น๊าน นาน มาแล้ว สมัยยังเป็นละอ่อนสาว คุณป๋าตัดสินใจส่งมาเปิดหูเปิดตาที่อเมริกา ตอนช่วงปิดเทอม ฟังดูแล้วดูหรูมากเลย แหม ปิดเทอมแล้วมาเที่ยวเมืองนอก ! แต่จริง ๆ แล้วพ่อเค้าส่งมาให้โดนกำราบ กับคุณอาที่อเมริกานั่นแหละ แต่จะโดนดัดสันดานท่าไหน วันนี้ไม่เล่าค่ะ เรื่องที่จะเล่าวันนี้ คือ เรื่องของ “ของฝาก และ ของฝากซื้อ“ ค่ะ สมัยที่เรามาอเมริกาครั้งแรก ดอลล่าร์ถูกมาก 25 บาท = 1 เหรียญ ค่ะ อะไร ๆ ก็เลยเหมือนมันถูกไปหมด ตอนนั้นมาอยู่อเมริกา 5 สัปดาห์ค่ะ แต่ทุก ๆ วันต้องออกไปตระเวณหาซื้อของให้ชาวบ้าน รายการยาวเหยียดเลยค่ะ แล้วคนที่ฝากเนี่ย ไม่ใช่คนที่เรารู้จักด้วยซ้ำ แต่เป็นสาว ๆ ที่ทำงานของพี่ชายเรา ปีแรก เราก็ยังเด็ก ๆ ก็ยังไม่รู้เรื่องนะคะ เออ มึงฝาก กูก็ซื้อให้ แต่พอปีถัด ๆ มา เริ่มจะสะสมความฉลาด เริ่มจะรู้ตัวว่า อะไรว่ะ ฝากอะไรกันนักหนา คนรู้จักกันก็ไม่ใช่ ซึ่งความจริงแล้ว เราต้องโทษพี่ชายปากสุนัขของเรานั่นแหละ ว่าไปรับฝากเค้ามาทำไม เดือดร้อนน้องตัวเองอีก ของที่เค้าฝากซื้อ มีตั้งแต่ลิปสติค ไปจนถึงกระเป๋าเดินทาง จำได้ว่าปีหนึ่ง เค้าฝากซื้อกระเป๋า Samsonite บอกรุ่น บอกราคา มาเรียบร้อย เราก็ไปซื้อให้ แต่ที่นี้เวลานำกระเป๋ากลับไปเมืองไทย เราก็บอกว่า เราจะเอาของใส่ไปนะ แล้วเช็คกระเป๋า (เสมือนว่าเป็นของเรา) เค้าก็อ้อมแอ้มแบบไม่เต็มปากว่า โอเค เพื่อน ๆ ที่เคยเดินทาง คงจะทราบว่า เวลาเช็คกระเป๋าเข้าใต้ท้องเครื่องบินเนี่ย มันจะโดนโยน โดนทับ ทุกวิถีทางใช่ป่ะค่ะ ไม่ว่าจะบินชั้นหนึ่ง หรือชั้นปศุสัตว์ โดนโยนเหมือน ๆ กันหมด ดังนั้น พอไปรับกระเป๋าที่กรุงเทพ มันก็ค่อย ๆ ไหลมาตามสายพาน แต่ปรากฎว่า มันบุบ เจ้าค่ะ ! แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ? จะให้ไปกรีดร้องกับสายการบิน เค้าจะได้หาว่าเราบ้าซะเปล่า ๆ พอเอากระเป๋าไปให้พี่เค้า พี่เค้าก็ “โวย“ ซิค่ะ ว่าเค้ายังไม่ทันได้ใช้เลย กระเป๋าเค้าบุบซะแล้ว แหม ถ้าตอนนั้นปากเก่ง ๆ เช่นปัจจุบันล่ะก็ มีด่าไปแล้ว เดือดร้อนคุณป๋า ต้องช่วยเอาน้ำเย็นเข้าลูบว่า มันเป็นเหตุสุดวิสัย โวยวายไปก็เปล่าประโยชน์ จบไปค่ะ จากนั้นไป สาปส่งเลยว่า ไม่รับฝากซื้อกระเป๋าเดินทางให้ใครโดยเด็ดขาด มาถึงเรื่องที่สอง เป็นเรื่องของ “กระเป๋า“ เหมือนกัน แต่คราวนี้เป็นกระเป๋าถือ และคนฝากเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของเรา มันก็บอกเราว่าฝากซื้อกระเป๋าสะพาย ยี่ห้อหนึ่งหน่อย แต่ไม่ได้ฝากตังค์มาด้วยนะ และก็ไม่ได้บอกด้วยว่าจะเอาแบบไหนกันแน่ แต่บอกมาคร่าว ๆ ว่าจะเอาสีอะไร ใบใหญ่แค่ไหน กลับไปถึงเมืองไทย เอากระเป๋าไปให้มัน ปรากฎว่ามันหน้างอค่ะ ประมาณว่าไม่พอใจมาก มันบอกว่า มันชอบของเรามากกว่า (ซื้อยี่ห้อเดียวกัน) แต่มันก็รับไป แล้วก็ให้ตังค์เรามา สองสามวันถัดไป มันโทรมาบอกว่า “กูอ่ะเอากระเป๋าให้คนอื่นไปแล้ว เพราะกูไม่ชอบ“ นั่นแหละ แต่นั้นมา หากใครจะให้ซื้ออะไร ถ้าไม่ให้รายละเอียด จะไม่ซื้อให้เลย และถ้าไม่ให้เงินก่อน จะไม่ค่อยซื้อให้ด้วย เราไม่ใช่คนงกนะ แต่ของฝาก กับของฝากซื้อ ความหมายต่างกันเห็น ๆ คนส่วนมากทำเป็นทำตัวกลมกลืน ฝากซื้อแต่ไม่ให้เงิน เราไม่ชอบมานั่งทวงถามใครเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ บอกตรง ๆ ว่าอายปาก ดังนั้น หากเค้าไม่ให้ เราจะไม่ถาม จนกลายเป็น “หนี้สูญ“ ไปซะ เพราะคนรับก็ทำเป็นลืม ๆ ว่าต้องจ่ายเงินเราเหมือนกัน ปัญหาของ “ของฝาก (ซื้อ)” ยังมีมากไปกว่าเรื่องของไม่ได้เงินคืนค่ะ เพราะถ้าไม่ได้เงินคืนนี่ เราถือว่า เรายังถือไพ่เหนือกว่า แต่ถ้าได้เงินคืน แล้วคนรับเอาไปพูดว่า “กูว่าแม่งโกงกูว่ะ“ อันนี้ถ้าได้ยินล่ะก็ จะเลือดขึ้นหน้ามาก ๆ ให้ท่องนะโม กี่จบ ๆ ก็ไม่สามารถระงับความโกรธได้ ทำไมเค้าถึงว่าเราโกง ? คนส่วนมาก (ที่ไม่เคยไปต่างประเทศ) ไม่ค่อยเข้าใจว่า การซื้อของที่อเมริกาเนี่ย มันมีภาษีต่างหาก จะกี่เปอร์เซ็นต์ ขึ้นอยู่กับรัฐที่เราซื้อ อย่างรัฐที่เราอยู่นี้ภาษี 7% คราวนี้เวลาเราบวก 7% เข้าไปกับค่าของเนี่ย คนฝากก็เลย “ของขึ้น“ ซิค่ะ แถมมีการพูดเป็นนัยว่า “เห้ย ทำไมมันแพงจังว่ะ ?” แต่ก่อนนี้เวลารับฝากซื้อของ ไปถึงเมืองไทย ส่งของให้ปุ๊ป เราก็รับเงินบาทกลับมา ซึ่งแน่นอนค่ะ ขาดทุนทุกรอบ แต่เนื่องด้วยไม่ค่อยชอบคิดจุกจิก จึงปล่อย ๆ ให้มันผ่าน ๆ เนี่ยล่ะค่ะ ซื้อของให้ชาวบ้าน มักจะปวดกะบาลแบบนี้แหละ สละเวลาไปซื้อให้มันก็บุญแล้ว ยังเสือกด่ากูอีก เวรกรรมจริง ๆ ปัจจุบันนี้ ใครฝากซื้อของ เราจะจ่ายตังค์ต่างหาก แยกใบเสร็จเก็บไว้ แล้วอีเมลล์ไปบอกราคาล่วงหน้า ให้เค้าเตรียมเงินดอลล่าร์ไว้ล่วงหน้าเลย ใครจะเอาวิธีนี้ไปใช้บ้าง ก็ไม่คิดเงินค่ะ ส่วนพวกงี่เง่า ๆ ก็ไม่รับฝากอีก บอกได้คำเดียวว่า “ไม่ว่างไปซื้อว่ะ !” จบเรื่อง

Create Date : 05 พฤษภาคม 2551
Last Update : 5 พฤษภาคม 2551 4:38:01 น.		16 comments
Counter : 3005 Pageviews.
Share Tweet