Bloggang.com : Quaver : ต้อล เจอ ว่าน...ก็ทันอยู่:partB

ต้อล เจอ ว่าน...ก็ทันอยู่:partB

“ตอนแรกนึกว่าน้องแพ็ตมาครับ” กบหน้าบานบอก
“ไหน...น้องแพ็ตเนี่ย” ว่านชักข้องใจ
“ไม่ได้มา...พี่สาวเขามาครับ” ต้อลกำลังเริ่มแนะนำอย่างดี
“ป้าน้องแพ็ตมาแทน” ว่านทำเป็นหูทวนลมสวนขึ้นมาอีกทาง “สวัสดีครับคุณป้า”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า....หัวเราะอะไรรู้ไหมคะ
หัวเราะหน้าต้อล....ที่พอได้ยินคารมพี่ว่าน กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่กับวาจาล่วงเกินเบื้องสูง

“พี่สาว!” ต้อลแทบจะตวาดกลายๆแล้ว
“ตายแล้ว ตายแล้ว” เสียงอ่อนเสียงหวานอุทานชวนแกล้งดังขึ้นดังจากหนุ่มข้างๆ
“ใช่ไหม... พี่สาวใช่ไหมครับ” กาต้อลพยายามแก้ไขสถานการณ์อย่างเต็มความสามารถ
“เป็นพี่สาว” ว่านทวนคำที่ก่อให้เกิดลูกสงสัยวิ่งวุ่นในสมอง เลยเปรยตามสายลม “ห่างกันสิบเจ็ดปี”

เอิ้กกกก ว่านเล่นซะ.....

แต่ว่า...กาต้อลกำลังมุ่งมั่นกับหน้าที่พิธีกร...วาจาลดเลี้ยวเป็นเป็ดตูดเขียวของพี่ชายข้างตัวจึงยังลอยตามสายลมมาไม่ถึง

“มากันกี่คนครับวันนี้” กบโน้มตัวถามเกสต์ “สี่คน”

แล้ว...ความเร็วเสียงก็เดินทางมากระทบประสาทสัมผัสหลังจากนั้นทันทีที่พูดจบ

“สิบเจ็ดปีอะไรเนี่ย” กาต้อลโวยวาย หันมองหน้าคนพูดเขม็ง
“เอ่อ..ต้อลบอกผมว่า” หนุ่มตัวโตทำเสียงนุ่มเฉไฉไป “ต้อลเล่าให้ผมฟังว่าน้องแพ็ตมีพี่น้องสี่คน เป็นลูกสาวล้ว_”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่” กบแซงตัดหน้า “เป็น...” กระพริบขนตาปิ๊ง ปิ๊ง ยิ้มหวานแก้ตัวแล้วโยกตัวถามเพื่อความแน่ใจ ”กี่คนนะครับ” ถอนตัวกลับมาออกตัวอีกครั้ง “คือว่าไม่ได้ศึกษา ศึกษามา..”
“เป็นลูกสาวสี่คน” ว่านย้ำอีกที “เป็นลูกชายสาม ลูกสาวสี่”
“ลูกเมียน้อยสอง” กบเล่นลูกมั่วไม่ยอมแพ้
“ลูกเมียน้อยสอง” ว่านยอมตามใจน้อง
“ไม่ใช่ ไม่ใช่” เป็นเจ้ากบต้องตัดบทมุขชวนคอขาด “ลูกชายสาม ลูกสาว..” ชะงักกึก “อ่ะ..ไม่ใช่แล้ว”

ต้อลส่งสายตาขอความช่วยเหลือด่วนมายังพี่ว่าน

“อ่ะ..ผมเข้าใจแล้ว ลูกสาวสาม ลูกชายหนึ่ง” ว่านประมวลความคิดเร็วจี๋เป็นลูกข่าง “ลูกชายเนี่ยตอนเด็กๆหล่อมาก ตอนโตนี่สวยขึ้น”

กบถึงกับอมยิ้มแก้มตุ่ย เพียงแต่ไม่กล้าเล่นตาม หน้าที่เจ้าภาพน้อยมันค้ำ 'ปาก' ได้แต่อึ้ง

“จะดีเร้ออออ” ต้อลตัดใจขัดพี่
“ผมล้อเล่นนะพี่นะ” ว่านส่งเสียงอ่อนรับผิดยกมือไหว้
“นี่...ที่ชวนเขามาก็เพราะว่าน้องเขาเล่นmvไง” ต้อลถาม “พี่ได้ดูป่ะ”

ต้อลถามไปเถ๊อะ....พี่ว่านเขาไม่สนใจจะฟังหร๊อก เพราะมันมีบางอย่างที่ชักตงิด ตงิด สะกิดใจ

“ทำไมดูต้อลสนิทกับครอบครัวน้องเขาจังเลยอ่ะ” ว่านสงสัยแทนใจหลายๆคน
“โอ่..แน่นอน แน่นอน” ต้อลโวรับหน้าใส “คุณแม่ คุณแม่เขาโทรมาชวน”

กาต้อลเอ๊ย...น้องเปิดช่องเบ้อเร้อให้พี่ว่านอีกครั้ง

“ถึงขั้นคุณแม่โทรมาชวนเลยเหรอ” ว่านทำเสียงแปลกใจเกินเหตุ
“ใช่ครับผม” กบยิ้มหวานยอมรับหน้าบาน “เราติดต่อคุณแม่เลยใช่ไหม เพราะว่า..” สุภาพบุรุษไทยแต่โบราณจำนรรจา “เขาบอกว่าถ้าเข้าทาง ต้องเข้าทางผู้ใหญ่”

ว่านฟังแล้วนิ่ง...คิดรับมือ...ให้เป็นเรื่องเดียวกัน

“ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง” ว่านชี้นิ้วส่งให้น้องรับคารมคมคาย “คนจมูกแหว่งแต่งยังไงก็ไม่งาม”
“เกี่ยวไหม” ต้อลสะบัดเสียงสูงถามซื่อๆ
“ช้างขี้ให้รีบตัก” ว่านทุภาษิตยังไม่หยุด
“ไม่เกี่ยวแล้ว” ต้อลชักวูบ
“เข็นครกเหนื่อยจัง” ทุภาษิตยิ่งมั่ว แล้วเลยตัดสินใจยุติเอง “พอได้แล้ว”

เมื่อเห็นว่าพี่ว่านเล่นจนหนำใจแล้ว ต้อลก็ตบเข้าเรื่องเดิม

“ได้ดูmvเปล่า”
“ดู” ว่านรับเสียงยาว
“ตอนสุดท้ายนะ ที่ต้อลโดนยิงนะ” ตากบระยิบระยับแล้วหันมาทางแฟนคลับ “เห็นไหมครับ ช็อตนั้นครับ โห..ชอบมาก”
“ชอบมาก” ว่านบอกเสียงเอาใจเต็มที่ “แล้วเพลงเพราะมาก แฟนเพื่อน..ชอบมาก”

กร๊ากกกก ต้อลโดนอีกหมัด มันมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยอ่ะ

ต้อลสะบัดไล่ความมึน ขอฮึดกลับอีกที

“ยังดีนะพี่ ยิงไม่โดนหัวใจไง” พระเอกmv กลับโยงเข้าเรื่องให้ไว “เลยไม่ตายครับ เลยรอดมา” กบมาถึงจุดที่หวังไว้จนได้ “เพราะถ้ายิงโดนหัวใจ น้องแพ็ตเขาจะเจ็บนะ”

กบยิ้มกริ่มรับเสียงวิ๊ดวิ๊ว

“เพราะอะไรรู้ไหมครับ” กบจอมเจ้าชู้ถามพอเป็นพิธี ชงเองก็ตบเองให้ครบถ้วนกระบวนความ “เพราะน้องเขาอยู่ในใจต้อลตลอดเวลา”

ว่านชักหมั่นเขี้ยว

“เราไม่รู้หรอกนะว่าอะไรเป็นอะไร” ว่านแกล้งประหลาดใจนิดหน่อย “เราไม่รู้ว่าสนิทกันแค่ไหน”
“ล้อเล่น ล่อเล่น” กบสวนปฏิเศษแก้มาอย่างกลัวใจพี่คนนี้ “ขำขำ เป็นพี่น้อง”
“แต่ว่าเราว่าต้อลคิดจริงแล้วล่ะ” ว่านบอกหน้าตาเฉยไม่สนใจคำออกตัว
“พี่...” เสียงอ่อยๆรับมา “ต้อลคิดดังขนาดนี้เลยเหรอ”
“เอาง่ายๆนะ” ว่านพยักหน้าให้ความเห็นใจ “ขนาดน้องเขามาสัมภาษณ์ตอนเราจัดรายการอยู่ครั้งสองครั้งนะ พี่โจเสียจริตไปเลยอ่ะ”
“เสียจริตเลยเหรอครับ” ต้อลชักอยากรู้ “ยังไงอ่ะ”
“คือน้องเขาแบบ..น่ารักมากอ่ะ” น้ำเสียงจริงใจทะลุปรอท “จริงจริง...จริงจริง” หน้าเริ่มเคร่ง “บอกตรงตรง”
“อันนี้ใครคิดจริงเนี่ย” ต้อลเริ่มรุกไล่บ้าง
“คือเราเห็นน้องมีความสุข” ว่านแก้ตัวคืนกลับ “เราก็ดีใจ”
“นี่ นี่ขอเม้าท์” กบชักเรียกสติคืนกลับมาเพราะเห็นช่องเอาคืน “เม้าท์พี่ว่านนิดนึงนะครับ” ต้อลแฉหมดเปลือกมากับลิ้นแปๆ “ต้อล ต้อล น้องแพ็ตน่ะ ตัวจริงน่ารักเปล่า ตัวจริงน่ารักเปล่า”

กบยิ้มซะปากย้อย

“อ่า...” กบทำเสียงต่ำเลียนแบบพี่ชายตัวโตที่กำลังขึ้นเขียง “พี่ชอบมากเลยน้องเขาอ่ะ”
“ไปห้องน้ำดีไหมครับ” ว่านเฉโกไฉกาไม่รู้ไม่ชี้ขยับหาทางเอาตัวรอด
“อ่ะ..อา...” ต้อลถึงกับชี้ทัก หลุดหัวเราะอย่างผู้ชนะ “ไม่รู้ใครกันแน่เสียจริตนะ”

น้องชายต้อนเข้ามุมจนพอใจแล้ว ถอยเปิดฉากให้กอดคอชิ่งหนีไปพร้อมกัน “เอาเป็นว่าเราจิตใจตรงกันแล้วกันวันนี้”
ว่านปาดเหงื่อดังปื้ดดดด ครวญเพลงแก้เขิน... ~แต่ทำไม ทำไม~

เยี่ยม! เจ่งอ่ะต้อล
แก้เกมเก่งนะน้อง...ต้อนพี่ว่านซะเสียผู้เสียคนได้
อัพเกรดเร็วจี๋เลยน่ะเรา ต้องปรบมือให้หน่อยคร้าบ.....แปะ แปะ แปะ

“พอเห๊อะ” ต้อลขอเหยียบเพบรคชะลอความเร็วที่เหยียบมาไม่ยั้งตั้งแต่ระฆังเริ่มยก “รู้สึกเหนื่อยนะครับ”
“หึ หึ หึ หึ” พี่ชายตัวแสบหัวเราะกวนประสาทส่งมา
“เล่นเองเหนื่อยเอง” ต้อลยอมรับความเพรี้ยงพร้ำที่เปิดแผลตัวเองให้หมาป่าขย้ำ
“เขาบอกว่าเล่นคอนเสิร์ตต้องเหนื่อย ถ้าไม่เหนื่อยแสดงว่าไม่เล่นสุด” ว่านอธิบายหลักกลศาสตร์สากล
“ไม่ถึงใช่ไหม” รุ่นน้องเรียนรู้
“ใช่”
“มันต้องไปเหนื่อยหลังๆดิ” ต้อลแจงประเด็น “ตามหลักแล้ว ทฤษฎี”
“เฮ้ย! แต่แรกเลย” ว่านส่ายหัวยิกไม่เห็นด้วย
“จุดสุดยอดมันต้องอยู่ช่วงหลังนะครับ” ต้อลยืนยันซ้ำชวนหวิว

กบทำหน้าร้ายเดียงสารับเสียงกรี๊ด แล้วในที่สุดก็ยอมตัดบท

“ฟังเพลงดีกว่านะ” แล้วสารภาพ “เราก็ด้วนกันมาเยอะแล้ว”

......ดวล!

“ดวล” กบปั้นหน้าซื่อยิ้มใส “น่ะ...รู้งาน เยี่ยมมาก”

ชมเชยเสร็จจอมมารน้อยนำร่องเข้าบรรยากาศมินิคอนต่อ...

“เพลงต่อไปเนี่ย...ความจริงเราเตรียมไว้สองเพลง” แล้วหันไปถามพี่ว่าน “เพลงนึงเราเตรียมไว้ใช่ไหมพี่”
“ครับผม” น้องว่าไงพี่ก็ว่างั้น พร้อมเสริมต่อ “อีกเพลงหนึ่งนะครับเราเรียกว่า คอนเสิร์ตสมัยนี้จะเป็นระบบคอนเวอร์เจ้นท์”
“ถูกต้องครับ” พิธีกรรุ่นน้องเข้าสวมหน้าที่ “เราจะให้ทุกคน..”
“แฟนเพลง แฟนคลับหรือว่าผู้ชมสามารถมีส่วนร่วมกับคอนเสิร์ตครั้งนี้ได้” พิธีกรรุ่นพี่แซงยึดหน้าที่คืน “เพียงพิมพ์ V เว้นวรรคด้วยเพลงที่ท่านชอบนะครับ”
“แล้วส่งมาที่เบอร์” พิธีกรรุ่นน้องเสริมตาม “พี่แจ็คการีนด้านหลังนี้นะฮะ”
“พี่แจ็คการีนไม่สะดวกครับ” Mcว่านขออภัยในความไม่สะดวก “ไปทำนมอยู่ครับ”
“ทำนมอยู่..ข้างหลังนี่เหรอ” Mcกบยิ้มขำจนแก้มตุ่ยแล้วขอรายละเอียดเพิ่มเติ่มให้งานเดิน “งั้นส่งไปที่เบอร์อะไรพี่”
“ส่งกระดาษมาข้างหน้าได้เลยนะครับ” คอนเวอร์เจ้นแบบลูกทุ่งบ้านนาเกิดขึ้น “เราเป็นระบบคอนเวอร์เจ้นท์นะครับ” ศิลปินยังยืนยัน “เวทีเราเปิดกว้างให้ท่านผู้ชมนะครับ คอนเสิร์ตครั้งนี้เป็นคอนเสิร์ตเปิดกว้างมากนะฮะ”
“ถูกต้องครับ” กาต้อลยืนยันตามใจ
“ผม...” พิธีกรหนุ่มกล่าวอย่างภาคภูมิ “ปั๋ง ปะกาศิต ทำหน้าที่แทนอาต้อยนะครับผม”

กบยิ้มกว้างงงงงง สู้ทางพี่เขายากเนอะน้องเนอะ

“เอาเข้าไป เอาเข้าไป..นะ” เป็นคำชมที่เคลือบด้วยการยุปนแซวจากรุ่นน้อง

ปั๋งเคราแพะได้แต่อมยิ้มตาตี่ มือเริ่มจับคอร์ดเตรียมพร้อม
รุ่นน้องเริ่มเพลงที่เตี๊ยมกันไว้ตาม แต่ดันหันมาถาม

“คีย์อะไรนะครับ” ดาวนับร้อยกระพริบปริบปริบในดวงตากลมโต

สามนิ้วกำลังกดจับคอร์ดกระตุกหลุด ว่านชะงักเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
สองหนุ่มหันมาสบตากัน ยิ้มย่องแก้ตัวจากกบน้อยส่งให้คิงคองตัวใหญ่
ว่านหลุดปากบางคำออกมาแล้วรีบเอามือปิดปากตัวเองทันควัน
น้องชายชี้นิ้วส่งมาอย่างรู้ทัน

“พูดไม่ได้..พูดไม่ได้...เกือบไปแล้ว” ต้อลดักไปกลั้วหัวเราะไป
“ขวดตำรุน” ว่านเตือนตัวเอง “คุณตำรวจ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” น้องชายหัวเราะรับความนัยไม่รอช้า

“ฟังเพลงนะครับ” หนุ่มเจ้าคารมสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

เมโลดี้ดังจากกีต้าร์ผู้พี่ น้องชายชะงักไม่แน่ใจ โยกตัวเหมือนจะถาม
เมโลดี้ส่งมาอีกที น้องชายที่แอบดูคีย์เรียบร้อยพยักหน้ายิ้ม...
แล้วกีต้าร์สองตัวก็ขึ้นสาย พาเมโลดี้สวยๆเกาะตามกันมา

~หากยังไม่เห็นว่ารักมากมาย หากยังสงสัยผู้ชายคนนี้~

ว่านพยักเพยิดยิ้มรับเพียงแค่เสียงนุ่มๆของน้องชายข้างตัวดังขึ้นเพียงคำ
สองหนุ่มสลับกันร้อง สลับกันขึ้นไลน์ประสาน

เพราะมาก....เพราะเสียจนต้องยอมรับว่าถึงไม่ได้มาแข่งกัน
แต่...ฟังแล้วอดคิดไม่ได้ว่า ใครจะเก่งกว่ากันนะเด็กสองคนนี้
แล้วก็ได้คำตอบ...ไม่มีใครด้อยกว่าใครเลย ต่างรับส่ง ต่างแอบดูกันอย่างเอาเชิงนิดๆ

โซโลกีต้าร์ช่วงปิดท้าย นักกีต้าร์สองคนไล่โน้ตตามกัน ก่อนต้อลให้สัญญาณ แล้วเมโลดี้ปิดท้ายก็จบลง
กบน้อยปรบมือแล้วสำทับด้วย
“ปรบมือให้ตัวเองด้วยคน...นะ”
ทำไมอ่ะ” ว่านเงยหน้าจากกีต้าร์ถามไม่เข้าใจ
“เกือบไม่รอดแล้ว” กบสารภาพหน้าซื่อ
“ใครไม่รอด” ว่านหรี่ตาถามอีกที
“ต้อลอ่ะไม่รอด” น้องชายยอมรับโต้งๆ
“เฮ้ย! รอดหมดแหล่ะ” ว่านพูดราวปลอบ “สบาย”
“รอดยากอ่ะดิ” กบกวนโอ้ยกลับ
ทำว่านหนุ่มปากจัดหัวเราะหุหะ “โอ๊ย...ปีนี้รอดตรุษจีนมาได้ก็บุญแล้ว”

เอิ้กกก...หมายฟามว่าไงฟะ
มันก็มีหลายอย่างนะที่ไม่ค่อยรอดตอนตรุษจีน
ส่วนมากก็เป็นพวกมีปีก มีหางขมวด หรือไม่ก็บินก็ไม่สูงว่ายน้ำก็ไม่ได้ไกลอะไรเทือกนั้นอ่ะ....เอ๋ยยย

กบหัวเราะตามหันไปมองหน้าแต่ไม่อยากตอแยให้มากความ
“เพราะว่าเราไม่ได้ซ้อมกันมาก่อนเลยนะ” ต้อลหันไปพยักเพยิดเรียก “เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราได้เล่นดนตรีด้วยกันนะ”
ว่านฟังน้องพูดชักไม่เห็นด้วย มือเลยยกตั้งการ์ด
“เฮ้ย! อย่าพูดอย่างนี้มัน..” รุ่นพี่เตือนอย่างหวังดี “พูดอย่างนี้มันดูเป็นเชิงเนกาตีฟ”
หนุ่มหัวยุ่งเอนตัวมองพี่ชายตัวโต “ทำไมอ่ะ” แล้วสะบัดหน้ายุ่งๆหันมาทางหน้าเวที

ต้องมาฟังคำตอบจากหนุ่มจอมแพรวพราวมือวางอันดับหนึ่ง

“เราเรียกว่ามันเป็น ‘LIVE…LIVE!”
หนุ่มรุ่นน้องนึกว่าจะตามทัน “อ้อ...มันก็มีความผิดพลาดเกิดขึ้นได้เป็นธรรมดา”
แต่กลับเป็นว่า..........
“อ่ะ.ไม่ ไม่ ไม่” ว่านทำหน้าชวนต่อว่าทำไมไอ้น้องพูดอย่างนั้น มันไม่ถูกนะน้องเอ๋ย เลยเน้นอีกที “LIVE…LIVE”
ต้อลไม่ตอแย กะยอมแล้ว “โอเค”
“ความผิดพลาดไม่มี” คุณว่านถึงกับยกมือทำกากบาทกำกับทับอีกที
“ไม่มีเลยใช่ไหม” ต้อลชักเริ่มเข้าใจว่าน
“”อย่าพูดคำนี้” พระปางห้ามญาติเข้าสิง “มันเป็นLIVE...โปรเฟรสชั่นแน่ว โปรเฟรสชั่นแน่ววว”
“แน่ว! เลยนะ” ต้อลทวนย้ำ
“เออ” เจ้าของคารมรับพร้อมกับเสียงหัวเราะที่กลั้นไว้หลุดมา
“เดี๋ยวก็ไปแน่วในคลิปหรอกพี่” กบชี้กล้องวีดีโอที่อยู่ข้างหน้า “เน่าในคลิปแทน”
“เน่าในคลิปก็ยังดี” ว่านยิ้มหวานแล้วยกมือมาแปะพุง “อย่าไปเน่าในท้องกัน”

กร๊ากกกก พี่พาไปแน่ว น้องดึงกลับมาเน่า...พอกันเลยวุ้ย

“เอาล่ะตอนนี้เราได้รวบรวมผลคะแนนนะครับที่ส่งเข้ามา” ว่านปะกาศิตเปิดรายการ “อันนี้พูดเรื่องจริงนะครับ” พิธีกรย้ำ “จริงๆนะครับ” แล้วส่งคำถามมา “อยากฟังเพลงอะไรกันครับ”
“พูดจริงๆนะครับ” ลูกคู่ยืนตามลูกพี่
“บอกตรงๆ” ลูกพี่ยันเสียงแข็ง
“แต่หน้าพี่ว่านอาจไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไร” ลูกน้องหักหลังลูกพี่หน้าตาเฉย
“หืมมม” หน้าลูกพี่มีริ้วรอยฟันที่กัดกรอด กรอด
“แต่อย่าไปใส่ใจนะฮะ” ลูกน้องสาดน้ำกรดตามต่อเนื่อง
“หืมมม” ลูกพี่สะกดกลั้นอารมณ์ไม่โต้ตอบแถมรับคำอย่างสงบเสงี่ยม “จ้ะ”
กบปล่อยก้ากกก แล้วยอมรักษาหน้าลูกพี่ “เหมือนกัน” ขยายความต่อ “ก็พูดเล่น พูดโกหกจนเขาไม่เชื่อถือเราแล้วไง”
“อ๋อออออ” ว่านรับทราบเสียงยาว แต่ยังจุก “เออ..เอา”

ประชาชีเงียบฟังสองหนุ่มฟัด...เอ๊ยหยอกกันยาว
ศิลปินเลยต้องบ่น
“อย่าเงียบสิครับ” กบร้องเตือน
“ถ้าไม่มี... เราเลิกตรงนี้นะครับ” คุณว่านทำเป็นน้อยใจ

แล้วก็ได้ผล คอนเวอร์เจ้นท์ตามสาย...ตะโกนลั่น “รักได้อีก!!!”

“เพลงบริษัท..เบื่อแล้ว” กบไม่อนุมัติ
กลับเปิดช่องให้ว่านฉวย “อันนี้ผมชอบมากครับ” นินทากาเลเหมือนเทแกลบก็เริ่มต้น “มิวสิควีดีโอมีไอ้ลูกบอลกระจกตกมาจากฟ้าครับ ตอนแรกผมดูผมไม่รู้ ผมนึกว่า เฮ้ย! ลูกเห็บตก ปั้บ ปั้บ ปั้บ ปั้บ ปั้บ” หัวกลมๆของว่านส่ายตามเป็นจังหวะ
“มันไม่เยอะอย่างนั้น” กบขัดขา “มันเยอะอย่างนั้นเลยเหรอ”
“เออ” ว่านรับคำแล้วส่ายหัวกลมๆอีกที “ปั้บ ปั้บ ปั้บ ปั้บ ปั้บ” จังหวะยังไม่จบ “แล้วมีลูกใหญ่ ลูกเล็ก ปุ้บ ปุ้บ ปุ้บ ปุ้บ” ไอ้หนูนักดูการ์ตูนตั้งข้อสังเกต “นึกว่าลูกดรากอนบอลลง ปุ้บ ปั้บ ปุ้บ ปั้บ”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า...เขียนบล็อกนี้เพื่อจะเฉลยให้พี่นัทในบล็อกที่แล้วล่ะ
พี่นัทรู้ยัง เพลงตัวเองน่ะ โดนว่านจับไปแซวยังไง

กบเห็นแผลพี่นัทยังไม่สาหัส
“มีลูกนึงด้วย มีลูกนึงในMVมีไหมครับ” กบถามแล้วกบก็เฉลย “ลูกเกด ลูกเกด”
“เอ๊ยยยย” มือยาวๆยืดชี้มาทันทีไม่ต้องรอ “ชอบมาก ชอบมาก ไม่ได้พูดถึงนาน” ว่านต่ออีกเรื่องไม่ให้เสีย “ตอนนั้นได้มีโอกาสได้เจอกันไง ดูมิวสิควีดีโอครับ น้องต้อล วันธงชัย” หยอกต่อไม่ให้เสียชื่อ “ศึกวันทรงชัยครับผม”
ต้อลชักระแวง อยู่ดีๆก็โดนย้อยรอย ถามอย่างระวังตัว “มิวสิคอะไรฮะ”
“ที่บีบส้มอ่ะ” อุ้งมือใหญ่ค่อยกำ...คั้น “ที่คั้นลูก..ซู่ ซู่ ซู่”
“แล้วไงพี่” กบน้อยระวังตัว
“อยากเป็นส้มมากเลยว่ะ” ว่านยังคั้นส้มในจินตนาการ “อื๋อ อื๋อ ...”
“แต่หน้าพี่ไม่ใช่บีบส้มนะ” ต้อลพยายามแก้เกม
“เหรอ” ว่านรับยิ้มๆ เพราะในจินตนาการอันบรรเจิดยังมีส้มในกำมือ “คือรู้สึกเหมือนกับ วิตามินซี~~~” ว่านปล่อยเสียงกระเส่าปิดท้ายชวนสยิว
“หน้าพี่มันเป็นบีบอย่างอื่นนะ” กบขอเดินม้ากะเก็บขุนสักตัวให้ได้ “บีบนม..เอ๊ยยย” มือเรียวๆยกปัดปฏิเศษพร้อมร้อยยิ้มกว้างเกินเหตุ นิ้วยังสั่นระริกตอนแก้คำตามมาไม่รอช้า “นมกล่อง นมกล่อง”
ชายหนุ่มรุ่นพี่หันขวับไปอีกทาง มือเกากีต้าร์ปล่อยเมโลดี้สวยๆกลบเกลื่อน
หนุ่มน้อยต้นเหตุฉีกยิ้มแทบถึงใบหู ตาพราวด้วยลูกเล่นของตัวเองวิ่งไล่วน ร้องเตือนตามธรรมเนียมไปอย่างนั้นว่า
“อย่าคิดลึก อย่าคิดลึกนะครับ”

ว่านดูจะเสียม้ามากกว่าขุนในหมากกระดานที่ผ่านมา วางแผนตลบหลังไอ้น้องตัวแสบสันต์

“คือคุณแม่ต้อล...ก้มอย่างงี้ครับ” ว่านสาธิตให้เห็นโดยทั่วกัน ทำเป็นนางมณโฑขี้อายม้วนสะบัดปิดหน้าปิดตา
ตัวต้นเหตุรู้ตัว ย้ำอีกที “นมกล่อง นมกล่องนะครับ” อีกมือยังยกเตรียมขยำ “อ่า..มันจะมีความนุ่มนวลของมัน” เซลส์หนุ่มขยายสรรพคุณ “พลาสเจอร์ไรส์ ไขมันต่ำ
หลังจากไถลซะหลังแดงเถือกก็ยอมรับความจริง “พอเถอะ..เราจะเริ่มลงทางใต้ไปเรื่อยๆแล้วนะ” กบขอเป็นเด็กดี “ขอหยุดอยู่ตรงนี้ไว้ก่อนละกัน”

หนุ่มคนพี่เลยหันหางเสือช่วย
“อยากฟังเพลงอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”
“ไม่มีเลยเหรอครับ” กบถามยิ้มๆกลับมา

...หยุด....เสียงร้องบอกกลับไป

กบนิ่วหน้าเล็กน้อย
“หยุด?” ต้อลก็ฉวยช่องที่แง้มให้ “เขาบอกให้หยุด...มีคนอยากฟังเพลงหยุด” แล้วทำเป็นถาม “ได้ไหมพี่..หยุดอ่ะ”
“คีย์อะไรอ่ะ” ว่านย้อน
กบเม้มปาก ตากลมๆทำงานอย่างหนัก

...โอ๊ย โอ๊ย...เสียงร้องตะโกนบอกอีกเพลง

“คีย์โอ เขาบอกคีย์โอ” คงไม่ต้องบอกว่าเป็นใครที่ประสาทหูชวนพิศวงขนาดนี้
ขนาดน้องชายจอมกวนพอกันยังรับไม่ได้ ยิ้มปนหัวเราะหลุดมากำลังจะแซวกลับ “คีย์....”

...โอ๊ย โอ๊ย...เสียงตะโกนย้ำให้ชัดส่งมาอีกที

“โอ๊ย โอ๊ย” เป็นน้องชายประสาทหูปกติกว่า
“ต้อลร้องเป็นป่ะ”
“เป็น เป็น เป็น”
“พี่นัทพี่..คีย์อะไรนะพี่” ว่านตะโกนถาม แล้วเล่าประวัติผู้ใหญ่บ้าน “พี่นัทเมื่อก่อนออกเทปนะครับ...ชอบมาก”
“ถูกต้องครับ” กบให้คำรับรองตามแล้วส่งคำถาม “เพลงอะไรพี่รู้ป่ะ”
“รู้” ไม่มีอะไรที่ว่านไม่รู้
“เพลงอะไรอ่ะ” เสียงห้วนๆถามกลับ
“เพลงพี่นัทอ่ะเหรอ” ว่านย้ำแล้วเตรียบตอบ “อ่า...”
“ได้อีก ได้อีก” เด็กหัวยุ่งยกมือเซิ้งเพลงพี่นัทอีกนัท แล้วเป็นพูด “เวอร์ชั่นใหม่ เวอร์ชั่นใหม่”

เถลไถลพอประมาณ กบหันไปหลังเวทีร้องถาม
“พี่นัทหายไปไหนพี่” ศิลปินจอมยุ่งเร่งเร้าขอคำตอบ “สรุปคีย์อะไร โอ๊ย โอ๊ย คีย์อะไร”

เสียงคำตอบกลับมาพร้อมว่านที่ขึ้นคอร์ดตามไม่รอช้า

“โอ๊ย โอ๊ย” ต้อลลองปล่อยเสียงปนลมชวนหวามปนหวาน

โหยย ย ย ย ย เสียงแซวกลับมาให้ กบตาหวานแก้ตัวรับมากับรอยยิ้ม

“ซ้อมเสียง ซ้อมเสียงก่อนนิดนึง” แล้วหนุ่มน้อยจอมลีลาหน้ายุ่งส่งคำถาม “ร้องไงอ่ะ...โอ๊ย โอ๊ย”
ชายหนุ่มตัวโตที่นั่งเทียบคีย์อยู่นานจนพอใจ หันมาบอก
“ดีด๊อก...โอเค!”

หนุ่มน้อยรุ่นน้องรออินโทรขึ้น ก้มหน้านิด แต่ทำไมตาพราวซะขนาดนั้น ลิ้นแลบออกมาเป็นสัญลักษณ์บางอย่าง รอยหยักลึกตรงมุมปากมีรอยยิ้มเคาะเรียก

เมโลดี้ปิดท้ายอินโทรดังขึ้น
“อ่ะ!” นักร้องพยักหน้าเตรียมพร้อม

ท่อนเอส่งมากับคอร์ดG เสียงหนุ่มลึกของหนุ่มรุ่นน้องคลอตาม

~อาจยังไม่เห็นว่ารักมากมาย~

แม้ยังร้องอยู่ แต่มุมปากหยักรั้งก็เริ่มปล่อยรอยยิ้มที่อมไว้ออกมากลายเป็นปลาทองแก้มป่อง

...ไอ้เด็กคนนี้

กีต้าร์หยุดกึก นักร้องทำเป็นหัน...ทำหน้าชวนสงสัย(กวนให้โดนตื้บ)
“อ้าว!” ต้อลร้ายเดียงสาได้อีก “เอ๊ย..ลืมไป คนละเพลง คนละเพลง” หนุ่มน้อยหน้าใสตาซื่อ ยิ้มปานจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์ “เอาใหม่ เอาใหม่”
พ่อมดน้อยแลบลิ้นแก้ตัว หลับตาพริ้ม เอียงคอก่อนมือขาวบางร่ายเวทมนต์ พูดสำทับ “จูน..จูน”

น้องชายนั่งรออย่างสบายอารมณ์ ท่ามกลางอินโทรที่ดังขึ้นมาอีกรอบ ปากกบพร้อมปล่อยเสียง...

แล้วก็จนได้....

เล่นพี่หนักไปหน่อยนะกบน้อย
แพะโดนลูบเคราต่อหน้า ถ้าไม่เอาคืนก็เสียเชิงคุณว่านกรุ๊ปสิ
เพราะฉะนั้น อินโทรจึงไม่หยุดส่งเข้าท่อนเอ...D7 จบเกาต่อด้วย G... วนออกตามใจมือกีต้าร์
จนทำให้ปากกบชะงัก น้องชายหันไปมองอย่างกล่าวหาแต่พอรู้ตัว...จึงไม่โวยวายได้แต่...
“สองรอบ สองรอบ” กบน้อยแก้ตัว...ที่ไม่ต่างกับแก้หน้า....

กบตั้งสมาธิรออย่างตั้งใจ หูกะจับเมโลดี้ไม่ให้พลาด เพียงแต่ว่า....
การแก้แค้นยังไม่จบ ฝีมือระดับปรมาจารย์เอาคืน...ดอกทบต้น

เมื่ออินโทรจบ กาต้อลชะงัก เพราะเสียงกีต้าร์จางหายกับD7
กบถึงกับหันไปมองอย่างสงสัย...แล้วก็...ท่อนa ถูกปล้นไปต่อหน้า

เพราะเสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มขายาวดังแทรกขึ้น...

~ตั้งแต่วันที่ฉันได้คุยเพียงครู่สองคนกับเธอครั้งก่อน
กลับมานอนครวญครางละเมอ คอยพร่ำหาเธอเหมือนจะอ้อนวอน
เกิดอะไรขึ้นมาล่ะเออ มันอยากรู้นัก...เปลี่ยนฉันไปจากเดิม~
~โอ๊ยยยย~

ว่านจบด้วยโอ๊ย~~ที่ทำให้จังหวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ

หนุ่มน้อยรุ่นน้องจับไมค์ร้องต่อ

~จะเป็นเพียงแววตาของเธอทั้งคู่ฉายมาสะกดรึเปล่า
อาจเป็นดาวดวงใดใช้เธอมาหลอกเล่นกล เป็นไปไม่ได้
ออกจะงง คงเป็นเพราะเธอทำสับสน เดี๋ยวอยากรัก เดี๋ยวอยากลืม ~
~โอ๊ยยย~

....กาต้อลจบโอ๊ยอย่างมั่นใจ แววตาบ่งบอกชัดว่า ตัวเองร้องได้และร้องดีมากกับคำนี้
ยิ้มกว้างยิ่งกว่ากว้าง หันเหลือบพี่ชายตัวโตจนคอเอียงเหมือนท้าทาย
ตามด้วยเนื้อเพลงส่วนที่เหลือ

~ทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะเธอ~

....มันคือการท้าทาย คนดนตรีสองหนุ่มท้าทายโดยไม่ต้องใช้คำพูด
ใครนะจะร้อง “โอ๊ย” ได้ “โอ๊ย” เข้าทะลุหัวใจคนฟังได้มากกว่ากัน
“โอ๊ย” เพียงแค่คำเดียว สามารถ “โอ๊ย” ต่างรูปแบบจนต้องสะกดรอยยิ้มไม่ให้กว้างเกินไป

ต้อลยังไม่ยอมปล่อยไมค์ เสียงนุ่มลึกพาเสียงร้องต่อ

~เธอทำให้ฉันรักเธอก่อน ไม่อาจถอน หัวใจมันคอยแอบ แอบมองอย่างซึ้ง ซึ้ง
เธอทำให้ฉันหลงใจอ่อนนอนกอดหมอนทุกคืน จะทนได้นานสักเท่าไร หากคิดถึง~

หนุ่มรุ่นน้องผายมือส่งคิวให้พี่ชายคนเก่ง

“โอ๊ย! โอ๊.!” ว่านกลับใช้เสียงต่ำติดคอส่งเสียงตอบกลับมาให้รู้ว่ากวนโอ้ย

...สนุกล่ะ!

เด็กหัวยุ่งรับหน้าที่เส้นร้องต่อ

~อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอเพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิวว่าง ไม่เจอคงขาดใจ ~

หนุ่มรุ่นน้องผายมือส่งคิวให้พี่ชายคนเก่งรอบสอง กับรอยยิ้มย่อง

“โอยยย" หนุ่มนักกีต้าร์ยังคงไม่ร้องมีเพียงเสียงทอดถอนใจหนัก

หนุ่มหน้ามลรุ่นน้อง ร้องรับต่อ

~รู้ไหมคิดถึงเธอ~

โซโล่ของหนุ่มรุ่นพี่ ที่มือสวยๆของหนุ่มรุ่นน้องทำเป็นเกาซิงค์ตาม
ก็นะ...พี่เขาเกิดก่อน แม้ไม่นาน ...นะต้อลนะ

“อีกทีละกัน” ว่านขอขึ้นพร้อมพาเสียงนุ่มลึกลอยตามลม

~เธอทำให้ฉันรักจนใจไม่อาจถอน หัวใจมันคอยแอบๆมองแบบซึ้งๆ
เธอทำให้ฉันหลงใจอ่อน นอนกอดหมอน..ทุกคืน จะทนได้นานซักเท่าไร หากคิดถึง~

คราวนี้หนุ่มรุ่นพี่เป็นคนส่งให้น้องชายตัวแสบ เมื่อพยักหน้าให้คิว

“โอ๊ย!" เสียงโดนเข็มแทงครางเหน่อนิดหน่อยตามประสากบเมืองเหนือ

พ่อหนุ่มเครางามนำเสียงร้องเพลง....

~อยากจะกินกลืนเธอทั้งตัว ไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น~
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิวว่าง ไม่เจอคงขาดใจ~

คิวโอ๊ยมาถึงคราวนี้ คราวนี้ว่านรวบโอ๊ยเอง ทำเอาต้อลที่กำลังจะร้องถึงกับชะงักได้แต่หันไปฟัง

~โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย~

แผ่นเสียงว่านติดร่อง 7 โอ๊ยติด และคงไปอีกหลายโอ๊ยถ้าไม่โดนไอ้น้องตัวแสบที่อดรนทนไม่ไหวร้องดัก
“เฮ้ย...เครื่องยาน เครื่องยาน”

ทักเสร็จกบเข้าควบคุมการบิน

~โอ่ย โอ๊ย คิดถึ๊ง ง ง ง~

กบเมืองเหนือ...เหน่อสุพรรณ

กาต้อลหยุด...หันไปบอก “พอเหอะ กลับละ ไปกลับ”
หลังจากดึงจังหวะ ดึงความสนใจเรียบร้อยตามอารมณ์จนพอใจ พยางค์ต่อมาจึงเอื้อนเอ่ย...

~จัง ง ง ง~

ว่านก้มและนิ่งกอดกีต้าร์ นิเกางสวยค้างรอเตรียมปิดด้วยโน๊ตตัวสุดท้าย

...หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที สี่วินาที ห้าวินาที...ผ่านไป
ทุกสรรพเสียงยังคงเงียบ...
คุณว่านเงยหน้าจากการกอดกีต้าร์...ใบหน้าแกล้งเลิ่กลั่กไม่เข้าใจ
น้องชายยิ้มมมมมม ตาพราวระยับ แกล้งจนพอใจละ...พยางค์สุดท้ายนำพา

~เธอออออ~
~C/......................./Em~

กีต้าร์สองตัวประสานปิดท้ายพร้อมเสียงปรบมือดังกึกก้อง

...เป็นการดวลที่ได้ใจเลยทีเดียวล่ะ นาน นานจะเจอนักดนตรีที่สนุกไปกับเพลงเป็นแพ็คคู่แบบนี้
ถือเป็นกำไรสมนาคุณคืนแก่แฟนคลับเต็มๆ

ชายหนุ่มผู้รุ่มรวยฝีมือสองคนชูมือ Hi5 แสดงความชื่นชมซึ่งกันและกัน

ว่านหนุ่มรุ่นพี่ผายมือส่งกาต้อลหนุ่มรุ่นน้อง
“เขาเป็นคนดีโดยแท้” คารมคมคายเริ่มต้นแล้วพูดชมต่อด้วยใจจริง “ผมบอกแล้วว่าผมเนี่ยชื่นชมนะ...ต้อลน่ะ...จริงๆ”
“ทำไมพี่” ต้อลขัดขึ้นเชิงกริ่นเกรงเล็กๆ

แล้วต่อมาคือคำชม...ที่พี่ถือว่าเป็นคำชมที่น่าภาคภูมิใจแทนต้อลมากที่ได้รับคำพูดนี้จากว่าน
มันไม่ใช่คำเยินยอสนุกปาก เป็นความรู้สึกที่แท้จริงที่เราสัมผัสและรู้สึกได้

“ปกติเนี่ยต้องบอกนะครับว่าผมไปเล่นมินิคอนเสิร์ตกับใครก็ตามเนี่ย ผมจะยืนดูตลอดนะครับว่า น้องๆหรือว่าคนอื่นๆที่...ดูทั้งคนร้องและคนดูนะครับ แล้วก็ต้อลเป็นคนหนึ่งที่เวลาที่ผมยืนดูได้บ่อยๆ”
ว่านกำลังตังหน้าตั้งตาชมอย่างจริงจังซึ่งนานน๊านจะยอมมีภาคนี้ให้เห็นสักที
แต่เจ้าตัวที่ถูกชมกลับร้องขัดขึ้น
“แป็บนึงพี่” หนุ่มน้อยคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาตอบรับ “เล่นมินิคอนเสิร์ตอยู่ครับผม”
แล้ววางปิดทันที คนอุตส่าห์ตั้งใจชมอย่างจริงจังยกมือเกาหัวยิกต่อว่าขึ้นมา
“เกลียดมันตรงเนี้ย”

โอดโอยไว้เล็กน้อยพอให้ระวังตัว

“คืออยากจะบอกจริงๆแล้วเนี่ย มีหลายๆคนที่ผมไปยืนดูแล้ว ผมก็ ดูไปแป๊บนึงก็พอรู้แล้วว่าเป็นไง ใครเป็นยังไงก็กลับไปนั่งก็มี แต่ว่าต้อลนี่มีหลายครั้งแล้ว อย่างที่ผมเคยร่วมงานด้วยอะไรอย่างงี้ คือ ดูแล้ว...เอ่อ คือผมชอบคนที่ร้องเพลงเพราะอยู่แล้ว อย่างเมี่อกี้นี้คือ..”
หนุ่มน้อยรุ่นน้องที่ถูกรุ่นพี่มากฝีมือชมต่อหน้าร้องขัดขึ้นมาแก้ความเขินที่เข้ามาทักทาย
“ต้อลเป็นคนหนึ่งที่ร้องเพลงแล้วฟังสบาย คือผมไม่ชอบแบบ...พวกคนที่โชว์พะลง พลังอะไรมากมาย คือร้องแล้วฟังสบายก็น่าจะพอแล้ว อย่างนี้....” ว่านผายมือให้น้องชายที่นั่งอยู่ไม่ไกล
ส่วนน้องชายตัวดี หลังจากนั่งฟังคำชมตัวลีบสงบเสงี่ยมมานาน เขินคำชมต่อหน้าจนต้อง...
“ฟังในส้วมไหมพี่” น้องมันกวนโอ้ย
“ใช่แล้ว” ว่านต่อปากต่อคำ แล้วฟ้องต่อหน้า “เกลียดมันสองทีแล้ววันนี้”
กบน้อยขี้เขินหัวเราะอย่างรู้ตัวแล้วบอก “อ่ะ...เอาต่อ เอาต่อ”
คุณว่านก็ไม่ถือสา ขอต่อให้จบสิ้นกระบวนความ
“เขาเป็นคนร้องเพลงดีนะครับ ต้องเรียกว่ามาฟังกันก็ไม่ผิดหวังกัน”

ว่านชมจบไปละ
กบน้อยคว้าโอกาสตอบแทน
“พี่...ก็ชอบเหมือนกัน ต้อลชอบเสียงสุขุมนุ่มลึกของพี่มากเหมือนกันนะฮะ เพราะว่าพี่ว่านเขามีส...”
กบกำลังร่ายยาว หันไปเห็นพี่ว่านแกล้งเอาหน้าผากซบทำเป็นหลับกับขาตั้งไมค์
“อย่าหลับสิ อย่าเพิ่งหลับดิ” กบน้อยออดเสียงเข้ม
พอพี่ชายขี้แกล้งยอมตามใจ น้องชายหัวยุ่งก็ต่อไม่ให้ขาดช่วง
“มีสไตล์มีเอกลักษณ์ ฟังผิวเผินอาจคล้ายๆกันนะฮะ...เสียง..” กบน้อยดัดเสียงหล่อทุ้มต่ำผ่านวิทยุทรานซิสเตอร์ “อ่า...สวัสดีครับน้องต้อล เป็นยังไงครับวันนี้ รู้สึกดีใจมากที่ได้มาเจอทุกคนในวันนี้.......สนุกสนานกันมาก”
กบกลั่นแกล้งพอประมาณผ่านไป ก็เอาจริง...หรือเปล่า
“เพลงพี่ก็เพราะทุกเพลงนะ”
“ใช่ครับ” ว่านรับหน้าชื่น
“มีความสามารถมากๆครับผม” กบหยักยิ้มมุมปากชวนไม่น่าวางใจสูง “เงียบไปสองปีก็ปึ้งขึ้นมานะครับผม”

...โห ชม ชม กบชม เข้าใจ เข้าใจ

ว่านกัดฟันกรอด....
“นะครับ” ว่านยอมรับ “เงียบไปนาน”
“โหย...ชอบมาก” กบหันไปสบตาแสดงความจริงใจ “ระยะฟักไข่ของพี่น่ะ”
ว่านหน้าสะบัดกับหมัดแย็บที่พุ่งมาไม่รู้ตัว
“ระยะฟักตัว” เจ้าของเพลงตะโกนแก้...ไปอีกทาง
“ไม่ใช่” กบหัวเราะแก้แทนให้ “ระยะปลอดภัย”
“ครับผม” กบว่าไงว่านว่างั้นตาม(ใจ)
“ไม่ใช่แค่ชอบนะครับ mvก็ชอบนะครับ” กบเอียงคอบอก “รักแห่งสีลมของเรา” แก้เองตามเคย “รักแห่งสยาม”
ว่านนิ่ง หยุด นิ่ง มองหน้า
“เอางี้ไหม ไหนไหนเราก็พูดกันแมน แมน” ว่านเน้นคำท้าย
“ก็ได้พี่” น้องก็ต้องตามใจ
“คำเดียวเลย” ว่านย้ำหนักอีกที “รับซื้อรับเทิร์น”
“รับซื้อรับเทิร์น” ต้อลพยักยิ้ม
“เออ” ว่านไม่มีอิดออด
“เอาป่ะ!” ต้อลท้าทาย
“deal!” นักธุรกิจหนุ่มตกลงรับเงื่อนไข

นักธุรกิจหนุ่มน้อยหน้าใหม่จับมือเชคแฮนด์รับข้อตกลงทางธุรกิจที่เข้าใจกันสองคน

เสียงอื้ออึงดังมาไม่ข้าใจแม้สักนิด

เอ่อ....เข้าใจกันไหมคะ
เอ๊ออออ ต้องอธิบายไหมเนี่ย....
นะ...มันก็มุขของชายหนุ่มเจ้าชู้ปากจัดสองคนน่ะ
ที่เกี่ยวพันไปถึงนางเอกmvสองคนที่แสนจะน่ารักไม่มีใครแพ้ใครทั้งคู่
หนึ่งหัวใจแต่ก็ยังไม่แน่ใจ....ประมาณน้านนน
ฮู้ว์....คงเข้าใจกันแล้วม้างงงงง

กาต้อลหันมามองเหล่าแฟนเพลงแถวหน้าแล้วถามยิ้มๆ
“งงไหมครับ งงไหมครับ” กบเม้มปากแน่นเก็บรอยยิ้มไว้มิด
พี่ว่านหันไปทางครอบครัวแขกรับเชิญ ขอฟ้องเอาหน้า
“ครอบครัวน้องแพ็ตนะครับผม ใช่แล้วนะครับ” ว่านส่ายหัวปัดสวะไปยังชายหนุ่มอีกด้าน “คงจะเห็นแล้วว่าเมื่อกี้น้องต้อล วันธงชัยนะครับทำอะไรบ้างนะครับ” ว่านใส่ไฟ(ความจริงต่อหน้า)
“ทำอะไรพี่” ต้อลโวยวายไม่ยอมเป็นแพะ(ตัว)เดียว
“ห๊า” ว่านส่งเสียงไม่เข้าใจ
“เราก็ร่วมกันไม่ใช่เหรอ” หนุ่มน้อยกวาดต้อนหาเพื่อนร่วม(ตาย)
“ร่วมกันนะ” ว่านอิดออดพอเป็นพิธี
“รับซื้อรับเทิร์นไง” ต้อลชี้สัญญาปากเปล่า
“รับซื้อรับเทิร์น” ว่านอธิบายต่อ “เครื่องเก่าเครื่องมือสองนะครับ
“อ่า” กบหน้ายุ่ง ปฏิเศษสุดตัว “ไม่มือสอง ใครจะมือสอง ใครกล้ามือสองกับน้องเขานะ”

หนุ่มนักกีต้าร์รุ่นพี่เกาเมโลดี้แก้ตัวไปมา

“น้องเขาต้องสดใหม่อยู่เสมอ” กบเอาหน้าเป็นชุด “ฟาร์มเฮ้าส์”
พี่ว่านทำหน้านิ่ง กบมองหน้าเมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยบ่นปนน้อยใจเล็กน้อย "มุขนี้ไม่ฮา คราวหลังไม่เล่นละ” กบสะบัดเสียงส่งท้าย
“คือจริงๆเนี่ยนะครับ” ว่านเตรียมวกกลับเข้าเรื่องเดิม
“ครับผม” ต้อลน้องรักชงตอบไม่มีผิดจังหวะ

ทำเอาว่านต้องหลุดหัวเราะ เพราะ...
“เฮ้ย! ดี..ชอบ ชอบ” ว่านยกมือชมเชยอย่างพอใจเลยใจอ่อนยกทั้งช่วงให้น้องใช้ “เอาอีก..ต่อ ต่อ”
“ต้อลว่าเดี๋ยวพูดกันมันจะเกินเวลาหนึ่งชั่วโมงนะเนี่ย” ต้อลชักเป็นกังวล
“ไม่..คือเราชมเมื่อกี้เนี่ย ไม่ใช่อะไร...” ว่านย้อนอดีตเล็กน้อยแล้วกำลังปล่อยคำพูดตามมา เพียงแต่ว่า....
“เออ ใช่ ใช่ จะพูดเหมือนกัน” ต้อลขัดสวนขึ้นแบบทำให้ว่านต้องใช้ดิสเบรกทั้งหน้าและหลัง แล้วรุ่นน้องทำเป็นยอมเปิดทาง “อ่ะให้พี่พูดไปก่อน”
ว่านสะกดอารมณ์ที่พลุ่งขึ้นเต็มกำลังความสามารถ มือใหญ่แทบหักคอกีต้าร์คามือแทนความรู้สึกอยากบีบคอกบสักตัว
“เอาเลย เอาเลย” ว่านตัดใจยอมยกให้เริ่มก่อนชวนอ่อนอกอ่อนใจ
“พี่พูดเลยครับ” กบให้เกียรติรุ่นพี่เต็มที่แถมแนะหลักเดิมให้ยึด “ถึงร้องเพลงเพราะ ถึงนุ่มละมุน...นุ่มละมุน”
“อ่ะต้อลพูดก่อน” ว่านกัดฟันดังกรอด “เรายังมีเวลาพูดอีกหลายปี” ว่านเกาหัวแกรก
“อีกหลายปี” ต้อลหลุดหัวเราะ “จริงหรือเปล่า”
“จริง” ไอ้หนุ่มรุ่นพี่ก็หัวเราะเหมือนกัน
“ก็..เจอพี่เขาครั้งแรกก็ โห...” ต้อลหันไปถามให้แน่ใจ “งานอะไร ฟันเทเชียใช่ไหมพี่” พอกบแน่ใจก็จะต่อ “เจอครั้งแรกก็..”
“งานลูคีเมียมั้ง” ว่านสุดทนจะอดปากไหว
“เจอครั้งแรกก็แปลกประหลาดโลก” กบไม่ใส่ใจเพราะความติดพัน “แปลกประหลาดโลกมากๆเพราะว่า...” กบเผยทีละนิด “เห็นพี่เขาใส่ชุดเกาะเหมือนเต่าทองนะฮะ”
กบหน้าใสทำท่าเต่านินจาว่ายน้ำต่อหน้า ว่านไม่อดไม่ทนแล้วโพล่งทันที
“เอ๊ย เอ๊ย..ไอ้ตูด ชุดเดียวกัน”

คำหลุดทำเอาตูดเล็กตูดใหญ่ทั้งสองหัวเราะปากกว้างไปพร้อมเพียงกัน

โอยยย...คิดว่าไม่น่าเคยหัวเราะจนปวดท้องขนาดนี้มาก่อน

กบสูดลมหายใจเก็บเสียงหัวเราะเพราะตำนาน(เผา)คิงคองรุ่นพี่เพิ่งเริ่ม

“พี่...เราชุดเดียวกันแต่คนละแบบ” กบน้อยดื้อดึงไม่ยอมแพ้ “ความอัตขัดคล้ายๆกันนะครับ” นินจาเต่ายังทำท่าว่ายน้ำไม่ยอมเหนื่อย มือสองข้างยืดยาวสลับไปมาพร้อมเล่าความเป็นจริง “มือ..มือมันติดเกราะไปไหนไม่ได้จริงๆ”
“เหมือนคนติดเกาะ” ว่านยอมสารภาพจนได้
“ถูกต้อง” น้องดีใจที่พี่เห็นด้วย “ติดเกราะมากๆเวลาจะนั่งก็ลำบากมาก”
“แล้วจะบอกว่าชุดเกราะนี่นะครับ” ว่านรับช่วงต่อไม่ธรรมดา “มันไม่ห่อตัวไม่ซึมเปื้อนไม่ไหลย้อนกลับไม่ซับอะไรทั้งนั้นครับ” ก็อปปี้ไรท์เตอร์มือหนึ่งโอดครวญ “หยาดเหงื่อทุกหยดไหลลงสู่ที่ต่ำ”
ว่านจบประโยคทำหน้าราวกับจะร้องไห้ให้ความระทมจากอดีตที่ผ่านพบมา
“เปียกอับชื้นครับ” ว่านยังไม่หนำใจกระหน่ำให้รับรู้กันโดยทั่วกับอดีตอันขมขื่น “กลับบ้านเนี่ยแทบเอาไปแกงเห็ดทีเดียวเชียว”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า...โอยยยย หัวเราะเหมือนจะขาดใจตาย

จบช่วงระทมของเต่าตัวที่หนึ่งผ่านไป
เต่าFHMรุ่นน้องเผยต่อ
“แต่ช่วงล่างมันระบายลมนะ” เต่าน้อยบอกย้ำ “มันหวิวหวิวมากช่วงล่าง”
“ครับ” ว่านยังหน้าตาระทมกับอดีตไม่เลิก
“ก็เลยได้เห็นทรวดทรงองค์เอวของพี่ว่าน” กบใส่ไม่ยั้ง
“ครับ” ว่านได้แต่ตอบรับ
“เป็นคนที่สูงยาวเข่าดีมากมาก” กบทำเสียงมีเลศนัย
“เห็นแล้วคิดถึงจิ๊ดแสงทองทีเดียวเชียว” ว่านกลิ้งไปหานางแบบ
กบไม่สนใจวาจายอกย้อนนั้น เพราะว่า ในที่สุดที่ปูพรมมาอย่างยาวนานก็เพื่อ.....
“สูงชะลูดตูดแอบโกรธยอดขุนพลนะฮะ” กบปล่อยมุขราบเรียบไร้รอยตำหนิ

นิ้วว่านที่ค้างอยู่ที่สายกีต้าร์เกาส่งซีนเป็นระลอกยาว

“ตูดแอบโกรธ” กบชะงักเพื่อปล่อยมิสไซส์ปิดท้าย “ตูดงอน!”

คราวนี้ว่านซูฮกน้องชายคนนี้สุดใจ สองมือกำกีต้าร์ขึ้นเมโลดี้ชมเชยโดยไม่ต้องใช้วาจาใดใด

“พอเฮ๊อะ” กบเขิน “หลังจากนั้นเราก็ได้พูดคุยกันเรื่องการใส่ชุดนี้ล่ะว่า..” เลโก้ฝีมือกบเริ่มต่อ “ตั้งแต่ออกจากบ้านมาเนี่ยโดนชุดอวกาศไปเลยนะฮะ ชุดแรก” จิกกัดเล็กน้อยเป็นกระสัย “แล้วมาเจอชุดเต่าทอง ครั้งที่สอง”
กบชะงัก นึกอะไรบางอย่างได้ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า....
“คลิปนี้อย่าเผยแพร่เดี๋ยวตกงานนะครับ” คิ้วขมวดยุ่งร้องเตือน
“ถ้าแค่นี้ตก เราตกมานานละ” รุ่นพี่ร้องบอกอย่างรู้จัก(ปาก)ตัวเองดี

กบหันยิ้มรับฟังประสบการณ์ แล้วต่อเลโก้ที่ค้างให้เสร็จ

“แล้วก็มาเจออะไรอีกรู้ไหมครับ” รุ่นน้องหันไปบอกรุ่นพี่ที่เงียบฟัง “ชุดคนจีนพี่ ไปปักกิ่งไง..จำได้ป่ะ”
“อ๋อ” ว่านอธิบายย้ำอีกที “ชุดแรกเป็นชุดตัวดำเงาๆ
“ตัวดำ...ใช่” เจ้าของคอสตูมยืนยัน
“เหมือนบาร์เกย์เลย” ว่านย้ำซะเห็นภาพ
“อ่า..อย่างงั้น” เจ้าตัวจำใจยอมรับ
“ชุดสองเป็นชุดเกาะ” ว่านทวนแทนให้
“ชุดเกาะ”
“ชุดสามเป็นชุดจีน”
“ชุดจีน”
“ชุดสี่นี่..” ว่านนั่งนึก
“ญี่ปุ่นไง” ต้อลขอเฉลย “เป็นชุดแบบ..เจ้าชายอสุรจิอะไรอย่างเงี้ย”

พอต้อลชะงักแค่วูบ...ว่านก็ไม่เคยช้า

“อันนั้นเพื่อนเรา” ว่านตบอกปุบปับ “เพื่อนสนิทเราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากญี่ปุ่น” แถมเน้นย้ำหนักแน่นไม่ล้อเล่น “ชื่ออสุรจิพุ่งโชติ” มือตบกำกับ “สนิทกัน สนิทกัน”

ฮู้วววววว์ ฮ่า า า า า ห์
โอยยยยย แทบไม่ได้พักหายใจ หัวเราะจนปวดไปหมด
ล่อแหลม ล่อแหลมเจงๆ

“เหนื่อยไหม” หลังจากเจอชุดใหญ่ ว่านผู้ที่ใช้เสียงกีตาร์บ่งบอกถึงอารมณ์แทนคำพูดจาเสร็จก็ถามคู่หู
“เหนื่อยไหม” คู่หูถามกลับ
“พักดื่มน้ำขิงไหม” ว่านเปิดโอกาส

แล้วเสียงงอแงจากท่านผู้ชมด้านหน้าส่งมาทำให้กบต้องรีบพูดขึ้น

“ไม่ใช่...ความจริงที่เราต้องไปเนี่ยเพราะว่าคิวพี่เขาแล้ว” ต้อลบอกเสียงนุ่ม “เหลือไว้ให้พี่เขาสักคนละกันนะ”
ต้อลเข้าเพลงให้อย่างเด็กดีที่..ร้ายเหลือ
“ดูสิว่าสิ่งที่ยังเหลือจะเหลือสักแค่ไหน” ต้อลท้าทายยิ้มๆก่อนเดินเข้าหลังเวทีไปพัก

หนุ่มที่ยังเหลือ....ส่งเสียงหัวเราะ

“เฮอะ เฮอะ เฮอะ เฮอะ” แล้วส่งเสียงแซวเหล่าแฟนคลับ “โหย..ดูโหยหาเหลือเกิน”
หนุ่มตัวใหญ่เอียงคอยิ้ม นิ้วหนึ่งนิ้วชูขึ้นพร้อมส่งเสียงนุ่มแสนนุ่มละมุนลึกร้องขอกลับมา
“ฟังผมร้องเพลงสักเพลงนะครับ”
แล้วร้องขออีกสักอย่างอย่างน่ารักเกินขนาดตัว
“เอ่อ...ถ้าเกิดร้องได้ช่วยร้องกันนะครับ” มือสองมือประสานไขว้แทนคำ “จริงจริงแล้ว คือผมไม่แน่ใจว่าเวลาเราจำกัดแค่ไหนนะครับ แต่ว่าเราเล่นส่วนที่ควรจะเล่นก่อนดีกว่านะครับ ไม่งั้นจะยืดยาวนะครับ” ว่านยิ้มเฉลยอย่างอายๆ “เพราะเราดวลไมค์ดวลมุขกันไปนานกว่าร้องเพลงอีกนะครับ” หนุ่มตัวใหญ่เขินจนต้องปัดผมที่ปรกลงมา “สาระอยู่ตรงนี้..นะครับ”
ยิ้มเขินๆส่งมาตบท้ายก่อนก้มเข้าหากีต้าร์เพื่อนซี้ปึ้กเข้าช่วย
“ร้องได้ช่วยกันร้องนะครับ เพลงนี้....สิ่งที่ยังเหลือครับ”

~เมื่อก่อนไม่เคยสนใจ ในสิ่งที่ทำพลาดพลั้งไป ไม่เข้าใจหัวใจของเธอ~

...ว่านเป็นนักร้องที่ต้องบอก น่าไปฟังคุณว่านร้องสดสดสักครั้ง
แล้วจะรู้ว่า คำว่า เพลงเพราะ ร้องเพราะ...น่ะมันเป็นอย่างไร

“ขอบคุณมากครับผม” ยิ้มที่ถูกอมจนแก้มตุ่ยมาพร้อมมือที่ยกมือไหว้รับเสียงเฮดังไม่หยุด
หนุ่มตัวเขินเสียจนทำตัวไม่ถูก ดึงไมค์ลุกยืน
“จริงๆแล้วถ้ามีมีเวลาก็อยากจะเล่น...แต่วันนี้ก็มากันสองคนก็แบ่งๆกัน ช่วยๆกันนะครับ กับต้อลกับผมด้วยนะครับ”
ว่านเริ่มเท้าสะเอวตามเคย
“ความจริงก็มันยังไม่ถึงเวลาต้องขอบคุณ แต่ว่า...เนื่องจากเมื่อกี้ คือ คือ..” มือเรียวสวยจับทาบที่หัวใจ “อย่างที่บอกนะครับ ประทับใจมากนะครับ...ขอบคุณจริงๆ เพราะเวลาผมไป...”
ชายหนุ่มตัวโตที่เวลายืนพูดไม่เคยอยู่นิ่งๆได้ ขอให้ขยับกำกับการพูด
“ผมเนี่ย...ก็เป็นหนึ่งที่เรียกว่า แทรกซึมไปกับอ่า...” ว่านสะดุดกับเสียงกลั้วหัวเราะ “คนอื่น...ไปเรื่อยๆนะครับ แฝงตัวกับเขาไปทางโน้นทีทางนี้ทีนะครับ” ซำเหมาหนุ่มสารภาพ “ก็เสื่อผืนหมอนใบนะครับ”

...น่ารักเนอะ

“ก็..เรียกว่า ขอบคุณจริงๆนะครับ ที่ร้องเพลงเมื่อกี้ได้” หนุ่มว่านหยุดนิ่งได้ด้วยการเท้าขาตั้งไมค์ “แล้วก็...ที่ซื้อบ้างไม่ซื้อบ้าง”
เจ้าของเพลงอัลบั้มsoloist ก้มหน้ารำพึงตัดพ้อ กลั้นยิ้มเห็นแต่แก้มตุ่ยๆ มือใหญ่ๆข้างที่ไม่ต้องจับไมค์ยกสะบัดด้วยความเขินก่อน...เช็คเรตติ้ง
“ใครซื้อแล้วครับผม!” ว่านยกมือชูสูง “ปุ๊บ!”
แค่สิ้นเสียงถามไถ่ ว่านแจงยอดอัลบั้มต่อ
“หรอมแหรมนะครับผม” สะบัดตัวเล็กน้อยกล่าวปิดอีกรอบ “ขอบคุณมากละกันนะครับไม่ว่าซื้อหรือไม่ซื้อ ร้องได้ก็โอเคนะครับ” พ่อหนุ่มมักน้อยพูดชวนให้โอ๋ “ก็...ฟังเพลงผมก็ดีใจแล้ว
คุณว่านก้มมองพื้นไม่ยอมเงย เปิดทางคิวต่อไป
“เดี๋ยว..ฟังเพลงต้อลก่อนดีกว่านะครับ” ว่านเกาหัวยิก “แล้วเดี๋ยวผมออกมาเจอกันอีกสักพักนึง”
ก่อนหลอกล่อส่งท้าย....
“แต่อีกอันนึงเนี่ยชอบมาก” ว่านรีบก้มเสียบไมค์ พูดอุบอิบสารภาพเบาๆว่า “ขอไปท่องเนื้อก่อนนะ”

เอ๋ยยยยยยยย

หนุ่มขายาวตัวผอมเก้งก้างเดินสวนออกมาไม่ขาดตอน
เมื่อรับไมค์มากำแน่นแล้ว โค้งคำนับรับเสียงเฮ

“ฟังเพลงช้าๆไปเยอะแล้วนะ” กบทำเป็นบ่น “ขอเปลี่ยนบรรยากาศบ้างนะฮะ หลายๆคนคงรากงอกแล้ว...นั่งนานๆนะฮะ”
หนุ่มรุ่นน้องก็เดินไปพูดไปไม่หยุดไม่แพ้รุ่นพี่
“เอาเสต็ปแบบโจ๊ะ โจ๊ะนิดนึงละกัน” ศิลปินยักไหล่ชักชวน แต่เกิดรำคาญ “เอ๊ะ!ไมค์ทำไมมันเบาๆอ่ะพี่”

....ไมค์นี่มีปัญหากับต้อลได้ทุกช่วงสิน่า

ศิลปินพอใจกับไมค์ตัวใหม่และพร้อม...
“โจ๊ะ โจ๊ะนะครับ” หนุ่มน้อยย้ำอีกครั้ง “เพลงนี้ก็ชอบมากเหมือนกันนะ หลายๆคนคงได้ยินแล้ว อัลบั้มติดชาร์ต ตอนนี้กำลังมาแรงนะ หลายๆคนคงเคยได้ยินแล้ว” พูดส่งมานานก็ต้องถาม “รู้ไหม..เพลงอะไรครับ”

...รักได้อีก!!!

“มันไม่ใช่รักได้อีกแล้ว” กบหน้ายุ่งบ่นตามมา “พอดิ๊...จะรักอะไรนักหนา ห๊า!”
จบช่วงต่อว่าต่อขานแฟนคลับ
“ยิ่งกว่ารักได้อีก” กบชวนเปลี่ยนเพลง “เพราะว่านี่คือ...” มือกดทาบที่หัวใจ “รักเธอไปทุกวัน”

~จากคนหนึ่งถึงอีกคนผลลงเอยจบก็เหมือนกันคือฉันเจ็บ...เลยเก็บใจไว้รอ คนที่พอดีทุกอย่างเข้ากับฉัน~

หนุ่มน้อยปิดท้ายตามจังหวะรัวกลอง ด้วยการสะบัดไมค์ “ฮู้ว์!”

เพียงแต่ว่า...เกิดข้อผิดพลาดบางประการที่ศิลปินขอแฉ(ตัวเอง)
“โอโฮ!” กบบ่นขัดใจ “กะจบแบบเท่นะ” ร็อกเกอร์หนุ่มสะบัดไมค์โชว์อีกที “ไม่ลง...ไม่ลงจังหวะ เรื่องของเรื่องไม่ได้ซ้อมกันมานะ” ศิลปินปลอบใจพี่มือกลอง “ไม่เป็นไรนะพี่...ชิวชิวอยู่แล้วนะ”

..ชิว ชิว ....กบโดนแฟนคลับแซวกับการใช้คำ

“ชิว...” กบเน้น...พูดชัด อธิบายแก้ตัวอีกรอบ “ก็อย่างที่พี่ว่านบอกไง ...LIVE LIVE” กบทิ้งแอสเซ่นส์ชัดแจ๋ว

ช่วงกบเจ๊าะแจ๊ะก็กลับมา........

“เพลงนี่ชอบมาก ชอบมากเลย” กบทำเสียงตื่นเต้น “ใครไปดูพี่คิ้มบ้างครับ” หนุ่มน้อยยืนนับ “ไหน ไหน...หนึ่ง สอง สาม สี่” กวาดตาจนทั่วห้องแล้วเอ่ยอย่างพอใจ “เยอะเหมือนกันนะฮะ”

แฟนคลับแถวหน้าวันนี้ตกเป็นเหยื่อขาประจำ เมื่อกบสะกิดชี้...

“หุ่นเหมือนพี่คิ้มมากครับ” กบยิ้มแซวแก้มแฉ่ง “ล้อเล่นครับพี่ อย่าโกรธกันนะ” กบกลัวไม่หนำใจ หลอกล่อเด็กอนุบาลต่อ หน้าตาทะเล้นส่งยิ้มมากับมือสะบัดพลิ้ว “อ่ะล้อเล่น...ล้อเล่น”

จบช่วงกบป่วน...

“ก็..เพลงนี้นะครับ เจ้าของตัวจริงเขานี่...วันจริงนะ เขามีสลง สลิงขึ้นมาเลยนะ” กบกางแขนไล่มา “ปื้ดดดด ขึ้นมา ลอยมาจากด้านบนนะครับ” กบทักเรื่องที่สะกิดใจ “ตอนแรกดูไม่รู้นึกว่าเอ็กซ์ตรีม อาร์มี่นะครับ เพราะว่าเอ็กซ์ตรีมอาร์มี่ก็มีเหาะสลิงเข้ามา” แล้วเกทับ “ของเรานี่ยิ่งกว่ามีพ่นเอฟเฟค” มือกำแน่นเหาะท่าซุปเปอร์แมนประกอบ “พ่นมาปูบ..โดนหน้า” มือกางแปะเต็มหน้า “โดนหน้าคนข้างหน้านะฮะ”
ศิลปินชุดอวกาศเริ่มแฉ...และเหยื่อก็ยังเป็นแฟนคลับตามเคย
“เป็นป้าแก่ๆด้วยนะฮะ” กบผงะศีรษะกระเด้ง “หัวเหอนี่แหว่งกันไปเลยนะฮะตอนนั้น” เด็กดีปล่อยเสียงห่วงใยจอมปลอมส่งมอบมา ”ใครก็ไม่รู้ สงสารมากเลยนะ”
แล้วหนุ่มน้อยขี้สงสารเพิ่มเรื่องเพิ่มราว
“ตอนยิงไป เผลอไง เราเผลอไป กะโดน...คนแน่ๆ” กบกำมือยืดตรง “ปึ้ง!” แล้วทำเสียงประหลาดใจ “อ้าว! หันมาดูอีกที เสื้อเส้อขาดเป็นรงเป็นรูเลยนะครับ” เดินถอยหลังไปก้าว “ใครก็ไม่รู้นะฮะป้าผู้โชคร้ายคนนั้นนะฮะ” กบกวาดสายตามองจนทั่วแล้วพูดเหมือนนึกได้ “ไม่มีในนี้หรอก เขาคงรักษาตัวอยู่นะฮะ” ย้ำอีกสักที “อยู่โรงบาล อยู่โรงบาลแล้ว”

เฮออออ.....เชื่อดีไหมเนี่ย มีแว้บที่คิดว่าอาจเป็นเรื่องจริง
ชั่งใจอยู่นะกบนะ

ช่วงแฟนคลับตกเป็นเหยื่อจบไป เข้าเพลงต่อมา

“เพลงนี้ชอบมาก” กบบอกเล่าหลังจากก้มมองรายการ “เพลงนี้เลยครับผม” นิ้วชี้ชูส่งมาแล้วชะงัก หนุ่มน้อยตัวยุ่งตัดสินใจในวินาทีต่อมา “ไม่พูดดีกว่า...รอพี่ว่านมาร้องดีกว่า”

เจ้าภาพร้องเชิญแขกรับเชิญ
“อ่ะ...ขอเสียงให้พี่ว่านหน่อยนะครับ” น้องชายโหมโรงก่อนเดินสวนกลับเข้าไป

Create Date : 04 มกราคม 2552

Last Update : 4 มกราคม 2552 19:51:40 น.

0 comments

Counter : 673 Pageviews.