Bloggang.com : kdunagin : ช่อมะลิลา

ช่อมะลิลา - แก้วเก้า

ฉบับพิมพ์ครั้งที่ ๑ เมษายน ๒๕๕๔
บริษัท ศรีสารา จำกัด

เรื่องย่อ

ภูมิไท เลขาธิการหน่วยงานแห่งหนึ่งได้บูรณะตึกเก่าแก่สมัยศตวรรษที่ ๑๙ ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณที่ทำงาน ไปพบเอกสารและภาพถ่ายซึ่งเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของผู้เคยเป็นเจ้าของตึกหลังนั้น โดยเฉพาะพลเอกเจ้าพระยาเสมามนตรี และคุณหญิงศรีเมือง (ซึ่งไม่เคยมีโอกาสได้เป็นท่านผู้หญิง) ภูมิไทตั้งใจจะบูรณะตึกหลังนั้นเพื่อทำเป็นพิพิทธภัณฑ์ ปิ่นเมือง อดีตภรรยาของเจ้าคุณเสมามนตรีมาปรากฏตัวให้เห็นเพื่อห้ามไม่ให้รวมตัวเองเข้าเป็นส่วนหนึ่งของอนุสรณ์ที่ภูมิไทจะจัดทำให้เจ้าคุณด้วย ยิ่งทำให้ภูมิไทสนใจประวัติเจ้าคุณคนนั้นและคุณหญิงมากยิ่งขึ้น

ปิ่นเมืองเล่าเรื่องราวแต่หนหลังให้ภูมิไทฟังว่าได้แต่งงานกับเจ้าคุณหลังจากที่จันทร์ พี่สาวคนโตซึ่งเป็นภรรยาคนแรกของเจ้าคุณเสียชีวิต ทิ้งลูกเล็กๆ ชื่อนกไว้ ตายายของนกไม่อยากให้หลานต้องมีแม่เลี้ยงเป็นผู้หญิงอื่น ครั้งแรกเสนอวัน พี่สาวคนรองของปิ่นเมืองให้ แต่วันไม่ยอมเพราะเหตุหนึ่งเห็นว่าเจ้าคุณอายุมากแล้ว อีกสาเหตุเพราะเจ้าคุณเป็นคนขรึม วันบอกว่าไม่ยอมพูดจาอะไรเลยเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง เจ้าคุณซึ่งเวลานั้นเริ่มสนใจปิ่นเมืองแล้วก็ขอปิ่นเมืองแทน ปิ่นเมืองเองก็ยินยอมเพราะหลงรักเจ้าคุณเข้าแล้วเหมือนกัน

พระยาเสมาเมืองและปิ่น (ชื่อเวลานั้น) แต่งงานอยู่กินกันอย่างปกติสุขมา 7 ปี เจ้าคุณเสมาเมือง ชื่อเดิมว่า เมือง ยกชื่อ เมือง ให้ต่อท้ายปิ่นเพราะเห็นว่าชื่อ ปิ่น เหมือนชื่อผู้ชาย ปิ่นก็เลยกลายเป็น ปิ่นเมือง ปัญหาเริ่มเกิดเมื่อเพื่อนรักแต่วัยเด็กของปิ่นเมือง คือพิรัช กลับจากเรียนหนังสือที่อังกฤษ ปิ่นเมืองและพิรัชกลับมาสนิทกันอีก พิรัชหลงรักปิ่นเมืองมานานแล้ว แต่พยายามยับยั้งความรู้สึกของตัวเองไว้เพราะปิ่นเมืองเป็นผู้หญิงมีสามีแล้ว ในเวลาเดียวกัน ปิ่นเมือง คิดกับ พิรัช แบบเพื่อนจริงๆ จนครั้งหนึ่งคุณหญิงแส แม่ของเจ้าคุณเสมาเมือง ซึ่งไม่ชอบปิ่นเมืองเป็นทุนอยู่แล้วเพราะเห็นว่าปิ่นเมืองทำตัวเป็นผู้หญิงสมัยใหม่เกินไป พอเห็นว่าลูกชายและสะใภ้ไม่มีลูกด้วยกัน ก็คิดจะยกเด็กสาวที่ตัวเองเลี้ยงมาคือ ประกาย ให้เป็นเมียน้อย ปิ่นเมืองไม่ยอม เจ้าคุณเองก็กลัวดอกพิกุลจะร่วงจริงๆ คือไม่ยอมบอกอะไรกับภรรยาของตัวเองเลยว่าคิดอย่างไรกับเรื่องนั้น จนต้องไปราชการที่น่าน ๖ เดือน ประกายตามไปด้วย ปิ่นเมืองยิ่งเข้าใจผิดว่าเจ้าคุณพาประกายไปรับเป็นเมียน้อยแบบให้ห่างไกลจากตัวเอง เมื่อหันหน้าเข้าหาใครไม่ได้ มีก็เพียงพิรัชคนเดียวที่เข้าใจและพยายามช่วย ความรู้สึกของปิ่นเมืองที่มีให้พิรัชก็เริ่มเปลี่ยนไป

ในที่สุดเจ้าคุณเข้าใจผิด คิดว่าปิ่นเมืองและพิรัชมีอะไรๆ กันแล้วด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่ปิ่นเมืองพยายามไม่ให้มีเรื่องเสียหายเกิดขึ้นถึงสามีมาตลอด เจ้าคุณไล่ปิ่นเมืองไปเสีย และขอหย่าในที่สุด ปิ่นเมืองย้ายมาอยู่กับแม่ซึ่งต่อมาแยกกับพ่อ ใช้ชีวิตอยู่อย่างอัปยศ แม้พิรัชจะขอให้ไปอยู่ด้วยก็ไม่ยอม

ความรู้สึกหลังอ่าน

ประทับใจที่สุดเลยค่ะเรื่องนี้ ที่สำคัญคือนานมากแล้วที่ได้อ่านเรื่องซึ่งทำให้รู้สึกอยากงัดเอาความรู้ทางการวิเคราะห์วรรณคดีสมัยเรียนหนังสือมาใช้อย่างนี้ ที่เด่นที่สุดในเรื่องนี้คงไม่มีอะไรเกินสารที่ผู้เขียนพยายามสื่อ คือสมัยนั้นเป็นช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อทางสังคม วัฒนธรรมตะวันตกเข้ามามากพอแล้วที่ผู้หญิงซึ่งมีการศึกษาจะเรียกร้องหาความเป็นธรรม แต่เวลาเดียวกันคนในสังคมก็ยังคงสถานภาพของผู้หญิงไว้แบบเดิม ตัวละครอย่างเช่นปิ่นเมือง และคุณหญิงใจ แม่ของปิ่นเมือง เป็นตัวอย่างของผู้หญิงที่ยังคงตกอยู่ใต้ค่านิยมแบบเก่า คุณหญิงใจมีคนรักอยู่ก่อน แต่ต้องแต่งงานกับสามีผู้เป็นพ่อของปิ่นเมืองก็เพราะความเห็นชอบของพ่อแม่ พอแต่งงานคุณหญิงใจยอมรับสภาพ ไม่ว่าสามีจะมีผู้หญิงอีกกี่คนก็ไม่มีปากมีเสียง จนใครๆ ชมว่าวางตัวดี สงบปากสงบคำได้ดี ยอมรับบรรดาเมียน้อยทั้งหลายของสามี รวมทั้งลูกซึ่งเกิดกับเมียคนอื่นๆ ของสามีได้อย่างน่าสรรเสริญ

ปิ่นเมืองเป็นลูกสาวคนเล็กที่พ่อรักและตามใจ เรียนหนังสือจากปีนัง จึงมีความคิดและการวางตัวสมัยใหม่จนผู้ใหญ่บางคนทนดูไม่ได้ พอมามีเรื่องเข้าใจผิดที่เกี่ยวกับพิรัช ปิ่นเมืองยิ่งระมัดระวังตัว แต่ไม่มีใครยอมเชื่อว่าผู้หญิงผู้ชายจะเป็นเพื่อนกันได้ บางครั้งปิ่นเมืองรู้สึกว่าถ้าเป็นผู้ชายไปมีคนอื่นจริงๆ ไม่ใช่มีแต่เพียงในใจอย่างที่ตัวเองเป็น ก็จะเป็นที่ยอมรับกันได้แน่ๆ จะมีสักกี่คนก็ได้

ผู้เขียนสร้างตัวละครหลักคือพระยาเสมาเมืองและปิ่นเมืองได้ดีมากค่ะ จากพื้นฐานความเป็นมาช่วยให้มองเห็นและเข้าใจเลยว่าทำไมถึงได้คิดแบบนั้นและทำแบบนั้น ปิ่นเมืองนั่นเหมือนยืนคล่อมอยู่ ๒ ฝั่ง ฝั่งหนึ่งคือสิ่งที่ตัวเองเติบโตมา การเป็นลูกคนเล็กของพ่อ ได้เรียนหนังสือสูงกว่าผู้หญิงอื่นอีกหลายคน มีความคิดอ่านและการกระทำล้ำสมัย แต่เวลาเดียวกันก็เหมือนถูกกักขังให้อยูู่ในสังคมแบบเก่า แม้ปิ่นเมืองจะพยายามอย่างที่สุดที่จะรักษาค่านิยมที่ว่าผู้หญิงแต่งงานแล้วต้องซื่อสัตย์กับสามีเพียงไร แต่ก็ไม่เคยมีใครยอมเห็น ไม่ใช่ไม่เห็น แต่ไม่ยอมเห็น เหมือนถูกตราหน้าเรียบร้อยแล้วเมื่อเกิดมีความสงสัยขึ้น ว่าผู้หญิงคนนี้ร่าน ไม่รักดี และมีชู้

เจ้าพระยาเสมามนตรี หรือบรรดาศักดิ์เดิมช่วงที่แต่งงานกับปิ่นเมืองคือพระยาเสมาเมือง เป็นผู้ชายที่ยึดติดอยู่กับค่านิยมแบบเก่า การเลี้ยงดูก็เป็นแบบเก่า กับแม่นี่ห่างเหิน จะเข้าพบพูดคุยกับแม่แต่ละครั้งก็เป็นงานเป็นการ ไม่มีการแสดงความรักความห่วงใยในลักษณะแม่ลูกให้เห็นเลย

และแม้เจ้าคุณจะเรียนจบมาจากอังกฤษ แต่พอมาถึงเรื่องของครอบครัว ก็ยังต้องการให้ภรรยาเป็นผู้หญังแบบสมัยก่อน อย่างภรรยาคนแรก คือจันทร์ ซึ่งเป็นพี่สาวคนโตของปิ่นเมือง เจ้าคุณไม่ได้รักจันทร์ แม้จะมีลูกด้วยกัน แต่ก็แต่งงานกันตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่ทั้ง ๒ ฝ่าย จันทร์สงบเสงี่ยม ไม่เคยมีปากมีเสียงกับสามี เคารพยกย่องสามีทุกทาง ประเภทกราบสามีก่อนนอน อะไรทำนองนั้น ซึ่งตรงข้ามกับปิ่นเมืองอย่างสิ้นเชิง ปิ่นเมืองกล้าแสดงความคิดเห็น กล้าต่อปากต่อคำกับสามี โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ในขณะที่จันทร์เป็นภรรยาในอุดมคติของเจ้าคุณ ปิ่นเมืองเป็นภรรยาที่เจ้าคุณรัก พอรักมาก เมื่อเข้าใจผิดก็แค้นมาก แค้นและไม่ยอมรับฟังคำอธิบาย แค้นชนิดฝังหุ่นไปจนตัวเองแก่ก็ยังไม่หายแค้น ตอนแรกคิดว่าเจ้าคุณเก็บความรู้สึกและนานไปเริ่มเห็นใจปิ่นเมืองบ้างแล้ว แต่เปล่าเลยค่ะ ตอนที่ภูมิไทได้อ่านบันทึกส่วนตัวของเจ้าคุณแล้วขนลุก แกเล่นแค้นไม่ยอมเลิก มารู้สึกตัวบ้างก็สายไปแล้ว เมื่อได้ข่าวจากพิรัชว่าปิ่นเมืองไปตายที่ปีนัง ตอนนั้นแม้ยังแค้นอยู่ แม้พิรัชจะพยายามอธิบายว่าไม่เคยมีอะไรกับปิ่นเมืองเกินความเป็นชู้ทางใจกันเท่านั้นเอง ก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็เริ่มคิดได้บ้างแล้วค่ะ คิดได้ขนาดเขียนไว้ในบันทึกว่า

"หากชาติหน้าเราได้พบกันอีก ถึงไม่มีโอกาสครองคู่กัน ขอให้พี่ได้แก้ตัวในความผิดอันพี่กระทำต่อเธอด้วยเถิด"

เพราะภูมิไทอ่านเจอประโยคสำนึกผิดของเจ้าคุณเสมาเมืองนี่เองก็เลยคิดว่าสมควรแล้วที่ปิ่นเมืองจะมีชื่อเป็นภรรยาของเจ้าคุณในอนุสรณ์ที่ตั้งใจจะสร้างให้เจ้าคุณด้วย

ผู้เขียนทิ้งท้ายไว้ในตอนจบว่าบางทีเจ้าคุณเสมาเมืองอาจได้ทำตามที่ตั้งใจไว้ในท้ายบันทึกของตัวเองแล้ว คือมีแสดงเป็นนัยๆ ว่าบางทีภูมิไทอาจเป็นเจ้าคุณเองที่กลับชาติมาเกิด เพราะตอนที่ปิ่นเมืองเห็นภูมิไทครั้งแรก แม้รูปร่างหน้าตาจะไม่ใช่เจ้าคุณ แต่อากัปกิริยาตอนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือบนโต๊ะทำงานนั่นเหมือน และภูมิไทเองก็มีความรู้สึกผูกพันกับปิ่นเมืองซึ่งอยู่ในรูปของวิญญาณานับแต่ครั้งแรกที่มาปรากฏตัวให้เห็น คงครองคู่กันไม่ได้ในเมื่ออยู่กันคนละภพ แต่ภูมิไทก็ได้แก้ตัวในความผิดตามที่เจ้าคุณเขียนไว้แล้วคือสร้างอนุสรณ์ให้เจ้าคุณและคุณหญิงเสมาเมืองไว้คู่กัน

ส่วนตัวแล้วเป็นนิยายเรื่องที่ประทับใจที่สุดในรอบ 10 ปีหรือกว่านั้นก็ว่าได้ เป็นนิยายอันดับ 1 ในดวงใจไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ตั้งใจว่าจะอ่านใหม่อีกรอบ และคงอ่านอีกหลายๆ รอบ บางทีแต่ละรอบที่อ่านอาจเจอรายละเอียดอื่นที่อ่านข้ามไปในตอนแรกๆ ก็ได้ เพราะเรื่องนี้มีอะไรให้ศึกษาเยอะแยะค่ะ

Create Date : 26 พฤษภาคม 2554

Last Update : 26 พฤษภาคม 2554 1:17:22 น.

21 comments

Counter : 15495 Pageviews.

ขอบคุณค่ะ
ดีใจที่คุณกุลธิดาชอบเรื่องนี้ เพราะทราบว่ารอหนังสืออยู่นาน

รออ่านรีวิวของคุณกุลธิดาอยู่เช่นกัน

เข้าใจว่าคุณหญิงต้องการจะสื่ออะไรคนอ่าน คิดเหมือนจขบ.แต่ไม่สามารถถ่ายทอดได้ดีเท่าคุณกุลธิดาค่ะ

ปล ไม่ทราบว่าคุณหญิงวินิตาท่านมีดร.ภูมิไทตัวจริงอยู่ในใจหรือเปล่า เพราะระหว่างที่อ่านนึกถึงดร.ท่านหนึ่ง ซึ่งทำงานอยู่ในหน่วยงานที่มีตึกเก่า โสด วัยห้าสิบนิดๆ และดูดี แม้จะไม่ถึงระดับหัวหน้าหน่วยงาน แต่ก็เกือบๆ แล้ว ขำตัวเองที่ระหว่างที่อ่าน ก็นึกถึงหน้าท่านนี้เป็นดร.ภูมิไทไปด้วย

ขำๆ ค่ะ ไม่ซีเรียส

โดย: rainy day in prague IP: 58.8.128.112 วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:7:02:21 น.

แวะมาทักทายกันวันสีส้มจ้า
สร้างเป็นละครเวทีน่าจะดีนะคะเรื่องนี้

โดย: หอมกร

วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:7:48:00 น.

เล่มนี้หนามาก ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ
เห็นคุณไก่บอกว่าสนุก เดี๋ยวจะรีบลัดคิวมาอ่าน

โดย: Friday Story

วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:25:17 น.

น่าอ่านมากค่ะ แต่พระเอกพูดน้อย แบบนี้แพรวอึดอัดแน่เลย

โดย: thezircon IP: 182.53.24.203 วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:11:25:58 น.

น่าเศร้าจังเลย สงสารปิ่นเมือง

โดย: ดูดีในที่มืด

วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:12:51:37 น.

แหะๆ เราก็ชอบเรื่องนี้ค่ะ อ่านรวดเดียวคืนเดียวจบค่ะ เร็วจนนึกเห็นใจผู้เขียน อุตส่าห์คิดอุตส่าห์เขียนหลายเดือน คนอ่านอ่านจบเร็วเกิน

แต่ถ้าจะว่าถึงความประทับใจ ขอบมาลัยสามชายมากกว่าค่ะ เป็นนิยายเรื่องเดียวที่ทำให้ยอมลงทุนซื้อพลอยแกมเพชรทุกฉบับ แล้วก็ตามซื้อรวมเล่มอีก (แต่ซื้อของเพื่อนดีค่ะ)

ในช่อมะลิลา เราชอบคุณหญิงใจค่ะ หมายถึงชอบตอนจบนะคะ ลุกขึ้นมาตัดสามีได้เด็ดขาดจริงๆ อ่านแล้วกรี๊ด ถูกใจ สมน้ำหน้า 555++

ป.ล. สมาชิก HHR นี่ขยันอ่านกันจริงๆ ค่ะ ของเราจะอ่านได้ก็เป็นพักๆ เพราะทำงานด้วย ดูแลแม่ด้วย ถูกใจการวิเคราะห์ของคุณปิยะรักษ์มากๆ เล่มแรกของนักเขียนคนนั้น เราก็ซื้อมาอ่านค่ะ อ่านไปแค่ต้นๆ เรื่อง ก็มีอันให้ต้องเอื้อมมือไปคว้าดินสอมาเลย วงไว้หลายจุดมั่กๆ เรียกว่าอ่านไปบ่นไป แต่ชมเรื่องพล็อตนะคะ ว่าคิดเก่งทีเดียวล่ะ เพราะเรื่องแนวสืบสวนสอบสวนมันคิดปมคลายปมได้ค่อนข้างยาก

โดย: Guga IP: 49.229.124.116 วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:13:59:48 น.

เล่มนี้รอนานมากเลยค่ะคุณ rainy day in prague ที่จริงตอนที่รอก็ไม่ถึงเดือนนะคะ แต่เพราะเป็นการรอด้วยใจจดจ่อ ประเภทนับวันรอกันเลย ก็เลยยิ่งรู้สึกว่านานค่ะ แต่พอได้รับแล้วอ่านรวดเดียวจบแบบไม่ต้องหลับต้องนอน งานการไม่เป็นอันทำแล้วคุ้มค่าแก่การรอคอยเลยค่ะ
ภูมิไทนี่ไม่ได้คิดว่าตรงกับใครที่รู้จักค่ะ แต่ติดใจเจ้าคุณเสมาเมืองค่ะ

ขรึมได้โล่ห์จริงๆ ถ้าเป็นการขรึมและเอาจริงเอาจังแบบทั่วไปเรียกว่ามีเสน่ห์มากเลยนะคะ แต่ไปขรึมกับภรรยานี่ผิดที่ผิดทางไปหน่อย ถึงได้เกิดเรื่องยืดยาวใหญ่โตขึ้นมาในที่สุด
ตอนนี้ก็ตั้งหน้าตั้งตารอ เจ้าบ้าน เจ้าเรือน ต่อไปค่ะ

คุณหอมกรคะ ถ้าเรื่องนี้ได้เป็นละครจริงๆ ก็คงดีนะคะ ถึงตัวเองคงจะไม่มีโอกาสได้ดูก็ตาม แต่ถ้าเป็นละครไม่ว่าลักษณะไหน ละครโทรทัศน์หรือละครเวที สงสัยคงไม่ดู กลัวภาพปิ่นเมืองกับเจ้าคุณเสมาฯ ที่วาดในใจจะหายแว้บไปหมดค่ะ

คุณยุ้ย อ่านด่วนเลยค่ะ รับรองไม่ผิดหวังค่ะ

น้องแพรว น่าอึดอัดจริงๆ ค่ะ บางตอนอ่านไปก็เก๊กซิมไป น่าจะมีใครแอบดักตีหัวเจ้าคุณซักทีสองที บางทีอาจคิดขึ้นมาได้บ้างว่าระหว่างสามีภรรยานี่การพูดคุยทำความเข้าใจกันสำคัญแค่ไหน ภรรยาไม่ใช่ทหารใต้บังคับบัญชา จะได้เก๊กได้ตลอดกาล แต่อีกทีก็เข้าใจเหมือนกันค่ะว่าทำไมแกถึงเป็นแบบนั้น หน้าที่การงานอย่างนึง พื้นฐานการเลี้ยงดูอีกอย่าง แล้วยังมีค่านิยมและขนบประเพณีค้ำคออยู่อีก ชอบเรื่องนี้ตรงนี้แหละค่ะ ความขัดแย้งหลักคือความขัดแย้งภายใน character ของตัวละครเอง

คุณ ดูดีในที่มืด ตั้งแต่ตอนที่เจ้าคุณเข้าใจปิ่นเมืองผิดนี่เศร้ามาตลอดเลยค่ะ คนอื่นเข้าใจผิดนี่ช่างมัน แต่พอถึงตอนที่เจ้าคุณเข้าใจผิด แถมจะคว้าปืนจะยิงเสียอีก เจ็บปวดแทนเลยค่ะ

คุณ Guga คะ ชอบเรื่องนี้มากกว่า มาลัยสามชาย เพราะ มาลัยสามชาย นั่น character ตัวละครตรงไปตรงมากว่าเรื่องนี้เยอะเลยค่ะ เรื่องนั้นเป็นแบบสถานการณ์สร้างความขัดแย้ง แต่เรื่องนี้ conflict อยู่ที่ตัวละครเป็นหลักเลยค่ะ สถานการณ์เป็นสิ่งที่บีบบังคับให้ตัวละครต้องสนองตอบด้วยบุคลิก ความคิด และการกระทำซึ่งผู้เขียนปูพื้นไว้ดีมาก อย่างปิ่นเมือง เจอช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อหลายครั้ง มีโอกาสจะสร้างชีวิตใหม่ที่ดีกว่า แต่ก็ไม่เอา ส่วนตัวคิดว่าท้ายที่สุดแล้วปิ่นเมืองไม่ได้แคร์ความคิดของใครเท่าเจ้าคุณ ไม่ได้แคร์แม้แต่ค่านิยมหรือขนบประเพณี เพราะคนที่เจอกับความไม่เป็นธรรมถึงขนาดนั้น บวกกับนิสัยของปิ่นเมืองเองที่กล้าได้กล้าเสียพอสมควร คงทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปอยู่กับพิรัชได้ แต่ไม่ทำเพราะเหตุเดียวคือรักเจ้าคุณอย่างแท้จริงนี่แหละค่ะ เมื่อรักแล้วก็ไม่อยากทำลายเกียรติของเขา
ในขณะที่ตัวเจ้าคุณเสมาเมืองเองที่ได้แค้นอยู่นานเป็นสิบๆ ปีจริงๆ แล้วไม่ใช่เพราะรู้สึกตัวเองเสียศักดิ์ศรีมากเท่าเพราะรักปิ่นเมืองมากจนยอมรับไม่ได้ว่าคนที่ตัวรัก 'อาจ' รักผู้ชายคนอื่นด้วย ทั้งๆ ที่ไม่คิดว่าปิ่นเมืองรักพิรัชอย่างคนรักค่ะ คิดว่าความรู้สึกของปิ่นเมืองที่มีให้พิรัชคือความผูกพัน แต่ไม่ใช่ความรักอย่างที่รักสามี คนที่ปิ่นเมืองรักมีคนเดียวคือเจ้าคุณเสมาเมือง
เพราะบุคลิกตัวละครน่าศึกษา น่าขุดค้นและทำความเข้าใจแบบนี้เลยค่ะ ที่ทำให้ประทับใจเรื่องนี้มาก นานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่อ่าน คำพิพากษา เมื่อ 25-26 ปีโน่นเลยที่มีนิยายไทยที่อ่านแล้วอยากวิเคราะห์และอยากทำความเข้าใจตัวละครแบบเรื่องนี้

ตัวละครในเรื่องนี้ที่ชอบมากที่สุดคือแม่วันค่ะ มีความรู้สึกเหมือนผู้เขียนให้แม่วันเป็นปากเสียงแทนผู้หญิงที่อยู่ก้ำกึ่งกันระหว่างสังคมแบบเก่าและใหม่ค่ะ อย่างตอนที่พ่อแม่คิดจะยกให้เมือง วันกล้าปฏิเสธด้วยการหนีไปอยู่กับเจ้าจอมเฉิด หรือคำพูดแสดงความคิดเห็นต่อสถานการณ์เฉพาะหน้าหลายครั้งของวัน ช่างตรงกับความรู้สึกจริงๆ แต่ก็อีกแหละนะคะ วันเองก็ยังแหวกอะไรๆ ออกมาได้ไม่เต็มที่
ในขณะที่ปิ่นน่าจะเป็นตัวแทนของผู้หญิงสมัยนั้นที่มีความคิดอ่านสมัยใหม่ได้ แต่ปิ่นก็ถูกตีกรอบไว้ด้วยความรักที่มีให้สามีจนขยับตัวให้ออกมาให้พ้นไม่ได้ ไม่คิดว่าปิ่นเมืองแคร์สังคมเท่ากับแคร์ความรู้สึกของสามีค่ะ ถ้าปิ่นเมืองไม่รักเจ้าคุณมากขนาดนี้ อะไรๆ คงง่ายขึ้นกว่านี้เยอะ

สนใจเรื่องที่คุณปิยะรักษ์รีวิวไว้เหมือนกันค่ะ ยังไม่เคยอ่านงานของนักเขียนคนนั้นเลย จดไว้แล้วค่ะ ตั้งใจจะมาหาซื้อในงานหนังสือครั้งต่อไปค่ะ

โดย: กุลธิดา (kdunagin

) วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:23:24:20 น.

อ่านจบเช่นกันค่ะ โดนส่วนตัวไม่ค่อยชอบนำนิยาย เรื่องโน้น เรื่องนี่มาเปรียบเทียบกัน เพราะว่า คิดว่า โดยส่วนตัว ผู้เขียนน่าจะมี เจตนาและจุดมุ่งหมายในแต่ละ เรื่องไม่เหมือนกัน
และยอมรับว่า ซาบซึ้งกับ นิยายเรื่องนี่มาก เรียกได้ว่า อ่านจบและ อิ่มเอม ในแง่ของวรรณกรรม และ ภาษที่ใช้ จนอยากกลับไป บ้านเมืองยุคนั้น ความรักเป็นสิ่งที่ ลึกซึ้งและสวยงาม จริง ๆ อยู่แบบ ครอบครัวใหญ่ มีทั้งข้อดีและ เสีย ความเกื้อกูล กันระหว่างพี่น้อง ซื่งหายากมาในสังคมไทยปัจจุบัน นะค่ะ

โดย: mangolady IP: 202.176.90.94 วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:7:36:14 น.

ถ้าคุณกุลธิดาสนใจเรื่องที่คุณปิยะรักษ์รีวิวละก็ พยายามอย่าเป็น sensitive reader นะคะ อิอิ ขนาดเราเป็นพวกอ่านดะ เครื่องยนต์การอ่านของเรายังสำลักเป็นพักๆ เลยค่ะ เลยพาลไม่ซื้อผลงานเล่มที่ ๒ เสียนี่

เรื่องปิ่นเมืองกับพิรัช เราก็คิดว่าไม่ใช่ความรักเหมือนกันค่ะ สำหรับเรามันเหมือนเป็นความอุ่นใจที่มีคนเข้าใจน่ะค่ะ

ป.ล. - รบกวนขอถามหน่อยอะค่ะ ว่าเรื่อง คุ้มสีทอง นี่น่ากลัวหรือเปล่าคะ เห็นว่าเคยตั้งชื่อไว้ว่า หลอน ออกแนวแบบเรื่อง บ่วง ของจุลลดาไหมคะ ถ้าน่ากลัว หลอนๆ ประมาณนั้น ก็จะได้ซื้อ แบบว่าเห็นหน้าปกแล้ว ไม่ชวนสนใจเลยค่ะ

แฮ่... ถามซะเยอะ บันทึกคุณหญิงไอรีนยังไม่ได้อ่านเลย (อายยยย) พอดีหนังสืออยู่อีกบ้านนึงน่ะค่ะ กลับไปงวดนี้จะไม่ลืมหยิบกลับมาด้วย ^___^

โดย: Guga IP: 49.229.94.64 วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:31:55 น.

ชอบสมัยนั้นเหมือนกันค่ะคุณ mangolady เป็นสมัยที่มีอะไรน่าสนใจเยอะแยะเลยนะคะ ยิ่งเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่วัฒนธรรมกำลังจะเปลี่ยนยิ่งน่าสนใจค่ะ ไม่เพียงแต่วัฒนธรรม การเมือง การปกครอง ค่านิยมของผู้คนในสังคมก็กำลังเปลี่ยนด้วยค่ะ การแต่งตัวของผู้หญิงก็สวยนะคะสมัยนั้น

เรื่อง คุ้มสีทอง ค่อนไปทางน่ากลัวค่ะคุณ Guga มีผี มีชีวิตหลังความตาย มีอะไรหลอนๆ ค่ะ เรื่องนั้นได้อิทธิพลมาจากหนังสือเล่มหนาตึ๊กหนาพันกว่าหน้า ชื่อ Ghosts ค่ะ เป็นหนังสือรวบรวมเรื่องเล่าของคนหลายร้อยคนที่มีประสบการณ์เจอผีในรูปแบบต่างๆ กันค่ะ ที่ต้องเปลี่ยนชื่อจาก หลอน เป็น คุ้มสีทอง ก็เพราะตอนส่งต้นฉบับ บก. บอกว่ามีหนังสือปกขาวชื่อ หลอน อยู่แล้ว เปลี่ยนเป็นชื่ออื่นดีกว่า รีบเปลี่ยนทันทีเลยค่ะ เดี๋ยวผู้ใหญ่ๆ ที่รู้จักคิดว่าเขียนเรื่องประเภทนั้น แย่เลย เสียชื่อหมด เรื่อง บ่วง ไม่เคยอ่านค่ะ สงสัยจะสนุก ชื่อเรื่องน่าสนใจนะคะ เดี๋ยวไปหามาอ่านบ้างค่ะ

โดย: กุลธิดา IP: 74.177.76.35 วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:10:56:45 น.

ขอบคุณค่ะ

โดย: Guga IP: 49.229.36.205 วันที่: 27 พฤษภาคม 2554 เวลา:13:57:30 น.

ต้องไปหามาอ่านบ้างแล้วค่ะ

โดย: หวานเย็นผสมโซดา

วันที่: 28 พฤษภาคม 2554 เวลา:16:01:23 น.

เรื่องนี้สนุกมากค่ะคุณหวานเย็ม ฝีมือชั้นครูจริงๆ ค่ะ แนะนำอย่างแรง

โดย: กุลธิดา IP: 74.177.76.35 วันที่: 29 พฤษภาคม 2554 เวลา:10:41:03 น.

อ่านแล้วค่ะ และนับว่าเป็นเล่มแรกที่ได้อ่านหลังจากร้างลาการอ่านมิยายมาร่วม 20 ปีค่ะ ดีใจจริงๆ ที่โชคดีมีน้องใจดีเอามาให้อ่านค่ะ ความประทับใจติดอยู่กับความคิดของตัวละครและการดำเนินเรื่องที่จับต้องได้ทันสมัย ถึงแม้เรื่องจะเกิดในยุคย้อนไปชั่วอายุคน แต่เรื่องความรัก หลง ตัวเองคิดว่าไม่มีเก่าใหม่ คู่ชีวิต คู่รัก แฟนกัน เพื่อน ครอบตรัว ในเล่มมีครบทุกรสกับตัวละคร คุณใจแม่ที่ซ่อนเขี้ยวเล็บ คุณวันซ่อนเปรียว และคุณหญิงที่ดูเปรี้ยวแต่ซ่อนความไม่มี่นใจ โลเลไว้อย่างไม่น่าเชือว่าจะเป็นได้ แต่เชื่อนะคะว่าอ่านแล้วรักเธอมาก ผู้หญิงอะไรน่ารักจัง ไม่น่าล่ะหัวบันไดถึงได้ไม่แห้ง คู่เวรคู่กรรมก็ตามมาตั้งสองคน เคยอ่านแต่เรื่องตามมาเดี่ยวๆ บอกได้เลยค่ะว่าถูกใจ นับแตนี้ไปจะอ่านนิยายมากขึ้น มีความสุขนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ

โดย: bluewind IP: 124.120.71.235 วันที่: 7 มิถุนายน 2554 เวลา:0:40:43 น.

คุณ bluewind สรุป character ของปิ่นเมือง คุณหญิงใจ แล้วคุณวันได้ตรงมากเลยค่ะ กำลังคิดว่าจะเอาเรื่องนี้มาอ่านอีกรอบค่ะ เผื่อจะเจออะไรที่รอบแรกมองไม่เห็นอีก

โดย: กุลธิดา IP: 205.186.32.2 วันที่: 8 มิถุนายน 2554 เวลา:1:00:23 น.

ตูนยังไม่เคยอ่านผลงานของนักเขียนท่านนี้เลยค่ะ

โดย: เหมือนพระจันทร์

วันที่: 11 มิถุนายน 2554 เวลา:20:18:39 น.

คุณคิดว่า ความรักที่ยั่งยืนไม่มีจริง ตอนหนุ่มสาวรักกันดูดดื่มยังไง ก็ต้องมีวันโรยราแสงเหลือแต่เถ้าถ่าน เหลือเพียงความทรงจำไว้รำลึกถึงจดจำเท่านั้น อย่างที่คุณหญิงใจบอกปิ่นเมืองตอนท้ายๆเรื่องนั้น เป็นความจริงหรือเปล่า

โดย: อืม IP: 115.87.167.31 วันที่: 20 มิถุนายน 2554 เวลา:12:55:58 น.

คิดว่าความรักยั่งยืนมีจริงค่ะ เห็นคนที่รักกันจนแก่ตายกันไปหลายคู่แล้ว มีอยู่คู่นึงตายห่างกันไม่กี่วันเพราะพอภรรยาตาย สามีตรอมใจตายตามไปด้วย

โดย: กุลธิดา IP: 74.177.76.106 วันที่: 22 มิถุนายน 2554 เวลา:10:37:08 น.

เพิ่งอ่านจบเมื่อ 2 วันก่อนค่ะ
ความรู้สึกสำหรับเรื่องนี้คือ สงสารผู้หญิงสมัยนั้นจริงๆ ค่ะ ที่เหมือนกับเป็นแค่วัตถุ สิ่งของ เครื่องประดับของผู้ชาย

พิรัชช์ ถ้ารักคุณหญิงจริง ต้องไม่ดึงคนที่ตนรักลงมาให้ตกต่ำ แถมตัวเองยังไปแต่งงานใหม่แล้วพามาแนะนำให้คุณหญิงอีก พอชีวิตแต่งงานไปไม่รอด ก็จะหวนกลับมาหาคุณหญิงโดยไม่นึกว่าคุณหญิงจะเสียหายไปกว่าเดิมอย่างไร
เจ้าคุณก็เอาแต่แค้น ไม่ถามความจริงจากคนที่ตนเองรัก เจ้าคุณไม่น่าจะรักคุณหญิงจริงๆ แต่คงจะรักหน้าตาตัวเองมากกว่า ไม่งั้น ก็น่าจะให้อภัยให้คนที่รักได้ ไม่เอาแต่แค้นอยู่จนใกล้จะตาย แต่ตัวเองก็ต้องจมอยู่กับกำแพงคุกและนรกที่ตัวเองสร้างไว้

คุณหญิงปิ่นเมืองเป็นคนดีที่คิดถึงความรู้สึกและความรับผิดชอบของตนเองต่อสามี (แม้กระทั่งตายไปแล้วยังไม่อยากให้ชื่อของตนมาแปดเปื้อนประวัติของสามี) และเพื่อนรักอย่างพิรัชช์ ในขณะที่ชายทั้ง 2 คนคิดถึงแต่ตัวเอง เกียรติยศ ศักดิ์ศรีของตนเองสำหรับเจ้าคุณ และความต้องการของตนเองของพิรัชช์ ทั้งคู่รักตัวเองมากกว่าคุณหญิงปิ่นเมือง ซึ่งคงเป็นค่านิยมปกติของผู้ชายสมัยนั้น

สุดท้าย รู้สึกสะใจมากสำหรับการตัดสินใจของคุณหญิงใจตอนท้ายเรื่อง

โดย: นา IP: 203.170.239.231 วันที่: 28 มิถุนายน 2554 เวลา:16:29:52 น.

อ่านเสร็จก็ให้คิดว่าคำว่าทิฐินี่ร้ายนัก ทำลายทุกอย่างรอบตัวได้แหลกลาน ไม่ชอบเจ้าคุณตรงที่ทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เป็นเรื่องจนได้ แค่พูดึำเดียวภรรยาก็ไม่คิดเดาไปเองจนเกิดเรื่องเกิดราว เสียดายคนดีๆต้องไร้ความสุขที่ควรจะได้รับตลอดชีวิต

โดย: กชมน IP: 121.101.104.8 วันที่: 25 กันยายน 2554 เวลา:23:50:48 น.

เพิ่งอ่านจบเมื่อวานค่ะ โดยส่วนตัวเป็นแฟนหนังสือนิยายของอ. วอ มานานแล้วค่ะ รวมทั้งแก้วเก้าด้วย
ก่อนอ่านเล่มนี้อ่านสองฝั่งคลองกับของขวัญวันวาน
แล้วจึงมาอ่านเล่มนี้ รู้สึกว่าตอนแรก ก็สนุกดี แต่ช่วงหลังก็สงสารคุณหญิงเหมือนกัน ชีวิตไม่มีสิ่งดีๆเลย ครอบครัวก็แตกแยก ตัวละครของพิรัชอ่านแล้วมีความรู้สึกว่า เป็นคนรักแรง ไม่สนใจว่าใครจะเดือดร้อนเพราะความรักของตัวหรือไม่ ขอให้ได้รัก รู้ว่าคนรักมีปัญหา แต่ว่าไม่สามารถหาทางออกให้ความรักได้ อาจเป้นเพราะสังคมสมัยก่อนยังไม่ยอมรับเท่าไรนัก รู้สึกว่าความรักของพิรัชนั้นเป็นความรักที่นำพาความเดือดร้อนมาสู่ชีวิตปิ่นเมืองอย่างแท้จริง

ส่วนปิ่นเมืองหรือคุณหญิง เอาเข้าจริงๆ ถ้าตอนที่คุณแม่ของพระยาเสมาเมืองจะยกประกายเป็นเมียน้อย ก็ควรยอมไปก่อน เพราะถึงอย่างไรคุณหญิงก็คงได้รับยกย่องและได้รับความรักจากเจ้าคุณเพียงคนเดียว
แต่สิ่งที่มันห้ามไม่ได้คือ มันเกิดการเปรียบเทียบกับความรักที่พิรัชมีให้

เจ้าคุณเองก็เข้าตำราผู้ชายสมัยก่อน ไม่แสดงออกซึ่งความรักทำให้ เกิดความไม่เข้าใจกัน ในที่สุด

อ่านไปอ่านมา ทำไมรู้สึกถึงเรื่อง มาลัยสามชาย
ประกายเป้นทองไพรำ
คุณหญิงเป็นลอออร แต่กล้าพูด กล้าแสดงออกเพราะร่ำเรียนเมืองนอกมา
เจ้าคุณเป็น พี่เทพของลอออร ส่วน พิรัชเป็นเจ้าดิเรกรุจ
แต่รวมๆก็ถือว่าเป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้ว ก็วางไม่ลงนะคะ เพียงแต่ไม่ชอบนิสัยบางอย่างของตัวละคร ที่ทำให้เรื่องง่ายกลายเป็นยาก ทำให้อ่านไปสงสารไป ไม่อิ่มใจเหมือนอ่านสองฝั่งคลอง แต่ก็สนุกอีกแบบค่ะ

โดย: cherry IP: 10.0.100.22, 58.8.213.16 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2554 เวลา:11:33:17 น.