รีวิวสบายๆ : 30+ โสด On Sale
30+ โสด On Sale
เป็นหนังที่ทำให้ผมเกิดภาวะเดจาวูได้หลายรอบ รอบแรก เมื่อเห็นตัวละครของพลอย ผมนึกถึงตัวละครเหมยลี่ใน รถไฟฟ้า มาหานะเธอ ทั้งสองมีจุดร่วมเดียวกันคือ เป็นผู้หญิงในวัยราวสามสิบที่กระสันอยากมีผัวเต็มทน
ทีนี้ เมื่อเอามาเปรียบเทียบกัน สิ่งที่รู้สึกคือ แม้จะเงี่ยนอยากมีผัวเหมือนกัน แต่ตัวละครของพลอยมันดูไม่ค่อยสมจริงนัก มันเหมือนหลุดมาจากการ์ตูนตาหวานอะไรแบบนี้ (ใช้ชีวิตอย่างหรู เปลี่ยนเสื้อผ้าแม่งทุกฉาก , ขับรถสวยๆ , มีเพื่อนชิคๆ) ในขณะที่เหมยลี่มันดูจริงและใกล้ตัวเรามากกว่า (มาจากครอบครัวชนชั้นกลางเชื้อสายจีน , เป็นพนักงานออฟฟิศ , นั่งรถเมล์ ซ้อนมอไซด์รับจ้าง) โอเค ตัวละครแบบพลอย มันคงมีอยู่จริงบ้างแหละ แต่ต้องยอมรับว่า ในบ้านเรามีคนแบบเหมยลี่เยอะกว่า เลยไม่แปลกใจที่รถไฟฟ้ามันจะฮิตถล่มทลายขนาดนั้น เพราะดูแล้วอินและรู้สึกใกล้ชิดกับตัวละครมากกว่ากันเยอะ (แม้ว่าจุดลงเอยของหนังทั้งสอง จะดูเน่าแทบไม่ต่างกันก็เหอะ)
แล้วไอ้เรื่องตัวละครนี่แหละที่ดูจะเป็นปัญหาใหญ่ของหนัง เพราะลักษณะหนังแบบนี้ ถ้าตัวละครเอาคนดูอยู่ แม้เนื้อหาจะซ้ำซากแค่ไหน ก็สามารถเดินทางไปถึงดวงดาวได้ แต่ยังไม่ทันจะบินออกนอกโลก หนังก็ล่มแหลกลาญ ด้วยพัฒนาการตัวละครอันย่ำแย่ (มึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วไปมั้ย? และมึงไปสนิทกันตอนไหนวะ?) , ไหนจะการเล่าเรื่องที่ค่อนข้างเหลวเป๋ว (คือ มันยังพอเล่าเรื่องได้แหละ แต่ก็เป็นการเล่าแบบเพลียๆ ไอ้สิ่งที่น่าจะขยี้ก็ไม่ขยี้) , บวกกับการถ่ายทำที่เหมือนจะไม่ค่อยพิถีพิถันนัก (หนังมีมุมกล้องทะแม่งๆเยอะมาก) ทั้งหมดส่งผลให้ผมรู้สึกว่าระหว่างที่นั่งดู หนังมันช่างเนิ่นนานเหลือเกิน
ส่วนเดจาวูรอบสอง ตอนดูหนังเรื่องนี้ ผมนึกถึง สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก (ผลงานเรื่องก่อนของผู้กำกับ 30+) แม้จะมีรายละเอียดต่างกัน แต่หนังทั้งสองก็มีตัวละครผู้หญิงที่เฝ้าฝันถึงชายในฝันคล้ายคลึงกัน ในสิ่งเล็กๆ ตัวละครของมาริโอ้ ได้ตอบสนองแฟนตาซีของผู้หญิง ด้วยการเปิดเผยว่า เขาได้หลงรักตัวละครของใบเฟิร์นมาตั้งแต่ตอนเป็นลูกเป็ดขี้เหร่แล้ว (แอร๊ยยยย) ส่วนใน 30+ พลอยก็กำลังจะได้ลงเอยกับผู้ชายในฝัน หล่อ รวย เป็นไอดอล ตรงตามสเปกทุกอย่าง สนองแฟนตาซีของผู้หญิงสุดๆ (แถมตัวละครชาย ยังบอกว่าจะพาไปอยู่ที่ขั้วโลกเหนือด้วย มึงไปไกลมากๆ แฟนตาซีเหี้ยๆ) แต่แล้วหนังก็ใส่ตัวละครของเป้ ลงมาแทรก พร้อมกับทัศนะที่ว่า ถึงเราจะไม่ใช่ผู้ชายในฝัน แต่เวลาอยู่ด้วยกัน เราเป็นผู้ชายที่จะทำให้คุณสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ และคล้ายกับว่าตัวละครของเป้ จะเป็นตัวช่วยดึงพลอยให้กลับสู่โลกของความเป็นจริง เนื่องด้วยชีวิตเป้ ตรงกันข้ามกับผู้ชายในฝันคนนั้นในทุกๆด้าน (ขายหมูปิ้ง , จน , ไม่หล่อ แต่ผมว่าเป้ก็หล่อนะ คริคริ)
+++++++++++ เนื้อหาต่อไปนี้ เปิดเผยเนื้อหาสำคัญของหนัง +++++++++++++++
(แต่เชื่อเหอะ คุณเดาตอนจบได้แน่นอน)
เอ๊ะๆ อย่าเพิ่งดีใจไป เป้อาจจะคล้ายนำพาความเป็นจริงสู่ตัวหนัง แต่แล้วตัวละครของเป้ ก็หนีข้อหาความแฟนตาซีไม่พ้นเช่นกัน เมื่อหนังเฉลยว่า แท้จริงแล้ว เป้นั้นวนเวียนเวียนวนกับพลอยมานานแล้ว เพราะเราเป็นเนื้อคู่กันอะไรทำนองนั้น (โปรดนึกถึงฉากในสิ่งเล็กๆ ที่ใบเฟิร์นเปิดสมุดของมาริโอ้ แล้วพบความจริงว่า เค้าอยู่ใกล้เรามาเนิ่นนานแล้ว แอร๊ยยยย) สุดท้าย หนังเลยหนีไม่พ้น มีสภาพตกอยู่ในความฝันของผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ
แถมท้ายอีกนิด จริงๆหนังมีฉากนึงที่น่าสนใจมากคือ ตอนที่พลอยตั้งคำถามว่า ทำไมผู้ชายถึงชอบผู้หญิงแบ๊วๆโก๊ะๆในหนังจัง แต่พอในชีวิตจริง ผู้ชายกลับเมินผู้หญิงแบบนั้น ซึ่งเป้ก็ตอบข้อสงสัยนั้นว่า ผู้หญิงแบบนั้น เหมาะสำหรับอยู่ในหนังสองชั่วโมง ถ้าเป็นชีวิตจริง อยู่ด้วยก็อาจจะเบื่อตายชัก ตรงนี้เอง ที่ทำให้ผมคิดในมุมกลับว่า แล้วผู้หญิงที่กำลังดูหนังเรื่องนี้อยู่ล่ะ ถ้าคุณชอบผู้ชายที่มีลักษณะเป็นผู้ชายในฝันแบบในหนัง แล้วชีวิตจริงล่ะ คุณจะยึดสเปกนั้น เป็นเกณฑ์ในการเลือกคู่ครองหรือเปล่า? รบกวนบรรดาคุณผู้หญิงมาช่วยตอบกันนิดนึงนะครับ :)
แถมท้ายอีกนิดน่า ในบรรดาตัวละครทั้งหมด ผมชอบตัวละครของเจี๊ยบ พิจิตราที่สุด ถึงจะร่านและแรดแบบเกินจริงไปนิด แต่เธอก็เป็นคนที่ทำให้ผมยิ้มได้จริงๆ
kitamura
| Create Date : 20 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 20 ตุลาคม 2554 18:28:54 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1511 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [