ประกาศค่ะพ่อแม่พี่น้อง ขณะนี้ blog เก่า ๆ มันหายเรียบไปแล้ว หวังว่าทางทีมงานจะกู้กลับมาได้ในเร็ว ๆ นี้ค่ะ

ในชีวิตครอบครัว เมื่อฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเจ็บไข้ได้ป่วย ก็ต้องช่วยกันดูแลเป็นเรื่องธรรมดาจริงมั้ยค่ะ ? แต่ถ้าบางครั้งด้วยภาษาที่แตกต่างกัน ทำให้สื่อสารกันไม่ค่อยจะตรงประเด็น ไอ้อาการปวดหัว ปวดท้อง เวียนหัว จะอ้วก ฯลฯ ไม่ค่อยเท่าไร แต่ถ้าศัพท์ประหลาด ๆ เช่น “ปวดหน่วง ๆ“ หรือ “ปวดมวน ๆ“ ล่ะ ฝรั่งจะรู้เรื่องกับเรามั้ยเนี่ย ?

แล้วฝรั่งนี่เค้าก็แปลกนะคะ เค้ามี “ความเสือก“ อยู่ในกระแสโลหิต เรียกได้ว่าถ้าเค้าอยากจะรู้อะไร เค้าต้องรู้จนได้ นายจอมยุ่งนี่ก็ไม่เป็นที่สองรองใครเลยค่ะในเรื่องแบบนี้ บางที่เฮียแกเห็นเราหน้ายุ่ง ๆ ก็จะถามก่อนเลยว่า “เป็นอะไร งอนอะไรเหรอ ?” เอ่อ…หาเรื่องชวนตีกันอีกแล้ว คนไม่ได้งอน ไม่ได้โมโห ก็จะมีน้ำโหตอนนี้แหละ

ค่ำคืนหนึ่งหลังอาหารเย็น อยู่ดี ๆ อีเมียก็ไม่รู้ผีเข้าหรือไง ปวดท้องมาก ๆ บิดตัวไปบิดตัวมา นั่งก็ไม่ได้นอนก็ไม่ได้ เป็นอะไรที่ทรมานมาก ๆ ค่ะ จำได้ว่าคืนนั้นอารมณ์ บ่ จอย มาก หน้าก็หงิก ๆ ใครถามอะไรก็จะกัดเค้าไปหมด ปวดจนร้องไห้เลย (น่าสงสารโน๊ะ !)

คืนนั้นนายจอมยุ่ง สวมวิญญาณนางสาวไทย นั่งถามอยู่นั่นแหละว่าเป็นยังไง อาการยังไง ปวดตรงไหน ปวดยังไง กินอะไรไปบ้าง … เป็นอะไรที่น่ารำคาญอย่างที่สุด หงุดหงิดไม่อยากคุยด้วย แต่ก็ต้องพยายามถนอมน้ำใจเฮียแก ก็เค้าอุตส่าห์เป็นห่วงเรานี่

พยายามอย่างเต็มที่ที่จะบอกอาการ แต่เวรเอ้ย … ไอ้คำว่า “ปวดมวน ๆ“ นี่ บอกยังไงเฮียแกก็ไม่เข้าใจ พอให้หยิบยาธาตุให้กินหน่อย เฮียแกก็ซักอีกว่ากินทำไม ยาอะไร ที่ไหน อย่างไร … ไปกันเรื่อยเลยค่ะ

คืนนั้นอีเมียเข้านอนทั้งหน้าหงิก ๆ แบบนั้น อารมณ์ไม่ดีสุด ๆ ส่วนนายจอมยุ่ง คืนนั้นก็ไม่รู้ว่ากินยาผิดขนาน หรือว่าพยายามจะ “Show off” ก็ไม่ทราบ เนื่องจากว่าคืนนั้นเฮียแกมีเพื่อนมาพักด้วย คิดแบบอกุศลหน่อยก็จะได้ว่า เฮียแกอยากจะโชว์เพื่อนว่าตัวเอง “ห่วงเมีย“ แค่ไหน


ไอ้ความ “เป็นห่วง“ ของนายจอมยุ่งนี่แหละค่ะที่ก่อเรื่อง อีเมียนอน ๆ อยู่ ตีหนึ่งได้คุณเธอมาปลุก เห้ย…ปลุกตูไมฟ่ะ ? เธอบอกว่ากินยาหน่อย เอ่อ…เอายาอะไรให้กูกินว่ะ ? ว่าแล้วเฮียก็บอกว่า ไปร้านขายยามา ไปคุยกับเภสัชกรเรียบร้อย บอกอาการ (ของเรา) เสร็จสรรพ เค้าก็ให้ยามาแบบนี้

น่ะค่ะ … ด้วยความเชื่อมั่นในประสิทธิภาพของสามี อีเมียก็กินยาไปโดนไม่ได้ถามอะไรมากมาย จากนั้นก็ล้มลงไปนอนต่อ นายจอมยุ่งก็ลงไปคุยกับเพื่อนต่อ ไม่หลับไม่นอน พวกนี้เป็นโรคประสาทอะไรกันก็ไม่รู้ ไม่รู้มีอะไรคุยกันหนักหนา

นอนไปได้ไม่เท่าไร…เอาล่ะสิค่ะ เกิดอาการ “สะดุ้ง“ ต้องวิ่งปรู๊ดไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นไปก็เริ่มเดินสายเข้าห้องน้ำทั้งคืนเลยค่ะ นึกในในว่าเกิดอะไรขึ้นกับชั้นว่ะ ? ตอนแรกปวดท้องมวน ๆ เฉย ๆ แต่ก็ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำซะหน่อย ทรมานมากเลยค่ะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย

มารู้ความจริงก็ล่วงเข้าเช้าวันใหม่เข้าไปแล้ว ขณะกำลังเก็บที่นอน ตาก็ตวัดไปเจอขวดยาที่นายจอมยุ่งเอามาป้อนเมื่อคืน มันคืออะไรรู้มั้ยค่ะ ? มันคือ “ยาถ่ายค่ะ !” ว่าแล้วเชียว เห็นแล้วอยากจะกรี๊ดดดดขึ้นมาในบรรดล แต่จะไปด่าเฮียแกมันก็ไม่ใช่เรื่องใช่มั้ยค่ะ ก็เค้าอุตส่าห์ “หวังดี“ นี่หน่า (เพียงแต่หวังดีผิดงานไปหน่อยเท่านั้นเอง !)

จ บ ต อ น

Create Date : 03 มีนาคม 2550
Last Update : 3 มีนาคม 2550 1:10:55 น.		11 comments
Counter : 512 Pageviews.
Share Tweet