ระหว่าง ...อาหารค่ำคืนหนึ่ง ไม่รู้จะคุยอะไรกันดี เนื่องจากนายจอมยุ่งอยู่บ้าน ก็คือคุยกันมาทั้งวันแล้ว แต่ว่ากะเหรี่ยงตกดอยอย่างเรา ไม่หวั่นแม้วันมามากค่ะ ไม่มีเรื่องจะคุยใช่มั้ย งั้นขุดเอาเรื่องบ้าบอมาคุยล่ะกัน ว่าแล้วก็โพลงขึ้นมาว่า “I wonder if Mae quit school yet?”

เรื่องนี้มีที่มาที่ไปค่ะ คือว่า น้องเมย์ หลานสาวสุดที่รักขู่ฟอด ๆ ว่า “น้องเมย์จะลาออกจากโรงเรียน (อนุบาล) มาเล่นดนตรี“ น้องเมย์ไม่อยากไปโรงเรียนค่ะ เนื่องจากว่า เวลาอยู่บ้านปู่ย่า โคตรเหง้าตามใจมาก ๆ พอไปโรงเรียนกลับโดนเพื่อนแกล้ง เลยคิดจะลาออกมา แล้วไปหากินทางดนตรี อิอิ คิดเดินทางสายผิด แต่เล็กแต่น้อยเลยวุ้ยหลานชั้น

เล่าให้นายจอมยุ่งฟังครั้งแรก รายนั้นขำกลิ้ง เพราะว่าสนิทกับน้องเมย์มาก ๆ พูดกันไม่รู้เรื่องนะคะ แต่ว่าเค้านั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงได้ทั้งวัน …ไสยศาสตร์มีจริง ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ! ตอนนี้มุขน้องเมย์จะลาออกจากอนุบาล กลายเป็นมุขประจำบ้านของเราไปแล้ว

พูดถึงเรื่องหลานไม่อยากไปโรงเรียน ก็ต้องนั่งอธิบายอีกว่า ทำไมหลานถึงไม่อยากไปโรงเรียน ต้องว่ากันยาวถึงระบบการศึกษาไทย ว่าแล้วก็ว่ากันย๊าวยาว ไปถึงสมัยเราเรียนประถมเลย พูดกันถึงสมัยโดนไม้เรียว (รุ่นพันเทป) อู้ย นึกแล้วยังเจ็บก้นอยู่เลยค่ะ

ว่าแล้วก็คุยกันถึงวิชาที่ชอบและไม่ชอบเรียน วิชาที่ไม่ชอบที่สุด ก็คือ “ภาษาไทย“ มิได้ดัดจริตไม่อยากเรียนภาษาเกิดแต่อย่างใดค่ะ แต่ว่าภาษาไทยกับกะเหรี่ยงอย่างดิฉัน เริ่มต้นกันไม่ค่อยดี

พูดถึงวิชาภาษาไทย ก็ต้องนึกถึง “ครูอำนวย“ ก่อนเลย เธอเป็นครูสอนภาษาไทยสมัย ป. 6 ภาพครูอำนวยติดอยู่ในสมองแบบที่ลืมไม่ลงค่ะ คุณครูตัวใหญ่ ปากกว้าง ๆ พูดเสียงดังสุดฤทธิ์ ในมือจะถือไม้เรียวอันยาว ที่เธออุตส่าห์เอาผ้าเทปมาพัน เนื่องจากกลัวว่านักเรียนจะยังเจ็บไม่พอ นอกจากไม้เรียวคู่ใจแล้ว ครูอำนวยยังมาพร้อม ๆ กับ “ขนมจีบแปรงลบกระดาน“ อีกค่ะ เจ็บมากขอบอก !

ที่มาว่าทำไมถึงไม่ชอบเรียนภาษาไทย ก็เพราะว่าโดนไม้บ่อยซิค่ะ โดนด้วยหลายเรื่องด้วย เช่นว่า โดนเรียกถามแล้วตอบไม่ได้ ครูก็ตี (ครูไทยก็เนอะ ซาดิมส์จัง) เรียกได้ว่าตอนป.6 นั้น วิชาภาษาไทย คือ ชั่วโมงนรกมาก ๆ นั่งอกสั่นขวัญแขวน กลัวโดนเรียกตอบคำถาม เฮ้อ…การศึกษาไทย !

นับจากนั้นมา เกลียดภาษาไทยขึ้นสมอง ไม่เคยชอบเลย ยิ่งมาโดนต้องอ่านกลอนให้คนทั้งชั้นฟังอีก โอ้โห้…เลิกกันเลยค่ะ ขี้อายสุด ๆ แถมไอ้พวกดรีมทีมปากหมาก็คอยจะล้อเสียงเราอยู่เรื่อย น่าโดนถีบปากจริง ๆ

ในชีวิตนี้เกลียดการเขียนเรียงความ ถึงวันพ่อวันแม่ที่ อยากจะเอาตีนงาม ๆ ไปก่ายกระบาล เขียนไม่เป็นไม่ชอบด้วย จะไปจ้างเค้าเขียนก็กวนอาจารย์จับได้อีก เซ็งจิตจริง ๆ นอกจากเกลียดการเขียนแล้ว การอ่าน (ออกเสียง) ทุกประเภทเกลียดหมด ยิ่งไวยกรณ์ไทย ยิ่งไปกันใหญ่เลยค่ะ รู้อย่างเดียวคือ “ไก่จิกเด็กตาย เด็กตายบนปากโอ่ง“ เหอะ ๆ แต่อย่าถามนะคะว่า มันคืออะไร … คืนอาจารย์ไปหมดแล้วค่ะ (หรือว่าไม่ได้เอามาเลยก็ไม่รู้)

ตลอดช่วงเวลาเกือบ 1 ทศวรรษ ไม่เคยมั่นใจในภาษาไทยของตัวเอง จนกระทั่งเรียนปริญญาตรี ต้องเรียนภาษาไทยเป็นวิชาบังคับ ตอนนั้นต้องเขียนเรียงความเยอะ จำได้ว่ามีหัวข้อหนึ่งคือ “เมื่อลูกเรียนไม่เก่ง ใครผิด ?” โอ้โห้…ตอนได้กระดาษกลับมา ได้ A+ ค่ะ แถมอาจารย์ยังเขียนชมยกใหญ่ แห๊มมมม ว่าจะเอาไปใส่กรอบซะหน่อย …ตั้งแต่นั้นมา รู้สึกว่าขนมันพองขึ้นค่ะ ว่าชั้นนี้แน่จริง ๆ ฮึกเฮิมใหญ่ค่ะ

นายจอมยุ่งสนใจ ถึงวัฒนธรรมการโดนไม้เรียวของไทยมาก ๆ เนื่องจากที่อเมริกานี้ ครูไม่มีสิทธิ์ตีเด็กค่ะ (ยกเว้นแต่อยากจะไปนอนเล่นในคุก) จอมยุ่งก็บ้าพลัง ซักใหญ่เลยว่า แล้วโดนตีขนาดนั้นบอกพ่อบอกแม่หรือเปล่า หุหุ ถ้าต้องบอกพ่อแม่ทุกครั้ง ก็พอดีพ่อกับแม่ คงต้องไปบอกให้ครูตีหนักขึ้นนิ จะได้หุบ ๆ ปากไปซะ แหม…เด็กไทย (สมัยเรา) โดนไม้เรียว เหมือนเรื่องธรรมดา วันไหนไม่โดนจะรู้สึกหัวเสียมาก เพราะอุตส่าห์ใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างใน ฮ่า ฮ่า ครูอำนวยก็รู้แนวอีกค่ะ ต้องเอาไม้รีด ๆ กระโปรงก่อนแล้วค่อยตี ไม่งั้นก็ตีน่องซะเลย โหดร้ายมาก ๆ

เมื่อสมัยที่กะเหรี่ยงตกดอย รับอาสาเป็นผู้ช่วยสอนเด็กอนุบาลที่นี่ เช้าขึ้นมาจะต้องตรวจดูเด็ก ๆ ก่อนเลยว่า มีรอยจิกรอยข่วนหรือเปล่า ถ้ามีจะต้องแจ้งให้ครูใหญ่ทราบ แล้วให้พ่อแม่เด็กรับรู้ทันที ทางโรงเรียนจะได้ไม่ต้องโดนฟ้องร้อง ฐานทำร้ายเด็กภายหลัง เด็กคนไหนมีรอยใหญ่ ๆ มา คุณครูประจำชั้นจะเรียกให้ผู้ปกครองมารับกลับไปเลย กฎหมายเค้ารุนแรงมาก เด็กฝรั่งมันถึงได้ดื้อ ๆๆๆๆ กันจัง


จ บ ต อ น
แวะมาแล้วทักทายกันหน่อยนะคะ

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2549
Last Update : 30 พฤศจิกายน 2549 12:30:53 น.		31 comments
Counter : 778 Pageviews.
Share Tweet