วันเสาร์ที่ผ่านมา เบี้ยวงานค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่ขี้เกียจไป อยากอยุ่บ้าน เพราะอากาศดีมาก (หลังจากที่มันหนาวขั้วมาหลายเดือน) เย็นวันนั้นนายจอมยุ่ง เลยชวนให้ไปหาเธอที่ทำงาน ซึ่งอยู่อีกเมืองหนึ่ง ประมาณบ่าย 4 โมง ก็จัดเตรียมอาหารและที่นอน ให้น้องพูกกี้ น้องพิคเกิ้ล และหนูเหมียว เรียบร้อย ก็เตรียมตัวออกจากบ้าน ตอนนั้นจำได้ว่า คุยกับหนูเหมียวอยู่หน้าทีวี ว่าให้อยู่บ้านดูน้อง ๆ ห้ามออกไปไหน จากนั้นเราก็ออกจากบ้านไป วันอาทิตย์กลับมาถึงบ้าน ประมาณบ่ายสาม เปิดประตูปุ๊ป พูกกี้กับพิคเกิ้ล ก็ออกมาดีอกดีใจทันที เราแม่ - ลูก ก็พากันไปนั่งที่สนามหลังบ้าน ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงหนูเหมียว เพราะคิดว่าเธอคงแอบนอนกลางวัน อยู่ในห้องใต้ดิน ตกเย็นวันนั้น ก็นึก ๆ ว่า เอ๊ะ ทำไมเจ้าเหมียวไม่ร้องขอกินข้าวซะที ? พอมืดก็เริ่มจะสงสัยมากขึ้น ก็โทรไปหานายจอมยุ่ง บอกว่าลูกชายเธอหายไปไหนก็ไม่ทราบ จอมยุ่งก็บอกว่า สงสัยเจ้าเหมียวออกไปเทียวมั้ง เพราะถ้าประตูไม่ได้ล็อก เธอเปิดประตูเป็นค่ะ อาจจะเปิดออกไปเอง คืนนั้น (วันอาทิตย์) เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็นึกว่าเดี๋ยวใกล้ ๆ รุ่ง เจ้าเหมียวคงมาเรียกเอง สรุปว่า เช้าวันจันทร์ก็ยังไม่มา เอาล่ะสิ เริ่มจะ “ห่วง“ มากขึ้นแล้ว เพราะเจ้าเหมียวเป็นแมวตอน ดังนั้น เค้าจะไม่ไปไหนไกล ๆ เช้าวันจันทร์ ปฎิบัติการ“ตามหาน้องเหมียว“ ก็เริ่มขึ้น เริ่มด้วยการที่จอมยุ่ง “นั่งซักฟอก“ เราก่อนว่า แน่ใจนะว่าก่อนเราออกจากบ้านวันเสาร์ เราเห็นเจ้าเหมียวอยู่ในบ้านแน่ เราก็บอกว่า แน่นอน 150% เพราะจำได้ว่า คุยกันหน้าทีวี ดังนั้น เธอต้องหายไป ตอนที่เรากลับมาบ้านบ่ายวันอาทิตย์แน่ ๆ สันนิษฐานแรก คือ เจ้าเหมียวอาจจะนอนหลับ หรือไม่สบาย อยู่ในห้องใต้ดิน ซึ่งจริง ๆ แล้วไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่เพื่อความแน่ใจ เรา “รื้อ“ ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องใต้ดินออกหมด เพื่อดูว่า เธอจะแอบอยู่ตามเหลือบไหนหรือไม่ หายังไงก็ไม่เจอค่ะ สันนิษฐานที่สอง คือ อาจจะโดนจับตัวไป เพราะช่วงนี้แถว ๆ บ้านเรา ไม่ทราบใครโทรแจ้งให้ Animal Control มาตัวดูสัตว์ทุกวัน ก็นึกว่า สงสัยอาจจะโดนจับตัวไป เพราะแมวเราไม่มีปลอกคอ (ความจริงมี แต่จอมยุ่ง กลัวลูกชายใส่ปลอกคอแล้วจะรำคาญ) ดังนั้น เราจะไปดูกันที่ Humane Society ซึ่งเป็นที่ที่เค้ารวบรวมสัตว์ที่จับได้ หรือใครไม่ต้องการสัตว์แล้วก็นำไปปล่อยไว้ได้ ไปเดินดู ก็ไม่เจอค่ะ จึงนำมาสู่ สันนิษฐานที่สาม คือ “เค้าตายแล้ว !” อันดับแรก คิดว่า อาจจะโดนรถชนตาย หรือ อาจจะมีเด็กวัยรุ่นจับแมวเราไปบูชายันญ์ อันนี้เรื่องจริงค่ะ เมื่อเร็ว ๆ นี้มีข่าวว่า เด็กวัยรุ่น จับแมวไปฝังดิน เหลือไว้แค่คอ แล้วเอามือสับให้คอขาด ! ไอ้เด็กนรก ! ดังนั้น คืนวันพระจันทร์เต็มดวง หรือ ช่วงวันฮาโลวีน เราจะไม่ปล่อยให้เจ้าเหมียว ออกนอกบ้านตอนกลางคืนเด็ดขาด เพราะคนบ้ามันเยอะ ขนาดจอมยุ่งยังบอกว่า ตอนที่เธอเด็ก ๆ เพื่อนเธอเอาแมวโยนใส่ เครื่องอบผ้า จนแมวตาย เราก็ไปเดิน ๆ หารอบ ๆ หมู่บ้าน นัยว่า ถ้าโดนรถชน เราก็ต้องเจอศพ ก็ไม่เจอ ไม่มีรอยเลือดที่ไหน ไปก้ม ๆ ดูใต้ต้นสนที่เจ้าเหมียวชอบไปปีน ก็ไม่เจออีก ถามใครก็ไม่มีใครเห็น หมดวันจันทร์ไป ด้วยใจที่ “แป้ว“ มากกว่าเดิม แต่ยังมีความหวังนิด ๆ ว่า คืนนี้เธอคงกลับมา คืนวันจันทร์นอนไม่หลับเลย ห่วงมาก คิดเลยว่า คนที่เค้าเป็นพ่อแม่ เวลา “ลูก“ หายไป เค้าคงทรมานมากกว่าที่เราเป็นเยอะเลย ตอนนั้นยังมีความหวังว่า ใครอาจจะเอาแมวเราเข้าบ้านไปด้วย (แม้จะไม่น่าจะเป็นไปได้ก็ตาม เพราะหนูเหมียว ไม่ค่อยชอบคนแปลกหน้า) แต่ตอนนั้น ก็หวังแต่ว่า คิดในทางดีไว้ก่อน เช้าวันอังคาร เบี้ยวงานอีกรอบ เพราะว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอน ไปทำงานไม่ไหว กลับไปที่ Humane Society อีกรอบ ก็ไม่เจออีก ตลอดบ่ายวันนั้น ก็เดินหารอบ ๆ ช่วงเย็น ๆ จะมีเด็ก ๆ ออกมาเล่น เราก็ถามเด็ก ๆ ว่า เห็นแมวเรามั้ย ? แหม ก็มีคนให้ “เบาะแส“ เยอะเลยค่ะ ว่าเห็นอยู่ตรงโน้น ตรงนี้ ไอ้เราก็ใจชื้นขึ้นซิ ว่าหนูเหมียวยังมีชีวิตอยู่ จริง ๆ แล้ว วันนั้น ไม่คิดว่าเค้าจะตายแล้ว เพราะถ้าเค้าตายจริง ๆ เราน่าจะเจอศพแล้ว เดินหาแบบทรหดมากค่ะ ไปหลายตรอกหลายซอยมาก ๆ สรุปว่า ไม่เจอ ! คืนนั้น เข้าบ้านด้วยหัวใจที่ “แฟ่บ“ สุด ๆ หนูเหมียวหายไปแล้ว มากกว่า 2 วัน เรานั่งเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ มาคิด ๆ ดูแล้ว เหมียวเราฉลาดมาก ไม่น่าจะมีใครจับไปได้ ดังนั้น ความคิดที่ว่า ใครจับเธอไปบูชายันญ์ จึงล้มไป ไอ้ครั้น ใครจะจับเธอไว้ในบ้าน ก็คงไม่น่าจะใช่อีก เพราะถ้าเป็นงั้นจริง ๆ ป่านนี้เธอร้องบ้านแตกไปแล้ว ขนาดอยู่ในบ้านตัวเอง เธอยังร้องจะออกทั้งวันเลย เหลือเพียงความคิดที่ว่า เธอต้อง “ติด“ อยู่ที่ไหนซักแห่งที่ออกไม่ได้ พอดีเพื่อนที่ทำงานโทรมา ถามว่าทำไมไม่ไปทำงาน เราเลยเล่าให้ฟัง เพื่อนเลยบอกว่า เป็นธรรมดาช่วงฤดูใบไม้ผลิ หากวันไหนอากาศดี ๆ คนจะเปิดโรงรถ เพื่อทำความสะอาด แมวเราอาจจะเข้าไปแล้วออกมาไม่ทันก็ได้ ฟังเพื่อนแล้ว ทุกอย่างเริ่ม “Make Sense” ทันทีค่ะ เพราะวันที่เหมียวหายไป เป็นวันอาทิตย์ คนส่วนมากอยู่บ้าน และเป็นวันที่อากาศอุ่นมาก ๆ คนส่วนมาก คงจะทำสวน หรือทำความสะอาดโรงรถกัน แมวเราคงเข้าไปในโรงรถ แล้วติดอยู่ในนั้นก็ได้ ปัญหา คือ โรงรถบ้านใครล่ะ ? เย็นนั้น ทานข้าวเสร็จ เรากับนายจอมยุ่ง ก็มานั่งเล่นในห้องรับแขก ไม่รู้ว่าหูฝาดไปหรือเปล่า แต่เราสองคน ได้ยินเสียง “เหมี๊ยว เหมียว“ ดังแบบแผ่ว ๆ เรากระโดดขึ้นไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่มีเจ้าเหมียวมานั่งรอ ประมาณ 15 นาทีถัดไป ได้ยินอีกแล้ว ตอนนั้น “ฟันธง“ เลยค่ะว่า เจ้าเหมียวอยู่ที่ไหนซักแห่ง ใกล้ ๆ เราแน่ เราเริ่มไปเดินเคาะผนังบ้าน คิดว่าเค้าอาจจะซนเข้าไปตามช่องผนัง แล้วออกมาไม่ได้ ปีนขึ้นไปดูใต้หลังคาเสร็จสรรพ ก็ไม่เจอ หมดหวังไปอีกวันค่ะ คืนนั้น นอนดู I am legend พอดูไปถึงตอนที่ Will Smith ต้องรัดคอหมาตัวเองให้ตาย เราต่อมน้ำตาแตกเลย ร้องไห้ใหญ่เลย คิดถึงหนูเหมียวมาก (ประสาทดีม่ะ ?) นายจอมยุ่งตกอกตกใจ ก็ปลอบ ๆ ว่า หนูเหมียว ยังมีชีวิตอยู่แน่นอน สรุปว่า ดูหนังไม่จบ เพราะเศร้าจัด เลยขอไปแอบไปนอนคนเดียว และแล้ว .ประมาณตีหนึ่ง เสียง “เหมี๊ยว เหมียว“ ก็ดังอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ดิฉันกระโดดตุ๊บ ลงจากเตียง เปิดประตูออกมา เย้ เจ้าเหมียววิ่งปรู๊ดเข้าบ้าน กรี๊ดดดด . ดีใจโว้ย อุ้มเธอขึ้นมา เธอตัวเบามาก คงหิวน่าดู และตัวเหม็นน้ำมันเครื่องมาก คงไปติดอยู่ในโรงรถใครจริง ๆ ดีใจ ๆ อุ้มเจ้าเหมียวไปหาจอมยุ่ง กระซิบเบา ๆ ว่า “แด๊ดดี๊, ดูซิว่าใครกลับมาบ้านแล้ว !” รูปน้องเหมียวค่ะ แถมด้วยรูปของสมาชิคล่าสุดของบ้านเรา น้อง Pickle ค่ะ

Create Date : 13 เมษายน 2551
Last Update : 13 เมษายน 2551 23:39:44 น.		14 comments
Counter : 627 Pageviews.
Share Tweet