอบให้พ่อหนุ่มผู้เกลียดความผิดพลาดแม้เล็กน้อย

“เดี๋ยวก่อนนะ” พี่ชายส่งเสียงอ่อนบอกเชิงแก้ตัว ร้องท่อนเดิมพร้อมกดเมโลดี้เทียบอีกรอบเพื่อความชัวร์

นัทร้องทวนด้วยตัวเองอีกรอบโดยไร้ดนตรี
~จะร้อนหรือหนาวก็พร้อมจะทน~
ท่อนพลิกโน๊ตเจ้าปัญหาตามมา เสียงใส่เต็มแรงทั้งระวังทั้งตั้งใจ
~จะไปเป็นคนยิงใหญ~

ผลก็คือ....
คุณครูใจร้ายมองประเมินอย่างเงียบกริบ สายตาเขม็ง พอสิ้นเสียงร้อง...
มุมปากชี้แหลมแยกยกยิ้มเชิงขำ
เสียงแก้ตัวอ่อยๆลอยมาให้ได้ยิน “ไมค์ห่างมากเลย”
ปากแหลมๆของคุณครูส่งเสียงเข้มงวด “เอา...เอาตรงนั้นแหล่ะ”
หนุ่มน้อยยืนเกาหัว ยิ้มฟันขาวเหมือนเด็กน้อยโดนคุณครูใจยักษ์ดุเอายกใหญ่ ส่งเสียงกลั้วหัวเราะเบาๆ
“เอาตรงนั้นก่อนดีกว่า” กาต้อลย้ำเสียงอ่อนลงนิด...นิดเดียว
“มันจะเยอะไปหรือเปล่า”
“ไม่..ไม่เพราะมันติดกับ..” ต้อลหยุด...แล้วพยายามแก้ปัญหาพี่ชายให้ลุล่วง คุณครูขมวดคิ้วนั่งหลับตานึก มือยากวางพาดคิ้วอย่างตั้งใจจริง ส่งเสียงอิมโพรไวส์คลอดังออกมา ~เฮ้อ เฮอ อ อ เฮ้ออออ แม้จ.....~
แล้วกาต้อลก็เสนอ
“เอาเป็นลมเดียวป่ะ...เจ๋งป่ะล่ะ”
“เอ๋...อะไรนะ” นัทขมวดคิ้วหน้ายุ่งฟังไม่ทันแล้วเริ่มเข้าใจ “อ๋อ...ที่ขึ้นมา...ใช่ป่ะ”

กาต้อลทดลองอีกรอบ
~เออออ เฮ้ออออออ แม้จ~
แล้วชักไม่แน่ใจ หนุ่มน้อยคิ้วเริ่มขมวด กำปั้นยกขบที่ริมฝีปากแสดงความขัดใจบางอย่าง
แต่พี่ชายตามใจเสมอ พูดขึ้น “ได้ ได้”

หนุ่มตัวบางยืนรอดนตรีโรยตัวลงมาหา

คุณครูยังควานหาเมโลดี้ให้เนี้ยบพออีกรอบ
~แม้จะล้มก็คิดจะคลาน น น~แล้วถามนักร้อง “ถูกป่ะ”
“แต่มันจะต้องแอบหายใจที่ไหนสักที่” พี่นัทบอกเบาๆกลับมา

พี่นัทลองร้องอีกที
~แม้จะล้ม “ก็” คิดจะคลาน~
แต่ท่าทางไม่พอใจตัวเองอย่างงเห็นได้ชัด ปากเริ่มมุ่ย มือยกเกาหัวให้ผมยุ่งขึ้นไปอีก
ขณะรอดนตรีเข้าท่อนร้อง ปากแดงเม้มอย่างขัดใจ
คุณครูเข้าท่อนร้องก่อนให้ ~แม้จะไกล หนทาง~
นักเรียนตัวน้อยร้องสอดตามมา ~หนทาง ง ง ง ~ ตามด้วยท่อนพีค ~แม้จะล้มก็คิดจะคลานเหงื่อจะซ่านกระเซ็น ก็คิดแล้วคุ้มจะ~
ทันทีที่นัทสะดุด กาต้อลที่คอยจ้องอยู่แล้วสวนร้องนำให้ทันที ~จะ “ขอ” ไปเป็นดั่งหวัง~
น้องชายยิ้มขำทั้งที่กำลังร้องอยู่
คงเพราะ...
อาการพี่ชายตรงหน้ามากับเสียงกลั้วหัวเราะแก้ตัว “ก็โน๊ตนั่นไม่มา”
ในขณะพี่เขาบ่นตัวเองอยู่ เจ้าหนูน้องชายอิมโพรไวส์พร้อมรอยยิ้มรอรับให้พี่นัทคุมตัวเองได้ทัน
นัทคลอตาม แล้วมาถึงท่อน
~จะร้อนหรือหนาวก็พร้อมจะทน และจะ “ไป” เป็นคนยิ่งใหญ่”~ ตามติดด้วยเสียงหัวเราะไม่หยุด
นัทพลิกโน้ตคำว่าใหญ่
โดยมีสายตาประเมินฝีมือลูกศิษย์ของคุณครูมองไม่วางตา คิ้วเข้มยกยัก รอยยิ้มก็ฉีกกว้างรับเสียงฮึดขัดใจตัวเองดังขึ้นให้ฟังต่อหน้า
คุณครูเลยต้องถามยิ้มๆ “จะเอาอย่างงี้เหรอ”
พี่นัทก้มหน้าเดินมาจัดการเครื่องเสียงพร้อมรอยยิ้มที่ปิดไม่มิด
ต้อลเปรยถามเชิงแนะ “มันแหม่งๆหรือเปล่า”
“เหรอ” นัทอุบอิบ

กาต้อลเลยร้องเลียนแบบให้เจ้าตัวฟังอีกรอบ
~จะ “ไป” เป็นคนยิงใหญ~
คุณครูร้องทวนไปหลับตานึกอีกรอบ ก่อนวางใบรับรอง
“ก็ได้นะ” แล้วมอบการตัดสินใจให้เจ้าตัว “แล้วแต่”
“เพราะมันเหมือนเป็นท่อนพีคหรือเปล่า” นัทขอคำแนะนำ

กาต้อลนั่งหลับตาทบทวนให้อีกรอบ
“ยิ่งใหญ่ขนาดไหน” น้องชายยิ้มกริ่มเริ่มแซว “จะยิ่งใหญ่ขนาดไหน”
“อย่างนั้นต้องไปร้องอย่างอื่น แล้วค่อยไปขึ้นยิ่งใหญ่” นัทพยายามหาหนทางให้ลงตัว

ต้อลฮัมเบาๆ ~แม้จะร้อนหรือหนาวจะทน จะไปเป็นคนยิ่งงงใหญ่ ก็ค้นกันไป~
นัทตามมา ~ค้นกันไป หากันไป หนทางงงงง~

ท่อนพีคเจ้าปัญหามาอีกรอบ
~แม้จะล้ม “ก็” คิดจะคลาน~พี่ชายดึงไมค์ลงตามเสียงร้อง

~เหงื่อจะซ่านกระเซ็น~ ร้องไปพร้อมหัวเราะขำตัวเองกึกกัก.....จะรอดไหมนัท
ในที่สุด....อาจไม่รอดก็ได้

เจ้าหนุ่มสองคนประสานเสียงหัวเราะกัน
ต้อลพยายามเชียร์อัพ แม้จะยิ้มแต่ก็พยักเพยิดให้ไปต่อ
พี่นัทพยายามร้องทั้งๆที่อมยิ้มจนแก้มตุ่ย

~จะ “ขอ” ไปเป็นอย่างหวัง~

ตามด้วย...เสียงสองหนุ่มอิมโพรไวส์พร้อมกัน

~จะร้อนหรือหนาว “ก็” พร้อมจะทน และจะไปเป็นคนยิงใหญ่~

นัททิ้งเมโลดี้ตรงคำว่า ยิ่งใหญ่ เปลี่ยนเป็นการพูดกดเสียงต่ำ “ยิ่งใหญ่...มันดูแบบ”
เจ้าน้องชายเริ่มเท้าคางฟัง ตาเหลือบมองพี่ชายจอมมากเรื่องยิ้มๆ นิ่งฟัง ปล่อยพี่เขาไป...หน้ากาต้อลบ่งบอกออกมาแบบนี้
“มันดูดรอปไง” นัทยิ้มอย่างเขินตัวเองบอกความรู้สึก “มันเหมือนไม่ขึ้นเนอะ”
“อ๋อ...ยิ่งใหญ่ ยิ่งใหญ่...อยากให้มันดูอลัง ดูแบบอลังการ” ต้อลเย้าเชิงถามอย่างเข้าใจ
“ไม่รู้ดิ” นัทก็ไม่แน่ใจเท่าไร “มันดูเหมือนฟิลมันดรอปอ่ะ”
“มันก็ไม่ควรเยอะไปแหล่ะ” ต้อลแนะนำ
“มันไม่ควรเยอะไป...ใช่” นัทก็เห็นด้วยส่วนหนึ่ง “ลองทำดู..”

ต้อลเลยพยายามหาทางให้อีกที
น้องชายนึกร้องปรับเมโลดี้ให้อีกรอบ
~จะร้อนหรือหนาวก็คิดจะทน จะ “ไปเป็นคนยิ่งใหญ่”~

ดนตรีดังขึ้น
นัทร้องอีกรอบ มาถึง
~จะร้อนหรือหนาวก็คิดจะทน จะ “ไปเป็นคนยิ่งใหญ่”~
...นักเรียนหัวอ่อนวางเสียงธรรมดาลงตามคำแนะนำ

~ก็ค้นกันไป หากันไป หนทาง ง ง ง ~

เสียงร้องน้องชายเปลี่ยนเมโลดี้คำว่า “หนทาง” ดังขึ้น
นัทคอเอียงเหลือบมอง โอดปฏิเศษ “โอ๊ยยย โน้ตสูงไป”
แล้วเดินตรงมา “เคยคิดจะลองนะ แต่มันแบบ...” มือกดเมโลดี้ออกแหลมปิ๊ด นัทถึงกับหน้านิ่ว ครางตาม “อื้อออ”

ถอยหลังออกมาพยายามให้คุณครูดู
เปล่งร้องดังลึกปานจากลิ้นปี่ “หนทางงงงงงง” พร้อมดึงไมค์ลงจนสุดแขน
เสียงหัวเราะดังขึ้น
“ต้องแบบ” เจ้าของไมค์เอนตัวดึงไมค์ย้ำให้เห็นภาพอีกรอบ
“มันไม่ต้องขนาดนั้นสิ” ต้อลแนะนำแม้ยังขำท่าพี่ชายอยู่ มือทำเป็นกำไมค์ปลอมแสดงให้ดู “หนทาง ง ง ง ง ง ง” ร้องปิดด้วยเสียงสูงปิ๊ดจนต้องเอามือดึงใบหูตัวเองตาม เอื้อนตามอีกนิดหน่อย
พี่นัทก้มหน้าขยี้ตาตัวเองไม่ยอมหยุด ส่งเสียงประท้วงเบาๆ “โอ่ยยย สูงอยู่” ตาเริ่มแดงกร่ำจากการขยี้ไม่ยั้ง “ต้องดึงไมค์ไปไกลมากเลยอ่ะ”

คุณครูเลยนำเสนออ๊อพชั่นสอง หลังจากกดเมโลดี้สองสามตัว
~แม้จะล้ม ก็คิด_~ ชะงักเหมือนจะนึกโน้ตได้แล้วปล่อยเสียงพลิกโน้ตอีกทางให้
~ก็ “คิด”จะคลาน น น น น ~ ร้องไปแลบลิ้นอย่างเด็กซน ยิ้มขำการใส่เอื้อนลูกคอสิบชั้นของตัวเอง
ขนาดที่...
พี่นัทก็อดใจไหว ขอร้องแซวเจ้าน้องชายคนนี้สักหน่อย
“คลาน น น น น น” ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะกว้าง พร้อมบอก “เยอะไป”

กว่าจะกลับกันมาสู่โลกปกติอีกรอบ
พี่นัทเงี่ยหูฟังดนตรีอีกครั้ง บ่นเบาๆ “เอ๊ย ถึงไหนแล้ววะ”
เสียงร้องกาต้อลจึงไก้ด์ขึ้นให้ ~แม้ถึงล้มก็คิดจะคลาน~
นัทร้องต่อตาม ~เหงื่อจะซ่านกระเซ็น~แล้วตงิดใจร้องบอกขึ้นมา “เอ๊ย...ไม่ใช่แล้ว”
กาต้อลคนนำร่องเหลือบมอง
พี่นัทหนุ่มน้อยแม่นเมโลดี้ หาทางกลับเจอ ~ก็ค้นกันไป~

กาต้อลรอ...ท่อนต่อมา ถามขึ้น “ไปได้ป่ะ”
โยกตัวนับจังหวะ แล้วร้องนำทางให้ ~หากันไป หนทา_~
นัทชะงักกึก ร้องทวนเชิงถาม ~ “หน”ทาง~

เจ้าน้องชายฮัมท่อนนี้ทวนกับตัวเองอีกรอบ ~หากันไป หนทาง~
แล้วให้คำแนะนำ “มันควรจะ “หา” มันควรจะหากันไปจนตอนท้ายหรือเปล่าล่ะ เต็มๆไปเลยอ่ะ”
นัทนิ่งฟัง
ต้อลเลยร้องลองดู ~หากันไป หนทาง ง ง ง ง ง~

ดนตรีเลยไป...
นัทเลยบอกว่า “มันไม่ขึ้นแล้ว อันนี้สุดท้ายแล้ว”
“ห๊า!” ต้อลชักงง “อ๋อ อันนี้สุดท้ายแล้วเหรอ”
แล้วนั่งคิดพูดกับตัวเอง “ต้องเปลี่ยนคีย์”

ดนตรีคลอไป
“เอาท่อนเมื่อกี้” นัทเดินไปรีท่อนดนตรีกลับอย่างเดิม
แล้วเตรียมพร้อม ถามย้ำคุณครูให้แน่ใจ
“คือไปถึง...ก็คิดจะคลาน..เลยใช่เปล่า” แล้วพูดเบาๆ “ยาวมากเลยนะ”
“ไหวเปล่า” กาต้อลถามเชิงเป็นห่วง

ดนตรีมาแล้ว
~ค้นกันไป~ กาต้อลร้องคลอตามอย่างเอาใจช่วยไปพร้อมกันกับพี่นัท
~ “หา” กันไป หนทาง ง ง ง ง ง แม้จะล้มก็คิดจะคลาน เหงื่อจะซ่านกระเซ็น~
คุณครูพยักหน้ารับรองอย่างพอใจตรงคำว่า “เหงื่อ”
“ไหวป่ะ” กาต้อลถามเองแล้วพยักหน้าย้ำตอบเอง “ได้!”
พยักหน้าย้ำเอาใจช่วยตามา
~ก็คิดแล้วคุ้ม จะขอไปเป็นอย่างหว_~ นักร้องหนุ่มชะงึกกึกอีกรอบ(ที่พันหนึ่ง) เดินตรงมา...
“เอ่อ...เดี๋ยวจะลองร้อง” ก้มปรับเครื่องเสียง ฮัมกับตัวเอง ~คิดแล้วคุ้ม จะขอ~

ที่แท้..
นัทอยากร้องแบบที่ครูจอมเฮี้ยบไกด์คำว่า “ขอ” อย่างตอนแรกนั่นเอง
กาต้อลเลยกดเมโลดี้ให้ฟังสองตัว “จะขอ”

~ก็คิดแล้วคุ้ม จะ “ขอ” ไปเป็นอย่างหวัง~
...นัทร้องเมโลดี้ปัดอย่างแรง เอิ้กกกกก

พี่ชายร้องจบรู้ตัว ย่อตัวมาแก้ตัว ทำปากจู๋ถาม “ขอไปเป็น...อะไรนะ”
กาต้อลยิ้มกริ่มกับความโก๊ะสุดฤทธิ์คราวนี้ของพี่นัท ร้องฮัมเมโลดี้ให้ฟังชัดๆ
~จะขอ ดื๊อ ดือ ดื่อ จะขอไปเป็นอย่างหวัง~

นัทหัวเราะแก้ตัว
“โน้ตมันไม่เข้าปากยังไงไม่รู้”

ดนตรีกลับมาท่อนเจ้าปัญหา
~เหงื่อก็ซ่านกระเซ็น~

เสียงร้องไกด์ดังนำร่องมาไม่ไกล
~จะ “ขอ” ไปเป็น~

หนุ่มน้อยตะกายดาวร้องตาม
~ก็คิดแล้วคุ้ม จะ “ขอ” ไปเป็น~
แต่กลับเป็นว่า...เข้าดนตรีผิดท่อน จนร้องบ่นพึมกับตัวเอง “เอ๊ย!ไม่ใช่นี่หว่า”

ในขณะพี่นัทสาระวนกลับเครื่องเสียง ปรับหาท่อนเมโลดี้เข้าเพลง
กาต้อลร้องไกด์ให้คุ้นหู
~จะ “ขอ” ไปเป็นอย่างหวัง~

ดนตรีเข้าท่อนถูกต้อง
แต่....
พี่นัทร้องเพี้ยนอย่างแรงกับ “ขอ” เจ้าปัญหาตัวเดิมจนร้องเฮ้อ!

เสียงนั่น....ทำเอา
กาต้อลนั่งขำกับมือตัวเอง ตาเหลือบจ้องเจ้าของเสียงเชิงปลอบใจ บวกให้กำลังใจตบท้าย
“เฮ้ย...ทำได้แล้วนะ ทำได้แล้ว อีกนิดเดียว”
เลยกดเมโลดี้ให้ฟังอีกรอบเอาใจ

นัทบ่นตัวเอง “แหม๋..มันร้องแล้วมันไม่เข้าปากยังไงไม่รู้”
“ไม่เข้าปากเหรอ” กาต้อลทวนคำอย่างเข้าใจ
“มันไม่ธรรมชาติ” พี่นัทบ่นอุบอิบ

หนุ่มน้อยเสื้อฟ้าร้องตามไกด์ได้ครบถ้วน
โดยหนุ่มเสื้อแดงนั่งฟังอย่างตั้งใจก่อนให้ความคิดเห็นเพิ่มเติมเมื่อมาท่อนร้องมาถึงช่วงสุดท้าย
“คือเหมือนเราอัดมาเต็มที่แล้ว ช่วงหลังๆก็ซอฟท์ลงมาก็ได้ แบบมันจะดู...”
“ก็เนี่ยตอนจบมันจะเป็นเปียโนเฉยๆ” พี่ชายอธิบายขยายความ พยักหน้าบออกหงึกหงัก “แต่เค้าต้องรอพี่จบ..มันเป็นเดโม่”

~ตะเกียกตะกาย~
นัทใส่อิมโพรไวส์ปิดท้ายติดตลกตัวเอง
ทำเอากาต้อลยิ้มแฉ่ง ต้องจ้องคีย์บอร์ดเตรียมกดหาเมโลดี้สวยๆมอบให้
“ตอนแรกเป็น G ใช่ไหม” กาต้อลถาม
“ไม่ใช่ ตอนแรกเป็น F F# แล้วก็เป็น G” พี่นัทตอบก่อนสงสัย “อ๋อ หมายถึงก่อนเปลี่ยนคีย์เหรอ...จาก G ไป A” พี่นัทจิ้มบอก “A-minor แล้วนี่ลดลงมาเป็น F F# ไป G”

~จะร้อนหรือหนาวก็พร้อมจะทน และจะ~นัทร้อง “อื้มมม” อย่างขัดใจ “อย่างน้อยมันต้องขึ้น...” นัททำท่านึกอะไรบางอย่าง
“อยากจะไป...แต่ทำตรงนี้ให้มันขึ้นดีดีก่อน” ต้อลเสนอขึ้นมา
“ไม่ ไม่...ลองดูว่ามีวิธีไหนที่มัน...” พี่ชายเกาหัวยิก “อาจต้องตัดคำบางคำออกเปล่า”
เจ้าน้องชายนั่งนึกตาม

~ร้อนหรือหนาวก็พร้อมจะทน “จะไปเป็นคนยิ่งใหญ่”~นัทพลิกโน้ตทั้งประโยค
กาต้อลนั่งเรียบเรียงสักครู่ก่อนตอบ “ได้ละ...ก็ได้” กาต้อลเกาคอยิกเหมือนติดเชื้อคันตามกัน “ถ้าเอาตรงนั้นก็ไม่ต้องเอาอันแรก

~ “จะไปเป็นคนยิ่งใหญ่” ก็ค้นกัน~หนุ่มคนพี่ยกมือพาดหลังคอไม่วาง ร้องขึ้น “อุ่ย หาทางลงดีกว่า”
หนุ่มเสื้อแดงยังเกาคอไม่เลิก นิ่งฟัง
~ยิ่งใหญ่ ก็ค้นกันไป หากันไป หนทาง ง ง ง~

....จบแบบห้วนๆเพราะเขาตัดแบบห้วนๆชวนขัดใจ

ใครขอไว้ก็มารับไปเน้อ
ค่าจ้างแค่ข้าวเหนียวน้ำพริกหนุ่มก็พอแระ เค้าเลี้ยงง่ายจะตาย

Create Date : 06 มีนาคม 2552

Last Update : 7 มีนาคม 2552 13:23:37 น.

4 comments

Counter : 590 Pageviews.

เมื่อวานตอนดู แทบจะจิตตกไปด้วยเหมือนกันค่ะ
มันแบบ.. ไม่ไหวแล้ว ทำไมร้องแบบนี้

แต่พอมีคนโทรศัพท์ไปให้คำแนะนำ ก็ดูท่านัทจะร้องดีขึ้นแล้ว

ยิ่งมาฟังตอนที่พี่น้องคุยกัน... สรุปว่าที่ได้ยินเมื่้อเย็นนั่นมันเป็นคนละคีย์กันกับที่ต้องร้องจริงๆ

เอิ่ม.... บอกความรู้สึกไม่ถูก

ระหว่างอยากตี กับ โล่งใจ

เด็กบ้าาาาา แล้วใครใช้ให้เอาคีย์อื่นมาร้องฟะ?????

แต่ก็รู้สึกดีใจ ที่ได้เห็นนัทกับต้อลในแบบที่เคยเห็นเมื่อก่อนค่ะ ^^

โดย: tazzz

วันที่: 6 มีนาคม 2552 เวลา:12:36:02 น.

อยากดูจัง รายการอะไรคร้าาา จะไปตามหาดู จากรายการย้อนหลังในเว็บ

โดย: adair

วันที่: 6 มีนาคม 2552 เวลา:12:56:16 น.

พี่ Q

เป็นห่วงเหมือนกันค่ะ...

หลายคนเป็นห่วงเหมือนๆกันเลย

ตอนนี้ภาวนาอย่างเดียว...ขอให้ส่งอารมณ์ให้ถึงคนดูน้า...

โดย: gibt

วันที่: 6 มีนาคม 2552 เวลา:17:33:37 น.

หวัดดีครับพ้ม
นะ...เชื่ออย่างหนึ่ง
นัทคือมือหนึ่งในการจัดการหัวใจตัวเอง
แกร่งและมุ่งมั่นไม่แพ้คนตัวใหญ่ๆ

คุณadair เป็นรายการ the masterค่ะ เรียลลิตี้ยี่สิบสี่ชั่วโมงของทรู
คงดูย้อนหลังไม่ได้
แต่มีคลิปให้โหลดเพียบ เข้าห้องเรียลค่ะ ห้องนี้ช่วยคนที่พลาดแล้วไม่พลาดเลย
เก็บย้อนดูได้ตลอดค่ะ

โดย: Quaver

วันที่: 7 มีนาคม 2552 เวลา:13:15:17 น.