เขิน...คือ เรื่องจริงนะนัท
นานแล้วล่ะที่ไม่ได้ดูคอนเสิร์ตไปนั่งเขินไป เขินจนต้องเม้มปาก พอนัทร้องบอกพี่...เอ๋ยยยย มุบมิบอ่ะ ~ว่าฉันรักเธอโดยที่ไม่รู้จัก และฉันรักเธอตั้งแต่แรกพบหน้า~พี่น่ะยกมือลูบหน้าแก้เขิน พอจับโดนก็รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวของหน้าตัวเองยังไม่ทันตั้งตัวติด นัทกระหน่ำความรู้สึกจนพี่ต้องนั่งยิ้มใต้มือตัวเอง~ว่าสำหรับฉันนั้นเธอคือทุกสิ่ง เป็นแรงบันดาลใจเป็นทุกๆอย่าง~นัทจ๋า...ใจพี่เต้นตึกตึก สายลมฤดูร้อนพัดมาทักทายทั้งที่ๆอากาศบ้าตอนนั้นมันลอยตัวลดต่ำลงนั่นสินะนัท~แม้ว่าเรายังไม่ทันรู้จัก กันเลย~แล้วทำไม...นัทถึงได้ทำให้พี่รู้สึกเหมือนหล่นตู้มลงไปในหลุมที่ไม่อยากปีนขึ้นมาล่ะนัทรอยยิ้มสดใสของนัทตอนนั้น ความสุขในแววตาแบบนั้น มันผ่านเสียงเพลงออกมา ความรู้สึกที่พี่ได้รับคือ"เรื่องจริง"....นี่ล่ะมั้ง ที่ทำให้พี่ฟังเพลงของนัทด้วยความสุขเสมอเพราะนัทมีความสุขที่ได้ร้องเพลง บทเพลงของนัทถึงทำให้คนฟังเพลงอย่างพี่ได้ทักทายเจ้า "ความสุข" ณ หนึ่งช่วงเวลาแถมคราวนี้...นัททำให้พี่รู้สึกราวกับถูกเจ้าชายขี่ม้าขาวคุกเข่าสารภาพรักต่อหน้าพี่...เขินอ่ะนัทเขินซะจนถ้ามีต้นหญ้าอยู่แถวนั้น คงถูกพี่ทั้งดึงทั้งถอนจนทลายราบพนาสูญ...จะรับผิดชอบยังดีล่ะเจ้าน้องชายพี่ "เชื่อ" ทุกคำพูดที่นัทพูดออกมาจากหัวใจเลยอ่ะ จบไปหนึ่งส่วนแล้วกับรายการนี้อย่างที่เคยพูดไปล่ะ...สำหรับเราแล้วรายการนี้คือเกม ไม่ว่าจะเปลี่ยนชื่อไปอย่างไร มันก็ยังเป็นเกมที่เล่นกับความรู้สึกคนอยู่ดีถามว่ารู้สึกอะไรไหมกับความหน้าด้านของทีมงานคราวนี้ไม่เลยว่ะ! ก็พอคาดเดาตั้งแต่มีคำว่า "อังกอร์" โผล่ออกมาแนะนำตัวเพียงแต่เดาผิดไปนิดว่า มันคือการหาทางเอาตัวรอดให้เอาเด็กเข้ารอบสุดท้ายทั้งหมดเท่านั้นเองก่อนเริ่มคอน ได้รับข่าวมาว่าทางทรูขอลิขสิทธิ์เพลงปะกิตไว้แค่ห้าเพลงเราก็เอ๊อ...ตอนนั้นคิดล่ะว่า...พี่นัททำไมไม่อยู่m1ฟะ...จะได้จบๆไปจริงๆสักทีรายการนี้สำหรับตัวเองพออาต้อยประกาศว่ามีคะแนนดับเบิ้ลพ้อยต์จากกรรมการ...เอ๊อ~ ทำไมต้อลมันไม่อยู่ m2 ฟะ...จะได้หมดเวรหมดกรรมสักทีเราว่า...คนตามเป็นทาสทรูมาห้าจะหกปีแล้วคงชินแล้วมั้งอย่างเรานี่ล่ะ...มันไม่มีแม้แต่ 'ชา' ด้วยซ้ำ มันเฉยอิ๊บอ๊ายเลยล่ะเซอร์ไพรส์ของทรูน่ะมีไว้เพื่อทรูเท่านั้นตามประสาพ่อค้าน่ะ...คำนวนต้นทุนกำไรไว้เรียบร้อย หาทางทำให้คำว่า "ขาดทุน" ลดต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้คนอย่างเราๆจะไปทำอะไรได้ในเมื่อพ่อค้าเข้ามาหน้าใหญ่ในโลกศิลปะ...เราอาจดูถูกเขา แต่อีกด้านเราก็กระหายในเงินในมันสมองส่วนตัวเลขที่โลกศิลปะทำเป็นหมิ่นแคลนนั่นล่ะสงสัยด้วยวัยและอยู่ในฐานะโดนกระทำมาตลอดห้าปีละมั๊งทำให้เรารู้จัก "เลือก" ที่จะเสพส่วนที่มีประโยชน์และตรงรสนิยมส่วนนอกเหนือจากนั้น ไม่ขอเสียเวลาเหลือบแลพอรู้สึกได้แบบนั้น...เรากลับรู้สึกได้ว่า คนที่ได้เปรียบคือคนดูอย่างเราต่างหากพอเลิกเต้นไปตามจังหวะที่ทรูประโคมเร่งเร้าเราก็เดินชมนกชิม(เด็ก)ไปตามประสา ปล่อยทุยมานคิดจะเอาเงินดูดเงินไป...ดึงให้ข้าพเจ้ากลับมาสู่วังวนนี้ไม่ได้อีกแล้ว...ถ้ายังมีสิ่งหนึ่งที่ติดใจ ก็คือความโหดร้ายในจิตใจของรายการแบบนี้ไม่ต้องดูอื่นไกล เจ้าหนูรอนคือcase studyเป็นอย่างดีคุณจงใจปล่อยเด็ก...ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก ว่า เด็กมันว่ายน้ำไม่แข็งแต่กลับถีบเด็กลงไปกลางทะเลท่ามกลางคลื่นที่กำลังบ้าคลั่งและเต็มไปด้วยฉลามได้ไงจนพอเห็นเด็กตะเกียกตะกายจนแทบตายให้เห็นต่อหน้าค่อยโยนเชือกลงไปฉุดดึงฟังรอนร้องลั่นอย่างเก็บอารมณ์เป็นสุขไม่อยู่ว่า "ขอโทษจริงๆครับ แต่ผมมีความสุขจริงๆ"...ฟังแล้วไม่สะท้อนใจบางอย่างบ้างเหรอกระทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กพวกนี้หัวใจไม่ได้แกร่งเท่ากันหรอกนะอายุและประสบการณ์ไม่ได้รอเวลา "เชือด" ได้ในเวลาเดียวกันจริงไหมการโหมทำบุญน่ะ มันหนีบาปที่กำลังวิ่งไล่กรวดมาอย่างกับจรวดไม่ไหวแล้วมั้งลูกทุ่งโมทาวน์ ส่วนประทับใจมีมากกว่าส่วนขัดใจเพลงที่ "จำ" จนประทับใจเลือกมาสองเพลงเพลงแรกคือ ช่วงที่ดีที่สุดอาจเพราะเพลงนี้เฝ้ารออย่างคาดหวังมาตลอดตั้งแต่ได้ฟังต้อลซ้อมแล้วก่อนเริ่มคอนถึงกับต่อลำโพงตัวเก่งเข้ากับเครื่องรับเพื่อเสพทุกส่วนที่พึงมีให้เต็มคราบแล้วต้อลก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ต้อลตบเพลงนี้ซะกลมกล่อม ไม่มีมากไปและยิ่งไม่มีน้อยไปเสียงของกาต้อลนำความรู้สึกไปตามเพลงตั้งแต่ต้นจนจบอย่างเต็มด้วยอารมณ์ความรู้สึกช่วงทอดเสียงเพื่อนำ หยุดเพื่อดึง ขยี้คำเพื่อให้รู้สึก มันคือการนำความรู้สึกผ่านเพลงคลุมด้วยฝีมือที่มีในตัวยิ่งอิมโพรไวส์ส่งท้าย มันเต็มด้วยความรู้สึกลึกๆจากใจจนคนฟังรู้สึกถึงได้(ใช้คำว่า "รู้สึก" ได้พร่ำเพรื่อจริงๆ แต่ต้อลร้องเพลงนี้แล้วทำให้นึกถึงคำอื่นไม่ออกเลยทีเดียว)...ถ้าจะไม่พูดถึงข้อผิดพลาดบ้าง ก็ดูจะเป็นการอวยไปสุขภาพเสียงของต้อลดูจะไม่เต็มร้อยในการร้องเพลงนี้ สังเกตได้จากการเก็บลมไม่เพียงพอ จนทำให้ท้ายคำปล่อยตัวสะกดทิ้งไปหลายครั้งคำว่า วัน ผ่าน วาน....ตัวสะกด น หนู ไม่มาเลยสักครั้ง ฟังแล้วเสียดาย เพราะคราวนี้ต้อลร้องละเอียดมาก มาพลาดลูกเล็กๆแบบนี้มันทำให้คนฟังเกิดสะดุดรออย่างช่วยไม่ได้แต่ก็ไม่เป็นส่วนสำคัญ เพราะเมื่อนึกย้อนไปถ้าไม่คิดจะค้นก็จะไม่ติดใจอารมณ์ในเพลงผ่านเสียงร้องคือช่วงที่ดีสุดอย่างไม่ต้องสงสัยแม้สักนิด...ขอบใจนะต้อลน้องได้มอบ "ช่วงที่ดีที่สุด" ในความทรงจำครั้งหนึ่งให้พี่แล้วล่ะ อีกเพลงที่เรา "จำ" อย่างน่าแปลกใจตัวเองอาจเป็นเพราะช่วงซ้อมฟังตี๋ร้องด้วยอารมณ์ลุ้นมาโดยตลอดว่า ตี๋จะรอดไหมว้ายิ่งบวกท่าเต้นในโชว์อีกยิ่งวิตกล่วงหน้าหลายเท่าแต่พอสคริปต์ที่ตี๋ทุ่มเทคิดเปิดมา มันคือส่วนนำร่องเพลงได้ดึงอารมณ์ร่วมคนดูอย่างสุดยอดไร้ที่ติเพลง คนข้างล่างโดยส่วนตัวแล้วคิดว่าเพลงนี้โน๊ตมันประหลาด ขึ้นๆลงๆชวนให้ร้องเพี้ยนได้ง่ายมากเลย พอมาใส่ลูกเอื้อนเข้าไปยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่แต่ว่า...ตี๋กุมเพลงนี้จนอยู่หมัด (แม้จะเพี้ยนต่ำเป็นระยะก็ตาม)...ความพยายามกับลูกเอื้อนปิดท้ายของตี๋ น้องได้ใจพี่ไปจนหมด บวกกับเสื้อสีชมพูหวานช่างเข้ากับหน้านิ่งๆแบบนั้น นี่คือ "การโชว์" ที่ดีที่สุด รวมทั้งการร้อง การเล่น การแสดงเข้าไปเป็นเรื่องราวเดียวกันให้ความรู้สึกแบบเดียวกับที่รู้สึกถึงเพลง Mambo No.5 ที่ต้อลเคยโชว์ไว้ตอนAF4 แล้วเราอยากคิดว่า นี่คือโชว์บนเวทีใหญ่ที่ดีที่สุดของตี๋แบบที่ตี๋สมควรได้รับเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว แทนที่จะไปโดนแบบอ่อนซ้อมอย่างนั้นถ้าประกวดเป็นกลุ่ม อย่างที่ทางทรูแบ่งกลุ่มมาตั้งแต่แรกเริ่มกลุ่มM2ก็ต้องชนะไปอย่างไม่ต้องสงสัยเพลงหยุดคือเพลงที่ดีที่สุดของกลุ่มนี้ตั้งแต่รวมกลุ่มกันมาทุกคนร้องเล่นเต้นอย่างมีความสุขและไปด้วยกันแต่อย่างที่นัทพูดกับต้อลตอนกลับไปบ้านนั่นล่ะว่า "แต่มันเป็นอะไรที่ไม่แฟร์มากที่บอกว่า ทีมm1ทีมเวิร์คไม่ดีเท่า เพราะเพลงหวานขม มันเตรียมมาร้องคนเดียวอ่ะ"แล้วต้อลบอกกลับไปว่า "ไม่เป็นไรหรอก ขำๆ"นั่นสินะเด็กไม่เคยคิดแข่งกันแม้สักนิด...แถมอยากตะกายหนีออกบ้านก่อนกัน ถ้าจะว่าไปและย้ำอีกทีจริงไหมนัทเป็นคนคิดละเอียด ใส่ใจความรู้สึกคนรอบข้างส่วนต้อล ไม่ใช่คนคิดมาก ไม่เก็บเรื่องราวบางอย่างให้รกสมอง...โขยกรวมกัน ก็...พอดีเล๊ย จบคอนวีคโมทาวน์ลูกทุ่งภาพและความรู้สึกที่ติดในความทรงจำเราเป็นภาพหลังจากประกาศผลจนเพลง "ฤดูที่แตกต่าง" ดังขึ้นต้อลที่อยู่อีกฟากเดินถอยหนีลงมา มองหาใครสักคน แม้มีเพื่อนคนอื่นมาแตะทัก ต้อลแค่หันพยักสายตาที่เหลือบแล ขายาวๆก้าวเดินหา ปากขยับเรียกแม้ไม่เสียง แต่เรากลับได้ยินดังชัดในใจ "พี่นัท "....แม้ภาพจะไม่ได้ตามต่อแต่เพื่อนมาบอกว่าเด็กสองคนเดินมากอดกันชั่วครู่แค่นี้...ก็เพียงพอแล้ว"เพื่อน" น่ะ มีเงินทองมากมายท่วมฟ้าก็หาซื้อไม่ได้หรอกนะแม้กระทั่ง "เวลา" ก็อาจไม่นำพาให้มาพบเป็นเพื่อนกันได้แต่คือ "ช่วงเวลา" ของตัวมันเอง ที่ทำให้มา "เจอ" กันรักษาเอาไว้นะเจ้าน้องชาย
...ถ้ายังมีสิ่งหนึ่งที่ติดใจ ก็คือความโหดร้ายในจิตใจของรายการแบบนี้ไม่ต้องดูอื่นไกล เจ้าหนูรอนคือcase studyเป็นอย่างดีคุณจงใจปล่อยเด็ก...ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก ว่า เด็กมันว่ายน้ำไม่แข็งแต่กลับถีบเด็กลงไปกลางทะเลท่ามกลางคลื่นที่กำลังบ้าคลั่งและเต็มไปด้วยฉลามได้ไงจนพอเห็นเด็กตะเกียกตะกายจนแทบตายให้เห็นต่อหน้าค่อยโยนเชือกลงไปฉุดดึงฟังรอนร้องลั่นอย่างเก็บอารมณ์เป็นสุขไม่อยู่ว่า "ขอโทษจริงๆครับ แต่ผมมีความสุขจริงๆ"...ฟังแล้วไม่สะท้อนใจบางอย่างบ้างเหรอกระทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กพวกนี้หัวใจไม่ได้แกร่งเท่ากันหรอกนะอายุและประสบการณ์ไม่ได้รอเวลา "เชือด" ได้ในเวลาเดียวกันจริงไหมการโหมทำบุญน่ะ มันหนีบาปที่กำลังวิ่งไล่กรวดมาอย่างกับจรวดไม่ไหวแล้วมั้ง
เป็นพวกคิดได้แต่เขียนไม่เป็น ฮะๆ
แต่ลงทุนเม้นครั้งนี้บอกตรงๆ เลยค่ะ ว่า
มาเพื่อตัดหน้า gibt แฟนพันธ์แท้คุณคิว
ทั้งสามเพลงนี่ชอบเหมือนคุณคิวเลยค่ะ
เพลงเรื่องจริงนี่ รับรู้ได้จริงๆ ว่านัทส่งให้แฟนคลับเต็มๆ
เป็นเพลงที่ฟังแล้วมีความสุขมากๆ
ส่วนช่วงที่ดีที่สุดของกบนี่ คงไม่ต้องอะไรมาก กบมันเทพพพพพพพพ ขึ้นโน้ตแรกมาก็เป๊ะเลย
กบเทพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพ
ส่วนช็อตสองพี่น้องกระดึบๆ มายืนกอดคอข้างเวทีด้วยกันนั้น
เนื่องจากเห็นกับตา จะรู้สึกเหมือนกับว่า เค้าส่งกระแสจิตเรียกกันมาจริงๆ
กบน้อยเดินมาก่อน พี่ชายเดินตามหลังมา
เดินมาถึงข้างกบปั๊บ กบมันคว้าคอพี่ชายมากอดไว้ทันทีประหนึ่งมีตาหลัง
เค้าปลื้มมมมมมมม
อีกคนนึงที่ขอพูดถึงคือ "จีน"
ไม่ใช่เรื่องร้องเพลง แต่"อิจฉา" อะ อิจฉาจีนมากมายยยยยย
อยากเป็นจีนบ้างอะไรบ้าง กรี๊ดดดดดดดดดดด
สุดท้าย... บิ๊ก พี่ขอนะ เม้นแรกเนี่ย กริๆ