ตอนเด็ก ๆ ไม่เคยเข้าใจว่า ทำไมคุณย่าชอบพูดถึงแต่เรื่อง “อดีต“ พอตัวเองอายุมากเอง เลยถึงบางอ้อว่า อ๋อ คนแก่ชอบนึกถึงความหลังนี่หว่า ไม่มีอะไรจะคุย ก็คุยกันเรื่องความหลังในวัยเยาว์ นายจอมยุ่งก็มี “ความหลัง“ มาเล่าให้ฟังเหมือนกันค่ะ แต่ความหลังของเธอนี้ ขำก๊าก จะเป็นยังไงไปติดตามกันค่ะ หลังอาหารค่ำคืนหนึ่ง เรานั่ง “ผึ่งพุง“ อยู่ในห้องนั่งเล่น ก็คุยกันเล่นไปถึงเรื่องต่าง ๆ คุยกันไปคุยกันมา ไปจบที่เรื่อง “การหนีออกจากบ้าน“ เข้าใจว่า เด็ก ๆ ทุกคน ไม่ช่วงใดช่วงหนึ่งในชีวิต ต้องคิดที่จะหนีออกจากบ้านกันบ้างล่ะ แต่เฮียเธอไปจริง ๆ เลยค่ะ เธอจัดกระเป๋าไปเลย แต่จะไปไกลแค่ไหน ต้องอ่านต่อไป .............................................. เฮียเธอเล่าว่า วันที่เกิดเรื่อง เธออายุ 7 ขวบค่ะ วันนั้นเธอขัดใจกับคุณแม่ของเธอ เหตุเพราะ พ่อกับแม่ พาจูลี่ (พี่สาวของนายจอมยุ่ง) ไปทานอาหารนอกบ้าน แต่ไม่ได้พานายจอมยุ่งไป เพราะวันนั้นเฮียแกไปเล่นที่บ้านย่า แล้วไม่ได้กลับมาบ้านตอนเย็น พ่อแม่ก็ไม่คิดจะไปรับเธอ เมื่อทุกคนกลับมาถึงบ้าน นายจอมยุ่งก็เลยออกอาการยกใหญ่ หาว่าพ่อแม่ไม่สนใจเธอ รักแต่พี่คนโต (ว่าไปนั่น !) สรุปว่า เธอเลยบอกแม่ว่า ในเมื่อไม่มีใครสนใจเธอ เธอก็จะออกจากบ้านไป เขียนมาถึงตรงนี้ ขอย้ำว่า ตอนนั้นอาเฮียของเรา อายุ 7 ขวบค่ะ ตัวกระเปี๊ยกเดียวเท่านั้น ว่าแล้วเธอก็ไป “จัดกระเป๋า“ เลยค่ะ กะว่าไปแน่ ๆ คุณแม่เข้ามาคุยด้วย แต่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ไปค่ะ แม่ถามว่า คุณแม่ : แล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ? จอมยุ่ง : (ตอบเสียงตวัด ๆ) จะนั่งรถไฟไปอยู่ภาคใต้ คุณแม่ : อืม พ่อกับแม่คงจะคิดถึงลูกเนอะ ถ้าว่าง ๆ ก็มาหาแม่บ้าง จอมยุ่ง : ยังไม่รู้ว่าจะว่างมาเยี่ยมหรือเปล่า อาจจะยุ่ง ! (ตอนนี้เฮียบอกว่า เริ่มจะโกรธมากขึ้น เพราะแม่ยังไม่ห้ามให้ไปซะที) คุณแม่ : ให้แม่ช่วยเก็บกระเป๋ามั้ยลูก ? จอมยุ่ง : ไม่ต้องงงงงงงงงงงงง (โกรธ ค่ะ !) .............................................. จัดกระเป๋าเสร็จ เธอไปเลยค่ะ เธอว่าเธอเดินไป 3 ซอยได้ แต่ตอนนั้นเริ่มจะมืดแล้ว ว่าแล้วก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ขี่จักรยานผ่านมา แล้วถามเธอเสียงเยอะ ๆ ว่า “What happen ? Are you running away?” เฮียฟิวส์ขาดค่ะ ตวาดแม่สาวน้อยว่า “ก็ใช่น่ะสิ !!!!” มาถึงตรงนี้ เฮียเล่าว่า มันเริ่มจะมืดแล้ว เธอเลยนึกว่า “เดี๋ยวกลับบ้านก่อนดีกว่า มืดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปใหม่“ ว่าแล้วเธอก็ลากกระเป๋ากลับมาบ้าน แต่มานั่งหน้าบ้าน ไม่ยอมเข้าบ้านนะคะ แต่แอบมองคนในบ้าน เธอบอกว่า ตอนนั้นเธอโกรธมาก ๆ เพราะดูแล้วไม่เห็นพ่อกับแม่ จะดูเป็นเดือนเป็นร้อนที่เธอหายไปเลย ไอ้เราขำจะตาย นึกในใจว่า ก็พ่อแม่เค้ารู้น่ะสิ ว่าแกไม่ไปจริง ๆ ถ้าเค้ารู้ว่าจะไปจริง ๆ สงสัยเค้าจัดงานฉลองแล้วมั้ง .............................................. ว่าแล้วเธอก็เปิดประตูบ้าน แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปเลย คุณแม่เดินมาถามยิ้ม ๆ ว่า คุณแม่ : อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก ? จอมยุ่ง : (แผดเสียง 8 หลอด) ยังไม่กลับ มันมืดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไป ไม่ต้องห่วง ไปแน่ ๆ ! ว่าแล้วเธอก็ปิดประตู “ปัง“ มาถึงตรงนี้ อีเมียอดไม่ได้ค่ะ ต้องถามว่า แล้วตกลงว่า วันรุ่งขึ้นได้ไปมั้ย ? เธอบอกว่า ไม่ได้ไป ก็ทำเงียบ ๆ ไปเลย Drama King จริง ๆ สามีดิฉัน ! ประสาทแด๊ก แต่เล็กแต่น้อย ..............................................

Create Date : 06 กรกฎาคม 2551
Last Update : 6 กรกฎาคม 2551 19:26:44 น.		26 comments
Counter : 629 Pageviews.
Share Tweet